Οι 10 καλύτεροι της 10ετίας: Συμφωνίες και Ενστάσεις

ΟΙ ΕΠΙΛΕΧΘΕΝΤΕΣ: Οι αυτονόητες επιλογές

Οι απολύτως αυτονόητες επιλογές στις οποίες δεν απαιτείται καν στοιχειώδης σκέψη είναι οι Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, Ντέγιαν Μποντιρόγκα και Νίκολα Βούισιτς. Ο «Σάρας» με 4 τίτλους, εκπληκτικές οργανωτικές παρουσίες και το καθοριστικό «μαγικό ραβδάκι» ήταν πάντα ο καταλύτης των ομάδων του, ο «Μποντ» με 2 τίτλους και ισάριθμα MVP final-4 αφήνει ιστορία με την υπεροχή που κατέγραφε στο παρκέ σε κάθε εμφάνισή του, ενώ ο Νίκολα, με 2 τίτλους και όντας 1ος όλων των εποχών σε ranking είναι όχι μόνο ένας από τους καλύτερους πασέρ της δεκαετίας (συμπεριλαμβανομένων και των πλέι-μέικερ), αλλά και ένας από τους πλέον ευφυείς παίκτες που είδαμε στα γήπεδα μπάσκετ. Αυτοί οι τρεις σηματοδοτούν ουσιαστικά και τους καλύτερους παίκτες ανά θέση (πλέι-μέικερ, περιφερειακός, ψηλός) της δεκαετίας στην Ευρωλίγκα.

Αυτονόητες επιλογές είναι και οι δύο «δικοί» μας. Ο Διαμαντίδης, όχι μόνο για τους 2 τίτλους, με 1 MVP, αλλά και για την αναμφισβήτητη, καθολική επικράτησή του, ως ο καλύτερος αμυντικός της δεκαετίας. Ο Παπαλουκάς, έδωσε άλλη οντότητα στην έννοια «6ος παίκτης» και είναι ο πλέι-μέικερ που έκανε πάντα τη διαφορά, με αποτέλεσμα να γίνει ο πιο συνήθης «θαμώνας» σε final-4 για τη δεκαετία, φτάνοντας σε 2 τίτλους με 1 MVP final-4 και 1 σεζόν. Χωρίς σκέψη στη δεκάδα μπαίνουν και ο Άντονι Πάρκερ, ο πιο πληθωρικός περιφερειακός της δεκαετίας με αρχηγικό ρόλο στην κορυφαία Μακάμπι, και ο Ραμούνας Σισκάουσκας, το καλύτερο «τριάρι» στην Ευρώπη εδώ και μια 5ετία χωρίς να υπάρχει κανείς που να μπορεί να τον αμφισβητήσει.

ΟΙ ΕΠΙΛΕΧΘΕΝΤΕΣ: Με λίγη συζήτηση

Η επιλογή του Χόλντεν στη δεκάδα μας δίνει ιδιαίτερη χαρά γιατί είναι πια το επιστέγασμα της σπουδαίας καριέρας του και η τελειωτική απάντηση στους… ευφυέστατους που τον αμφισβητούσαν όταν έπαιζε στην Ελλάδα. Είναι σαφέστατα ο 4ος σημαντικότερος πλέι-μέικερ της δεκαετίας, αλλά αυτό ακριβώς είναι και το αντεπιχείρημα: θα έπρεπε να υπάρχουν 4 παίκτες της ίδιας θέσης ανάμεσα στους 10; Ειδικά εφόσον, ο εξαιρετικός φυσικά, Χόλντεν δεν ήταν ποτέ ο ηγέτης της ομάδας του;

Ο Λάνγκτον μπαίνει στη δεκάδα γιατί εκτός από τις συμμετοχές του σε final-4 και το 1 MVP, καθιερώθηκε και ως ο καλύτερος κλασικός σουτέρ της ηπείρου. Λόγοι αμφισβήτησης θα μπορούσαν να είναι ότι δεν είναι πολύ πληθωρικός (όσο οι 3 άλλοι περιφερειακοί), ενώ αν είναι αυτός που εκπροσωπεί τους κλασικούς σκόρερ ή σουτέρ στη δεκάδα, τότε υπάρχουν παίκτες που θα μπορούσαν πιθανώς να θεωρηθούν καλύτεροι σε αυτόν τον τομέα.

