Age Of Basketball AGE OF BASKETBALL. Η μοναδική Αθλητιατρική Μπασκετική Πύλη στο ελληνικό διαδίκτυο ξεχωρίζει μέσα από το περιεχόμενο, τα άρθρα …
Πώς φτάσαμε από ένα από τα πιο «εύκολα» ντέρμπι των τελευταίων χρόνων στο σημείο να μιλάμε για μηνύσεις, εισαγγελείς, απειλές κατά της ζωής οικογενειών παικτών και αστυνομική περιφρούρηση σπιτιών, νομίζω είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει λογικά. Το επιχείρημα ότι ο… Σπανούλης έδειξε τα αυτιά του μετά το τρίποντο, νομίζω είναι απλώς ο τρόπος που έχουμε και πάλι επιλέξει για να στρουθοκαμηλίζουμε και να βαυκαλιζόμαστε ότι δεν φταίμε εμείς, αλλά πάντα κάτι άλλο. Και μέσα σε όλα του τελευταίου τριημέρου στο ελληνικό μπάσκετ, είχαμε και ένα… καλό νέο, αφού μετά από 2 μήνες και 5-10 μέρες τελείωσε και ο αγώνας του Κολοσσού με τον Απόλλωνα.
Τα πράγματα νομίζω χρήζουν εδώ και αρκετά χρόνια ψυχανάλυσης στο ελληνικό μπάσκετ. Απ’ τη μία όλοι κόπτονται για το πόσο αγαπούν το άθλημα, για το πόσο νοιάζονται και ενδιαφέρονται, για το πόσο στενοχωριούνται που το βλέπουν σε πτώση, σε δεύτερη μοίρα, για το πόσο αναπολούν περασμένα μεγαλεία, τότε που αστέρια του παγκόσμιου μπάσκετ έπαιζαν στον ΒΑΟ και τη Λάρισα.
Απ’ την άλλη, όποτε έρχεται η ώρα, δεν υπάρχει κάποιος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ξεκινήσει τις αλλαγές που οφείλουν να γίνουν αν δεν θέλουμε να πεθάνει το μπάσκετ. Η κατάσταση αυτή μας ανάγκασε εδώ στο AoB πριν μερικά χρόνια να αρχίσουμε να αγνοούμε την Α1, αλλά εμείς είμαστε και η πιο… αδιάφορη επίπτωση του όλου θέματος. Το μπάσκετ πεθαίνει συστηματικά και όλοι σχολιάζουμε τα αυτιά του Σπανούλη.
Προφανώς και δεν φταίει ο Σπανούλης. Δεν θα πω καν για τις αμέτρητες ώρες που έχει ακούσει μπινελίκια για τη μάνα του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τον εαυτό του, όποιος έχει πάει γήπεδο τα ξέρει και τα αναγνωρίζει. Το θέμα είναι απλό για μένα. Μέχρι να αρχίσει να βρέχει αντικείμενα, δεν μου είχε κάνει καν αίσθηση ο πανηγυρισμός Σπανούλη. Έβαλε ένα τρίποντο, θέλησε να πικάρει την εξέδρα και έβαλε τα χέρια του στα αυτιά του. Ένας από τους εκατοντάδες παίκτες σε όλα τα αθλήματα παγκοσμίως που επέλεξαν αυτόν τον τρόπο να πανηγυρίσουν μετά από καλάθι. Η «διαλεκτική» σχέση παίκτη-εξέδρας είναι πάντα κάτι που εξιτάρει στα σπορ, όταν ένα γήπεδο σε αποδοκιμάζει και εσύ το αναγκάζεις να σωπάσει, όταν μέσα στο ματς «κομπάζεις» και στο τέλος κάνεις χαζομάρα και σε κοροϊδεύουν όλοι, όταν δεν… δεις τα παιδιά που χορεύουν στο παρκέ και περάσεις ανάμεσά τους για να σε γιουχάρει η εξέδρα μετά ως το τέλος του ματς:
Όλα αυτά είναι όμορφες στιγμές των αθλημάτων, είναι μέρος των σπορ, είναι μέρος της έντασης και των στιγμών που έχει ένα παιχνίδι. Στην Ελλάδα, όλα αυτά, και άλλα τόσα, είναι απλώς το ορεκτικό πριν αρχίσει να βρέχει αντικείμενα, να γίνονται «ντου», να έχουμε γελοίες δηλώσεις και να φτάσουμε στα άκρα χωρίς λογική. Φανταστείτε σε όλο τον κόσμο να γινόταν το ίδιο και να χυνόταν ίδια ποσότητα μελανιού σε αναλύσεις, κάθε φορά που την κίνηση του Σπανούλη την έκανε ο Κόμπι, ο Άιβερσον, ο Μίλερ, ο Χάρντεν, ο Πίπεν, ή ο Τζέραρντ, ο Ανρί, ο Φαν Πέρσι, ο Μπαλοτέλι, ο Τέβες, σταματάω εδώ γιατί η λίστα έχει αναρίθμητα μέλη και δεν έχει νόημα. Προφανώς και παντού είναι φυσιολογικό εκτός από εδώ που προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα μιλώντας πάντα με όρους παράνοιας.
