Ποια λέξη να σου πω, δεν βρίσκω τίποτα…

Δημοσειύτηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2007

Δεν συνηθίζω να γράφω όπως θα γράψω σήμερα. Η φόρτιση είναι μεγάλη μετά από μία μέρα στην οποία είδαμε την πρωταθλήτρια Ευρώπης να ξεβρακώνει την παγκόσμια πρωταθλήτρια, αλλά να της στερούν τη νίκη. Σημασία δεν έχει που οι διαιτητές στο τελευταίο τρίλεπτο δεν σφύριξαν κάτι εξωφρενικό. Καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να σταθεί για 40 λεπτά με τέτοια διαιτησία. Όσοι έχουν παίξει μπάσκετ, μπορούν εύκολα να το καταλάβουν, αλλά νομίζω ότι και όλοι οι υπόλοιποι μπορούν. Τα σφυρίγματα σε έναν αγώνα είναι σωρευτικά. Αν ο άλλος σε παίξει 90-10 στο πρώτο ημίχρονο και 80-20 στο τρίτο δεκάλεπτο και 50-50 στο τέλος, αυτό δεν σβήνει ούτε την ιστορία του αγώνα, ούτε τους πόντους που έχουν μπει ή αποτραπεί λόγω διαιτησίας. Η Ελλάδα έκανε υπέρβαση. Σε οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι θα είχε κερδίσει. Αλλά απ’ ότι φάνηκε το Σάββατο, σε αυτό το παιχνίδι, δεν έπρεπε να κερδίσει.

Δεν θέλω να αναφερθώ στα σφυρίγματα, όλοι τα είδαμε και στην αρχή φωνάζαμε, μετά γελούσαμε όσο η εθνική κρατούσε τα ηνία του αγώνα και στο τέλος απορούσαμε και «αδειάσαμε». Θα αναφερθώ στην ισπανική «αρμάδα». Η ομάδα του Ερνάντεθ είναι αυτό ακριβώς που έδειξε το Σάββατο. Μία ομάδα με 3 παίκτες, μία ομάδα που 10 άτομα φοβούνταν να σουτάρουν, που όλοι έψαχναν τον Γκασόλ, όσο ο Ναβάρο ήταν έξω. Μία ομάδα που, από τον φροντιστή της έως τον προπονητή της και τον τελευταίο της παίκτη, γκρινιάζει και γελοιοποιείται συνεχώς σε κάθε σφύριγμα. Μία ομάδα που είχε τη διαιτησία 95-5 και τη ζητούσε 100-0. Μία ομάδα μικρή και χωρίς κότσια. Με τους Έλληνες να κάνουν παγίδα και τους Ισπανούς διεθνείς να παγώνουν και να μην μπορούν να κάνουν καν ντρίμπλα, περιμένοντας να πάει ο Καλντερόν πάνω τους να τους πάρει την μπάλα από τα χέρια για να περάσουν το κέντρο. Μία ομάδα, που ο Μαρκ με τον Ρέγιες ήταν πιασμένοι χεράκι στον πάγκο σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, όχι επειδή τα φτιάξανε, αλλά επειδή δεν γινόταν να πιστέψουν ότι με τέτοια διαιτησία δεν μπορούσαν να κερδίσουν. Μία ομάδα εγκλωβισμένη, αποσυντονισμένη, χωρίς επιθετικό σύστημα, μία ομάδα που έκανε περισσότερα τρίποντα από δίποντα στον αγώνα, κυρίως μετά από προσωπικές ενέργειες των παικτών της και όχι μέσα από ένα έστω παιδικό σύστημα, δείχνοντας πόσο ανέτοιμη ήταν για το παιχνίδι αυτό.

