Απέραντο πράσινο…

Δημοσιεύτηκε στις 20 Ιουνίου 2007

Ο Παναθηναϊκός πήρε το πρωτάθλημα μετά τη νίκη του με 89-76 επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ την Τετάρτη και κατάφερε να φτάσει στο πρώτο triple crown της ιστορίας του.

Οι «πράσινοι» ταυτόχρονα, πήραν για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία τους πέντε πρωταθλήματα συνεχόμενα (2003-07), κάτι που είχαν καταφέρει και το μακρινό και… αθώο 1971-75. Το ελληνικό μπάσκετ βάφτηκε πράσινο ξανά φέτος, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα, αφενός πράσινη βάφτηκε και όλη η Ευρώπη, αφετέρου ήταν η πρώτη χρονιά που φάνηκε ότι κάποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει τα πρωτεία του «τριφυλλιού».

Εκεί που ο Παναθηναϊκός φαινόταν κουρασμένος, αίφνης χωρίς λύσεις και ρυθμό, εκεί που το momentum έδειχνε κόκκινο, τότε μίλησε η καρδιά του πρωταθλητή. Με μία μεγαλειώδη εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο του πέμπτου τελικού, εφάμιλλη εκείνης του Ολυμπιακού στον τέταρτο αγώνα, ο Παναθηναϊκός πήρε τον τίτλο.

Επιτρέψτε μου να μην συμφωνήσω με τις δηλώσεις Γκέρσον σε κανένα επίπεδό τους. Πρώτον, δεν κάνεις τέτοιες δηλώσεις περί μπάτζετ, ρόστερ και αξίας της ομάδας σου, όταν προπονείς την ομάδα–κυρίαρχο της δεκαετίας του 1990 στην Ευρώπη, με ένα τρελό μπάτζετ, με το περισσότερο ίσως ταλέντο στην Ευρώπη, κτλ. Τι ήθελε ο Γκέρσον για να πάρει πρωτάθλημα στην τελική; Να επιστρέψει ο Τζόρνταν; Απ’ ότι είπε ήθελε… να παίξει ο Σχορτσιανίτης στο ματς με τον Άρη στην κανονική περίοδο. Νομίζω ότι δε θα το ξεπεράσει ποτέ αυτό ο Ισραηλινός, λες και εκεί κρίθηκε όλη η χρονιά. Αλλά ξέφυγα.

Δεν αναφέρεσαι στη διαιτησία όταν εσύ προκάλεσες δύο τεχνικές ποινές. Είπε ότι είχε προβλέψει πως ο Ολυμπιακός θα δεχόταν δύο τεχνικές στο δεύτερο ημίχρονο. Μα, προφανώς οι διαιτητές θα κοιτούσαν να ισορροπήσουν τα σφυρίγματά τους. Από εκεί και πέρα, ας μην πήγαινε ο Ελληνιάδης να διαμαρτυρηθεί, ας μην έκανε σαν καρτούν αυτός, ενώ γλίτωσε και από τρίτη τεχνική ποινή, όταν ο Βασιλόπουλος έπεσε σαν από σφαίρα μετά το πέμπτο φάουλ που του χρεώθηκε (δεν ήταν, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το αν πρέπει να κάνεις σαν καραγκιόζης). Ο Ολυμπιακός δεν έχασε από τη διαιτησία.

Έχασε γιατί ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλύτερα. Και… συνολικά στη χρονιά, αλλά και στον συγκεκριμένο αγώνα. Δεν έχει σημασία που για 15 λεπτά τον κρατούσε στο ματς ο… Παπανικολάου. Πέντε παίζουν από τη μία, πέντε από την άλλη και δώδεκα έχει ο καθένας μαζί του. Μόνο που στον Παναθηναϊκό οι πέντε ήξεραν πότε να παίξουν! Ο Διαμαντίδης έπαιζε μόνος του άμυνα στο ξεκίνημα, ο Μπατίστ έγραψε τρομερά καλάθια στο διάστημα 16΄-26΄, ο Τσαρτσαρής ήταν ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον Ολυμπιακό και βέβαια άφησα για το τέλος το σουτ που έκρινε το πρωτάθλημα. Ο Σισκάουσκας μπορεί να μην ήταν μια ομάδα μόνος του στους τελικούς (όπως ήταν στην Ευρωλίγκα), αλλά το τρίποντό του, που έκανε το 80-73, απλώς τελείωσε τη σεμνή τελετή.

Τελείωσε το πιο μεγάλο πρωτάθλημα στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Γιατί, πια, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον «αιώνιο». Γιατί φέτος ήταν η μεγαλύτερη ομάδα στην Ευρώπη έχοντας χωρέσει δύο καρπούζια κάτω απ’ την ίδια μασχάλη. Γιατί εκτός από το… αστείο με τα
δύο triple crowns του Παπανικολάου, υπάρχει και το σοβαρό. Και το σοβαρό λέει για την ομάδα με τη μεγαλύτερη συνέχεια, για τον ζήλο του Διαμαντίδη, για το ταλέντο του Σισκάουσκας, για την απίστευτη δουλειά του Μπατίστ, για τη σταθερότητα του Τσαρτσαρή, για το μυαλό του Τομάσεβιτς, για την επιμονή του Χατζηβρέττα, για την επιστροφή του Μπετσίροβιτς. Όσο κι αν γελάνε οι «πράσινοι» δημοσιογράφοι, η φετινή χρονιά για τον Παναθηναϊκό μπορεί εύγλωττα να συμπυκνωθεί σε ένα μόνο στατιστικό στοιχείο. Όταν ο 10^ος παίκτης σου είναι 1^ος ριμπάουντερ και μπλοκέρ σου, τότε κάτι έχεις κάνει πολύ καλά στο σχεδιασμό του καλοκαιριού.

Πολλοί θα σπεύσουν να θυμηθούν τους τελικούς της περασμένης δεκαετίας, τα φάιναλ φορ σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα ως πιο μεγάλους τελικούς, αλλά θα διαφωνήσω. Για τον Παναθηναϊκό η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα.

Φέτος ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Το 1996 έχασε το πρωτάθλημα, το 2000 πήρε τη… Σουπρολίγκα (α ρε Βασιλακόπουλε), το 2002 έχασε το πρωτάθλημα ξανά. Φέτος, τα πήρε όλα. Όλα. Και μάλιστα όταν η ΤΣΣΚΑ ήταν σε τρομερή χρονιά, όταν ο «αιώνιος» είχε φέρει τον Ματσιγιάουσκας. Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν η ηττοπάθεια της Ταού (το είπα πάλι… Γιατρέ δεν ξέρω τι έχω πάθει. Είμαι σοβαρά;), αλλά φαντάζομαι ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Απέραντο πράσινο στην Ελλάδα, Απέραντο πράσινο στην Ευρώπη, στον πρώτο από τους 8 τελευταίους τίτλους (βγάζω εκείνον που άλλαξαν τα σκήπτρα κάτοχο το 1998), που οι «πράσινοι» χάρηκαν τόσο πολύ. Γιατί φέτος, το μπάσκετ στην Ελλάδα είχε πραγματικό ανταγωνισμό και ο τίτλος πραγματική αξία.