Και μετά μιλάμε για την ανωτερότητα που πρέπει να δείχνει ο κάθε Σπανούλης επειδή είναι μεγάλος παίκτης και βγάζει πολλά λεφτά, για το ότι το ματς είχε κριθεί και δεν είχε λόγο να το κάνει, αλλά γιατί; Για να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας, ότι το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα, ότι δεν υφίσταται καν. Ότι πάντα κάτι άλλο και κάποιος άλλος φταίνε.
Αυτή η κίνηση, ή και η εύκολη ήττα, η προβολή αυτού του αγώνα ως πιθανότητα εξέλιξης στους τελικούς της Α1, όλα αυτά ή τίποτα από αυτά, οδήγησε μετά σε ρίψεις αντικειμένων, προσπάθεια για «ντου» στον αγωνιστικό χώρο και, βεβαίως, σε απαράδεκτες δηλώσεις on camera, αλλά και στα όσα εμετικά έγιναν έξω από τα αποδυτήρια λίγο αργότερα. Οι πρώτες δηλώσεις δυναμίτισαν το κλίμα ακόμα περισσότερο και έδωσαν άλλοθι σε όσους δεν ήθελαν να κάτσουν να χρησιμοποιήσουν τη λογική τους για να σκεφτούν τι έγινε μόλις, να το θέσουν στη σωστή προοπτική του και να αναλύσουν με βάση αυτό τα όσα άκουγαν:
Η συνέχεια ήταν ακόμα χειρότερη και δεν επιδέχεται καν σχολιασμού εκτός του ότι πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά:
Ακολούθησαν μηνύσεις από τον Ολυμπιακό, αστυνομική περιφρούρηση στο σπίτι του Σπανούλη, ενώ τη Δευτέρα ο εισαγγελέας κάλεσε τον Σπανούλη για να τον ρωτήσει εν ολίγοις αν θέλει να κάνει μήνυση στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Νωρίτερα, την Κυριακή, ο Δ. Γιαννακόπουλος είχε ζητήσει συγγνώμη για τα όσα είπε το Σάββατο (φαντάζομαι και για τα δύο, τα όσα είπε on camera και τα όσα είπε στα αποδυτήρια) λέγοντας ότι δεν έχουν χώρο στο μπάσκετ και ότι δεν τον εκφράζουν ως άνθρωπο. Βέβαια, το κακό είχε γίνει για ακόμα μία φορά. Ποιος χάνει από όλο αυτό; Κάντε μια βόλτα στα ξένα sites, στο πώς μιλούν για το περιστατικό και δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε την απάντηση.
Όμως, και πάλι, το τελευταίο που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι το πώς φαίνεται το ελληνικό μπάσκετ παραέξω. Είναι σα να λέμε ότι κάποιος πεθαίνει αλλά ντύνεται να βγει για να μην το καταλάβουν οι γείτονες. Ας το καταλάβουν. Το θέμα είναι να μην πέθαινε.
