Age Of Basketball AGE OF BASKETBALL. Η μοναδική Αθλητιατρική Μπασκετική Πύλη στο ελληνικό διαδίκτυο ξεχωρίζει μέσα από το περιεχόμενο, τα άρθρα …
Μεγάλη κουβέντα έχει ανοίξει εδώ και λίγο καιρό στην Ελλάδα, μετά το ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού, για το αν ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι καλύτερος από τον Νίκο Γκάλη. Παρόμοια κουβέντα άνοιξε και στις Η.Π.Α., για το αν ο ΛεΜπρον Τζέιμς είναι καλύτερος από τον Μάικλ Τζόρνταν.
Κι αν η… από εδώ κουβέντα άνοιξε από το facebook και τις «δημοσκοπήσεις» επί παντός επιστητού που ανεβαίνουν εδώ και λίγο καιρό από χρήστες της υπηρεσίας, την… από εκεί κατάφερε να την ανοίξει ο Σκότι Πίπεν με όσα είπε προχτές.
Στα δικά μας, η κουβέντα άνοιξε μετά την κατάκτηση του τροπαίου της Ευρωλίγκας από τον Παναθηναϊκό στη Βαρκελώνη και το γεγονός ότι ο Διαμαντίδης αναδείχτηκε MVP της Ευρωλίγκας για το 2010-11, καλύτερος αμυντικός και MVP του φάιναλ φορ, κάτι που κανείς άλλος δεν είχε καταφέρει στα χρόνια που υφίσταται ο θεσμός και τα τρία εν λόγω βραβεία.
Το θέμα προφανώς και αναπαράχθηκε στα μέσα, η «Ελευθεροτυπία» είχε άρθρο του Φ. Συρίγου πριν δύο εβδομάδες πάνω στην εν λόγω σύγκριση, από την οποία έβγαζε νικητή τον Διαμαντίδη με βαθμολογία 71.5 έναντι 70+ του Γκάλη, με τελείως λάθος τρόπο σκέψης βέβαια, αφού έδινε την ίδια βαρύτητα στο σκοράρισμα και τα ριμπάουντ, τις ασίστ και την άμυνα. Αυτό προφανώς δεν μπορεί να ισχύσει, καθώς σε κάθε άθλημα άλλη αξία έχει ο σκοπός του (το καλάθι, το γκολ, ο πόντος) και άλλη όλα τα υπόλοιπα.
Βεβαίως, όσοι είχαν… ζήσει εκείνη την εποχή θα θυμούνται σε τι σημείο ήταν οι σχέσεις Γκάλη-Συρίγου, ώστε η εν λόγω σύγκριση να απορριφθεί ως πικρόχολη. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το γεγονός ότι ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών όταν αποσύρθηκε είχε πει «Είσαι χαρούμενος τώρα που αποσύρθηκα;» στον Συρίγο όταν τον είχε συναντήσει, μιας και ο τελευταίος του έκανε πόλεμο για καιρό.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να απαντήσω στο δίλημμα. Όσο καλός παίκτης κι αν είναι ο Διαμαντίδης, δεν γίνεται σύγκριση με το μεγαλείο του Γκάλη, όσες παραμέτρους κι αν λάβουμε υπόψη μας για να γείρουμε την πλάστιγγα προς το μπάσκετ της εποχής μας. Προσωπικά δεν θεωρώ τον Διαμαντίδη καν τον πιο πλήρη Έλληνα παίκτη της εποχής μας, καθώς οι Ζήσης και Σπανούλης είναι ξεκάθαρα πιο άρτιοι τεχνικά. Ούτε είναι ο καλύτερος πασέρ όσο υπάρχει ο Παπαλουκάς. Βεβαίως, είναι ένας από τους δύο πιο επιτυχημένους Έλληνες του 21ου αιώνα (μαζί με τον Παπαλουκά), είναι ένας παίκτης που έχει μεγάλο μέρος από το «πλήρες πακέτο», πιο πλήρης ίσως από κάθε άλλον Έλληνα της εποχής (υστερώντας μόνο στη δημιουργία για να σκοράρει), κάνει πάρα πολλές δουλειές πολύ καλά, κάτι που τον ανεβάζει ψηλότερα σε πολλές συγκρίσεις.
