Αποχαιρετώντας το Ρίο

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο ολοκληρώθηκαν και στις δύο εβδομάδες τους ζήσαμε αρκετές συγκινήσεις και στιγμές που θα μας μείνουν. Όπως συνηθίζει κάθε τέσσερα χρόνια, το Age of Basketball θα ξεφύγει από τα μπασκετικά του όρια για να θυμηθεί τις… δικές του πιο σημαντικές στιγμές των Αγώνων, τα όσα μας έμειναν στο μυαλό από τους Αγώνες των αντιθέσεων, πριν αποχαιρετήσει το Ρίο και ξεκινήσει για Τόκιο.

– Ας αρχίσουμε από τα δικά μας; Στο Ρίο οι Η.Π.Α. κέρδισαν άλλο ένα χρυσό στο μπάσκετ, το 3ο συνεχόμενο, όσα έχει δηλαδή πάρει και ο Καρμέλο Άντονι, που αποχώρησε από την εθνική ομάδα μπάσκετ των Η.Π.Α. ως ο μόνος μπασκετμπολίστας στην ιστορία που έχει κερδίσει 3 συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (άντρας, γιατί στις γυναίκες υπάρχουν Αμερικανίδες και με 4 συνεχόμενα χρυσά).

Κατά τα άλλα το μπασκετικό τουρνουά ήταν μία από τίποτα με μπόλικο καθόλου. Παιχνίδια που να αξίζει να μνημονεύσει κανείς είναι ίσως μόνο ο μικρός τελικός, άντε και το Κροατία-Σερβία, ή και το Βραζιλία-Αργεντινή στους ομίλους που πήγε δύο παρατάσεις. Ως εκεί. Από εκεί και πέρα, τα νοκ άουτ ήταν στην καλύτερη περίπτωση χλιαρά και ο τελικός μεγάλη απογοήτευση, με τους Σέρβους να είναι πολύ αγχωμένοι και να νομίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν την αμερικανική ομάδα στο δικό της παιχνίδι.

Η αμερικανική ομάδα ήταν ίσως η χειρότερη από το 2004 και μετά. Μάλλον, ήταν σίγουρα η χειρότερη από το 2004 και μετά. Κι αν από προσωπικότητες «μέτρια» ομάδα ήταν και του 2010, εκείνη είχε παίξει καλό μπάσκετ. Η φετινή απλώς σούταρε τρίποντα και έπαιρνε επιθετικά ριμπάουντ. Για του λόγου το αληθές, οι Η.Π.Α. έκαναν τα περισσότερα τρίποντα στο τουρνουά από κάθε άλλον, θα περίμενε κανείς από την πιο αθλητική ομάδα να επιλέγει κι άλλους τρόπους για να επιτεθεί, ενώ οι Αμερικανοί είχαν και τα περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ από κάθε άλλον.

