Στη σκιά του “Ζο”…

Δημοσιεύτηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2007

Ο Άρης έδειξε πόσο καλά μπορεί να παίξει αν και οι δύο Αμερικανοί του βρεθούν σε εξαιρετική ημέρα. Ο Ράιτ σκόραρε από παντού και ο Τέρι φαινόταν λες κι έπαιζε… μπαμπάς με τα παιδιά του, για να «σκορπίσουν» τη Λε Μαν, στην καλύτερη επιθετικά βραδιά του «αυτοκράτορα» στην Ευρώπη. Ο Μάσεϊ τραυματίστηκε σχετικά νωρίς, αν και όσο έπαιξε έδειχνε ότι πιο πολύ είναι παρατηρητής του αγώνα.

Βέβαια, αυτή η νίκη δεν σημαίνει τίποτα. Η Λε Μαν έχει ρεκόρ 0-9 και όποιος χάσει από αυτή, ουσιαστικά είναι το κορόιδο της υπόθεσης, αφού θα έχει χάσει έναν βαθμό που κανείς άλλος δεν το έκανε στον όμιλο. Υποψήφια… κορόιδα είναι ακόμη οι Λιέτουβος, Εφές, Μάλαγα, Τσιμπόνα και Αρμάνι. Τον Αρη τον ενδιαφέρουν μόνο οι δύο τελευταίες και βασικά η Τσιμπόνα. Οι «κίτρινοι» μετά τη διακοπή ταξιδεύουν στην Κροατία, όπου θα δώσουν τον πιο σημαντικό αγώνα της πρώτης φάσης. Με νίκη, ο Αρης περνάει στην επόμενη φάση, αφού στη συνέχεια η Τσιμπόνα θα θέλει 4 νίκες σε 4 αγώνες για να βρεθεί από πάνω του και ο Άρης ταυτόχρονα να έχει 0/4. Αν όμως οι «κίτρινοι» χάσουν στην Κροατία εκτός από τον αγώνα και τη διαφορά του πρώτου ματς, τότε θα… τρέχουν. Οι Κροάτες θα βρεθούν μόλις 1 νίκη πίσω και η συνέχεια δεν θα είναι καθόλου εύκολη καθώς η Τσιμπόνα θα έχει Αρμάνι, Λε Μαν εντός και Μακάμπι, Λιέτουβος εκτός, ενώ ο Άρης θα έχει Λιέτουβος, Μακάμπι εντός και Αρμάνι, Εφές εκτός έδρας. Και μετά το σενάριο 1/4 του Άρη και 2/4 της Τσιμπόνα είναι πολύ πιθανό. Σενάριο που σε αυτή την περίπτωση αποκλείει την ελληνική ομάδα. Άρα, οι 4 πόντοι που κέρδισε ο Άρης στη Θεσσαλονίκη, πρέπει πάση θυσία να προστατευτούν (να γιατί το καλάθι της Τσιμπόνα που μετέτρεψε το 77-70 σε 77-73 στη λήξη ήταν τόσο σημαντικό).

Στην Ιταλία, η Ρεάλ ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό τον μιμήθηκε. Με τον Πλάθα να κάνει άλλο ένα σεμιναριακού επιπέδου ηλίθιο κοουτσάρισμα, η «βασίλισσα» έχασε 69-64 και μαζί με το ματς τις περισσότερες πιθανότητες πρωτιάς στον όμιλο. Πλέον πρέπει να πάει… τρένο (Παναθηναϊκό μέσα, Μπαρτσελόνα μέσα, Παρτιζάν έξω) και ταυτόχρονα, να πάρει τη διαφορά από Παναθηναϊκό και Μπαρτσελόνα και η Μπαρτσελόνα να κερδίσει τον Παναθηναϊκό, χωρίς να του πάρει τη διαφορά! Βράσε ρύζι.

Όσο για την Μπάρτσα, δείχνει να βρίσκει ρυθμό και μένει στο πόδι των «πρασίνων», τουλάχιστον μέχρι τις 10 Γενάρη που παίζει με τον πρωταθλητή Ευρώπης. Όμως, η Μπαρτσελόνα θέλει νίκη με 11 πόντους για να βγει πρώτη στον όμιλο και ταυτόχρονα να μην χάσει άλλο ματς (Ρεάλ έξω) ή να χάσει και ο Παναθηναϊκός ισάριθμα. Από αυτά φαίνεται ότι οι «πράσινοι» κρατούν στα χέρια τους την 1^η θέση του ομίλου, την οποία μπορεί να χάσουν μόνο αν δεν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων στις επισκέψεις τους στην Ισπανία.

Για να γυρίσω λίγο στη Ρεάλ, ο Πλάθα έχει βαλθεί να μας τρελάνει όλους. Σε έναν αγώνα που έχασε, κυρίως, από τον αντίπαλο σέντερ, ο Παπαδόπουλος έπαιξε 11:11. Και καθόλου στα τελευταία 15 λεπτά του ματς. Ο Έραζεμ Λόρμπεκ είχε 17 πόντους και 8 ριμπάουντ με 1 μόλις χαμένο σουτ. Οι ψηλοί της Ρεάλ, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να τον περιορίσου, αλλά ούτε να τον φθείρουν κιόλας, καθώς τελείωσε το ματς με 1 μόνο φάουλ. Και σε αυτόν τον αγώνα, ο Λάζος δεν χρειαζόταν στον Πλάθα. Μάλλον, άλλαξε το μπάσκετ και δεν το καταλάβαμε. Και μπορεί προς το παρόν να έχει ασυλία ο Ισπανός μιας και πήρε το πρωτάθλημα και το ULEB Cup πέρσι, αλλά με το φάιναλ φορ στη Μαδρίτη και τις απαιτήσεις όλης της Ευρώπης πάνω σου, δεν μπορείς να αγνοείς τη μεγαλύτερη επένδυση του συλλόγου από την εποχή του Αρβίντας Σαμπόνις. Τα 2,2 εκατομμύρια ευρώ είναι πάρα πολλά λεφτά για να κάθονται στον πάγκο όλη τη χρονιά, χωρίς να αρχίσουν τριξίματα. Και ο Λάζος αξίζει να παίζει.

Θα τελειώσω με μια μικρή αναφορά στον Αλόνζο Μόουρνινγκ, ο οποίος πιθανότατα είπε «αντίο» στα γήπεδα με έναν τελείως αντιηρωικό τρόπο και συνάμα πιο ηρωικό από τον ηρωικότερο. Ο «Ζο» ήταν από τους παίκτες που αγαπήσαμε για το πείσμα του, το πάθος του, τη δύναμή του, το ταλέντο του, ένας παίκτης που μας συγκίνησε με την περιπέτεια της υγείας του, ένας παίκτης που σεβαστήκαμε γιατί είναι αγωνιστής και σκληρός όσο κανείς άλλος και ένας παίκτης που στενοχωρηθήκαμε που φεύγει έτσι. Ένας μεγάλος αποχώρησε, αλλά έφυγε όρθιος και χωρίς να χάσει ούτε ίχνος από τη σκληρή νοοτροπία του μέχρι το τέλος. Ο «πιο σκληρός του Μαϊάμι» μάλλον δεν θα ξαναπατήσει το παρκέ αν κι εύχομαι να τον ξαναδούμε έστω και για λίγα ματς στο τέλος της χρονιάς. Respect…