Οι πλάβι και η βλάβη…

ΡΩΣΙΑ-ΣΕΡΒΙΑ 68-79
Όποιος είδε το ματς των Ρώσων με τους Σέρβους, κατάλαβε τι λέμε τόσο καιρό. Οι Ρώσοι μπήκαν με το πόδι στο γκάζι και πέτυχαν 24 πόντους. Επειδή, όμως, ως ομάδα… τερματίζουν περίπου στους 65 πόντους, μετά το 10ο λεπτό «έκαψαν φλάντζες» νόμιζαν ότι ολοκλήρωσαν το επιθετικό τους έργο για το πρώτο ημίχρονο και έκαναν 8 λεπτά να ξαναβάλουν πόντο. Μπορεί να είμαι γλαφυρός, αλλά ουσιαστικά το ματς κρίθηκε στην επιθετική ανυπαρξία και ανεπάρκεια μιας ομάδα με λιγοστό έως καθόλου ταλέντο. Ο Μπλατ και ως εδώ που έφτασε, θαύματα έχει κάνει, ενώ ο Ίβκοβιτς πέρασε εύκολα στον ημιτελικό και κοιτάζει την υπόλοιπη Ευρώπη, υπογραμμίζοντας το «22,5», όσος και ο μέσος όρος ηλικίας της ομάδας του, που θα τη βλέπουμε στην ελίτ για πολλά ακόμη χρόνια όπως όλα δείχνουν. Οι πλάβι επέστρεψαν και θα μείνουν για καιρό εδώ.

ΙΣΠΑΝΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ 86-66
Μας συγχωρείτε αλλά αυτό δεν το είχαμε δει να έρχεται. Όχι δεν είναι έκπληξη που οι Ισπανοί προκρίθηκαν. Είναι έκπληξη που έπαιξαν φιλικό προημιτελικό. Για ακόμη μία διοργάνωση οι Γάλλοι απογοητεύουν στο πρώτο δύσκολο, κρίσιμο παιχνίδι τους, αλλά αυτή τη φορά έδειξαν ότι δεν είχαν καν (όχι μπασκετικό αλλά) ατομικό εγωισμό. Δηλαδή, δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν το γεγονός ότι… δεν κατάφεραν να χάσουν από την Ελλάδα! Θεωρώ ότι ήταν ξεκάθαρο πως δεν κέρδισαν αυτό το ματς οι Ισπανοί, αλλά το έχασαν οι Γάλλοι. Μπήκαν χωρίς καμία ψυχολογία, κάνοντας παιδαριώδη λάθη, που δεν προέρχονταν από καλή ισπανική άμυνα, αλλά από εκτός λογικής ενέργειες και αστεία «πουλήματα». Δεν εννοώ ότι οι Ισπανοί δεν έπαιξαν καλά. Μεγάλη ομάδα είναι, παικταράδες έχει, δεν είναι «χαζή» να μην εκμεταλλευτεί το δώρο και να μην τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες το παιχνίδι. Όσοι περίμεναν μάχη είδαν «σούπα», όσοι περίμεναν τελικό είδαν φιλικό, όσοι περίμεναν Πάρκερ είδαν Λονγκόρια και όσοι περίμεναν Γαλλία είδαν… Χαλλία. Ο Πάρκερ έκανε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια της καριέρας του και χωρίς καν… να τον βοηθήσουν οι Ισπανοί, ενώ για τους υπόλοιπους… ούτε λόγος. Οι Ισπανοί, στο πιο δύσκολο (από πλευράς απαιτήσεων, κούρασης και ψυχολογίας, λόγω συνθηκών) παιχνίδι τους στο Ευρωμπάσκετ, είπαν «ευχαριστώ» και συνεχίζουν πλέον ξανά ως φαβορί. Οι Γάλλοι πάνε να σώσουν ό,τι προλάβουν στην οκτάδα, αλλά σας παραπέμπουμε στα άρθρα του 2007 για φερεγγυότητα και σοβαρότητα ομάδας, για να μην τα ξαναλέμε και κουραζόμαστε κι εμείς κι εσείς.