Πάντως, ό,τι κι αν λένε οι αριθμοί, με το μπάσκετ που έπαιξαν οι Η.Π.Α. πόνεσαν τα μάτια μας στα περισσότερα παιχνίδια, κάτι που μάλλον κατάλαβε και ο Κολάντζελο όταν μετά το τουρνουά είπε το «δεν πρόκειται να ξαναπάμε σε τουρνουά με 10 νέους παίκτες». Οι Αμερικανοί νομίζω ότι ήταν πολύ τυχεροί που δεν έχασαν σε αυτό το τουρνουά, περισσότερο επειδή οι άλλοι δεν το πολυπίστευαν και όχι για άλλο λόγο. Οι Η.Π.Α., βέβαια, πήραν το χρυσό, το σερί μετά το 2006 συνεχίστηκε, οπότε όλα καλά. Τι άλλο είδαμε από τους Αμερικανούς; Βασικά ένα ρόστερ στο οποίο οι μισοί ήταν τουρίστες για να δουν το Ρίο, ενώ υπήρχαν πολλοί παίκτες που θεωρώ καλό ότι συμμετείχαν στο τουρνουά, για να απομυθοποιηθούν, αφού στον κλειστό κόσμο του NBA τα μέτρα και τα σταθμά είναι αλλιώς. Παίκτες όπως ο Μπάτλερ, ο ΝτεΡόζαν, ο Μπαρνς, ο Λόουρι, ο Γκριν, είναι σίγουρα πολύ πιο χαμηλής ταχύτητας από αυτή που πιστεύεται στα εγχώρια, κάτι που βέβαια το ήξερε και ο Σιζέφσκι, αρκεί να δει κάποιος τους χρόνους τους και τον τρόπο χρησιμοποίησής τους. Για τους δυο ψηλούς δεν υπάρχουν πολλά να πούμε, ευτυχώς υπάρχει ο Ντέιβις γιατί αν ήταν οι δυο τους οι καλύτεροι ψηλοί που είχε να επιδείξει το NBA, θα μιλούσαμε για πολλά γέλια με το πόσο άτεχνοι και ωμοί είναι. Τέλος πάντων, το βασικότερο θέμα του Ολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ είναι ότι ήταν απογοητευτικό και χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, όχι ο Τζόρνταν και ο Κάζινς. Όαση ανάμεσα σε όλους στο τουρνουά ο τεράστιος Παού Γκασόλ (ο τύπος από το 2001 σε 13 διοργανώσεις έχει σταθερά πάνω από 17.3 πόντους σε κάθε τουρνουά, συνολικά πάνω από 20 πόντους μέσο όρο, ενώ φέτος είχε 19.5 πόντους, 8.9 ριμπάουντ, 1.9 τάπες).

– Οι Αμερικανοί στο Ρίο έκαναν ρεκόρ με 121 μετάλλια, σπάζοντας εκείνο που είχαν από το Πεκίνο (110).

– Στους Αγώνες είδαμε και την IAAF να προσπαθεί να υιοθετήσει ένα άλλο πρόσωπο, πιο… user friendly. Αθλητές που σπρώχνονταν και έπεφταν έπαιρναν προκρίσεις στους τελικούς με wild card (το είδαμε σε 4-5 περιπτώσεις), στα 4×100 είχαμε σε παγκόσμια πρώτη η γυναικεία ομάδα των Αμερικανών να ξανατρέξει μόνη της επειδή έχασε τη σκυτάλη στη σειρά της μετά από… αγκωνιά. Γενικώς, η IAAF, πιθανότατα επειδή είχαν ακουστεί πολλά για την απουσία της Ρωσίας από το στίβο, προσπάθησε να δείξει ότι έχει ανθρώπινο πρόσωπο, που είναι από την πλευρά των αθλητών. Κακό δεν είναι, να δούμε πώς θα πάει στη συνέχεια, βέβαια, γιατί μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η φαρσοκωμωδία με την Ντάρια Κλίσινα, που είναι ένα κομμάτι της ευρύτερης αστειότητας με τη Ρωσία. Η Κλίσινα ήταν στους Αγώνες ως η μόνη εκπρόσωπος της Ρωσίας στον στίβο επειδή η IAAF είχε αποφανθεί ότι ήταν καθαρή, μετά η IAAF (λίγο πριν τον αγώνα της Κλίσινα) ανακοίνωσε ότι είχε αποδείξεις ότι δεν ήταν καθαρή αλλά δεν είπε τι αποδείξεις, η αθλήτρια κατέφυγε στο CAS, το οποίο λίγες ώρες πριν το αγώνισμα επικύρωσε τη συμμετοχή της αδειάζοντας την IAAF.

– Στο Ρίο είδαμε και την πισίνα των καταδύσεων να γίνεται… πράσινη σε χρώμα. Οι υπεύθυνοι έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για τους αθλητές, αλλά νομίζω η πράσινη πισίνα και το επακόλουθο ξευτιλίκι των διοργανωτών στα social media από αθλητές, δημοσιογράφους και θεατές, θα μείνει στην ιστορία μιας και ήταν πρωτόγνωρο θέαμα. Υπαίτιος για το χρώμα προκρίθηκε ότι ήταν η άλγη γλυκού νερού.

