Ξεκινά νέα μεγάλη φυγή;

Ο Κώστας Βασιλειάδης τη χρονιά που πέρασε ήταν εκπληκτικός στην Ομπραντόιρο. Ξεκίνησε τη σεζόν με 12 συνεχόμενα παιχνίδια με διψήφιο αριθμό πόντων (μόνο ο Ναβάρο τον ξεπέρασε, ενώ για αρκετές εβδομάδες πάλευαν οι δυο τους για το ποιος θα κρατήσει το σερί περισσότερο), αλλά και η συνέχεια ήταν εξίσου θεαματική. Τελείωσε τη χρονιά 8ος σε ranking στην ACB με 15.6, 5ος σκόρερ με 16.0 πόντους ανά αγώνα, 2ος σε τρίποντα ανά αγώνα με 2.76 (σουτάροντας με 37%), 10ος σε εύστοχες βολές ανά αγώνα με 3.0, 7ος σε ευστοχία στις βολές με 90.4% και 4ος σε λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα με 30,5.

Σίγουρα μια χρονιά καταπληκτική, ενδεικτική του ταλέντου του και πιθανότατα απαρχή καταξίωσης για τη μετέπειτα καριέρα του 26χρονου άσου.

Ο Δημήτρης Μαυροειδής ξεκίνησε εξίσου θεαματικά τη χρονιά στο Μαρούσι με 16.4 ranking στα πρώτα 7 παιχνίδια της Ευρωλίγκας, όντας ένας από τους 4 καλύτερους σέντερ της διοργάνωσης. Τελείωσε την πρώτη φάση με 15.2 ranking, 10.3 πόντους, 5.5 ριμπάουντ, με 61% στα δίποντα, ενώ στην Α1 ήταν καθοριστικός στο να επιστρέψει το Μαρούσι στην Ευρωλίγκα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, παρότι η χρονιά του “κόπηκε” στα δύο από έναν τραυματισμό.

Οι δυο αυτοί παίκτες του χρόνου θα παίζουν στην ACB και αμφότεροι έκαναν μια ιδιαίτερα παρόμοια και ανησυχητική δήλωση. Αμφότεροι δήλωσαν ότι θα προτιμούσαν να μην επιστρέψουν στην Ελλάδα και το ελληνικό πρωτάθλημα. Θα μου πείτε… σιγά το νέο. Όταν δύο από τους καλύτερους παίκτες της χώρας στην ηλικία των 25-26 ετών δηλώνουν το ίδιο πράγμα ανακουφισμένοι που βρήκαν συμβόλαιο εκτός Ελλάδας, τότε κρούει ένας ακόμα κώδωνας κινδύνου.

Πριν λίγα χρόνια οι περισσότεροι από τους διεθνείς ήταν στο εξωτερικό και μιλούσαμε για πρωτάθλημα που μαραζώνει, που χάνει τους καλύτερούς του παίκτες, που δεν μπορεί να κρατήσει τα αστέρια του. Τα θυμάστε όλοι, δεν χρειάζεται να τα αναπαράγω. Λέγεται (και προφανώς είναι σωστό) ότι η δύναμη ενός πρωταθλήματος κρίνεται από το πόσοι καλοί γηγενείς παίκτες παίζουν μακριά από αυτό και πόσο δύσκολο είναι να φύγουν οι καλύτεροι από τη χώρα τους. Αν το δείτε, ισχύει απόλυτα και στο μπάσκετ, αλλά και στο ποδόσφαιρο.

Με τον ερχομό των Αγγελόπουλων, την οικονομική ισορροπία στον Άρη, την ενδυνάμωση του Αμαρουσίου και του Πανελληνίου, αλλά και με την προσπάθεια που εσχάτως κάνει ο ΠΑΟΚ, είδαμε τους καλύτερους Έλληνες να επιστρέφουν στη χώρα. Βοήθησαν, βεβαίως, και οι συγκυρίες (ηλικία, κακή σεζόν στο NBA), αλλά τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες μιας επιστροφής των «μεταναστών» στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Όμως, τίποτα δεν άλλαξε. Τα οικονομικά προβλήματα αυξήθηκαν και οι ομάδες που είναι αφερέγγυες πολλαπλασιάστηκαν, ο χουλιγκανισμός μεγεθύνεται κάθε χρόνο για να φτάσει η κατάσταση φέτος στο χειρότερό της σημείο και να μην τελειώσει καν το πρωτάθλημα, ενώ κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για να αλλάξει η πορεία καταστροφής του ελληνικού μπάσκετ.

