Κάθε αρχή και δύσκολη

Νίκη για την Ελλάδα στο πρώτο της παιχνίδι στο Μουντομπάσκετ, με την εθνική μας να επικρατεί της Κίνας με 89-81. Αυτό που κρατάμε από το ματς ήταν το γεγονός ότι δεν είχαμε βαθμολογική απώλεια απέναντι σε πιο αδύναμυ ομάδα (πολύ σημαντικό σε τέτοιο τουρνουά), καθώς δεν μπορούμε να κρατήσουμε πολλά από την εμφάνιση της ομάδας που, μεταξύ μας, ήταν απογοητευτική με πάρα πολλά άσχημα στοιχεία, που δεν είχαν φανεί στα φιλικά.
Η ομάδα έμοιαζε αποδιοργανωμένη και χωρίς συγκέντρωση, κι έτσι δυσκολεύτηκε από έναν αντίπαλο που είναι σχετικά αδύναμος. Η Κίνα σε όλα τα φιλικά της αντιμετώπιζε πάρα πολλά προβλήματα από την πίεση των αντίπαλων περιφερειακών, πίεση που η Ελλάδα της έκανε τη χάρη να μην της ασκήσει.

Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Κινέζοι είχαν 10 λάθη, ενώ οι Έλληνες 11 στον αγώνα, ενώ το στατιστικό εκθέτει ακόμη περισσότερο την ελληνική περιφερειακή άμυνα αν μετρήσουμε τα λάθη μόνο των περιφερειακών Κινέζων, που έκαναν 5 σε όλο τον αγώνα. Το μόνιμο χαμόγελο του Ντόνγουολντ στο τέταρτο δεκάλεπτο του αγώνα δεν ήταν τυχαίο. Βέβαια, δεν χρειαζόσασταν τα λάθη της Κίνας για να καταλάβετε ότι δεν παίξαμε άμυνα και δεν πιέσαμε στην μπάλα, οι 81 πόντοι των Κινέζων το καταδεικνύουν εύγλωττα. Φέτος, η Κίνα πέρασε τους 80 πόντους ξανά μόνο σε ένα φιλικό της απέναντι στο Ιράν, πριν καν μπει ο Αύγουστος. Στα υπόλοιπα φιλικά της, η Κίνα είχε 67 πόντους μέσο όρο.

Η Ελλάδα έπαιξε με τη φωτιά και αν απέναντί της είχε έναν αντίπαλο λίγο καλύτερο, τότε θα είχε χάσει χωρίς να το καταλάβει. Στο 81-79 με 2,5 λεπτά για το τέλος, οι Κινέζοι έχασαν εντελώς ελεύθερο σουτ με τον Λιου.

Κι ένα παιδί, χωρίς σκάουτινγκ, θα μπορούσε να ξέρει ότι οι Κινέζοι απειλούν κυρίως με 3 παίκτες, αλλά η Ελλάδα είχε απίστευτα κακές προσαρμογές στην άμυνα σε Σουν, Γι και Ζιζί. Υπήρχαν φορές, μάλιστα, που οι ψηλοί χαλούσαν κάθε ισορροπία στην άμυνα (ιδίως ο Τσαρτσαρής) με βοήθειες που δεν έβγαζαν νόημα.

Σε αγώνα που η Ελλάδα έπαιζε με 10 παίκτες και είχε 2 παίκτες φροντλάιν εκτός ματς, το ροτέισον δεν έβγαζε νόημα. Ο Βουγιούκας πάτησε παρκέ 2 λεπτά και δεν πήρε ούτε μια φορά την μπάλα στην επίθεση. Εντάξει, ο Βουγιούκας είναι πιο βαρύς σέντερ από τους άλλους που έπαιξαν και αμυντικά θα δυσκολευόταν, αλλά θα μπορούσε να είχε σκοράρει στην επίθεση και να είχε φθείρει τη φροντλάιν των Κινέζων. Ο Πρίντεζης έπαιξε μόλις 7 λεπτά και αυτά σε λάθος θέση, ενώ ο Καϊμακόγλου έπαιξε ένα δεκάλεπτο και στην επίθεση απλά πήγαινε για να μη φανεί ότι παίζουμε 4 εναντίον 5.

