Δάμασαν την παράδοση!

Χίλια μπράβο στους Έλληνες παίκτες, που κατάφεραν ξανά να φέρουν την Ελλάδα ανάμεσα στην αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και να αποδείξουν ότι παραμένουμε μια ισχυρή δύναμη ανεξαρτήτως απουσιών ή συγκυριών και ότι καλά θα κάνουν όλοι (συμπεριλαμβανομένων και πολλών… δικών μας) να μας υπολογίζουν εκεί. Γιατί η Ελλάδα εκεί θα μείνει για πολύ καιρό ακόμα.

Η πορεία της Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ ολοκληρώθηκε με γλυκό τρόπο την Κυριακή, αφού η ελληνική ομάδα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και κέρδισε τους Σλοβένους. Ή αν δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, στάθηκε πιο ψηλά από τους Σλοβένους.

Δύο κουρασμένες ομάδες πρόσφεραν κάκιστο θέαμα, με μια πολύ κακή ομάδα (στο ματς) να κερδίζει μια πάρα πολύ κακή ομάδα. Εμείς κρατάμε το μετάλλιο που εμπλουτίζει τη συλλογή μας και αποτελεί υποθήκη για το μέλλον ορισμένων παικτών, αλλά και επιβράβευση της διάρκειας άλλων. Για μετάλλιο γράφαμε πριν το Ευρωμπάσκετ, μετάλλιο ήρθε, κι ας μην ήταν του χρώματος που θέλαμε.

Προφανώς δεν είμαστε εμείς οι «κακοί», που πιστεύουμε σε αυτή την ομάδα, στο ταλέντο των παικτών της κι έχουμε απαιτήσεις, αλλά όσοι πριν το τουρνουά έγραφαν πως εξισώνουν την Ελλάδα με την ΠΓΔΜ, ή ότι δεν της δίνουν καμία τύχη. Αλλά, στις φωτογραφίες πρώτοι, στα έντυπά τους θα υπογράφουν τώρα τις κωλοτούμπες τους και θα συνεχίσουν να διαβάζονται ως αυθεντίες (της πλάκας).

Στο ματς δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να κάνουμε κριτική. Η Ελλάδα ήταν πάρα πολύ κακή, αλλά όποιος δεν το περίμενε, μάλλον δεν είχε δει τα ματς του Σαββάτου ή το υπόλοιπο τουρνουά. Ο Καζλάουσκας δεν χρησιμοποίησε ούτε για ένα δευτερόλεπτο τους 4 παίκτες που απαξίωσε πλήρως με τις δηλώσεις του το Σάββατο, δηλώσεις που για μένα αποτελούν λόγο απόλυσης, καθώς απαξιώνουν όλο το ελληνικό μπάσκετ πλην 11 παικτών συνολικά. Όταν ένας προπονητής απαξιώνει το υλικό με το οποίο δουλεύει, τότε δεν έχει θέση σε μια ομάδα. Όταν απαξιώνει το υλικό ολόκληρης της χώρας στην οποία δουλεύει τότε δεν έχει θέση στον πάγκο της. Ο Καζλάουσκας πήγε μέτρια (διάβασε καλά τα περισσότερα παιχνίδια πριν το ματς με τον Σφαιρόπουλο να παίζει ρόλο σε αυτό, δεν διαχειρίστηκε καλά τα παιχνίδια κατά τη διάρκειά τους) στο τουρνουά και μην ακούσω για… συμπεράσματα του χρόνου που η Ελλάδα θα έχει το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών, γιατί ο προπονητής δεν κρίνεται τότε. “Τότε” αν αποτύχει απολύεται… στο ημίχρονο όπως έχουν διδάξει και οι Σαουδάραβες. Ο Λιθουανός θα είναι του χρόνου στον πάγκο, αλλά φέτος οι συγκυρίες ευνοούσαν την κατάκτηση του χρυσού και δεν το εκμεταλλεύτηκε. Η Ελλάδα, για μένα, απλώς έκανε το χρέος της και τερμάτισε σε μια απολύτως φυσιολογική θέση για το ρόστερ της. Αυτό χωρίς να μειώνει την προσπάθεια των παιδιών, στα οποία αξίζουν μόνο συγχαρητήρια.

Οι 8 που έπαιξαν χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, σε αυτούς που… την πάλευαν και σε αυτούς που… δεν την πάλευαν με τίποτα. Στη δεύτερη κατηγορία οι Σπανούλης, Ζήσης, Φώτσης, ενώ στην πρώτη οι Σχορτσανίτης, Μπουρούσης, Καλάθης, Πρίντεζης, που ήταν και ο βασικός λόγος νίκης μας. Αφήνω εκτός του Περπέρογλου, που απλά ήταν σε κακή βραδιά, αλλά δεν στοίχισε (έπαιξε και λίγο). Μέγας πρωταγωνιστής ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης, που αποχαιρέτησε τη διοργάνωση με μία εκκωφαντική παράσταση, που ελπίζουμε να μην είναι απλώς μια μακρινή ευχάριστη ανάμνηση σε λίγους μήνες, αλλά να σημάνει νέα αρχή στην καριέρα του συνολικά.