Ήδη, Πρίντεζης, Μαυροειδής, Βασιλειάδης, Ζήσης (και πιθανότατα Παπαδόπουλος, Σχορτσανίτης, ίσως και ο Βουγιούκας) θα παίζουν εκτός Ελλάδας τα επόμενα χρόνια. Να δούμε και πόσοι άλλοι θα ακολουθήσουν.

Ο Δημήτρης Μαυροειδής είπε μετά την ανακοίνωσή του από την Μπιλμπάο: «Για κάθε παίκτη είναι χαρά να παίζει σε γεμάτο γήπεδο, να τον επευφημούν. Αυτό μας ανεβάζει το ηθικό και παίζουμε καλύτερα. Η Μπιλμπάο ετοιμάζει ένα καινούριο γήπεδο και, απ’ ό,τι γνωρίζω, τα τελευταία χρόνια έχει διαρκώς άνοδο στα διαρκείας. Είναι όνειρο και χαρά να παίξω σε ένα τέτοιο γήπεδο και έτσι πρέπει να είναι το μπάσκετ παντού. Και όχι να γίνονται αυτά τα έκτροπα που είδαμε στους δικούς μας τελικούς με Παναθηναϊκό-Ολυμπιακό που τα βλέπουν στο εξωτερικό και γελάνε».

Και συνέχισε: «Το θέμα όμως είναι να βελτιωθούν […]. Πρέπει αυτά να βελτιώνονται. Όχι να τα αφήνουν να συνεχίζονται, γιατί παίζω μπάσκετ από μικρός και παραμένει τόσα χρόνια η ίδια κατάσταση». Για να ολοκληρώσει: «Αυτή τη στιγμή έχω ένα τριετές συμβόλαιο και οι άνθρωποι έδειξαν πως με θέλουν και με πιστεύουν. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό. Αν παίξω εκεί και δω ότι είναι καλά και περνάω ωραία, μπορεί και να μην γυρίσω και ποτέ».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Κώστας Βασιλειάδης: «Το να συνεχίσω να παίζω στην ACB ήταν προτεραιότητά μου, καθώς πρόκειται για ένα εξαιρετικά οργανωμένο πρωτάθλημα, το καλύτερο πιστεύω της Ευρώπης και πλέον αισθάνομαι απόλυτα εξοικειωμένος με τις συνθήκες εκεί».

Και συνέχισε: «Όταν βλέπεις όλους τους καλούς Έλληνες παίκτες να φεύγουν στο εξωτερικό και όλους τους υπόλοιπους να ψάχνονται μήπως μπορέσουν να πάνε σε άλλο πρωτάθλημα, σίγουρα σε στεναχωρεί. Όλα αυτά που συμβαίνουν στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι και ότι καλύτερο. Εγώ θα ήθελα να παίζω μπάσκετ στη χώρα μου, όμως υπάρχουν πράγματα που δεν μου αρέσουν. Κοιτάξτε για παράδειγμα τους Ισπανούς παίκτες, πόσο δύσκολα φεύγουν από τη χώρα τους. Εδώ τα έχουν όλα και ασχολούνται μόνο με το μπάσκετ, οπότε γιατί να φύγουν; Από τη στιγμή που τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα στην Α1, η μόνη διέξοδος για τον μπασκετμπολίστα είναι η Ευρώπη. Όταν μιλάω για δυσκολίες δεν εννοώ μόνο το οικονομικό. Πάντως σίγουρα με πιάνει μελαγχολία για το ελληνικό μπάσκετ».

«Μελαγχολία» και «δεν γίνεται τίποτα να μη βελτιώνεται». Αυτή είναι η αλήθεια για το ελληνικό μπάσκετ. Και συνήθως όταν η πόρτα ανοίγει, η έξοδος είναι μεγάλη. Αλλά κάθε πρωτάθλημα παίρνει αυτό που του αξίζει.