ΟΙ ΠΡΟΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

ΕΛΛΑΔΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ: Η εθνική μας ομάδα καλείται στους προημιτελικούς να αντιμετωπίσει τη γείτονα χώρα που φέτος δείχνει αναγεννημένη και μετά από πολύ καιρό σοβαρή. Η Τουρκία καθοδηγείται από τον Χέντο Τούρκογλου με τον Ερσάν Ιλιασόβα στο ρόλο του… φτωχού ιπποκόμου που τις μισές φορές βάζει εκείνος την πανοπλία του ιππότη-αφεντικού του και κερδίζει τη μάχη. Έχει καλή περιφέρεια, ίσως μέτρια οργανωτικά και καλύτερη στο σκοράρισμα, έχει τον Γκιουλέρ για τις ειδικές αποστολές στην άμυνα, έχει φροντ λάιν υψηλού επιπέδου με ψηλούς που ξέρουν μπάσκετ, αλλά κυρίως έχουν τρόπο να τελειώνουν τις φάσεις. Βασικότερο όλων; Η φετινή Τουρκία έχει διακριτούς ρόλους. Μπορεί να τις κοστίζει σε ορισμένες φάσεις, αλλά αυτό τη διαφοροποιεί από το συνονθύλευμα περασμένων διοργανώσεων. Οι εντολές είναι ρητές: με τον Τούρκογλου στο παρκέ, αυτός είναι ο ηγέτης, αυτός θα σουτάρει όταν θέλει ή θα δημιουργήσει και μετά έπονται οι υπόλοιποι (ακόμη και ο Ιλιασόβα το έχει τηρήσει ευλαβικά αυτό).

Οι Τούρκοι, κακά τα ψέματα, έχουν δείξει καλύτερο πρόσωπο από την εθνική μας ως τώρα στο τουρνουά. Όμως, κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι είναι το φαβορί της αναμέτρησης. Στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αναμέτρησης, το γεγονός ότι αυτός ο προημιτελικός αγώνας αποτελεί το πρώτο δείγμα γραφής και των δύο ομάδων. Η νέα Τουρκία που σοβαρεύτηκε και ετοιμάζεται για το δικό της Παγκόσμιο δεν έχει ξαναδοκιμαστεί σε νοκ άουτ αγώνα. Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με την Ελλάδα. Λείπουν οι δύο παίκτες που στα δύσκολα κρατούσαν την ομάδα ήρεμη (Παπαλουκάς-Διαμαντίδης) κάτι που ήδη έχει φανεί ότι κοστίζει, λείπει εκείνος που με την ενέργεια που βγάζει γυρνούσε ολόκληρα ματς μόνος του (Βασιλόπουλος), αλλά, κυρίως, λείπει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο άνθρωπος που είχε πάρει αυτή την ομάδα σε πλήρη ανυποληψία και την έκανε νικήτρια, την έφερε στην ελίτ, την οδήγησε στην κορυφή, την έκανε φόβητρο. Ο άνθρωπος που σκορπούσε ηρεμία και αυτοπεποίθηση στην ομάδα, που είχε κάνει τους παίκτες να μην πιστεύουν ότι μπορούν να χάσουν.

Τα δεδομένα μπορεί να έχουν αλλάξει, παίκτες μπορεί να λείπουν, αλλά οι απαιτήσεις δεν έχουν μετριαστεί. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να θεωρήσει επιτυχημένο το τουρνουά αν η Ελλάδα ηττηθεί την Παρασκευή, ακόμη κι αν τερματίσει 5η. Ακόμη και τότε, ένα μικρό μούδιασμα θα υπάρχει.