– Και μιας και η κουβέντα για… πράσινο χρώμα, στο ποδόσφαιρο η Βραζιλία κατάφερε να πάρει το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στην ιστορία της σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το πρώτο σε παγκόσμια διοργάνωση που γίνεται «σπίτι» της. Οι Βραζιλιάνοι κέρδισαν στα πέναλτι τους Γερμανούς στον τελικό με τον Νεϊμάρ να γίνεται εθνικός ήρωας σκοράροντας το τελευταίο πέναλτι.

– Από τις πιο δυνατές στιγμές των Αγώνων ήταν ο τερματισμός του μαραθωνίου δρόμου, όπου ο Φέιζα Λιλέσα τη στιγμή που τερμάτιζε 2ος για το ασημένιο μετάλλιο, σήκωσε τα χέρια του και τα σταύρωσε πάνω από το κεφάλι του, διαμαρτυρόμενος ενάντια στη βία της κυβέρνησής του απέναντι στους Ορόμο, τη μεγαλύτερη ενιαία εθνότητα της Αιθιοπίας. Από το φθινόπωρο του 2015 έχουν διακριβωθεί 400 δολοφονίες Ορόμο στην Αιθιοπία και χιλιάδες είναι οι τραυματίες, τον Αύγουστο του 2016 η Διεθνής Αμνηστία έχει καταγράψει 97 δολοφονίες, ενώ από τη δεκαετία του 1970 ως σήμερα περίπου 2,5 εκατομμύρια Ορόμο έχουν φύγει πρόσφυγες στις γύρω χώρες, όπως τη Σομαλία και την Ερυθραία. Ο Λιλέσα είπε για την κίνησή του: «Ήταν μια διαμαρτυρία, γιατί είμαι Ορόμο και Αιθίοπας. Είμαστε σε καταστολή από την κυβέρνηση. Μας σκοτώνουν και μας φυλακίζουν, είμαστε ύποπτοι από το απλό γεγονός της ύπαρξης μας σαν Ορόμο. Έχω συγγενείς κρατούμενους και θα διαμαρτύρομαι για το λαό μου όπου κι αν πηγαίνω. Στην Αιθιοπία υπάρχουν 15 εκατομμύρια Ορόμο και η κυβέρνηση μας υποχρεώνει να εγκαταλείψουμε τη γη μας, μας φυλακίζει, μας σκοτώνει. Ζητώ από εσάς τους δημοσιογράφους να μιλήσετε για τη δημοκρατία που δεν υπάρχει στη χώρα μου, και πώς τα οικονομικά συμφέροντα υποστηρίζουν την καταστολή των Ορόμο». Ο Λιλέσα κινδυνεύει με φυλάκιση ή εκτέλεση αν επιστρέψει στην Αιθιοπία, πάντως δήλωσε ότι θέλει να συνεχίσει να εκπροσωπεί τη χώρα του.

– Η Ραφαέλα Σίλβα ήταν το πρώτο χρυσό της Βραζιλίας στους Αγώνες, στο τζούντο στα 57 κιλά. Κατάγεται από τις φαβέλες του Ρίο και γνώρισε στους Αγώνες απίστευτη αποθέωση από τον κόσμο. Βέβαια, δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα, αφού το 2012, όταν δεν είχε καταφέρει στο Λονδίνο να πάρει μετάλλιο, οι Βραζιλιάνοι δήλωναν ότι τους ντρόπιασε και ότι «η θέση μιας μαϊμούς είναι στο κλουβί». Η ίδια δεν το ξέχασε ποτέ και μετά το χρυσό της είπε «η μαϊμού που ήθελαν να κλείσουν σε κλουβί είναι τώρα χρυσή Ολυμπιονίκης. Πια, δεν είμαι ντροπή για την οικογένειά μου».

