Το χρυσό του Σιζέφσκι!

Αυτό που δεν κατάφερε το 2006, ο Μάικ Σιζέφσκι το έκανε με πολύ πιο θεαματικό τρόπο το 2010, οδηγώντας τις Η.Π.Α. στο χρυσό μετάλλιο και το ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας. Κι αν η ομάδα του 2008 ήταν η ομάδα του Κόμπι για πολλούς, το 2010 το χρυσό το πήρε η ομάδα του Σιζέφσκι, με τον προπονητή των Η.Π.Α. να οδηγεί τους παίκτες του στην υπέρβαση και στην κορυφή του κόσμου 16 χρόνια μετά το προηγούμενο χρυσό.

Καταπληκτική η ατμόσφαιρα στο «Σινάν Ερντέμ» από περισσότερους από 16.000 φιλάθλους που στην πλειοψηφία τους περίμεναν την Τουρκία να πάρει το χρυσό. Όμως, οι Αμερικάνοι έπαιξαν αρκετά καλά στο πρώτο ημίχρονο, στάθηκαν απίστευτα τυχεροί με τον τραυματισμό του Τούρκογλου στο 17-14, είχαν μετά ψυχολογία με τους Τούρκους να παίζουν άθλια και, τελικά, πήραν εκείνοι το χρυσό!

Τεόντοσιτς, Τούρκογλου, Ντουράντ, Κλέιζα και Σκόλα αποτελούν την καλύτερη πεντάδα του τουρνουά (το Age of Basketball θα ανακοινώσει τη δική του καλύτερη ομάδα τη Δευτέρα, με βάση τα αποτελέσματα της βαθμολογίας που τρέχει από την αρχή του τουρνουά), ενώ ο Κέβιν Ντουράντ πήρε το βραβείο του MVP, αφού ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας που πήρε το χρυσό μετάλλιο.

Οι Αμερικάνοι προηγήθηκαν με 7-12 νωρίς, αλλά ο Τούρκογλου γρήγορα άλλαξε την κατάσταση. Με 8 μαζεμένους πόντους, 2 ριμπάουντ και 1 τάπα έγραψε το 17-14 και έδειξε ότι είναι αποφασισμένος για το χρυσό. Όμως, μια ανύποπτη φάση στην οποία κυνήγησε μια μπάλα με τον Λαμάρ Όντομ έμελλε να κρίνει τον τελικό. Ο Τούρκογλου χτύπησε στο γόνατο και αποχώρησε για τα αποδυτήρια. Μέχρι να συνέλθουν ψυχολογικά οι Τούρκοι από την απώλεια του καλύτερού τους παίκτη και ηγέτη το σκορ είχε γίνει 17-25 με σερί 0-11 για τις Η.Π.Α. στην πιο καθοριστική στιγμή, όπως αποδείχτηκε, του τελικού.

Ο Τούρκογλου δοκίμασε να επιστρέψει στη δεύτερη περίοδο, αλλά ήταν εμφανές ότι πονούσε και προσπαθούσε απλά να αντέξει ως το ημίχρονο. Οι Αμερικάνοι είπαν «ευχαριστώ» για την τύχη που τους χαμογέλασε και ανέβασαν τη διαφορά σε διψήφια νούμερα. Με τον Ιλιασόβα να είναι για ακόμη μία φορά άθλιος επιθετικά, η Τουρκία στράφηκε στους ψηλούς της. Αλλά Γκονλούμ, Ασίκ και Ερντέν είχαν φυλάξει το χειρότερο παιχνίδι τους για τον τελικό. Ο Σαβάς ήταν ο μόνος με θετικό πρόσημο στο πρώτο ημίχρονο, με αποτέλεσμα η Τουρκία να βρίσκεται 10 πόντους πίσω στην ανάπαυλα.

Βέβαια, σε αυτό είχε τεράστια συμβολή και ο Κέβιν Ντουράντ, που στο πρώτο μέρος ήταν εκπληκτικός. Είχε 20 πόντους (20 από τους 42 της ομάδας του) στο πρώτο ημίχρονο και έμοιαζε ανίκητος κερδίζοντας σχεδόν μόνος του τους Τούρκους. Παρά τη μεγαλειώδη εμφάνιση του Ντουράντ, το δεύτερο μέρος έμοιαζε ακόμη ανοιχτό, καθώς και οι δύο ομάδες έδειχναν ξεκάθαρες αδυναμίες στο παρκέ.

Όμως, η Τουρκία μπήκε ακόμα χειρότερα μετά την ανάπαυλα και δέχτηκε 8 αναπάντητους πόντους στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου που ανέβασαν τη διαφορά στους 18. Η συνέχεια από πλευράς Αμερικανών ήταν αναμενόμενη, καθώς ο Ντουράντ ήταν πολύ κουρασμένος και στα τελευταία 18 λεπτά του αγώνα σκόραρε 2 πόντους. Αυτό, δηλαδή, που γινόταν σε κάθε δύσκολο ματς των Η.Π.Α. στο τουρνουά, με τον Ντουράντ να παίζει στο 100% στο πρώτο ημίχρονο και να μην μπορεί καν να ξεμαρκαριστεί στο δεύτερο.