Αλλά απ’ την άλλη μιλάμε για έναν παίκτη φαινόμενο. Έναν παίκτη στον οποίο είχαν υποκλιθεί αστέρες όπως ο Ντράζεν Πέτροβιτς και ο Άρβιντας Σαμπόνις. Μιλάμε για τον Γκάλη. Για τον λόγο που η… γιαγιά στο χωριό έμαθε τι είναι μπάσκετ, για τον λόγο που Κόκκαλης, Γιαννακόπουλοι, Αγγελόπουλοι μπήκαν στο χώρο και έβαλαν λεφτά, για το λόγο που στην Ελλάδα υπάρχει μπάσκετ, για το λόγο που πληρώνεται εδώ και 25 χρόνια ο Συρίγος (και ο κάθε Συρίγος) αποκλειστικά από το μπάσκετ, για το λόγο που και ο ίδιος ο Διαμαντίδης ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ. Όπως και να το κάνουμε, ο Γκάλης είναι το ελληνικό μπάσκετ και αυτό δεν θα αλλάξει αν δεν έρθει η… δευτέρα (μπασκετική) παρουσία στην Ελλάδα.
Για να αμφισβητηθούν τα πρωτεία του «Γκάνγκστερ» θα πρέπει αυτό που υπάρχει απέναντί του στη σύγκριση να είναι τουλάχιστον… εξωγήινο. Και αν με ρωτάτε, η εν λόγω σύγκριση αδικεί τον Διαμαντίδη και το δικό του μεγαλείο ως παίκτη, είναι σύγκριση που ούτε τη θέλησε ούτε τη ζήτησε ο Διαμαντίδης και στην οποία και ο ίδιος σίγουρα δεν νιώθει καλά.
Βέβαια, ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψή του (εννοείται!). Άλλωστε για τις απόψεις τα έχει πει ο Κλιντ Ίστγουντ καλύτερα απ’ όλους.
Τζέιμς vs. Τζόρνταν
Η περίπτωση του ΛεΜπρον Τζέιμς θεωρώ ότι είναι κι αυτή απλή. Όλος ο κόσμος είναι μαγεμένος από τα φυσικά προσόντα αυτού του παίκτη. Τα έχουμε γράψει, τα έχουμε πει, έχει ξεκάθαρα το καλύτερο κορμί που είχε ποτέ παίκτης στην ιστορία του μπάσκετ. Αδιαμφισβήτητα. Εκτός από τη… φυσική επιλογή, ο Τζέιμς έχει δουλέψει πάρα πολύ στο σώμα του, το οποίο έχει φτάσει σχεδόν στο 100% αυτού που θα μπορούσε να δυνητικά να είναι.
Όμως, μπασκετικά υστερεί ξεκάθαρα από πολλούς παίκτες και της γενιάς του. Και στο ταλέντο και στην τεχνική. Ο Σκότι Πίπεν, που τον τελευταίο καιρό το όνομά του προσπερνιέται σε κάθε είδους αναφορά στους Μπουλς, καθώς όλοι μιλούν για τη μετάβαση από τους Μπουλς του Τζόρνταν στους Μπουλς του Ρόουζ (χωρίς να συγκρίνουν τους δύο), λογικό είναι να έχει… «στραβώσει» λίγο, να τον έχουν ενοχλήσει όλα αυτά.
Άλλωστε, ο Πίπεν πάντα ήταν ένας εγωιστής (με την καλή έννοια) παίκτης, που πίστευε στον εαυτό του. Όταν το Σικάγο τον είχε επιλέξει ο Τζόρνταν είχε διαφωνήσει ανοιχτά. Αλλά ο ίδιος ο Τζόρνταν έχει γράψει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του ότι του πήρε μια προπόνηση για να καταλάβει ότι ο Πίπεν ήταν ο κατάλληλος για να τον βοηθήσει να πάρει τίτλο με τους Μπουλς: «Το είδα στα μάτια του. Ήταν αρπαχτικό. Μόλις τον είδα να παίζει στο πρώτο διπλό το κατάλαβα. Δεν ήταν σαν τους άλλους».
