Κάτι κουρασμένα παλικάρια…

Η βραδιά της Κυριακής είναι γεμάτη προκλήσεις. Η Ισπανία ψάχνει την πρώτη της νίκη σε τελικό Ευρωμπάσκετ, μετά από 6 αποτυχημένες προσπάθειες. Η Σερβία αποζητά να περάσει από την ανυποληψία στην επαναφορά στην κορυφή μετά από 8 χρόνια και τα μαζεμένα χρυσά της δεκαετίας του ’90. Η Ελλάδα θέλει την πρώτη της νίκη σε μικρό τελικό από το 1949 και να αποδείξει για μία φορά ότι για αυτήν δεν τελειώνει το τουρνουά στον χαμένο ημιτελικό. Η Σλοβενία, αν και όχι ευχαριστημένη, ήδη στο καλύτερο πλασάρισμα της ιστορίας της, ψάχνει το πρώτο μετάλλιο ως ανεξάρτητη χώρα.

Ας ξεκινήσουμε από τον μικρό τελικό (στον οποίο αναφέρεται και ο τίτλος), που έχει και άμεσο ενδιαφέρον για μας. Πιθανότατα μιλάμε για τις δύο πιο κουρασμένες ομάδες του Ευρωμπάσκετ. Το κακό ροτέισον, οι τραυματισμοί (Ντράγκιτς), οι εμμονές σε τραυματισμένους παίκτες (Σμόντις) και οι… γενικότερες εμμονές έχουν φέρει τις δύο ομάδες σε ένα σημείο να μην ξέρουμε ποια θα αντέξει την Κυριακή. Η Σλοβενία μοιάζει να έχει λιγότερες επιλογές πια από την Ελλάδα, αλλά από την Ελλάδα των «12» όχι την Ελλάδα των «8». Αν παίξουν οι 8 τότε θα είναι επί ίσοις όροις το ματς.

Και οι δύο θέλουν το χάλκινο μετάλλιο, αλλά και για τους δύο είναι ήδη επιτυχημένη η διοργάνωση. Απομένει να δούμε αν για πρώτη φορά στη… μεταπολεμική της ιστορία η Ελλάδα θα βρει ψυχολογία για τον μικρό τελικό ή αν θα έχουμε πάλι τα γνωστά. Βέβαια, εκτός από ψυχολογία χρειάζονται και ανάσες.

Το ίδιο ισχύει και για τους Σλοβένους που έχουν τους Ντράγκιτς, Σμόντις εκτός, τον Κλόμπουτσαρ εκτός ροτέισον, καθώς δεν υπολογιζόταν ότι θα είναι δωδεκάδα μέχρι 4 μέρες πριν το Ευρωμπάσκετ και 6-7 παίκτες, με αποκορύφωμα τον Λάκοβιτς, να μην παίρνουν ανάσα.

Έχει ιδιαιτερότητες η αναμέτρηση, θα κριθεί στο ρυθμό, στη διάθεση, στην αντοχή αλλά και στην ευστοχία. Η κούραση έκανε την εμφάνισή της στα ποσοστά παικτών και των δύο ομάδων το Σάββατο και θα είναι σημαντικός παράγοντας την Κυριακή. Στα αξιοσημείωτα της αναμέτρησης η κόντρα Σπανούλη-Λάκοβιτς για το ποιος θα φτάσει πρώτος… στην μπουκάλα οξυγόνου στα αποδυτήρια. Ο Σπανούλης καλείται να παίξει περισσότερα από 100 αγωνιστικά λεπτά σε διάστημα 48 ωρών, ενώ ο Λάκοβιτς θα ξεπεράσει τα 110 σε 46 ώρες αν… επιζήσει.

Ο μεγάλος τελικός του Ευρωμπάσκετ είναι κι αυτός ένας αγώνας με ιδιαιτερότητες. Θεωρητικά έχει ξεκάθαρο φαβορί, τους Ισπανούς, που εκμεταλλευόμενοι τις συγκυρίες και τη συνέπειά τους ως ομάδα, μπόρεσαν και, κάνοντας ένα άκρως επαγγελματικό τουρνουά από τη δεύτερη φάση και μετά και χωρίς να ενθουσιάσουν, να φτάσουν στον τελικό έχοντας και δυνάμεις. Ομάδα ψημένη, έμπειρη, σφυρηλατημένη στο υψηλότερο επίπεδο.

Από την άλλη, υπάρχει το αουτσάιντερ, η Σερβία. Ομάδα άπειρη, νεανική, που τώρα αρχίζει να μπουσουλάει στο διεθνές μπάσκετ. Όμως, έχει ήδη αρχίσει… να νιώθει κυρίαρχη. Οι Σέρβοι είναι περίεργη πάστα, μακράν οι πιο εγωιστές παίκτες στον κόσμο (με τον καλώς εννοούμενο εγωισμό), ομάδα που δεν κομπλάρει πουθενά και σε τίποτα. Σε αντίθεση με την Ελλάδα και τη Γαλλία, δεν θα μπουν κομπλαρισμένοι και φοβισμένοι εναντίον των Ισπανών, σε αντίθεση με τη Σλοβενία δεν θα μπουν κομπλαρισμένοι… εναντίον οποιουδήποτε στα νοκ άουτ.

Όμως, υπάρχει και ο ρεαλισμός. Σε τρία χρόνια (2012) με τον Ίβκοβιτς στον πάγκο αν όλα πάνε καλά, αυτή η Σερβία μπορεί να κάνει την πλάκα της με την Ισπανία, αλλά τώρα έχουμε 2009, είναι έτοιμη να αντέξει; Να βγάλει δύο συνεχόμενα σκληρά ματς σε 48 ώρες και να τα βγάλει και τα τρία νικηφόρα; Έχει αδειάσει από την πρόκριση; Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει μπορέσει να κερδίσει τον Ίβκοβιτς στη μάχη των πάγκων στο τουρνουά, με τον Ντούντα να κάνει επίδειξη κυριαρχίας μαζεύοντας… σκαλπ. Όμως, μπορεί να ξανακερδίσει τους Ισπανούς, ενώ το έκανε στην πρεμιέρα; Υπάρχει ένα… ρητό που λέει ότι μέσα σε 14 μέρες είναι πολύ δύσκολο μια τόσο καλή ομάδα να χάσει δύο φορές από τον ίδιο αντίπαλο. Αν το καταφέρουν κι αυτό οι Σέρβοι στα 22,5 τους (μιλάω για το μέσο όρο ηλικίας της ομάδας) τότε το ευρωπαϊκό μπάσκετ μπορεί ξανά να σκύψει το κεφάλι με σεβασμό στη χώρα-μεγαλύτερη δύναμη που γέννησε ποτέ.

Βέβαια, στον τελικό παίζουν και οι Ισπανοί, που βλέπουν ότι έχουν άλλη μια ευκαιρία να σπάσουν το 0/6 που έχουν σε τελικούς και να πάρουν το χρυσό μετάλλιο. Αν το χάσουν και φέτος, τότε απλώς δεν μπορούν τα παλικάρια, καθώς έχουν δοκιμάσει κάθε δυνατό τρόπο, στη χώρα τους, υπερπλήρεις, με αδύναμο αντίπαλο στον τελικό και φέτος με, σχεδόν, ομάδα Ελπίδων στον τελικό.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, νομίζω ότι ο τελικός θα μας προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις και θα είναι η καλύτερη αυλαία σε ένα ωραίο, χορταστικό τουρνουά. Ας ελπίσουμε λίγη ώρα νωρίτερα να έχουμε κρεμάσει ένα μετάλλιο και στο δικό μας στήθος.