Παναθηναϊκός: Ο πρωταθλητής Ευρώπης που έγινε γίγαντας

Δημοσιεύτηκε στις 16 Οκτωβρίου 2007

Ο πρωταθλητής Ελλάδας, πρωταθλητής Ευρώπης και Κυπελλούχος Ελλάδας μπαίνει στο γήπεδο φέτος με έναν μόνο στόχο: την επανάληψη του τριπλού θριάμβου. Και όταν λέμε τριπλού, εννοούμε… τους εξής δύο τίτλους: Πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα. Οτιδήποτε λιγότερο θα είναι αποτυχία.

Μπορεί να υπάρχουν πολλές ομοιότητες με τον Ολυμπιακό (παντοδύναμο ρόστερ, απίστευτα υψηλό μπάτζετ, παικταράδες που κάνουν τον κάθε μπασκετόφιλο να θέλει να δει αυτές τις ομάδες, απαίτηση για triple–crown), όμως ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης και ως τέτοιος θα ξεκινήσει τη χρονιά. Στην 50χρονη ιστορία της Ευρωλίγκας μόλις 7 ομάδες έχουν καταφέρει να κάνουν το back–to–back (το repeat αν θέλετε, δύο τίτλους στη σειρά): Ρίγα, Ρεάλ Μαδρίτης, Βαρέζε, Καντού, Τρέισερ Μιλάνου, Ποπ 84 και Μακάμπι. Από το 1987 (τα τελευταία 20 χρόνια) μόνο οι δύο τελευταίες. Καταλαβαίνετε το μέγεθος της επιτυχίας έτσι και ο Παναθηναϊκός το καταφέρει.

Ας αφήσουμε τα τετριμμένα περί παικταράδων και θεών και ας κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά την ακτινογραφία. Ο φετινός Παναθηναϊκός  (που είναι ένα σκαλί πιο πάνω από τον περσινό) μπορεί μόνο ως γίγαντας να χαρακτηριστεί. Και ως τέτοιος έχει και όλα τα χαρακτηριστικά ενός γίγαντα: Νιώθει ανίκητος, προκαλεί φόβο και δέος, έχει αδυναμίες, όποιος τολμήσει και γελάσει με αυτές θα το μετανιώσει πικρά και, κυρίως, όλοι κοιτάζουν προς τα πάνω για να τον δουν στα μάτια.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο Παναθηναϊκός θα είναι στον τελικό με τον Ολυμπιακό κι εκεί θα δούμε μια κόντρα 5 αγώνων απίστευτα υψηλού επιπέδου. Δύσκολα θα σκεφτεί κάποιος να κοντράρει αυτό το δίδυμο. Στην Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός έπεσε σε σχετικά εύκολο όμιλο σε ότι αφορά το σύνολο των 7 αντιπάλων. Μπορεί η πρώτη θέση να περνάει από Ισπανία, αλλά κάτω από την τρίτη δεν υπάρχει ούτε ως ανέκδοτο. Μετά έρχεται η φάση των 16, τα προημιτελικά και το πολυπόθητο φάιναλ φορ στη Μαδρίτη.

Πώς θα φτάσει ως εκεί; Μα αξιοποιώντας το πυρηνικό οπλοστάσιό του. Οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι ξόδεψαν πολλά χρήματα φέτος κι έντυσαν στα πράσινα τον καλύτερο Ευρωπαίο πλέι μέικερ της τελευταίας δεκαετίας: τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Εδώ έγκειται η μεγαλύτερη δύναμη του φετινού Παναθηναϊκού (σε σχέση με πέρσι), αλλά και ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

Αυτό που θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να κάνει φέτος ο Παναθηναϊκός, είναι να μετατοπίσει το βάρος του παιχνιδιού του από τη θέση «3». Πέρσι, εκεί δέσποζε το καλύτερο τριάρι στην Ευρώπη, ο Ραμούνας Σισκάουσκας, στον οποίο είχε κατά κάποιο τρόπο… καλομάθει ο Παναθηναϊκός. Όλες οι επιθέσεις περνούσαν από τα χέρια του, όποτε έρχονταν τα δύσκολα, όποτε «κόλλαγε» η ομάδα επιθετικά, ο Σίσκα ήταν εκεί να την πάρει από το χέρι. Πια δεν είναι έτσι και οι αντικαταστάτες του, προφανώς δεν είναι της ίδιας αξίας με αυτόν. Τώρα τον ρόλο του θα παίξει κυρίως ο Σάρας, ενώ κάποιο κομμάτι θα επιμεριστεί και σε άλλους (Σπανούλη, Ζίζιτς).

Ο Παναθηναϊκός διαθέτει τεράστια (σε ποιότητα και αριθμό) περιφέρεια με τους Διαμαντίδη, Γιασικεβίτσιους, Σπανούλη, Μπετσίροβιτς, Βούγιανιτς, Χατζηβρέττα, Περπέρογλου, Ουίνστον να μάχονται για τα 120 αγωνιστικά λεπτά που υπάρχουν στις θέσεις τους (40 ο άσος, 40 το δυάρι και 40 το τριάρι). Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα περιθωριοποιηθούν τουλάχιστον στα σημαντικά ματς (πιθανότατα Ουίνστον και Περπέρογλου), αλλά και ότι θα πρέπει να γίνονται αλλαγές που θα τους κρατούν όλους ευχαριστημένους. Σκεφτείτε ότι σε σχέση με πέρσι ο Παναθηναϊκός δεν έχει τους Σισκάουσκας, Ξανθόπουλο, Παπανικολάου, Ντελκ, τους οποίους αντικατέστησε με τους Γιασικεβίτσιους, Σπανούλη, Περπέρογλου, Ουίνστον. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν μέχρι στιγμής 51 λεπτά διαθέσιμα (από τα 200 κάθε αγώνα, 5 παίκτες επί 40 λεπτά) για 4 παίκτες. Προφανώς τα μαθηματικά δεν βγαίνουν και θα χρειαστεί κάποιοι άλλοι να κάτσουν στον πάγκο περισσότερο. Εδώ υπάρχει φόβος να χαλάσουν οι ισορροπίες γιατί μιλάμε για παίκτες με τεράστιο εγωισμό. Βέβαια, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο υπάρχει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος έχει αποδείξει ότι μπορεί να «κρατήσει» τους παίκτες του και να τους «πάρει» όταν πρέπει το 100%. Όμως, ο Σάρας έχει δείξει ότι είναι ειδική περίπτωση…