– Στον στίβο η Άμπι Ντ’ Αγκοστίνο των Η.Π.Α. και η Νίκι Χάμπλιν της Νέας Ζηλανδίας έγραψαν μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία των Αγώνων. Οι δυο αθλήτριες έτρεχαν στα προκριματικά των 5.000 μέτρων, όταν η Χάμπλιν σκόνταψε και έπεσε, με την Ντ’ Αγκοστίνο να είναι ακριβώς από πίσω και μοιραία να πέφτει πάνω της μην μπορώντας να την αποφύγει. Η Ντ’ Αγκοστίνο σηκώθηκε πρώτη και βοήθησε και τη Χάμπλιν, πριν καταρρεύσει η ίδια από τους πόνους. Η Χάμπλιν, όμως, δεν έφυγε, ενώ μπορούσε να συνεχίσει, έμεινε κοντά στην Ντ’ Αγκοστίνο για να τη ρωτήσει αν είναι καλά, ενώ στον τερματισμό την περίμενε και την κρατούσε αγκαλιά μέχρι να έρθει αναπηρικό καροτσάκι να πάρει την Αμερικανίδα αθλήτρια. Η IAAF πέρασε και τις δυο στον τελικό, η Ντ’Αγκοστίνο δεν αγωνίστηκε γιατί είχε κόψει τους χιαστούς στο γόνατό της από την πτώση. Αργότερα οι δυο αθλήτριες βραβεύτηκαν από τη ΔΟΕ με το Βραβείο της Διεθνούς Επιτροπής Fair Play.

– Ο Μάικλ Φελπς επέστρεψε στην ενεργό δράση και έκλεισε στο Ρίο την Ολυμπιακή του καριέρα με 5 χρυσά και ένα ασημένιο ακόμα, φτάνοντας τα 28 μετάλλια, εκ των οποίων τα 23 είναι χρυσά! Προφανώς και ο Φελπς είναι πρώτος όλων των εποχών και σε μετάλλια (η Λαρίσα Λατίνινα έχει 18 στη Γυμναστική και είναι 2η) και σε χρυσά (9 έχει ο 2ος, που είναι 5 διαφορετικοί αθλητές, Λατίνινα, Νούρμι, Σπιτζ, Λιούις, Μπολτ). Ο μύθος του Φελπς μάλλον θα μείνει αξεπέραστος στην ιστορία των Αγώνων, αφού μιλάμε για τον πιο επιτυχημένο αθλητή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι από τις φάσεις που ξέρεις ήδη ότι σε 40 χρόνια θα λες στο εγγόνι σου ότι τον είχες δει να αγωνίζεται στην εποχή σου…

– Η Ετενές Ντιρο έτρεξε με ένα παπούτσι στα 3000 μέτρα στιπλ, χάνοντας το παπούτσι της όταν δύο αθλήτριες συγκρούστηκαν και έπεσαν πάνω της. Η Ντιρο προσπάθησε να το ξαναβάλει, αλλά δεν μπορούσε γιατί ήταν δεμένο, έμεινε στο τέλος της κούρσας, ξανασταμάτησε για να βγάλει και την κάλτσα της και έτρεξε πάνω από 1000 μέτρα με ένα παπούτσι. Κατάφερε να περάσει έτσι 5 αθλήτριες (ανάμεσά τους και τις δύο που έπεσαν και την πέρασαν στη συνέχεια μέχρι να βγάλει το παπούτσι της) και να τερματίσει 7η, 4 δευτερόλεπτα πίσω από την τελευταία αθλήτρια που προκρίθηκε με χρόνο στον τελικό, ενώ είχε χάσει πάνω από 25-30 δευτερόλεπτα μέχρι να αρχίσει να ξανατρέχει. Η απίστευτη προσπάθειά της ξεσήκωσε όλο το στάδιο στο πόδι με την Ντιρο να καταρρέει όταν τερμάτισε και να κλαίει απαρηγόρητη για το χαμένο όνειρο του μεταλλίου. Η IAAF μετά από ένσταση αποφάσισε οι τρεις αθλήτριες να αγωνιστούν στον τελικό (εκτός από την Ντιρο η Τρίσι και η Προτ, οι δύο που έπεσαν αρχικά). Η εικόνα της Ντιρο να τρέχει με ένα παπούτσι μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα καταστραφεί το όνειρό της, ήταν από τις πιο δυνατές των Αγώνων.