Ο Ναβάρο είναι η πλέον αμφισβητήσιμη θέση στη δεκάδα για περισσότερους από έναν λόγους: 1ον, είναι ο μόνος από τη δεκάδα που έχει κατακτήσει έναν μόνο τίτλο και μάλιστα σε ένα final-4 στο οποίο δεν ήταν καν βασικός και απείχε αρκετά από τους 3 καλύτερους παίκτες της ομάδας του. 2ον, υπάρχει ένας παίκτης με παρόμοια χαρακτηριστικά και επιδόσεις που θα μπορούσε να νιώθει αδικημένος αντί του Ναβάρο: ο Μάρκους Μπράουν είναι 1ος σκόρερ της δεκαετίας (ο Ναβάρο 2ος), του λείπει ο τίτλος (άλλωστε και για τον Ναβάρο δεν αποτέλεσε κάποιο ατομικό κατόρθωμα) αλλά έχει πάει σε 3 final-4 (όσα και ο Ναβάρο), έχει συμπεριληφθεί όσες φορές και ο Ισπανός στις καλύτερες πεντάδες της χρονιάς, ενώ έχουν σχεδόν τα ίδια τρίποντα (μόλις 1 σουτ διαφορά), με τον Μπράουν να είναι ο 1ος της δεκαετίας σε βολές (επίδοση πάντα σημαντική καθώς δείχνει την αδυναμία του αμυντικού να συγκρατήσει τον παίκτη νόμιμα). 3ον, ο Ναβάρο είναι ο 5ος περιφερειακός της δεκάδας και φαίνεται υπερβολή να συμπεριλαμβάνονται 5 περιφερειακοί στους 10 καλύτερους.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΕΞΩ: Στην περιφέρεια

Κατ’αρχήν δικαιολογημένα έμειναν εκτός σπουδαία ονόματα που έπαιξαν μόνο 1-2 σεζόν (όπως ο Σαμπόνις και ο Τζινόμπιλι), αφού η ψηφοφορία αφορά τη διοργάνωση και απαιτεί μία συνέπεια και άτομα που άφησαν το στίγμα τους σε αυτήν. Για την περιφέρεια, εκτός από τον Μπράουν, που αναφέρθηκε ανωτέρω, από τους σκόρερ, ο παίκτης που θα μπορούσε εύκολα να συμπεριληφθεί στη δεκάδα είναι βεβαίως ο Αλφόνσο Φορντ. Έδειξε τους υψηλότερους μέσους όρους πόντων της δεκαετίας, ήταν πάντα στις καλύτερες πεντάδες της χρονιάς, πάντα ο ηγέτης της ομάδας του, ενώ το βραβείο του πρώτου σκόρερ που φέρει το όνομά του είναι ένα πιστοποιητικό ότι ήταν ο πλέον χαρισματικός στον τομέα. Πιο πίσω από τους υπόλοιπους, αλλά ο μόνος που πήρε δύο συνεχόμενα βραβεία πρώτου σκόρερ είναι ο Ιγκόρ Ρακόσεβιτς, ο οποίος μένει πιο μακριά λόγω της απουσίας του από τα final-4. Ανάμεσα στους πλέι-μέικερ ξεχωρίζει και ο Γιάκα Λάκοβιτς, που μένει εκτός όχι μόνο επειδή θα ήταν υπερβολή να μπει και 5ος πόιντ-γκαρντ, αλλά και γιατί υστερεί σε σχέση με τους υπόλοιπους «άσους» σε τίτλους και final-4.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΕΞΩ: Ποιος ξέχασε τους ψηλούς;