Περιφέρεια: Δύναμη και δημιουργία, με βάση τη δοκιμασμένη συνταγή που προσφέρει ο απίστευτος Διαμαντίδης στην άμυνα. Ο 3-D αναμένεται να είναι και πάλι ο ακρογωνιαίος λίθος του Παναθηναϊκού και ο παίκτης που θα κάνει όλες τις δουλειές στο γήπεδο, κάνοντας τους πάντες να μοιάζουν καλύτεροι και προσφέροντας εύκολα απογεύματα στον Ομπράντοβιτς. Ο ερχομός Γιασικεβίτσιους κάνει τον Παναθηναϊκό πιο έξυπνο και με καλύτερο περιφερειακό σουτ, ενώ ο Σπανούλης ενδυναμώνει την άμυνα και προσφέρει λύσεις στο 1 εναντίον 1 στην επίθεση. Βούγιανιτς, Μπετσίροβιτς, Ουίνστον και Περπέρογλου θα έχουν περιφερειακό ρόλο, ενώ ο Χατζηβρέττας θα είναι και πάλι η ήρεμη δύναμη της ομάδας και ο παίκτης των ειδικών αποστολών στην άμυνα.

Ψηλοί: Η αντικατάσταση του Γιαφτόκας από τον Ζίζιτς είναι κομβικής σημασίας για το «τριφύλλι». Μπορεί ο Ζίζιτς ποτέ να μην γίνει 1^ος μπλοκέρ και ριμπάουντερ του «τριφυλλιού» (και μάλιστα με 17 λεπτά ανά αγώνα) όπως ο Λιθουανός, αλλά θα φανεί πολύ πιο χρήσιμος στον Ομπράντοβιτς. Έχει σουτ, πάσα, είναι αξιόπιστος, με καλές κινήσεις στη ρακέτα και πάνω απ’ όλα είναι παίκτης ομάδας. Ο Μπατίστ λογικά θα είναι εξίσου καλός με πέρσι, αφού έχει δείξει ότι σταθεροποιείται σε ιδιαίτερα υψηλά στάνταρ, ενώ ο Τομάσεβιτς είναι πάντα χρήσιμος με την μπασκετική του ευφυΐα να σκεπάζει τις όποιες σωματικές και… ηλικιακές αδυναμίες του. Για το τέλος άφησα τους Ντικούδη και Τσαρτσαρή, οι οποίοι προέρχονται από τρομερό Ευρωμπάσκετ (ο πρώτος) και πολύ καλή περσινή χρονιά (ο δεύτερος). Θα είναι, όπως πάντα, ιδιαίτερα χρήσιμοι, συνθέτοντας τη μηχανή του Ομπράντοβιτς και προσφέροντας δυνατούς κι έξυπνους παίκτες σε άμυνα κι επίθεση. Στο ρόστερ βρίσκεται και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, πιθανότατα στην τελευταία του χρονιά με το «τριφύλλι», ελπίζοντας να φτάσει στο ανίατο στάδιο… υπερκούπωσης!

Δυνατά σημεία πάρα πολλά (περιφέρεια που σκοτώνει, μυαλό, τρομερή ομαδική άμυνα, έλεγχος ρυθμούς, ψηλοί που ξέρουν μπάσκετ, διακριτοί ρόλοι, εμπειρία, σταθερός κορμός), αδυναμίες ελάχιστες (εγωισμός, αλλαγή ρόλων, συνωστισμός στην περιφέρεια, ίσως πιο αργή άμυνα με τον Σάρας μέσα), νέοι παίκτες με πολύ σημαντική θέση, οι οποίοι ήρθαν να προστεθούν στους παλιούς και θα πρέπει να βρουν το ρόλο τους (Σάρας, Σπανούλης, Ζίζιτς, Ουίνστον, Περπέρογλου), ένας προπονητής που έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του (αλλά και όσα διαπιστευτήρια αναλογούν και σε όλους… τους γύρω) και 2 πρόεδροι οι οποίοι κάνουν τα πάντα για την ομάδα. Φέτος, ο Ομπράντοβιτς είχε το λόγο σε όλες σχεδόν τις μετεγγραφές, ενώ εκείνη στην οποία… δεν τον είχε (Σάρας) δεν τον χαλάει καθόλου (όπως πέρσι οι Γιαφτόκας και Ντελκ).

Ο Παναθηναϊκός ξεκινάει από τη θέση του φαβορί, από τη θέση του οδηγού, όμως στα σημαντικά κρατείστε ότι δεν έχει τίποτα (καινούργιο) να κερδίσει, αλλά έχει να χάσει τα πάντα. Και αυτό ίσως μετρήσει μέσα στη χρονιά (ψυχολογικά). Είναι φαβορί μεταξύ ίσων για τον τίτλο στην Ελλάδα και φαβορί για το φάιναλ φορ στην Ευρώπη. Και αν φτάσει εκεί, ποιος θα θέλει να παίξει με τον πρωταθλητή Ευρώπης;