Θα αναφερθώ και στον Βασίλη Σπανούλη, που ήταν σε τραγική (από πλευράς κούρασης) κατάσταση, αλλά είχε τη διαύγεια να χάσει τη δεύτερη βολή στο τέλος, ουσιαστικά εξαναγκάζοντας τους «τρικυμίες» Σλοβένους σε σουτ της απελπισίας. Πανάξια ήταν στην πεντάδα του τουρνουά, αφού τράβηξε μεγάλο κουπί (όπως αν χάναμε πανάξια θα ήταν ο Λάκοβιτς), αλλά ξεκάθαρα δεν είναι άσος και θα τον βοηθούσε (θα κουραζόταν λιγότερο, θα σκόραρε πιο εύκολα, θα έκανε λιγότερα λάθη) να παίζει στο «2» με τον Ζήση στο «1». Πλέον, κοιτάμε μπροστά προς το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, ατενίζοντας το μέλλον με δικαιολογημένη αισιοδοξία. Τα όποια λάθη υπάρχει χρόνος να διορθωθούν, το χάλκινο αποτελεί καλή βάση για το μέλλον και η εθνική μπάσκετ έφτασε σε μία ακόμη μεγάλη επιτυχία, κρατώντας πάντα υψηλό το επίπεδό της και δικαιολογώντας πάντα τον τίτλο της καλύτερης ελληνικής εθνικής ομάδας. Μόνο αυτή μας έχει συνηθίσει στα ψηλά, μόνο από αυτή μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις, μόνο αυτή μας κάνει να περήφανους κάθε χρονιά. Ελπίζουμε του χρόνου να στεφθεί Βασίλισσα του Παγκόσμιου μπάσκετ στην Πόλη…

ΙΣΠΑΝΙΑ-ΣΕΡΒΙΑ 85-63
Ο τελικός σήμανε μια τεράστια στιγμή για την Ισπανία: το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ. Ο Σέρτζιο Σκαριόλο έβαλε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ισπανική μπασκετική ιστορία μιας και έγινε ο πρώτος προπονητής που οδήγησε την εθνική της χώρας σε νικηφόρο ευρωπαϊκό τελικό. Αμφισβητήθηκε όσο κανείς άλλος προπονητής των Ισπανών, αλλά τελικά πέτυχε αυτό που δεν είχε καταφέρει κανείς άλλος. Οι «φούριας ρόχας» μπήκαν δυνατά από το πρώτο λεπτό, κυνηγώντας με πάθος στην άμυνα και στα ριμπάουντ, ενώ επιθετικά στηρίχθηκαν στον οίστρο του Ναβάρο και τα σίγουρα χέρια του μεγάλου Παού Γκασόλ (περισσότερα για τον τεράστιο σέντερ θα γράψουμε αύριο). Η ομάδα του Σκαριόλο σκόραρε με άνεση τα δίποντα, αφού έπαιρνε και αρκετές δεύτερες ευκαιρίες με επιθετικά ριμπάουντ, με αποτέλεσμα να φτάσει τον εντυπωσιακό απολογισμό των 52 πόντων στο πρώτο ημίχρονο. Το κυριότερο, έκλεισαν καλά τον Τεόντοσιτς και δεν άφησαν τον Κρστιτς να τους πονέσει, ενώ στην επίθεση έβγαλαν αποτελεσματικά συστήματα και δεν επέτρεψαν σε κανένα σημείο στους Σέρβους να τους απειλήσουν. Με δυο λόγια; Το τέλειο ματς, στην καταλληλότερη στιγμή! Οι Ισπανοί στέφονται άξια πρωταθλητές Ευρώπης, αφού όχι μόνο απέδωσαν πολύ καλά σε ημιτελικό και τελικό, αλλά και μπόρεσαν να αναστρέψουν την εικόνα, να ξεπεράσουν τα αρχικά «χαστούκια» και να βγουν πιο δυνατοί από ποτέ φτάνοντας μέχρι την κούπα.

Από την άλλη, οι Σέρβοι έδειξαν ανέτοιμοι για τον τελικό και αυτό φάνηκε από το πρώτο δεκάλεπτο, όταν όλες τις άμυνες που έβγαλαν, τις έχασαν στα ριμπάουντ. Η απειρία τους φάνηκε, αφού δεν είχαν το σθένος να κοιτάξουν στα μάτια μια ομάδα που είχαν κερδίσει μόλις πριν από λίγες ημέρες. Σε κάθε περίπτωση, έδειξαν πολλά και το μέλλον τους ανήκει, καθώς η νέα Σερβική δύναμη ανατέλλει.