Ευκαιρίες για ανατροπή του σκηνικού δόθηκαν πολλές στην Τουρκία στα επόμενα 5-6 λεπτά (μετά το 22ο). Παρόλα αυτά, οι Τούρκοι συνέχισαν να μην εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους δίνονταν, ο Ιλιασόβα ήταν εκτός παιχνιδιού επιθετικά, οι Αμερικάνοι σούταραν με λιγότερο από 10% από το τρίποντο εκτός του Ντουράντ, αλλά η Τουρκία δεν μπορούσε να παίξει χωρίς τον Τούρκογλου. Μεγάλη η απώλεια του καλύτερού της παίκτη, χάλασε αρκετές φορές τη ζώνη (έπαιζε βαρύς παίκτης αντί του Τούρκογλου στο ένα άκρο), αλλά κυρίως πλήγωσε ψυχολογικά τους Τούρκους.

Προσπάθησαν, πάντως, έριξαν τη διαφορά στους 11 πόντους και ξεσήκωσαν τον κόσμο. Όμως, οι Η.Π.Α. αντέδρασαν σωστά, σκόραραν σε σημαντικές στιγμές, ο Σιζέφσκι χειρίστηκε σωστά τα τάιμ άουτ του, σε αντίθεση με τον Τάνιεβιτς που δεν χρησιμοποίησε σωστά τον πάγκο του και τις αλλαγές που μπορούσε να κάνει για να βοηθήσει την ομάδα του. Ο Ερντέν κέρδισε μάχες στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά δεν βγήκε όταν κουράστηκε με αποτέλεσμα απλά να περιφέρεται στο παρκέ από ένα σημείο και μετά μην μπορώντας να πάρει ούτε ριμπάουντ.

Όσο περνούσε η ώρα οι Τούρκοι το πίστευαν όλο και λιγότερο και το τελευταίο πεντάλεπτο ήταν απλά διαδικαστικό, με τις Η.Π.Α. να παίρνουν τον τίτλο και τον Μάικ Σιζέφσκι να είναι άξια το πρόσωπο του Μουντομπάσκετ, αφού έκανε ματ και στον Τάνιεβιτς, οδηγώντας μια μέτρια ομάδα στο χρυσό. Όσο τυχεροί κι αν ήταν οι Αμερικάνοι στο πρόγραμμά τους στα νοκ άουτ ως τον τελικό (Ανγκόλα, Ρωσία, Λιθουανία) και όσο κι τυχεροί στάθηκαν με τον τραυματισμό του Τούρκογλου που άλλαξε πλήρως την εικόνα του αγώνα, το κοουτσάρισμα του Σιζέφσκι και πάνω απ’ όλα η προετοιμασία της ομάδας και η σωστή αντιμετώπιση των αντιπάλων ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά.

Η φετινή αμερικανική ομάδα ήταν ομάδα, σύνολο, με διακριτούς ρόλους και οδηγό τον προπονητή, με αστέρι και ρολίστες στο παρκέ, με συγκεκριμένο προσανατολισμό στην άμυνα και την επίθεση. Ομάδα που έβλεπε τα λάθη της και προσπαθούσε να τα διορθώσει, που ήξερε τις αδυναμίες της και προσπαθούσε να τις καλύψει, που βελτιωνόταν από αγώνα σε αγώνα κι ας είχε μετρημένες δυνατότητες (όπως άλλωστε δήλωσε και ο προπονητής της) και συγκεκριμένες μονάδες στις οποίες βασιζόταν (όπως φάνηκε από το ροτέισον).

Τουρκία (Τάνιεβιτς): Ακιόλ, Γκιουλέρ, Ερμίς, Ονάν 7, Ιλιασόβα 7 (11ρ.), Ερντέν 9, Τουντζερί 7 (5ασ.), Σαβάς 3, Γκονλούμ 4 (6ρ.), Αρσλάν 6 (2), Ασίκ 5 (4ρ.), Τούρκογλου 16 (4/4τρ. 7ρ.).

Η.Π.Α. (Σιζέφσκι): Μπίλαπς 4, Ντουράντ 28 (3/4δ. 7/13τρ. 1/2β. 5ρ.), Ρόουζ 8 (6ασ.), Ουέστμπρουκ 13 (2/3τρ. 6ρ.), Γκέι 6, Ιγκουοντάλα 4, Γκρέιντζερ, Κάρι 3 (1), Γκόρντον, Λοβ, Όντομ 15 (1/1τρ. 11ρ.).

Υ.Γ.: Για όσους παρακολούθησαν το ματς από την ελληνική τηλεόραση, η μετάδοση κηλιδώθηκε από τον κομπλεξισμό και το ρατσισμό των Ελλήνων παρουσιαστών. Τέτοια απαράδεκτα φαινόμενα πρέπει να ξεριζωθούν σαν βλαβερά χορτάρια και να καούν στην πυρά του ανθρωπισμού με τον οποίο οφείλει να συνάδει ο αθλητισμός. Τέτοια υποκείμενα και τέτοιες συμπεριφορές πρέπει να καταδικάζονται και να τιμωρούνται από τις αρμόδιες αρχές, καθώς ο λανθάνων ρατσισμός είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για τα παιδιά και τους νέους, που ακόμη δεν έχουν ανεπτυγμένες τις κατάλληλες αμυντικές ικανότητες για να τον αναγνωρίζουν και να τον απορρίπτουν. Δυστυχώς, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τέτοια εμετικές (τουλάχιστον) κι επικίνδυνες συμπεριφορές, αντί να λιγοστεύουν, γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα, προβαλλόμενες ακόμη και από κεντρικούς διαύλους επικοινωνίας…