– Μιας και αναφέρθηκα στον κόσμο που ξεσηκώθηκε, το έκανε και μια άλλη φορά στο στίβο, αλλά με λίγο διαφορετικό τρόπο. Στον τελικό του άλματος επί κοντώ και βλέποντας τον δικό του Βραζιλιάνο Ντα Σίλβα να παλεύει για το χρυσό μετάλλιο, ο κόσμος αποδοκίμαζε τις προσπάθειες του μεγάλου φαβορί, Ρενό Λαβιλενί. Ο Γάλλος έχασε τελικά μένοντας δεύτερος και μετά τον αγώνα είπε μία από τις πιο βλακώδεις ατάκες στην ιστορία, παρομοιάζοντας τον εαυτό του με τον Τζέσε Όουενς: «το 1936 το κοινό αποδοκίμαζε τον Τζέσε Όουενς. Κάτι τέτοιο δεν έχουμε δει από τότε». Προφανώς και οι Βραζιλιάνοι δεν το άφησαν να περάσει έτσι αυτό, αποδοκιμάζοντας τον Λαβιλενί και στην απονομή των μεταλλίων, κάνοντάς τον να κλάψει, πριν βρει κάποια κάμερα και ανακαλέσει τα όσα είχε πει. Το περιστατικό σχολίασε και η ΔΟΕ, λέγοντας ότι ήταν απαράδεκτη η συμπεριφορά του κόσμου γιατί δεν συνάδει με το πνεύμα των Αγώνων.

– Απαράδεκτη θεώρησε η ΔΟΕ και τη συμπεριφορά του Αιγύπτιου Ελ Σελαμπί, που μετά τον αγώνα του στο τζούντο με τον Ισραηλινό Ος Σασόν, αρνήθηκε να του σφίξει το χέρι. Ο κόσμος αποδοκίμασε τον Αιγύπτιο και η ΔΟΕ τον απέβαλε και τον έστειλε στην Αίγυπτο γιατί «αυτό που έκανε ήταν ενάντια στο πνεύμα φιλίας που είναι ενσωματωμένο στις Ολυμπιακές αξίες». Σε μια… εντελώς άσχετη σημείωση, οι βομβιστικές επιθέσεις παγκοσμίως δεν σταμάτησαν ούτε για μια στιγμή κατά τη διάρκεια των Αγώνων (που και καλά κατά τη διάρκεια των Αγώνων σταματούν όλες οι εχθροπραξίες) με το Ισραήλ (μεταξύ άλλων χωρών σε μια μακρά λίστα βομβιστικών, τρομοκρατικών, εκδικητικών, απελευθερωτικών και ό,τι-άλλο-μπορεί-κάποιος-να-σκεφτεί επιθέσεων) να βομβαρδίζει 30 διαφορετικά σημεία στη Γάζα ακριβώς την ώρα της τελετής λήξης.

– Στην ιστορία των Αγώνων του Ρίο θα μείνει και ο Ράιαν Λόχτι, όχι, όμως, για τους λόγους που θα ήθελε. Ο Λόχτι, που όποιος έχει δει τη reality σειρά του θα έχει καταλάβει εδώ και χρόνια πόσο… καμένος είναι, βγήκε και μέθυσε με τρεις φίλους και συναθλητές του και η συνέχεια θα μπορούσε σίγουρα να είναι σουρεαλιστική κωμωδία τύπου Interview. Ξαφνικά βγήκε στα μέσα και είπε ότι τους έκλεψαν υπό απειλή όπλου, μετά τα μάζεψε, μετά τα γύρισε, μετά έφυγε από το Ρίο ενόσω γινόταν έρευνα (τους άλλους 3 τους έπιασαν οι αρχές πριν επιβιβαστούν), μετά βγήκε βίντεο που τους δείχνει να ουρούν στον τοίχο ενός βενζινάδικο και να καταστρέφουν μια διαφημιστική πινακίδα, με τους σεκιούριτι του βενζινάδικου να τους ζητούν λεφτά για τις ζημιές που προκάλεσαν (βγάζοντας όπλο) και εκείνους να δίνουν… 51 δολάρια. Τελικά, ο Λόχτι βγήκε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη, οι Η.Π.Α. αναγκάστηκαν κι αυτές να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη από τη Βραζιλία, μιας και αρχικά το όλο θέμα είχε πάρει προεκτάσεις για το πόσο ασφαλείς είναι οι αθλητές σε μια πόλη με την εγκληματικότητα του Ρίο. Μετά από όλα αυτά, οι 4 βασικοί σπόνσορες του Λόχτι είτε έσπασαν τα συμβόλαιά τους μαζί του, είτε ανακοίνωσαν ότι δεν θα τα ανανεώσουν όταν εκπνεύσουν, με το Forbes να υπολογίζει ότι ο Λόχτι σε μία ημέρα έχασε χορηγίες μεγαλύτερες του 1 εκατομμυρίου δολαρίων. “Δικαιωμένος” ο Λόχτι, αφού αν είναι να κάνεις βλακεία καλύτερα να την κάνεις σωστά, αλλιώς δεν αξίζει.

