Μαρουσάρα και πάσης Ευρώπης!

Οι μπασκετικοί όροι έλεγαν ότι η τρίτη ομάδα της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα ισχυρή. Η Ευρωλίγκα μετρά μόνο με όρους μάρκετινγκ και προσέλευσης κόσμου, αλλά στο γήπεδο αυτά χάνουν από την καλύτερη μπασκετικά ομάδα.

Τη γνώμη μου ότι οι επαγγελματικές ομάδες πρέπει να έχουν κόσμο για να επιβιώνουν και να δικαιολογούν την ύπαρξή τους την ξέρετε. Όμως, αυτό δεν μπορεί να λυθεί από την ευρωπαϊκή αρχή των συλλογικών διοργανώσεων, αλλά από τα ίδια τα πρωταθλήματα. Το Μαρούσι πέρσι έφτασε 2 λεπτά από την πρόκριση στο final-8 του Eurocup και μετά πήρε με μειονέκτημα έδρας την πρόκριση στην Ευρωλίγκα. Αυτό κάτι δείχνει. Αγωνιστικά. Μην ξεχνάμε ότι το Μαρούσι ήταν η μόνη ομάδα στα προκριματικά (δεδομένου ότι η Ιταλία σωστά έχασε την 4η θέση) που είχε ήδη πάρει την πρόκριση στην Ευρωλίγκα και έπρεπε να την… ξαναπάρει!

Η Ευρωλίγκα προσπάθησε να το πετάξει έξω, η κλήρωση έφερε τις τρεις καλύτερες ομάδες στην ίδια πλευρά, αλλά τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν με την πρόκριση του Αμαρουσίου. Και μεταξύ μας, πολύ ευχαριστηθήκαμε που η Ευρωλίγκα θα έχει και τρίτη ελληνική ομάδα. Και είμαστε σίγουροι ότι το Μαρούσι δε θα είναι ο φτωχός συγγενής της διοργάνωσης.

Αυτό αποδείχτηκε και στη Γερμανία. Εκεί το Μαρούσι πήγε να προστατεύσει διαφορά 9 πόντων και τα κατάφερε. Αυτό που έχει δείξει το Μαρούσι τα τελευταία 2 χρόνια είναι ότι είναι απίστευτα σκληρή ομάδα από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις χωρίς να αντιδράσει.

Το ματς ξεκίνησε με το Μαρούσι να μπαίνει αποφασισμένο και με το αρχικό 0-10 να χτίζει διαφορά 19 πόντων! Η Άλμπα παίζοντας το παιχνίδι της χρονιάς στηριζόμενη στον κόσμο της (12.200 άτομα!) κατάφερε και πλησίασε σε 19-21 ενώ μέχρι το ημίχρονο είχε φτάσει στα μισά έχοντας 5 πόντους διαφορά (43-38). Το Μαρούσι έπρεπε να αποδείξει στο δεύτερο ημίχρονο από τι μέταλλο ήταν φτιαγμένο, αφού η διαφορά ακροβατούσε πια στα όρια.

Τελικά, από ατσάλι και φέτος. Τι κι αν η Άλμπα μέσα σε 3 λεπτά είχε πάρει διαφορά πρόκρισης; Το Μαρούσι στα επόμενα τρία λεπτά είχε μετατρέψει το 53-43 σε 55-55 και έδειχνε στους Γερμανούς ότι έχει τον αγώνα υπό τον έλεγχό του. Μέχρι το 35ο λεπτό το παιχνίδι ήταν ισοπαλία (62-62), ενώ όταν στο φινάλε η Άλμπα εξαπέλυσε την τελική της επίθεση και άγγιξε τη διαφορά (75-67), ο Μπατής με τρίποντο καθάρισε την πρόκριση.

Η υπερβολική ανοχή των διαιτητών στη γερμανική άμυνα στο τέταρτο δεκάλεπτο δεν είχε αντίκρισμα, καθώς μπορεί η Άλμπα να είχε το πλεονέκτημα βολών από το 35ο λεπτό, μπορεί το Μαρούσι να μην το πήρε ποτέ, μπορεί τα φάουλ στο τελευταίο δεκάλεπτο να ήταν 4-10, αλλά οι «κιτρινόμαυροι» πήραν αυτό που ήθελαν.

Αυτό έδειχνε και το ματς, βέβαια, αφού η Άλμπα μπόρεσε μόνο δύο φορές να πάρει οριακά διαφορά πρόκρισης (στο +10, 51-41 και 53-43) με τελευταία φορά το 24ο λεπτό κάτι που δείχνει ότι το Μαρούσι είχε το ματς υπό έλεγχο.

Τα φάουλ ήταν 17-27, η Άλμπα έκανε 8 βολές παραπάνω, αλλά το Μαρούσι εκτελούσε σχεδόν υποδειγματικά στην επίθεση. Χαρακτηριστικό είναι ότι έκανε 8 επιθέσεις λιγότερες (52-60) και 8 βολές λιγότερες χωρίς να χάσει τα ριμπάουντ αλλά τα ποσοστά του στο ματς ήταν στο 48% εντός παιδιάς και πήρε ό,τι ήθελε.

Ο Μπαρτζώκας σε γενικές γραμμές χειρίστηκε καλά το ματς. Ίσως θα έπρεπε να έχει παίξει λιγότερο ο Πελεκάνος και αυτόν τον χρόνο να έχουν μοιραστεί οι Λούκας (έτσι θα τον λέμε, αφού έτσι θέλει και όχι Γκόρντον), Διαμαντόπουλος, Καλάθης. Αυτό για το οποίο τον ψέγω περισσότερο είναι το γεγονός ότι δεν έβαλε καθόλου τον Νώντα Παπαντωνίου, που είναι ο καλύτερος αμυντικός της ομάδας στο ένας εναντίον ενός, πάνω στον Τζένκινς. Η Άλμπα έμεινε στο ματς από τον οίστρο του Τζένκινς (32 πόντοι) ο οποίος έχει λιγότερους από πέντε πόντους διαφορά από τον Παπαντωνίου στο ύψος. Θεωρώντας τον Νώντα αναλώσιμο (και τον Κις προφανώς όχι), ο Παπαντωνίου θα μπορούσε για 6-7 λεπτά να βγάλει τα συκώτια του Τζένκινς και να τον μπλοκάρει ώστε να κρυώσει επιθετικά ενόψει της συνέχειας.