NBA: Press start to play…

Δημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου 2007

Το NBA ξεκίνησε και η χρονιά άρχισε να έχει από νωρίς συγκινήσεις. Μπορεί τους πρώτους δύο μήνες της σεζόν να μην κρίνεται απολύτως τίποτα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αλλά κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τα… σημεία των καιρών.

Η πιο πολυαναμενόμενη ομάδα έχει ξεκινήσει όπως όλοι μέσα τους ήλπιζαν. Ας μην γελιόμαστε, το ενδιαφέρον στο NBA είχε αρχίσει να πέφτει. Οι ομάδες έμεναν στα ίδια, μετακινήσεις τύπου Μπεν Ουάλας δεν συγκινούν κανέναν σε σημείο που να παθιαστεί και οι ρούκις δεν τραβάνε τα βλέμματα όλου του κόσμου. Αίφνης τα «πράσινα» έχουν και πάλι αξία στο NBA. Η φανέλα που φόρεσε ο Λάρι Μπερντ δεν θα ξεφτιλίζεται για ακόμη μία χρονιά περιφερόμενη από ήττα σε ήττα, αλλά θα έχει ως στόχο, αυτό για το οποίο έχει μείνει στην ιστορία: τον τίτλο. Η Βοστόνη έχει αρχίσει με 5-0 (5-1 ή 6-0 όταν διαβάζετε αυτές τι γραμμές) με το καλύτερο ξεκίνημα από το 1987-88. Μπορεί να είναι αρχή, αλλά αυτό κάτι δείχνει. Όπως και η τεράστια αύξηση του NBA στη θεαματικότητα σε όλο τον κόσμο σε σχέση με το περσινό ξεκίνημα.

Ο Κόμπι έχει 30.4 πόντους μέσο όρο ανά αγώνα, αλλά φέτος δεν… παίζει μόνος του για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο πρωτάθλημα. Ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι ακολουθεί στους 27.3, νιώθει πολύ καλά και παίζει όπως τότε στο Ορλάντο… που κάποιοι είδαν τον «νέο Τζόρνταν» (είχε βγει 1^ος σκόρερ το 2002-03).

Ο Ντουάιτ Χάουαρντ έχει… πείσει πλέον τους Αμερικάνους ότι είναι ο νέος Ουίλτ Τσάμπερλεν (ασχολίαστο…), οπότε δεν υπάρχει λόγος πια να το συζητάμε. Κάπου, σε μια σκοτεινή γωνιά, κρυμμένος από τα φώτα της δημοσιότητας και σχεδιάζοντας την επιστροφή του (ελπίζουμε) ο Big-Sofo γελάει ειρωνικά διαβάζοντας τα κομπλιμέντα για τον παίκτη που «έφαγε» για πρωινό. Χάσ’ τα ρε Σόφο να σε δούμε στην ίδια πεντάδα με τον Κουφό στα γαλανόλευκα…

Ο Κέβιν Γκαρνέτ οδηγεί την κούρσα για τον MVP μιας και τα κάνει όλα. Παίρνει 16 ριμπάουντ ανά αγώνα (15.8 για την ακρίβεια) και σκοράρει 22.6 πόντους δίνοντας 6.0 ασίστ. Ο «Big Ticket» ξέρει ότι φέτος είναι η ευκαιρία του και δεν άρχισε τη χρονιά σνομπ και αδιάφορος όπως τα τελευταία χρόνια.

Οι Μπουλς έφαγαν κι επισήμως «χυλόπιτα» από τον Κόμπι Μπράιαντ και πλέον στράφηκαν προς τον… περσινό αγαπημένο τους, Παού Γκασόλ, ο οποίος, λέει, αρέσει πολύ στον Πάξον. Ο οποίος Πάξον αντί να σαλιαρίζει με τον Γκασόλ, θα έπρεπε να κοιτάξει γιατί οι Γκόρντον και Ντενγκ δεν σκάνε που το Σικάγο έχει 1-5.

Στο Γκόλντεν Στέιτ γελούν με τον Κόστα Πέροβιτς. Οι μισοί γελούν επειδή δεν θυμούνται πότε ήταν η τελευταία φορά που η ομάδα τους είχε έναν σέντερ που να ξέρει τόσο μπάσκετ και να έχει τέτοιες κινήσεις στη ρακέτα, και οι άλλοι μισοί γελούν επειδή είναι αργός, όχι ιδιαίτερα γυμνασμένος και επιρρεπής στο λάθος. Ο Ντον Νέλσον είναι στο… δεύτερο μισό και αποφάσισε να τον στείλει στο NBADL. Αυτά άκουσε ο Πέροβιτς και… ξύρισε το κεφάλι του, όπως κάθε καλός στρατιώτης.

Κι επειδή παρασκήνιο χωρίς Νικς δεν γίνεται, η χρονιά μετράει μόλις 15 ημέρες και στη Νέα Υόρκη είναι έτοιμοι να εκραγούν. Ο Στέφον Μάρμπερι εξαφανίστηκε (!) από την ομάδα πριν το ματς με το Φίνιξ και όλοι είπαν ότι αυτή η κίνηση σχετίζεται με την απόφαση του Αϊζάια Τόμας να του ανακοινώσει ότι θα τον αφήσει εκτός βασικής πεντάδας για να βάλει τον Μάρντι Κόλινς. Τι λένε οι δύο πλευρές; Μάρμπερι (σε γραπτό μήνυμα σε εφημερίδα μόλις έφτασε στη Νέα Υόρκη): «Δεν θα έφευγα ποτέ έτσι από την ομάδα. Πήρα άδεια από τον Αϊζάια Τόμας. Μάλλον δεν θα παίξω ούτε με το Λος Αντζελες». Τόμας: «Δεν ξέρω πού είναι. Μάλλον κάπου στο Φίνιξ. Η τιμωρία του θα είναι εσωτερική υπόθεση της ομάδας. Τον θέλω να επιστρέψει. Τον χρειαζόμαστε. Κάθε χρόνο ξεκινάμε έτσι, αλλά μετά… φιλιόμαστε και τα φτιάχνουμε». Τόμας ΙΙ: «Θέλω ο πλέι μέικερ να είναι ηγέτης στο γήπεδο, αμυντικά κι επιθετικά. Αυτό του έχω ζητήσει και δεν το κάνει». Τύπος: «Ο Μάρμπερι εμμέσως ζητάει μετεγγραφή, την ώρα που έχει εξάλλου δηλώσει ότι όταν τελειώσει το συμβόλαιό του θα πάει στην Ιταλία να παίξει».

Προφανώς, η υπόθεση είναι τραγελαφική. Ο ένας δεν ξέρει πού είναι ο άλλος, ο άλλος λέει ότι του είπε… ο ένας να φύγει, όλοι βλέπουν την αρχή του τέλους (ξανά, όπως και πέρσι και πρόπερσι και… και…) και η ουσία είναι ότι άρχισε να επιβεβαιώνεται το σενάριο που έλεγε: «Αν θες να καταστρέψεις κάτι όμορφο, βάλε επικεφαλής τον Αϊζάια Τόμας».