– Κατά τη διάρκεια των Αγώνων είχαμε και μια στιγμή που θα κάνει πολλά πολιτικά κεφάλια να βράζουν από θυμό και άλλους να χαμογελούν ρομαντικά. Η Λι Εούν-γιου από τη Νότιο Κορέα και η Χονγκ Ουν-γιονγκ από τη Βόρειο Κορέα συναντήθηκαν κατά τη διάρκεια των αγώνων της Γυμναστικής και έβγαλαν μαζί μια φωτογραφία χαμογελαστές και αγκαλιασμένες. Ουπς…

– Στο Ρίο είχαμε και την πρώτη Αφροαμερικανή κολυμβήτρια που κέρδισε μετάλλιο στην ιστορία της κολύμβησης. Η Σιμόνε Μανουέλ πήρε χρυσό για τις Η.Π.Α. στα 100 μέτρα ελεύθερο και έσπασε ένα τεράστιο φράγμα (και) ρατσισμού, οι μαύροι δεν είχαν δικαίωμα να χρησιμοποιούν τις πισίνες μέχρι πριν από περίπου 45 χρόνια στις Η.Π.Α..

– Μέσα σε όλα είχαμε και την Ριζάκο Καβάι από την Ιαπωνία, που μόλις κέρδισε τα 63 κιλά ελευθέρας πάλης, πέταξε δυο φορές κάτω τον προπονητή της, Καζουχίτο Σακάι. Ο προπονητής της είχε πει στις αθλήτριές του ότι ήθελε να τον σηκώσουν στα χέρια αν έπαιρναν χρυσό. Η Καβάι του είχε φυλαγμένο κάτι διαφορετικό που μάλλον θα θυμάται για καιρό…

– Μια μοναδική στιγμή είδαμε να γράφεται και στο τρίαθλο. Ο Άλιστερ Μπράουνλι πήρε το χρυσό μετάλλιο με τον μικρότερο αδερφό του, Τζόνι Μπράουνλι, να ακολουθεί δεύτερος για το ασημένιο. Τα δυο αδέρφια σωριάστηκαν μετά τη γραμμή του τερματισμού και αγκαλιάστηκαν για το πρώτο 1-2 αδερφών από τη Βρετανία σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και το δεύτερο συνολικά (μετά τους αδερφούς Ναντί πριν από 100 περίπου χρόνια). Τα δύο αδέρφια είχαν φτιάξει τη στρατηγική τους μαζί και κατάφεραν να μείνουν μόνοι πρώτοι στα τελευταία 4 χιλιόμετρα τρεξίματος. Κάπου εκεί… η συνεργασία κόπηκε, αφού όταν ο μικρός αδερφός είπε «πάμε πιο χαλαρά» στον μεγάλο, ο Άλιστερ άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα για να πάρει μεγάλη διαφορά από τον αδερφό του. Στα τελευταία 40 μέτρα πριν τον τερματισμό ο Άλιστερ σταμάτησε να τρέχει και περίμενε να τον φτάσει ο Τζόνι, όρθιος ακριβώς πριν τη γραμμή της νίκης. Πέρασε τη γραμμή 6 δευτερόλεπτα πριν τον αδερφό του, για μια μοναδική οικογενειακή νίκη. Τα δυο αδέρφια είπαν μόνο μια μικρή φράση αγκαλιασμένα μετά τον τερματισμό: «τα καταφέραμε». Ένα χρόνο πριν την απόλυτη αποθέωση, πέρσι τον Αύγουστο, ο Τζόνι είχε πατερίτσες εξαιτίας ενός κατάγματος κόπωσης, ενώ ο Άλιστερ ήταν στο χειρουργείο για επέμβαση στον αστράγαλο.

