Αναβλήθηκε η… άλωση!

Η Τουρκία πήρε το ντέρμπι (θεωρητικά) με την Ελλάδα για την πρωτιά του 3ου ομίλου με 76-65 και πλέον σχεδόν τίποτα δεν τους εμποδίζει απ’ το να πάρουν την πρώτη θέση του ομίλου μας. Η Ελλάδα ήταν για ακόμη μία φορά πολύ κακή, ο Καζλάουσκας ήταν ακόμη χειρότερος, το σκάουτινγκ ουσιαστικά ανύπαρκτο, ο «κλεφτοπόλεμος» δεν… λειτούργησε και η εθνικιστική ανάταση έμεινε στο ράφι.

Οι Τούρκοι ήταν πολύ καλύτεροι σε όλο τον αγώνα, ήλεγχαν το ματς και στα 40 λεπτά του. Χαρακτηριστικό είναι ότι η Ελλάδα προηγήθηκε μόνο στο 2-0 και στο… 5-4. Βέβαια, δεν είναι ότι δεν το περιμέναμε. Μετά τις 30άρες των φιλικών, που μας έριξαν στάχτη στα μάτια για τις αδυναμίες της ομάδας, η Ελλάδα και στο 3ο παιχνίδι στο Μουντομπάσκετ έδειξε τις ίδιες ασθένειες που είχε στα δύο προηγούμενα και αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν έπαιζε πιο χαλαρά στα προηγούμενα, απλώς τόσο μπορούσε να παίξει. Η μόνη διαφορά ήταν ότι τώρα για πρώτη φορά αντιμετώπιζε μια πραγματικά καλή ομάδα. Και στην πρώτη αυτή φορά έχασε με κάτω τα χέρια.

Πλέον, η Ελλάδα παίζει για τη δεύτερη θέση στον όμιλο εναντίον της Ρωσίας, δεύτερη θέση που οδηγεί σε διασταύρωμα με τους Ισπανούς στους «16» (η ACB έχει σηκώσει… μαύρο πανί μετά την ήττα από τη Λιθουανία του Κλέιζα έχοντας τίτλο «Και τώρα τι;» και γράφοντας για «τρομερή» συνέχεια για την Ισπανία, που μάλλον θα παίξει στους «16» με την Ελλάδα) και τους Αμερικάνους στους “8”. Όμως, όλα αυτά μικρή σημασία έχουν καθώς, ανεξαρτήτως αντιπάλου, η ομάδα μοιάζει τελείως ανέτοιμη και ανήμπορη να επιβάλλει το δικό της στιλ παιχνιδιού.

Οι Τούρκοι από την αρχή μπήκαν με συγκεκριμένο πλάνο στο παρκέ, έκλεισαν την Ελλάδα με άμυνα ζώνης και στην επίθεση ο Τούρκογλου άνοιγε χώρους στον Ιλιασόβα και τον Ασίκ. Αρχικά, τα τρίποντα ήρθαν και το παιχνίδι έμοιαζε με ψεύτικη εικόνα, αλλά όσο περνούσε η ώρα η λογική επιβεβαιωνόταν.

Οι τρεις γκαρντ ήταν κάτω του μετρίου με χειρότερο όλων (χειρότερο του γηπέδου) τον Διαμαντίδη, που έπαιζε χωρίς καμία λογική. Οι ψηλοί δεν μπορούσαν να σκοράρουν από κοντά, παρά μόνο ο Σχορτσανίτης (που έχασε αλλά και κέρδισε μονομαχίες), ενώ ο Καζλάουσκας έβαζε κι έβγαζε τους ίδιους (και σε πολλά σημεία του παιχνιδιού δεν έκανε ούτε αυτό) χωρίς να αλλάξει στιλ παιχνιδιού ή να ανακατέψει λίγο την τράπουλα.

Σε ένα ματς που ο Τσαρτσαρής είχε 2 πόντους, που ο Φώτσης και ο Καϊμακόγλου έβλεπαν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τον Ιλιασόβα να τους εκθέτει σε κάθε τουρκική επίθεση ο Καζλάουσκας δεν δοκίμασε τον Πρίντεζη ούτε ένα δευτερόλεπτο, ενώ οι Τούρκοι έπαιζαν με Τούρκογλου, Ιλιασόβα, Γκονλούμ και Ασίκ (ή Ερντέν) στην ίδια πεντάδα! Ο πιο γρήγορος Έλληνας ψηλός, ο μόνος που θα μπορούσε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του με άλλες πιθανότητες απέναντι στον Ιλιασόβα (αφού η ομαδική άμυνα έπασχε) έμεινε 40 λεπτά στον πάγκο.