Παιχνίδι σταθμός, λοιπόν, και για τους δύο. Η μία θέλει να επιβεβαιώσει ότι έμεινε εκεί που ήταν, ενώ η άλλη ότι αντέχει στην πίεση και του χρόνου έχει τα φόντα να πάει ως το τέλος. Σημεία κλειδιά; Προφανώς η μάχη των πάγκων, όμως δεν σταματάμε εκεί. Θα πρέπει ο Σπανούλης να αντέξει στην πίεση που θα δεχτεί. Θα πρέπει ο Ζήσης να μην κάνει ένα απλώς καλό οργανωτικά παιχνίδι, αλλά και να σκοράρει κιόλας, οι ψηλοί να ελέγξουν τα ριμπάουντ, να σκοράρουν από τη ρακέτα χωρίς να πετούν ευκαιρίες στα σκουπίδια και οι περιφερειακοί να σουτάρουν όταν είναι ελεύθεροι. Απ’ την άλλη, θα πρέπει ο Τούρκογλου να παίξει ξανά καλά και να μην έχει απλά μια δεκάλεπτη έκλαμψη, θα πρέπει ο Ιλιασόβα να πάρει βοήθειες, θα πρέπει ο Αρσλάν να μην πελαγοδρομήσει, θα πρέπει οι ψηλοί να μείνουν φερέγγυοι για όλο το ματς. Υπάρχει και μια ιδιαίτερη μονομαχία: Σχορτσανίτης εναντίον Ασίκ. Δεν μιλάω για πιθανό match-up στη ρακέτα, αλλά για τις βολές. Ο Ασίκ έχει 23% με 7/30 και είναι μακράν ο χειρότερος στη διοργάνωση, σε μια ομάδα που (χωρίς αυτόν) σουτάρει με 84% στις βολές. Απ’ την άλλη ο Σοφοκλής δεν είναι τόσο κακός, αλλά έχει 55% σε μια ομάδα που σουτάρει με 78%. Το θέμα είναι ότι αμφότεροι ρίχνουν πολλές βολές και ότι αμφότερους θα τους σημαδέψει ο αντίπαλος προπονητής. Ή μάλλον… πρέπει να τους σημαδέψει. Μακάρι στο τέλος (εμείς τουλάχιστον) να μην μετράμε χαμένες βολές που να άλλαζαν πλευρά στο νικητή.

Οι Τούρκοι σπάνε κόκαλα στην άμυνα, έχουν βραχυκυκλώσει κάθε ομάδα του τουρνουά, αλλά κολλάνε στην επίθεση. Θα νιώθει η εθνική όσο άνετα ένιωθε άλλες χρονιές σε ένα κλειστό, με χαμηλό σκορ, παιχνίδι; Θα επιδιώξει να τρέξει; Θα καταφέρει να επιβάλει το ρυθμό της και να ελέγξει την άμυνα; Μπορεί η εθνική να κερδίσει; Καλείται να το αποδείξει το βράδυ της Παρασκευής, στο πρώτο σημαντικό παιχνίδι της νέας της εποχής.

ΣΛΟΒΕΝΙΑ-ΚΡΟΑΤΙΑ: Το ζευγάρι των προημιτελικών με το πλέον ξεκάθαρο φαβορί. Για την ακρίβεια, ακόμη και τα προβλήματα τραυματισμών των Σλοβένων δεν μπορούν να δώσουν ούτε μια αχτίδα ελπίδας στους Κροάτες που πριν το τουρνουά ήξεραν να επιδίδονται σε μεγάλες δηλώσεις μεταλλίων. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία να αντιστρέψουν την κακή εικόνα που έχουν δείξει, αλλά θα βρουν απέναντί τους μια Σλοβενία πιο πειστική, πιο φορμαρισμένη και πιο ταλαντούχα. Μόνο ο Πόποβιτς δείχνει έτοιμος και φυσικά, από μόνος του και μόνο είναι ικανός να προκαλέσει πονοκεφάλους στους Σλοβένους. Η ομάδα του Ζντοβτς, όμως, αποδίδει πολύ καλά και δεν έχει κανέναν λόγο να τη φοβίζει αυτή η Κροατία εάν παίξει στοιχειωδώς σοβαρά και καλά. Καθοδηγείται δε από τον εντυπωσιακό Λάκοβιτς, στον οποίο αξίζει να σταθούμε λίγο, αφού, σε αντίθεση με τα ανέκδοτα που ακούμε στην ΕΡΤ, κάνει ένα ακόμη εντυπωσιακό τουρνουά. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τότε που πήρε τη μετεγγραφή στον Παναθηναϊκό και ωρίμασε σαν παίκτης, δεν έχει πέσει ποτέ σε μονοψήφιο αριθμό πόντων με την Εθνική σε μεγάλη διοργάνωση. Οι της ΕΡΤ, μάλιστα, δεν είχαν την ικανότητα να θυμηθούν ούτε καν τα μεγάλα ματς μιας διοργάνωσης, όπου ο Λάκοβιτς ήταν πάντα εξαιρετικός, ενδεικτικά: στην ήττα της Σλοβενίας από την Εθνικής μας στον προημιτελικό του 2007 είχε 14 πόντους, 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ, το 2007, επίσης, στο ματς που έκρινε την πρόκριση στο προολυμπιακό εναντίον των Γάλλων είχε 26 πόντους, 6 ριμπάουντ, 7 ασίστ, ενώ το 2005, στο ματς που έκρινε την πρόκριση στο παγκόσμιο είχε 20 πόντους, 5 ριμπάουντ, 5 ασίστ!