– Η Χέλεν Μαρούλις έγινε η πρώτη γυναίκα που κερδίζει χρυσό μετάλλιο στην πάλη στην ιστορία των Η.Π.Α.. Και μάλιστα τι χρυσό. Για να ανέβει στην κορυφή του βάθρου η Μαρούλις χρειάστηκε να κερδίσει την τεράστια Γιαπωνέζα Σαόρι Γιοσίντα, το μεγαλύτερο θρύλο της γυναικείας πάλης. Από το 2002 και μέχρι τους Ολυμπιακούς του Ρίο η Γιοσίντα είχε κερδίσει 13 συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα, 3 συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες και 4 συνεχόμενους Πανασιατικούς Αγώνες, ενώ το 2012 ήταν σημαιοφόρος της Ιαπωνίας στο Λονδίνο. Προφανώς και η νίκη της Μαρούλις ήταν, εκτός από το πρώτο χρυσό των Η.Π.Α. στη γυναικεία πάλη, μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, αφού κέρδισε τον απόλυτο μύθο της πάλης. Και ναι, για όσους αναρωτήθηκαν, η Μαρούλις έχει ελληνικές ρίζες, ο πατέρας της είναι Έλληνας και οι γονείς του έφυγαν μαζί του στις αρχές της δεκαετίας του 1960 από τη Λευκάδα για τις Η.Π.Α..

– Πρόσωπο των Αγώνων και ο Γιουσέιν Μπολτ που κατέκτησε στην πλάκα του (οι άλλοι έτρεχαν και ο Μπολτ χαζογέλαγε στις κάμερες) το 3ο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο σε 100 και 200 μέτρα στο στίβο για να γίνει πια ο μεγαλύτερος θρύλος όλων των εποχών στα συγκεκριμένα αγωνίσματα. Συνολικά ο Μπολτ έχει 9 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού έχει και 3 (συνεχόμενα κι αυτά) από τα 4×100. Ο ίδιος δήλωσε ότι αυτοί ήταν οι τελευταίοι του Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά πια ο θρύλος του είναι σχεδόν αξεπέραστος. Πριν φύγει από το Ρίο έκανε και μία βλακεία, αλλά ας όψεται ο Λόχτι που έκανε τις βλακείες όλων των υπολοίπων να φαντάζουν μικρότερες. Ο Μπολτ πρωταγωνίστησε σε σεξουαλικό σκάνδαλο, αφού βγήκαν φωτογραφίες και βίντεο όπου απολαμβάνει την παρέα μιας 20χρονης φοιτήτριας. Δεν είναι ο μόνος που το έκανε φαντάζομαι (οι διοργανωτές μοίρασαν 450.000 προφυλακτικά στους αθλητές, δηλαδή τα τριπλάσια απ’ ότι στο Λονδίνο, αφού… προφανώς τα 150.000 που δόθηκαν εκεί αποδείχτηκαν λίγα), αλλά ήταν ο μόνος που πιάστηκε. Ο Μπολτ είναι αρραβωνιασμένος και μάλλον θα χρειαστεί να δώσει αρκετές εξηγήσεις για τα καμώματά του, αφού το «δεν είναι αυτό που νομίζεις» που έχει πει ως τώρα δεν φαίνεται να έχει πείσει την κοπέλα του. Εντωμεταξύ η 20χρονη Βραζιλιάνα έχει γυρίσει όλες τις κίτρινες εκπομπές και φυλλάδες της χώρας της μιλώντας για τις… μέτριες σεξουαλικές επιδόσεις του Τζαμαïκανού. Βέβαια, ο Μπολτ ποσώς ενδιαφέρθηκε, αφού λίγο μετά εθεάθη στο Λονδίνο με 10 κοπέλες να πηγαίνουν για πάρτι στο δωμάτιό του.