Το γεγονός ότι δικαιολογία για όλον αυτόν τον παραλογισμό χρησιμοποιείται από πολλούς η κίνηση του Σπανούλη να πιάσει τα αυτιά του, νομίζω ότι είναι η καλύτερη απόδειξη ότι πια το παιχνίδι έχει χαθεί στο ελληνικό μπάσκετ και ότι έχουμε χάσει κάθε μέτρο και κάθε ίχνος λογικής. Η παντελής έλλειψη φίλαθλης παιδείας στη χώρα, μάς έχει φέρει στο σημείο να βλέπουμε τα σπορ ως πόλεμο και, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία της μάζας, να μην μπορούμε να δεχτούμε μύγα στο σπαθί μας δικαιολογώντας τον χουλιγκανισμό και ξαπλώνοντας καθημερινά στο κρεβάτι μαζί του. Αυτή η κουλτούρα του οπαδισμού και του χουλιγκανισμού, βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά τις ρίζες της στον ελληνικό αθλητισμό, με αποτέλεσμα καταστάσεις όπως αυτή του Σαββάτου, οι οποίες δεν δικαιολογούνται από τίποτα παρά μόνο στο γενικότερο πλαίσιο παράνοιας του ελληνικού μπάσκετ.
Και πώς μπορεί να αλλάξει όλο αυτό; Όχι εύκολα, προφανώς. Πλέον, πολύ δύσκολα. Κάποιος θα δείξει την Ευρωλίγκα, θα πει ότι εκεί, λόγω φόβου, (σχεδόν) όλοι (και σχεδόν) πάντα είναι σωστοί στη συμπεριφορά τους. Οπότε επιστρέφουμε στη γενικότερη λογική ατιμωρησίας που υπάρχει στη χώρα, ως μόνη λύση; Δεν ξέρω. Ίσως λείπουν η αγάπη και το μεράκι για το μπάσκετ τη στιγμή που παίρνονται οι αποφάσεις γι’ αυτό. Ίσως φοβόμαστε ότι αν στηλιτευτεί στην ουσία της η παγιωμένη κατάσταση θα πληγούν συμφέροντα οικονομικά και μη, ίσως οι ομάδες, που είναι οι πρώτες που συντηρούν τέτοιες καταστάσεις και χαϊδεύουν τα αυτιά των οπαδών τους, να είναι εκείνες που κρατούν το μπάσκετ δέσμιο, και όχι μόνο η κακή διοίκηση από την Πολιτεία και τους θεσμούς ή το γεγονός ότι ο τύπος τροφοδοτεί και δικαιολογεί τέτοιες συμπεριφορές φοβούμενος μη χάσει αναγνώστες, αφού η παράνοια του οπαδισμού έχει πολύ αυστηρά κριτήρια ποιότητας (και γι’ αυτό σχεδόν όλοι σπεύδουν να πουλήσουν οπαδιλίκι). Όμως, νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι θα πρέπει κάτι να αλλάξει. Το NBA γίνεται ολοένα και πιο ζηλευτό για τους μπασκετόφιλους της χώρας και όχι (μόνο) για αγωνιστικούς χώρους, αλλά για την υγεία που αναδύει. Υγεία που δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα που βγάζει προς τα έξω ο ελληνικός αθλητισμός, που ζέχνει από όποια πλευρά κι αν τον πιάσει κανείς. Και αυτό που πρέπει να αλλάξει δεν είναι να τιμωρείται με τεχνική ποινή το… πιάσιμο των αυτιών.