Είναι πραγματικά παράξενο το ότι στην τελική δεκάδα υπάρχει μόνο ένας ψηλός. Και γίνεται ακόμα πιο παράξενο αν ρίξουμε μια ματιά στο ranking, αυτό που η ίδια η Ευρωλίγκα έχει επιλέξει ως το αντικειμενικότερο κριτήριο για την απόδοση των παικτών (και χρησιμοποιεί για την ανάδειξη των MVP κάθε αγωνιστική). Στους καλύτερους της δεκαετίας στο ranking οι 6 από τους πρώτους 10 είναι ψηλοί, ενώ αξίζει να αναφέρουμε ότι και τις 10 σεζόν της δεκαετίας, ποτέ οι ψηλοί δεν ήταν λιγότεροι από τους μισούς στους πρώτους 10 σε ranking (η μόνη εξαίρεση είναι φέτος, αλλά έχει ήδη αλλάξει η δεκαετία), ενώ συνήθως ήταν οι περισσότεροι! Πώς γίνεται, λοιπόν, σε μία διοργάνωση που φαίνεται να κυριαρχείται από τους ψηλούς κανείς να μη θυμάται να ψηφίσει «τεσσάρια» και «πεντάρια»; Είναι μία πραγματικά άλυτη απορία.

Ιδιαίτερα αδικημένος θα πρέπει να νιώθει ο Λουίς Σκόλα, ο πλέον κυρίαρχος σέντερ της δεκαετίας, με απόλυτο έλεγχο της ρακέτας, 3 συνεχόμενα final-4 (συν τον τελικό του 2001) και άλλες εντυπωσιακές επιδόσεις. Στη δεκάδα θα μπορούσε να χωρέσει και ο Ματίας Σμόντις με 3 τίτλους και άλλους 4 τελικούς και δύο διαφορετικές περιόδους (κατά τις οποίες άλλαξε και στυλ παιχνιδιού και σωματότυπο!) στις οποίες θεωρείτο το καλύτερο «τεσσάρι» στην Ευρώπη! Όχι μακριά και ο Τανόκα Μπέαρντ, από τους πολυτιμότερους Αμερικανούς της δεκαετίας με «παράσημο» την καλύτερη εμφάνιση των 10 χρόνων με το υψηλότερο ranking που καταγράφηκε. Τουρκσάν (με 2 final-4, 1 MVP σεζόν και την 1η θέση στη δεκαετία στα ριμπάουντ), Φούτσκα (με 1 τίτλο και ανάμεσα στους πρώτους σε ριμπάουντ, τάπες, κερδισμένα φάουλ), Άντερσεν (με 3 τίτλους και πολλές στατιστικές διακρίσεις) και Μπατίστ (με 2 τίτλους και μακροχρόνια συνεπή παρουσία) δε θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν με τη λογική που ακολουθήθηκε.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Συνεπώς, η δεκάδα σαφώς αποτελείται από κορυφαίους παίκτες, ωστόσο, πάντα στις ψηφοφορίες υπεισέρχεται και το υποκειμενικό στοιχείο (όπως π.χ. για την επιλογή του Λάνγκτον έναντι των υπολοίπων που αναφέραμε). Μεγαλύτερη «παραφωνία» της δεκάδας η παρουσία μόλις ενός ψηλού, ενώ απ’ ό,τι φάνηκε σημαντικότερο κριτήριο αποτέλεσαν οι τίτλοι, κάτι όμως που δεν εξηγεί την επιλογή του Ναβάρο. Καταληκτικά, η δεκάδα ίσως θα φαινόταν πιο δίκαιη με 2 ψηλούς (Σκόλα σίγουρα και ίσως Σμόντις ή ένας από τους ανωτέρω) αντί του Ναβάρο και του, 4ου πλέι-μέικερ, Χόλντεν.