Μία ομάδα φιγουρατζήδων, γκρινιάρηδων, ηθοποιών. Με τον φοβισμένο Ρούντι να χάνει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας αποδεικνύοντας πόσο μικρός χαρακτήρας και ηγέτης είναι, με τον Ναβάρο να φωνάζει σε κάθε φάση, με τον Γκαρμπαχόσα να μην μπορεί να παίξει μπάσκετ, αλλά να μπορεί να πέφτει συνεχώς σαν πυροβολημένος στο παρκέ, όποιος και αν ακουμπούσε πάνω του και με τον Καλντερόν να πουλάει ψευτομαγκιές και θεατρινισμούς και μετά σχεδόν να κλαίει για να δικαιωθεί. Με τον προπονητή τους να έχει το ρόλο του αρχικαραγκιόζη στο γελοίο ισπανικό τσίρκο και να καταντάει φαιδρός από το πρώτο λεπτό του αγώνα. Μοναδική όαση μπασκετμπολίστα στον απερίγραπτο ισπανικό θίασο ήταν ο Παού Γκασόλ, που μόνο αυτός έπαιζε μπάσκετ χωρίς χαζογελοιότητες. Και, βέβαια, από κοντά, για να πάρουν το βραβείο σεναρίου και σκηνοθεσίας στα στημένα ισπανικά Όσκαρ, οι τρεις γκρίζοι, τέλειοι στο παιχνίδι τους, αφού χειρούργησαν την ελληνική ομάδα με τρόπο επαγγελματικό. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε τέτοια ψυχολογία, που πανηγυρίσαμε επειδή οι διαιτητές στην τέταρτη περίοδο, μας έδωσαν 2 σωστά σφυρίγματα.

Οι Ισπανοί το βράδυ θα κερδίσουν και τους Ρώσους. Σε περίπτωση βέβαια που οι Ισπανοί παίκτες δεν βρουν το δρόμο από το ξενοδοχείο στο γήπεδο, τότε μπορεί το ματς να είναι ντέρμπι. Θα το κρατήσουν οι γκρίζοι.

Όσοι είδατε την εκπομπή της ΕΡΤ ανάμεσα στους δύο ημιτελικούς και μετά το τέλος του δεύτερου, να την ξεχάσετε. Είναι φανερό ότι έχει πέσει «γραμμή» στο κρατικό. Ακούσαμε ότι οι Ισπανοί είναι υπερομάδα και ότι έπαιξαν το τέλειο παιχνίδι και στο τέλος, για κερασάκι προφανώς, ακούσαμε ότι τη διαιτησία την περιμέναμε και μάλιστα στο τέταρτο δεκάλεπτο πήραμε 2 σφυρίγματα, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε. Η συντονισμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού συμπυκνώθηκε στη γελοία φράση-καραμέλα: «Δεν θα μιλήσουμε εμείς για τη διαιτησία, υπάρχουν ειδικοί».

Δηλαδή, η ΕΡΤ και ο Βασιλακόπουλος όχι μόνο μας θεωρούν ηλίθιους, μας το κοπανάνε και στη μούρη… Ας δώσουμε Όσκαρ ανυπαρξίας και ανικανότητας στον έναν, που μοναδικό του πρόβλημα είναι ο Μπερτομέου, και Όσκαρ μουγκαμάρας και υποτέλειας στην άλλη, που δεν έχει τολμήσει ποτέ να κάνει σοβαρή κριτική. Εκτός αν νομίζετε ότι οι Ντραμπικόφσκι, Μπελόσεβιτς και Ζιεμπλίντσκι έπρατταν αυτοβούλως απόψε, χωρίς γραμμή από την κορυφή της FIBA Europe.

Η Ελλάδα είχε περισσότερες ασίστ, περισσότερα ριμπάουντ, περισσότερα κλεψίματα, λιγότερα λάθη, 66 σουτ εντός παιδιάς έναντι 43 των Ισπανών με λίγο χειρότερα ποσοστά και όμως έχασε. Βρείτε το «γιατί», δεν είναι δύσκολο. Τα 8 παραπάνω φάουλ που κέρδισε ο θίασος, μετατράπηκαν σε 10 παραπάνω βολές. Γιατί χειρουργείο δεν είναι να σε πετσοκόψουν, αλλά να ξέρουν πού θα σε κόψουν.