«Ο Τζόρνταν είναι ο μεγαλύτερος σκόρερ στην ιστορία του μπάσκετ, αλλά ο Τζέιμς είναι ο καλύτερος παίκτης που έχει παίξει ποτέ μπάσκετ», είπε ο Πίπεν, προφανώς θέλοντας να δείξει ότι… ήταν κι αυτός στους Μπουλς των 90s. Άλλωστε οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στον παίκτη που σταματούσε το μπάσκετ επειδή… δεν έβρισκε κίνητρο μιας και όσες χρονιές στη δεκαετία του 1990 πάτησε παρκέ από τον Νοέμβρη πήρε και το πρωτάθλημα τον ερχόμενο Ιούνη, και σε έναν παίκτη που μετά από 8 χρόνια στη λίγκα δεν έχει τίτλο, που απέτυχε παταγωδώς με την ομάδα του και άλλαξε ομάδα για να βρεθεί με 2 άλλους μεγάλους αστέρες, που τη μοναδική φορά μέχρι φέτος που έχει βρεθεί σε τελικούς τον έχουν «σκουπίσει», είναι τουλάχιστον ατυχής.
Ο Τζόρνταν έπαιξε όταν το NBA είχε πολύ πιο υψηλό επίπεδο από το σημερινό. Τότε, παίκτες-θρύλοι, παίκτες που άλλους τέτοιους δεν έχει βγάλει ακόμα το αμερικανικό μπάσκετ, τον είχαν παραδεχτεί, είχαν υποκλιθεί. Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ, ο Χακίμ Ολάζουον, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπερντ. Παίκτες που είναι στους 10-15 καλύτερους όλων των εποχών.
Και αυτή η σύγκριση αδικεί τον τωρινό αστέρα, αλλά πολύ περισσότερο από τον Διαμαντίδη. Ο Τζέιμς δεν είναι λογικά ούτε στη μέση της καριέρας του ακόμα. Έχει μπροστά του γύρω στα 10 χρόνια μπάσκετ, είναι μόλις 26, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον μεγαλύτερο θρύλο του αθλήματος. Τον παίκτη που 13 χρόνια μετά το τελευταίο του ματς με τους Μπουλς έχει ακόμα συμβόλαιο με τη Nike και τα παπούτσια του πουλάνε σαν τρελά. Τον παίκτη που έχει σηματοδοτήσει όλες τις μπασκετικές συγκρίσεις, όλες τις μπασκετικές συζητήσεις και όλες τις μπασκετικές αναζητήσεις εδώ και 20 χρόνια. Καλώς ή κακώς ο Τζόρνταν δεν «αγγίζεται» αυτή τη στιγμή από κανέναν από τους σύγχρονους παίκτες. Η σημασία του για το παιχνίδι υπερβαίνει το ίδιο το παιχνίδι. Κι αυτό κανείς άλλος δεν το έχει καταφέρει. Και δύσκολα θα το καταφέρει ποτέ.
Ο Σέκου Σμιθ στο nba.com αντέδρασε κάπως έτσι στα λόγια του Πίπεν. Έγραψε τις δηλώσεις, έγραψε το άρθρο και στην τελευταία πρόταση έγραψε: «Με έχασες στο αλλά, Σκότι», εννοώντας το «αλλά ο Τζέιμς είναι…». Κάπου εκεί βρίσκεται η αλήθεια. Η συζήτηση αυτή είναι μια συζήτηση που δεν έχει καν νόημα να ξεκινήσει.
Βέβαια, εκτός από τη γνωστή… «καραμέλα» των παλιότερων ότι τους δύο σύγχρονους αστέρες τους ψηφίζουν μόνο όσοι δεν έχουν δει Γκάλη και Τζόρνταν να παίζουν (λογικό σίγουρα, κάθε γενιά ψάχνει τους δικούς της αθλητικούς ήρωες), υπάρχει και η άλλη άποψη. Ότι τα χρόνια πέρασαν και παίκτες όπως ο Τζόρνταν, ο Γκάλης (αλλά και άλλοι μεγάλοι) έχουν πια περάσει στη σφαίρα του… ρομαντικού, του ιδεατού, έχουν γιγαντωθεί σαν τα παλιά τραγούδια (του στιλ… δεν γράφεται σήμερα καλή μουσική όπως στα 80s). Δεν το νομίζω, τουλάχιστον στην προκειμένη περίπτωση, αλλά η δική σας γνώμη ποια είναι;
Νίκος Κουσούλης
