«Μάτζικ Τζόνσον, αλλά και με τζαμπ σουτ»

Αυτός ήταν ο Μπεν «Μπέντζι» Ουίλσον. Ο πρώτος μπασκετμπολίστας στην ιστορία του Ιλινόι που ανακηρύχτηκε νούμερο 1 παίκτης απ’ όλα τα Λύκεια της χώρας. Ήδη από την προτελευταία χρονιά του στο Λύκειο. Με αστέρες του NBA να χτυπούν την πόρτα του για να παίξουν μαζί του σε ανοιχτό γήπεδο. Με το Πανεπιστήμιο του Ιλινόι να του έχει προσφέρει πλήρη αθλητική υποτροφία πριν καν αρχίσει την τελευταία χρονιά του στο Λύκειο. Το παρατσούκλι του «μεταξένιος», όπως ήταν και όλες οι κινήσεις του στο παρκέ.

Κι όμως, ο Ουίλσον δεν έπαιξε ποτέ στο NBA, ούτε καν σε κολέγιο. Μια μέρα πριν ξεκινήσει την τελευταία μπασκετική χρονιά του στο Λύκειο, στις 20 Νοεμβρίου του 1984, τον σκότωσαν έξω από το σχολείο του «αλλάζοντας για πάντα το μπάσκετ στο Σικάγο», όπως θυμούνται οι δημοσιογράφοι της εποχής. Στην επιμνημόσυνη δέηση ο κόσμος της πόλης είχε κάνει ουρά χιλιομέτρων για να μπει να χαιρετήσει για τελευταία φορά τον μεγαλύτερο αστέρα που είχε βγάλει το μπάσκετ της Πολιτείας ποτέ. Δεκάδες χιλιάδες περίμεναν για περισσότερες από 7 ώρες για να δουν έστω και για μια στιγμή για τελευταία φορά τον Ουίλσον.

Στην κηδεία του περισσότερα από 10.000 άτομα τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία. Ο Ουίλσον δεν ήταν ένα ακόμα παιδί που έπαιζε μπάσκετ στο Σικάγο. Ήταν το μπάσκετ στο Σικάγο, ήταν η ελπίδα κάθε παιδιού που μεγαλώνει στα γκέτο, ήταν ο καλύτερος παίκτης που είχε βγάλει ποτέ το Σικάγο. Κι όμως, κανείς ποτέ δεν θα το μάθει. Ο Ουίλσον δεν έπαιξε ποτέ επαγγελματικό μπάσκετ. Ήταν μόλις 17 χρονών όταν σκοτώθηκε.

Η φανέλα με το «25» αποσύρθηκε από το σχολείο, που, όμως, 3 χρόνια αργότερα αποφάσισε να την επαναφέρει και να τιμήσει με άλλον τρόπο τον μεγαλύτερο παίκτη που τη φόρεσε ποτέ. Κάθε χρόνο, ο προπονητής της ομάδας έδινε τη φανέλα με το νούμερο «25» στον καλύτερο παίκτη του σχολείου. Αυτός έπρεπε να συνεχίσει την παράδοση του Μπέντζι, αυτός έπρεπε να χωρέσει στα παπούτσια του μεγαλύτερου θρύλου του Λυκείου Σίμεον. Ένας από τους τελευταίους που φόρεσαν αυτή τη φανέλα ήταν ο Ντέρικ Ρόουζ, που φοίτησε στο συγκεκριμένο Λύκειο: «Η φανέλα με το 25 δεν ήταν απλώς μια φανέλα. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο».

Το 2009 το Λύκειο αποφάσισε να αποσύρει οριστικά τη φανέλα με το «25» του Μπεν Ουίλσον 25 χρόνια μετά το θάνατό του. Ο Νικ Άντερσον, επιστήθιος φίλος του Ουίλσον μαζί με τον Τιμ Χαρνταγουέι, σε όλη του την καριέρα στο κολέγιο και το NBA φορούσε το «25». Μάλιστα, το συγκεκριμένο νούμερο ήταν όρος που έμπαινε στα συμβόλαιά του και βασική προϋπόθεση για να υπογράψει.