Το να δεχτεί ο Σπανούλης τεχνική ποινή για την εν λόγω κίνηση και να πούμε ότι «εμείς δεν είμαστε NBA ή Premiership, δεν είναι το ίδιο, δεν θα έπρεπε να το κάνει», δεν τιμωρεί τον Σπανούλη, ούτε του κοστίζει σε τίποτα. Τιμωρεί όλους εκείνους που αγαπούν το μπάσκετ και θα γούσταραν να πηγαίνουν να δουν μπάσκετ, να περάσουν καλά, να διασκεδάσουν με τη σχέση τους, την οικογένειά τους, τους φίλους τους, και δυο ώρες μετά να πάνε να κάνουν κάτι άλλο. Τους τιμωρεί γιατί ουσιαστικά δέχεται ότι ο χουλιγκάνος και ο χουλιγκανισμός θέλουν ειδική μεταχείριση. Όχι, όμως, ειδική μεταχείριση για να ξεριζωθούν, ειδική μεταχείριση για να δρουν ανενόχλητοι και για να μην «προκαλούνται». Αυτή η απόφαση δεν τιμωρεί κανέναν άλλον πέραν του υγιούς αθλητισμού, της λογικής, των φιλάθλων και του μπάσκετ. Τιμωρεί το μπάσκετ γιατί αντί να βρίσκει τρόπους να ξεριζώνει τα ζιζάνια, τους δίνει και άλλοθι για τις συμπεριφορές τους ποτίζοντάς τα για να μεγαλώσουν. Τόσο απλά.
Κολοσσός-Απόλλων μέρος 3ο
Και μέσα στον όλο παραλογισμό του Σαββατοκύριακου ήρθε και η απόφαση του ΑΣΕΑΔ να μας αποτελειώσει. Εν ολίγοις, Κολοσσός και Απόλλωνας έπαιξαν στις 28 Φεβρουαρίου με τον Κολοσσό να κερδίζει με 64-63 με 3/3 βολές του Ουότερς από φάουλ που κέρδισε σε τρίποντο σε νεκρό χρόνο:
Ο Απόλλων έκανε ένσταση ότι το σουτ ήταν εκπρόθεσμο. Στις 6 Μαρτίου ο αθλητικός δικαστής του ΕΣΑΚΕ αποφάνθηκε ότι όντως το σουτ ήταν εκπρόθεσμο και ο Απόλλων κέρδισε το παιχνίδι με 61-63, αφού ήταν ως μη γενόμενα το φάουλ και οι βολές του Ουότερς.
Ο Κολοσσός έκανε έφεση και το ΑΣΕΑΔ στις 4 Μαΐου αποφάσισε ότι, όχι, το σουτ ήταν εν τέλει εμπρόθεσμο, οπότε άκυρη η απόφαση του αθλητικού δικαστή και το τελικό σκορ είναι 64-63 για τον Κολοσσό. Εννοείται ότι μετά από κάθε απόφαση οι… αντίστοιχοι κάθε φορά παράγοντες μιλούσαν για δικαίωση και δίκαιη νίκη με τη λογική να βάζει όπλο στο στόμα της και να αυτοκτονεί.
Όλα αυτά γιατί; Με ποια λογική μια οποιαδήποτε διαιτητική απόφαση πηγαίνει στον αθλητικό δικαστή και το ΑΣΕΑΔ; Γιατί να έχουν τέτοιο δικαίωμα οι ομάδες; Πραγματικά με ξεπερνά το να το κατανοήσω όλο αυτό. Δεν έχει σημασία αν μετρούσε ή δεν μετρούσε το φάουλ (η φάση είναι οριακή αλλά γνώμη μου είναι ότι ο παίκτης του Απόλλωνα πέφτει πάνω στον Ουότερς πριν ακουστεί η κόρνα, δεν έχει σημασία αν είχε σουτάρει πριν τη λήξη, αν το φάουλ έγινε στην προσπάθεια για σουτ και πριν την εκπνοή, τότε είναι 3 βολές ακόμα κι αν το σουτ καθεαυτό είναι εκπρόθεσμο), σημασία έχει ότι ένας αγώνας, ένα πρωτάθλημα ολόκληρο, σύρθηκε σε δικαστικές αποφάσεις για 2,5 μήνες για μια απόφαση διαιτητή. Για μένα όλο αυτό είναι όχι απλώς περιττό, αλλά και επιζήμιο για την Α1. Τους διαιτητές τους έχεις για να παίρνουν τέτοιες αποφάσεις, τους έχεις ορίσει άρχοντες του αγώνα. Ας τους δώσεις τη δυνατότητα να έχουν instant replay, να μπορούν να αποφανθούν, να τελειώνει εκεί. Στην Ευρωλίγκα κάθε τρεις και λίγο έχουμε πια instant replay. Για εμπρόθεσμα ή μη σουτ, για το ποιος έβγαλε την μπάλα έξω.