Η Ελλάδα έπαιξε το καλύτερο παιχνίδι στο Ευρωμπάσκετ. Προσέξτε, όχι το καλύτερο παιχνίδι της στο Ευρωμπάσκετ. Το καλύτερο παιχνίδι οποιασδήποτε ομάδας στο Ευρωμπάσκετ. Και οι Ισπανοί ξέρουν ότι θα έπρεπε να παίζουν για το χάλκινο σε λίγες ώρες. Όποιος πει ότι δεν λάτρεψε το μπάσκετ που έπαιξε η Ελλάδα το Σάββατο, θα πει ψέματα.

Οι διεθνείς δεν έπαιξαν τον τέλειο αγώνα. Έκαναν λάθη. Και ο Γιαννάκης και οι Παπαδόπουλος, Παπαλουκάς, Βασιλόπουλος, Τσαρτσαρής, Ντικούδης, Κακιούζης. Αλλά έκαναν λάθη φυσιολογικά, που δεν στοιχίζουν αγώνα. Γιατί η Ελλάδα με τη μορφή που είχε ο αγώνας θα έπρεπε να έχει μπει στο τελευταίο πεντάλεπτο με 12 πόντους μπροστά στο σκορ.

Δεν έχω μάθει να πανηγυρίζω όταν βγαίνω 2^ος, 3^ος, ή ακόμη και 4^ος. Δεν θα το κάνω την Κυριακή το βράδυ. Όμως, δεν βρίσκω τίποτα να πω σε αυτά τα παιδιά, που επιβεβαίωσαν ότι η Ελλάδα είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Ευχαριστούμε και θα είμαστε μαζί σας και στην επόμενη μάχη.

ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΡΕ!

Η Ελλάδα μπορεί να αποκλείστηκε από τον τελικό και να έχασε την ευκαιρία να υπερασπίσει το στέμμα της, αλλά δεν έχασε το σεβασμό και την εκτίμησή μας. Και εμείς θα σταθούμε δίπλα της σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Θα κρατήσουμε ψηλά το κεφάλι και πρέπει να το κρατήσουν ψηλά και οι παίκτες…

Ψηλά το κεφάλι γιατί παίξατε καλύτερα. Γιατί τους πανικοβάλλατε, τους φοβίσατε και τους εκνευρίσατε. Γιατί είχατε υπερδιπλάσια κλεψίματα, περισσότερες ασίστ και ριμπάουντ και λιγότερα λάθη. Ψηλά το κεφάλι γιατί αποδείξατε ότι το «υπερπλήρες ρόστερ» που διαφήμιζαν οι Ισπανοί απαρτίζεται ουσιαστικά από 7 παίκτες (τόσοι έπαιξαν από 9 λεπτά και πάνω) και 3 διαιτητές. Γιατί παρά την ίωση που απρόσμενα σας χτύπησε, είχατε διπλό πάθος στο παιχνίδι. Γιατί δεν ανεχτήκατε τους θεατρινισμούς και τα φαλτσοσφυρίγματα. Γιατί πιστεύατε στη νίκη μέχρι το τέλος. Ψηλά το κεφάλι γιατί αφήσατε στο παρκέ και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα που είχατε να ρίξετε και αυτό το εκτιμάμε περισσότερο από όλα…

Κάπου εδώ, οι Έλληνες παίκτες πρέπει να αφήσουν γρήγορα πίσω την απογοήτευση, τη στενοχώρια και τον εκνευρισμό και αύριο να πάρουν τη νίκη απέναντι στους Λιθουανούς. Είναι καλύτεροι και το ξέρουμε και εμείς και οι ίδιοι. Και ο μικρός τελικός, εκτός από την γλυκόπικρη γεύση που αφήνει ένα μετάλλιο και το να κλείνεις μια διοργάνωση με νίκη, έχει ως πολύτιμο λάφυρο την απευθείας πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και αυτοί οι ίδιοι παραφορτωμένοι παίκτες του χρόνου θα παίζουν χωρίς διάλειμμα.

Ψηλά το κεφάλι, λοιπόν, και η επόμενη μέρα βρίσκει τον κόσμο ξανά δίπλα στην ομάδα της καρδιάς μας…