Τελικά τι βελτίωσαν;

Τι ήταν διαφορετικό, καλύτερο φέτος; Κατ’ αρχήν ο κόσμος. Ο κόσμος γέμισε ένα νέο, όμορφο γήπεδο της Κρήτης και έδειξε πολύ ενθουσιασμό. Ήταν πραγματικά ο κυριότερος λόγος για τον οποίο ο αγώνας ήταν μια γιορτή του μπάσκετ, αφού όσοι βρέθηκαν στις εξέδρες φάνηκε ότι διψούσαν για να δουν τα αστέρια που βρέθηκαν στο γήπεδο, δε χόρταιναν τις όμορφες φάσεις (τα παρατεταμένα «οοοο» ακούγονταν σαν από χορωδία σε κάθε εντυπωσιακό κάρφωμα) και έδωσαν παλμό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Δεύτερη θετική διαφορά ήταν η παρουσία των Τσίλντρες και, κυρίως, Σχορτσιανίτη. Ο «Τσίλι» με τη δική του, διαφορετική, νοοτροπία και ο Σοφοκλής με την «τρέλα» του ήταν συνεχώς παρόντες και έτοιμοι να το διασκεδάσουν, να προκαλέσουν τον κόσμο, να προσφέρουν στιγμές χαλάρωσης πιο έξυπνες και διασκεδαστικές απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει. Ειδικά ο Σχορτσιανίτης έκανε ρεκόρ πόντων, σούταρε ξανά πολλά τρίποντα και γενικώς προσπάθησε να δείξει ένα πρόσωπο άκρως σχετικό με τη διοργάνωση.

Η θετική γεύση που πιθανώς αφήνει το all-star game θέτει, λοιπόν, το ερώτημα: ήταν πράγματι τόσο διαφορετικό; Τι άλλαξε, τι βελτιώθηκε στην ουσία του; Αν θυμηθούμε το περσινό άρθρο του Rasheed που πρότεινε κάποιες πρακτικές και απλές λύσεις θα δούμε ότι, στη βάση του, το θέαμα και η οργάνωσή του παραμένουν εξίσου μέτρια. Για την αναμετάδοση τα έχουμε ξαναπεί αναλυτικά. Το all-star game δεν είναι ευκαιρία για να χαλαρώσουν. Είναι χαλάρωση και θέαμα από τους παίκτες αλλά κανονική (στην πραγματικότητα, αυξημένη) δουλειά για το επιτελείο που καλύπτει το γεγονός.

Οι διαγωνισμοί ήταν, δυστυχώς, και φέτος η μεγάλη απογοήτευση. Παρακολουθήσαμε τα τρίποντα χωρίς να ξέρουμε πόσοι θα περάσουν στον τελικό και χωρίς να είναι κανείς σε θέση να μας ενημερώσει. Για την ιστορία, πάντως, ο Νίκολας… πονήρεψε φέτος. Πέρυσι, σούταρε τα τρίποντα με το κανονικό του στυλ και το γνωστό άλμα, με αποτέλεσμα να εξοντωθεί και να μην μπορεί να τα σουτάρει όλα όπως θα ήθελε. Φέτος, λοιπόν, αποφάσισε να σουτάρει εν στάσει και δικαιώθηκε! Βέβαια, το κενό ανάμεσα σε ημιτελικό και τελικό ήταν ελάχιστο και δεν επέτρεψε σε Νίκολας και Μπράμο να πάρουν ανάσες. Ίσως κανείς δεν υπέθεσε ότι το να σουτάρεις 50 σουτ σε λίγα λεπτά μπορεί να είναι λίγο κουραστικό.

Τα καρφώματα ήταν η βασικότερη αιτία για να χαλάσει όλο το διήμερο. Για ακόμα μία χρονιά: κανείς δεν ήξερε πόσα καρφώματα δικαιούται να κάνει ο καθένας, πώς βγαίνει η τελική βαθμολόγηση, ποιοι περνούν στον τελικό, ενώ η κριτική επιτροπή ξανά σχηματίστηκε από όσους ήταν εκεί και όχι από ειδικούς. Το… φοβερό φέτος ήταν ότι μετά τα με υπέροχο, σπάνιο για την Ελλάδα, στυλ καρφώματα του Τσίλντρες και την αέρινη κίνηση του Χέισλιπ όλοι περίμεναν αυτούς τους δύο στον τελικό, αλλά βρέθηκαν να καρφώνουν ο Χάρις με τον Ψαθά! Οι δε, δημοσιογράφοι, καθ’ όλη τη διάρκεια των προσπαθειών του Χάρις ρωτούσαν όποιον μπορούσαν γιατί δεν είναι στον τελικό ο Τσίλντρες (ο οποίος περίμενε να καρφώσει και εξεπλάγη που δεν του δόθηκε η μπάλα!) και ο Χέισλιπ!

Δε χρειάζεται να γράφουμε κάθε χρόνο τις ίδιες προτάσεις, σας παραπέμπω ξανά στο περσινό άρθρο. Η τοπική οργάνωση, ο κόσμος και ορισμένοι παίκτες έδωσαν πολλά θετικά και τους αξίζουν μόνο μπράβο. Η ουσία του θέματος, όμως, η πρωτογενής οργάνωση και οι τομείς που κρίνουν την αληθινή επιτυχία μίας διοργάνωσης ήταν ξανά απογοητευτικοί. Η αισιόδοξη άποψη, βέβαια, λέει ότι παρατηρήθηκε κάποια πρόοδος φέτος (το θέαμα ήταν χορταστικό και οι παρόντες το χάρηκαν), οπότε, ενίοτε, ακόμη και ένα βήμα μπροστά (έστω και αν το υπόλοιπο «σώμα» τραβά προς τα πίσω) ίσως πρέπει να εκλαμβάνεται θετικά.