Αντί να προστατεύσεις το προϊόν σου κάνοντας το ίδιο, το υπονομεύεις και ακολουθεί όλη αυτή η γελοιότητα με 2 διαφορετικά όργανα να βλέπουν το ίδιο replay και να βγάζουν διαφορετική απόφαση το ένα από το άλλο. Γιατί έπρεπε το ματς να πάει ως εκεί; Τι λογική είχε δηλαδή να διαλέξει ο αθλητικός δικαστής ή το ΑΣΕΑΔ ποιος κέρδισε;
Έχουμε πια «καλομάθει» να κρίνονται αγώνες και πρωταθλήματα στα χαρτιά στην Ελλάδα. Όμως, εκεί που ξεκινούν αυτά τελειώνει ο αθλητισμός. Δείτε το παράδειγμα του στίβου, που από την απίστευτη ηλιθιότητα της IAAF να ακυρώνει χρυσά και ασημένια μετάλλια 5-6 χρόνια κατόπιν εορτής λόγω ντόπινγκ, κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία από βασιλιάς των σπορ να πέσει σε πλήρη ανυποληψία και αδιαφορία. Και προσέξτε, δεν μιλάμε για το Χοκς-Χιτ του 2008-09 (τότε που η στατιστική είχε αποβάλει κατά λάθος με 6 φάουλ τον Σακίλ 52 δευτερόλεπτα πριν το τέλος με το σκορ 114-111 και το NBA αποφάσισε να ξαναγίνουν αυτά τα 52 δευτερόλεπτα πριν την έναρξη του επόμενου ματς των δύο ομάδων), δηλαδή δεν μιλάμε για ένα τεχνικό λάθος, ότι κάποιος δεν προσμέτρησε δυο πόντους, ότι κόλλησε το χρονόμετρο, ότι αποβλήθηκε παίκτης που δεν έπρεπε.
Μιλάμε για μια διαιτητική απόφαση, για ένα σφύριγμα στο οποίο ο διαιτητής έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, οπότε θα μπορούσε να έχει και το κατάλληλο οπλοστάσιο για να παίρνει αυτή την απόφαση χωρίς (ή με ελάχιστο) περιθώριο λάθους. Κι αν κάνει λάθος, τότε είναι ακατάλληλος και παύεται. Κι αν το έχει το οπλοστάσιο και δεν το χρησιμοποιεί, τότε να γίνει ό,τι απαιτείται αλλά παράλληλα να απομακρυνθεί και ο διαιτητής που υπονομεύει το άθλημα. Βέβαια, αυτά μοιάζουν ουτοπικά σε μια χώρα που δεν μπορεί να υπάρξει κοινή πολιτική ούτε ως προς το ποια ματς πρέπει να διακοπούν και ποια όχι, ακόμα και από τον ίδιο διαιτητή (βλέπε Αλεξάνδρειο και ΟΑΚΑ).
Τα σπορ πρέπει να κρίνονται στα παρκέ, εντός των τεσσάρων γραμμών, εκείνη την ώρα, την ώρα του αγώνα, εκτός από περιπτώσεις τεχνικού λάθους που είναι πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις του διαιτητή και έξω από τον έλεγχό του. Οτιδήποτε άλλο είναι λανθασμένη λογική. Μπορεί να μην είναι αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ, αλλά να πω ότι είναι το πιο ανώδυνο για να λυθεί άμεσα; Ότι είναι μια αρχή που αν γινόταν θα έδειχνε ότι κάποιος ενδιαφέρεται; Ας αρχίσουμε από τα ανώδυνα και ας πάμε μετά στο αν πρέπει να τιμωρείται εκείνος που έπιασε το αυτί του ή εκείνος που πέταξε όλα τα άλλα εκτός από το αυτί του στο παρκέ ή εκείνος που είπε πράγματα που δεν θα έπρεπε να ακούσει το αυτί κανενός.
Νίκος Κουσούλης