Ο Βουγιούκας έπαιξε… 28 δευτερόλεπτα, σε σημείο που δεν τον… έπιασε ούτε η FIBA που του έχει 0 στον χρόνο συμμετοχής. Προφανώς, είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι από την υπόλοιπη φροντλάιν, αφού οι Τούρκοι παίκτες… άνω του 2.08 έβαλαν τους 58 πόντους από τους 76 της Τουρκίας.

Στην περιφέρεια ο Σπανούλης δεν μπορούσε να απελευθερωθεί ούτε και όταν τον μάρκαρε ο Τούρκογλου, ο Διαμαντίδης έκανε τη μία λανθασμένη ενέργεια μετά την άλλη και κατέστρεφε τις περισσότερες ελληνικές επιθέσεις, φωνάζοντας στη συνέχεια στους συμπαίκτες του και δημιουργώντας εκνευρισμό, ενώ ο Ζήσης κινήθηκε σε ρηχά νερά. Μοναδική εξαίρεση ο Καλάθης, που ήταν πολύ καλός όσο έπαιξε (εκτός από τις 3 φορές που παρασύρθηκε να σουτάρει από το τρίποντο). Ο Καζλάουσκας άφησε ανεξήγητα πολλή ώρα στο παρκέ τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, ενώ μόλις τους έβγαλε (ιδίως τον πρώτο), η Ελλάδα έμοιαζε λίγο πιο σουλουπωμένη με τον Καλάθη στον άσο.

Ο Μπουρούσης και ο Φώτσης έκαναν 12 τρίποντα (!) και στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς φοβόντουσαν να μπουν στη ρακέτα, ενώ ο Περπέρογλου ήταν άχρωμος, αλλά δεν ήταν αρνητικός και ίσως θα μπορούσε να έχει μείνει περισσότερο στο παρκέ. Ο Φώτσης και ο Σχορτσανίτης είχαν το ελαφρυντικό ότι δεν είχαν ρυθμό (και αυτό φάνηκε στο ματς), αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τη γενικότερη εικόνα της Ελλάδας.

Η μεγαλύτερη δύναμη της Ελλάδας τόσα χρόνια, τα γκαρντ της, μοιάζει με αδυναμία στο Μουντομπάσκετ, ενώ το σκάουτινγκ των αντιπάλων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο, αφού κάθε ομάδα μας χτυπάει με τα «βαριά» της όπλα να παίζουν όπως ακριβώς τους αρέσει. Ο Ιλιασόβα έπαιρνε την μπάλε έξω και έπαιζε ένας με έναν σουτάροντας μόνιμα μόνος του, ο Ασίκ έκανε pick ‘n’ roll και κάρφωνε συνεχώς εκθέτοντας όλους τους Έλληνες ψηλούς, ενώ και ο Ονάν έβρισκε πολλές ανοιχτές ματιές από μακριά. Ο Τούρκογλου δεν ήταν τόσο καλός (τα έσπασε από μακριά), αλλά όσο ήταν στο παρκέ άνοιγε διαδρόμους σε όλους τους άλλους με το έξυπνο παιχνίδι του και ο Τάνιεβιτς πέρασε ένα εύκολο βράδυ.

Ακόμη κι όταν η Ελλάδα πλησίασε στο τρίτο δεκάλεπτο, ο Καζλάουσκας ήταν σαν να μη βλέπει τον αγώνα. Όταν ο Τάνιεβιτς έπαιζε με 4 παίκτες πάνω από 2.08 στην πεντάδα του, Τουντζερί, Τούρκογλου, Ιλιασόβα, Γκονλούμ (και μετά Σαβάς στη θέση του) και Ερντέν ο Καζλάουσκας άφησε για 3 λεπτά μέσα Σπανούλη, Διαμαντίδη, Καλάθη, Μπουρούση-Τσαρτσαρή (και μετά Φώτση-Σχορτσανίτη). Στο διάστημα αυτό τελείωσε οριστικά το ματς, αφού το 47-53 έγινε 50-62 και οι Τούρκοι δεν ξανακοίταξαν πίσω.

Η Ελλάδα ξανά δεν είχε τρόπο να αντιμετωπίσει τη ζώνη, εκτός από το… «χαζομπάσκετ» με τα τρίποντα, ενώ έδειξε ότι δεν μπορεί να επιβάλει το ρυθμό της όταν παίζει με καλή ομάδα. Με τέτοια εικόνα, η ομάδα δείχνει ότι δεν θα έχει τις δυνάμεις να προκριθεί από το πρώτο ή το δεύτερο νοκ άουτ παιχνίδι της (ανάλογα με τον αντίπαλο), καθώς πια στενεύουν τα περιθώρια για βελτίωση και τα ίδια λάθη και οι ίδιες αδυναμίες γιγαντώνονται αγώνα με τον αγώνα. Μπορούμε να ελπίσουμε ότι η ιστορία θα αλλάξει;

Νίκος Κουσούλης