Ουσιαστικά ροτέισον δεν υπήρξε και μια από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου έπαιξε με 5 παίκτες να αγωνίζονται στα 157 από τα 200 λεπτά ενός αγώνα! Η απορία που γεννάται είναι αν ο Καζλάουσκας φοβήθηκε τόσο πολύ το ματς με την Κίνα τι θα γίνει στο ματς της Κυριακής με το Πουέρτο Ρίκο. Πάλι με άσχημους οιωνούς στο θέμα της χρησιμοποίησης των παικτών ξεκίνησε η διοργάνωση με τον Λιθουανό. Αλλά ας μη βιαζόμαστε, υπάρχει ακόμη χρόνος και ίσως τα πράγματα βελτιωθούν με την είσοδο και των δύο τιμωρημένων (αν και τα φιλικά δεν έχουν δείξει τέτοια διάθεση από πλευράς πάγκου).

Κοιτώντας την ατομική επίδοση των παικτών στο ματς, ένα πράγμα έρχεται πρώτο στο μυαλό: τα 13 τρίποντα του Διαμαντίδη, ή μάλλον τα 3/13 τρίποντα. Όποιος είδε το ματς σίγουρα εκνευρίστηκε κάποια στιγμή με τα συνεχή σουτ του Έλληνα παίκτη. Ο Διαμαντίδης είναι αρκετά έμπειρος για να παρασυρθεί τόσο από την άμυνα των Κινέζων που άφηναν προκλητικά τους δικούς μας ξεμαρκάριστους στο τρίποντο.

Όμως, δεν ήταν ο μόνος. Η Ελλάδα σούταρε 39 τρίποντα έχοντας το οριακό 33.3% (οριακά καλό, καθώς θεωρείται παγκόσμια το όριο για να χωρίσει έναν καλό από έναν κακό σουτέρ) και μόλις 29 δίποντα. Συστήματα δεν υπήρχαν και βλέπαμε επί 40 λεπτά σπλιτ και πάσα έξω με την ομάδα να επιδίδεται σε διαγωνισμό τρίποντων, αλλά και 5 στατικούς παίκτες να αλλάζουν πάσες γύρω γύρω χωρίς να κουνιούνται απ’ τις θέσεις τους.

Ήταν σαν να μην έχει δουλευτεί η αντιμετώπιση της ζώνης, ή σαν να μην έχει δουλευτεί σωστά. Ούτε ταχύτητα, ούτε προσπάθεια αιφνιδιασμού για να προλάβουμε τη ζώνη απροετοίμαστη, ούτε κίνηση (το πασίγνωστο… motion που λένε και οι προπονητές των μικρών ομάδων), ούτε συστήματα για να τροφοδοτούνται οι ψηλοί με πλάτη, ούτε ντράιβ ως το καλάθι (μόνο ο Σπανούλης έκανε) για να σπάσει η ζώνη μέσα από τη ρακέτα. Οι Έλληνες παρασύρθηκαν, ο Καζλάουσκας δεν τους βοήθησε και έτσι η Κίνα έμεινε μέσα στο ματς κι έφτασε να χτυπήσει τον αγώνα.

Ουσιαστικά, ο Ζήσης, ο Μπουρούσης και κατά δεύτερο λόγο ο Σπανούλης ήταν αυτοί που έδωσαν στην Ελλάδα μια αγχώδη νίκη. Στους θετικούς οιωνούς ότι τα τουρνουά που ο Ζήσης πάει καλά επιθετικά, μαζί του πάει και η Ελλάδα.

Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι η νίκη ήρθε στην πρεμιέρα (που πάντα κρύβει κινδύνους, πόσο μάλλον μετά από μια βαριά ήττα στο τελευταίο φιλικό, με 2 παίκτες τιμωρημένους και με την ομάδα να μη δείχνει ψυχολογικά έτοιμη και ήρεμη). Ελαφρυντικά υπάρχουν αρκετά για την άσχημη εικόνα, αλλά το θέμα είναι να ξεπεραστούν τα αρνητικά τις επόμενες ημέρες πριν έρθει μια ήττα που θα στοιχίσει. Η πρώτη μέρα της διοργάνωσης έδειξε αυτό που λέμε τόσο καιρό, ότι δηλαδή το φετινό Μουντομπάσκετ είναι ανοιχτό και όλα τα φαβορί έχουν χτυπητές αδυναμίες. Αν βελτιωθεί η Ελλάδα μπορεί να τις εκμεταλλευτεί.

Νίκος Κουσούλης