Οι πραγματικοί αγώνες…

Το summer league του Λας Βέγκας ξεκίνησε με ένα φιλανθρωπικό δείπνο προς τιμήν του Τζορτζ Καρλ, που επιστρέφει στους πάγκους έχοντας μόλις ολοκληρώσει τις χημειοθεραπείες για τον καρκίνο στο λάρυγγα και τον λαιμό, τη δεύτερη που καλείται να αντιμετωπίσει την ασθένεια τα τελευταία 5 χρόνια.

Το δείπνο γινόταν στο όνομα του Καρλ για το ερευνητικό νοσοκομείο St. Jude, στο οποίο από το 1962 το ποσοστό επιβίωσης παιδιών που εισάγονται εκεί με λευχαιμία έχει ανέβει από το 4% στο 94%.

Ο Τζορτζ Καρλ, τους τελευταίους 5 μήνες απέδειξε ξανά πόσο μαχητής είναι. Χωρίς να είναι ακόμα έτοιμος, ούτε κατά διάνοια ξεκούραστος, με πληγές στο στόμα του, σωλήνα απ’ όπου τρέφεται στο στομάχι του και περίπου 20 κιλά ελαφρύτερος, ο Καρλ ήταν εκεί, παρών.

Και μιλώντας έθεσε το θέμα στις κανονικές του διαστάσεις: «Έχω τόσα ακόμα μέσα μου να δώσω. Είμαστε μαχητές. Πάντα περηφανευόμουν ότι είμαι μαχητής. Πάντα περηφανευόμουν ότι ποτέ δεν ήμουν σε ομάδα με ποσοστό νικών κάτω του 50%, ούτε ως παίκτης ούτε ως προπονητής (σ.σ. η μόνη ολόκληρη σεζόν του με ποσοστό κάτω του 50% ήταν το 1984-85). Αλλά θέλω να ξέρετε, και όλοι οι μαχητές των γηπέδων, ακόμη και ο Κόμπι Μπράιαντ, ότι μερικοί από τους ανθρώπους με τους οποίους ήμουν μαζί στις ακτινοβολίες και τις χημειοθεραπείες είναι μεγαλύτεροι μαχητές από εμάς. Οι δικές τους πιθανότητες επιτυχίας είναι κακές». Και η δική τους μάχη πολύ πιο σημαντική, θα συμπλήρωνα εγώ.

«Όλα αυτά που αναγκάζονται να υπομένουν καθημερινά, οι μάχες που δίνουν κάθε στιγμή, και όλα αυτά να τα κάνουν με χαμόγελο στο πρόσωπό τους και με δύναμη σε κάθε τους βήμα, ενώ είναι και φιλικοί μαζί σου, είχα πολλές ημέρες στο νοσοκομείο όπου κοιτούσα μαχητές, ανθρώπους πολύ σκληρούς και δυνατούς», συνέχισε ο Καρλ.

Σταδιακά η συζήτηση πηγαίνει στους Ντένβερ Νάγκετς. Ο ίδιος κοιτάζει όλα τα άσχημα στην ομάδα του: «Δεν θα είμαστε όπως πέρσι. Εγώ φταίω γι’ αυτό. Όμως, τώρα θα είμαστε ξεκάθαροι, δεν θα υπάρχουν αυτά. Όχι, δεν θα κάνεις τρελά σουτ. Όχι, δεν θα διαμαρτύρεσαι στον διαιτητή την ώρα που πίσω θα δεχόμαστε λέι απ. Για μένα ο σωστός τρόπος να προπονήσεις προέρχεται από τον Ντιν Σμιθ. Το πιο σημαντικό απ’ όσα μας δίδαξε ο κόουτς Σμιθ ήταν να παίζουμε σωστά: να παίζουμε ως ομάδα, να παίζουμε άμυνα πρώτα, να προσπαθούμε κάθε μέρα να γινόμαστε καλύτεροι και εξυπνότεροι ως παίκτες. Οπότε, έχω ένα όνειρο ή ένα σενάριο, αν θες, στο μυαλό μου για τη νέα σεζόν».

Η μάχη που έχει ακόμα να δώσει, ακόμη κι αν όλα πάνε καλά, είναι τεράστια. Θα πρέπει να επανέλθει σωματικά και πνευματικά. Θα πρέπει να επανέλθει ο λαιμός του, να μπορεί να ακούγεται σε γήπεδα με 20.000 κόσμο στις εξέδρες. Θα πρέπει να μπορεί να φωνάζει στις προπονήσεις. Θα πρέπει να έχει κουράγιο να ταξιδεύει συνεχώς μέσα στη σεζόν. Τίποτα πια δεν μοιάζει αυτονόητο.

Μπορεί μπροστά του να έχει έναν δεύτερο Γολγοθά, αλλά έχει ήδη περάσει με επιτυχία έναν. Και είναι πάντα καλό να βλέπεις γύρω σου νικητές της ζωής. Πραγματικούς μαχητές σε αγώνες σημαντικούς, πολύ μεγαλύτερους από την πορτοκαλί μας μπάλα. Χρειάζεται κι αυτό. Για να βάζεις τα πράγματα στη σωστή τους βάση και να τα βλέπεις κάτω από το αντίστοιχο πρίσμα…