Ο Κένταλ Γκιλ αναφέρει ότι ο Μπεν Ουίλσον ήταν ξεκάθαρα καλύτερος και από τους 4 τους. Η λέξη «μεταξένιος» έρχεται και ξανάρχεται στο στόμα όσων τον θυμούνται. Οι κινήσεις του ήταν αέρινες, μαγικές. Ο κόσμος που τον είχε δει να παίζει τον συνέκρινε με τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Κέβιν Γκαρνέτ («αλλά και με περιφερειακό παιχνίδι») ή τον Μάτζικ Τζόνσον. «Ήταν σαν τον Μάτζικ, όμως είχε και τζαμπ σουτ», θυμάται ο Νικ Άντερσον. Με ύψος 2.04 άλλοτε τελείωνε αέρινα κοντά στο καλάθι, άλλοτε από μακριά, άλλοτε «αντί για φόργουορντ με ύψος 2.04 έμοιαζε με γκαρντ με ύψος 1.75 και μοίραζε τρομερές ασίστ στους συμπαίκτες του», θυμάται ο δημοσιογράφος που αναμετέδιδε τα ματς του Σίμεον εκείνη την εποχή. Ο Ουίλσον ήταν 1.82 μέχρι τα 15 του περίπου, για να πάρει σχεδόν 20 πόντους σε μια χρονιά, περνώντας τα 2 μέτρα, αλλά κρατώντας τις αρετές που είχε στο παιχνίδι του από τις ημέρες του ως γκαρντ.

Ο μεγάλος του αδερφός θυμάται όταν ένα απόγευμα απάντησε στο τηλέφωνο και άκουσε από την άλλη πλευρά: «Είναι ο Μπέντζι εκεί; Είμαι ο Μάτζικ». «Έπεσα από την καρέκλα. ‘Ο Μάτζικ Τζόνσον;’ ρώτησα. ‘Ναι, ο Μάτζικ Τζόνσον, θέλω να μιλήσω στον Μπέντζι για να πάμε για μπάσκετ’».

Λίγες ημέρες αργότερα ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Αϊζάια Τόμας και ο Μαρκ Αγκουάιρ χτυπούσαν την πόρτα του Ουίλσον, για να τον πάρουν να παίξουν μπάσκετ στο γήπεδο της γειτονιάς.

Ο Ουίλσον οδήγησε το σχολείο του σε ρεκόρ 30-1 και στον τίτλο της Πολιτείας στην προτελευταία του χρονιά στο Λύκειο. Πολλοί λένε ότι ο Μπέντζι θα πήγαινε τελικά στο πανεπιστήμιο του Ιλινόι, ενώ άλλοι ότι θα προτιμούσε το ΝτεΠολ ή το Ιντιάνα. Ο Κέρτις, ένας από τους 4 αδερφούς του Μπεν, θυμάται ότι συζητούσε με τον αδερφό του και του έλεγε ότι θα πήγαινε αμέσως στο NBA και τους Λέικερς για να παίξει με τον Μάτζικ. Όλοι στο Σικάγο, εννοείται, ήλπιζαν να τον δουν στους Μπουλς. Τελικά, κανενός το όνειρο δεν έγινε πραγματικότητα, ο Μπέντζι δεν πρόλαβε καν να τελειώσει το Λύκειο.

Στις 20 Νοεμβρίου του 1984, ο Ουίλσον περπατούσε προς το σχολείο, μαζί με την κοπέλα του, Τζιτούν Ρας, και τον δυόμισι μηνών γιο τους, Μπράντον. Δύο έφηβοι, ο 16χρονος Ουίλιαμ Μουρ και ο 15χρονος Ομάρ Ντίξον, τους πλησίασαν. Ο Μουρ πυροβόλησε τον Ουίλσον δύο φορές, η μία σφαίρα τρύπησε την καρδιακή αορτή και η άλλη το συκώτι του.

Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, έχασε 2 λίτρα αίμα και δεν μπόρεσε να ξυπνήσει ποτέ. Οι γιατροί προσπάθησαν για περισσότερο από 15 ώρες να τον επαναφέρουν, αλλά στις 6 το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1984 ο Ουίλσον έχασε τη μάχη με τη ζωή. «Το μπάσκετ στο Σικάγο δεν θα ήταν ποτέ πια το ίδιο».

Οι δολοφόνοι του καταδικάστηκαν σε 40 (ο Μουρ) και 30 (ο Ντίξον) χρόνια φυλάκιση. Ο Μουρ βρίσκεται ακόμα στη φυλακή, ενώ ο Ντίξον αποφυλακίστηκε μόνο για να ξαναμπεί, αφού χρησιμοποίησε ξανά όπλο για έγκλημα. Ο Ντίξον φέρεται να έχει πει στην αστυνομία ότι σκότωσαν τον Ουίλσον προσπαθώντας να ανεβάσουν τη φήμη τους ως συμμορίτες. Ο Ουίλσον και η κοπέλα του περνούσαν από το σημείο και εκείνοι έπιασαν επίτηδες όλο το πεζοδρόμιο. Ο Ουίλσον σκούντησε κατά λάθος τον έναν περνώντας και ζήτησε αμέσως συγγνώμη. Όμως, εκείνοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να απαντήσουν στην πράξη έλλειψης σεβασμού, όπως τη θεώρησαν. Με τον Ντίξον να τον ενθαρρύνει, ο Μουρ ζήτησε από τον Ουίλσον να του δώσει τα λεφτά του, αλλά μετά τον πυροβόλησε 2 φορές.

Χιλιάδες νέοι ακολούθησαν την πρωτοβουλία των συμμαθητών του Ουίλσον και μάζεψαν υπογραφές για να γίνει παράνομη η οπλοκατοχή στο Ιλινόι, αλλά, βεβαίως, τίποτα δεν άλλαξε.

Τα μέσα απ’ όλη τη χώρα είχαν ρεπορτάζ για το θάνατό του, πάρα πολλοί δημοσιογράφοι παρευρέθηκαν στην κηδεία του, ο πρόεδρος Ρίγκαν πήρε τηλέφωνο την οικογένειά του για να τη συλλυπηθεί.

Ο θρύλος του Μπεν Ουίλσον δεν ξεχάστηκε. Η Nike στα πλέι οφς του NBA το 1997 έβγαλε διαφήμιση με βάση την ιστορία του. Η διαφήμιση έλεγε: «Ένας από κάθε πέντε μαύρους άντρες σκοτώνεται πριν φτάσει στην ηλικία των 25. Αυτό ήταν το νούμερο του Μπέντζι. Ο Μπέντζι ήταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του Σικάγο που ανακηρύχτηκε καλύτερος παίκτης στη χώρα, ακριβώς πριν τον πυροβολήσουν. Αλλά ξέρετε κάτι; Ο Μπέντζι δεν είναι νεκρός: το πνεύμα του Μπέντζι ζει σε κάθε σουτ. Θυμηθείτε: Shoot over brothas, not at them».

Η μητέρα του μετά το χαμό του γιου της είπε: «Δεν έχει σημασία πόσο ζει κάποιος. Σημασία έχει πόσο καλά ζει» και ζήτησε από τους συμμαθητές του να τον θυμούνται και να χρησιμοποιούν τη ζωή του ως παράδειγμα. Μια ζωή που έμοιαζε με παραμύθι, κατέληξε με τραγικό τέλος και το μπάσκετ έχασε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που γέννησε ποτέ.

«2.03 με 2.04 και μπορούσε να τα κάνει όλα. Και όταν λέω ότι μπορούσε να τα κάνει όλα, εννοώ να τα κάνει με χάρη με απίστευτη ευκολία, και έμοιαζε τόσο όμορφο όταν το έκανε. Ήταν γλυκό, ήταν μεταξένιο. Ήθελες να έχεις κάμερα μαζί σου να έπιανες τη στιγμή. Τέτοιος τύπος παίκτη ήταν» (Νικ Άντερσον)…

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Η διαφήμιση της Nike στα πλέι οφς του 1997.