– Αυτό δεν ήταν το μόνο σεξουαλικό σκάνδαλο των Αγώνων, ούτε καν το πιο ωραίο. Μακράν το πιο… ωραίο ήταν αυτό με την Ίνγκριντ Ολιβέιρα πρωταγωνίστρια, αφού θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σενάριο βραζιλιάνικης σαπουνόπερας. Η Ολιβέιρα αγωνιζόταν στις συγχρονισμένες καταδύσεις με την Τζιοβάνα Πεδρόσο. Το βράδυ πριν τον αγώνα τους η Ολιβέιρα πήγε στο δωμάτιό τους και είπε στην Πεδρόσο να φύγει, ώστε να μπορέσει να κάνει σεξ με τον Πέδρο Γκονκάλβες, αθλητή στο κανόε. Οι δυο κοπέλες ξεκατινιάστηκαν γιατί η Πεδρόσο είπε ότι η Ολιβέιρα έχει το μυαλό της «πιο πολύ στον κώλο της παρά στους αγώνες» (σ.σ. δικά της λόγια, όχι δικά μου), αλλά η Ολιβέιρα πέρασε με τον Γκονκάλβες το βράδυ. Πώς τα μάθαμε όλα αυτά; Από την Πεδρόσο που πήγε και «έδωσε» την Ολιβέιρα στους προπονητές τους και την Ολυμπιακή επιτροπή της Βραζιλίας! Οι δυο κοπέλες αγωνίστηκαν την επόμενη ημέρα στις συγχρονισμένες καταδύσεις από βατήρα 10 μέτρων και βγήκαν πανηγυρικά τελευταίες στον προκριματικό αφού δεν μιλιόντουσαν, με τους θεατές να σχολιάζουν ότι οι καταδύσεις τους ήταν τόσο κακές που ακούγονταν γέλια από τις εξέδρες κάθε φορά που βουτούσαν. Μπορεί τα «καρφιά» να μην τα πηγαίνει κανείς, αλλά η Πεδρόσο μάλλον «έδωσε» τη συναθλήτριά της γιατί οι δυο τους είχαν μαλώσει και πιο πριν τους Αγώνες διαφωνώντας στις προπονήσεις για τις κινήσεις στα άλματά τους. Τότε έκαναν βδομάδες να μιλήσουν, για να συμφωνήσουν μία εβδομάδα πριν τους Αγώνες να ξαναμιλούν μόνο για τα απαραίτητα για χάρη του ονείρου τους για ένα μετάλλιο. Τελικά αποδείχτηκε ότι η ισορροπία αυτή ήταν εύθραυστη. Πέρσι στους Παναμερικανικούς είχαν βγει 2ες και είχαν κερδίσει το ασημένιο μετάλλιο. Πέρσι, επίσης, η Ολιβέιρα είχε κατακριθεί για τη φωτογραφία που συνοδεύει το κομμάτι, μιας και θεωρήθηκε πολύ προκλητική (δεν είχαν ξαναδεί κοπέλα να βγάζει φωτογραφία  με μαγιό, την ώρα που είναι και αθλήτρια με μαγιό κιόλας) και ότι δεν είναι συγκεντρωμένη στο στόχο της. Βέβαια, τα μέσα στη Βραζιλία την ανακήρυξαν αμέσως sex symbol. Μετά την αποτυχημένη προσπάθειά τους στους Ολυμπιακούς οι δυο κοπέλες δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να αγωνιστούν ξανά μαζί, γιατί μετά τα όσα έγιναν υπήρχε περίπτωση κάποιος να πιστέψει ότι θα συνέχιζαν.

Νίκος Κουσούλης