Μείνε μέχρι… να φύγεις

Δημοσιεύτηκε στις 19 Ιανουαρίου 2008

Ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές που λένε ότι ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι αποτελεί ξένο σώμα για τους Χιούστον Ρόκετς. Ο ΜακΓκρέιντι δεν έχει αγωνιστεί από τις 23 Δεκεμβρίου λόγω τραυματισμού και οι Ρόκετς βρίσκονται αυτή τη στιγμή να «τρέχουν» ένα ρεκόρ της τάξης του 7-4 ύστερα από το 13-15 που είχαν στην αρχή της χρονιάς. Μπορεί το 7-4 να μην είναι το πλέον θεαματικό σερί, αλλά αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι το Χιούστον έχει αρχίσει να βρίσκει ρυθμό εξαιτίας της απουσίας του ΜακΓκρέιντι και όχι παρά την απουσία του.

Αυτό που έχει βοηθήσει ώστε να διατυπώνονται τέτοιες απόψεις είναι η… στατιστική. Οι Ρόκετς σουτάρουν με 48.2% εντός παιδιάς τον Ιανουάριο, ενώ είχαν 43% τους Νοέμβριο και Δεκέμβριο με τον ΜακΓκρέιντι στην ομάδα. Βέβαια, από αυτό μέχρι το να υποστηρίξει κάποιος ότι οι 22.8 πόντοι, τα 4.7 ριμπάουντ και οι 5.1 ασίστ του ΜακΓκρέιντι κάνουν… κακό στην ομάδα, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Όμως, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι χωρίς τον Τρέισι, ο Γιάο δείχνει πιο απελευθερωμένος, κυριαρχεί στις ρακέτες και μοιάζει ασταμάτητος.

Με τον T–Mac μέσα να ζητάει την μπάλα για να δημιουργήσει για τον εαυτό του, μένει λίγος χώρος για τον Κινέζο γίγαντα. Ο Τρέισι δεν θέλει να δημιουργεί χωρίς την μπάλα, κόβοντας, κάνοντας –ή βγαίνοντας από– σκριν, αλλά θέλει να έχει την μπάλα και να καθοδηγεί το σύστημα που θα καταλήξει σε αυτόν. Ο εφιάλτης του Ομπράντοβιτς δηλαδή (για να κάνουμε και λίγη πλάκα)!

Ο Γιάο κάθεται και βλέπει τις… επιθέσεις να περνούν, παίζει άμυνα και περιμένει πότε θα δεήσει κάποιος να του περάσει την μπάλα ή πότε θα πάρει επιθετικό ριμπάουντ. Τουλάχιστον, αυτό γινόταν μέχρι να τραυματιστεί ο ΜακΓκρέιντι.

Γιατί τώρα όλα τα συστήματα δείχνουν… Γιάο. Ο Κινέζος έχει ανέβει από τους 21 (με τον T–Mac) στους 25 (χωρίς τον T–Mac) πόντους μέσο όρο, ενώ η άνοδος στα ποσοστά όλων των συμπαικτών του ερμηνεύεται εύκολα μιας και σουτάρουν ελεύθεροι, αφού όταν ο Κινέζος έχει την μπάλα γύρω του βρίσκονται 2 και 3 παίκτες.

Σε τελική ανάλυση, όπως πηγαίνουν τα πράγματα, αργά ή γρήγορα οι Ρόκετς θα κληθούν να διαλέξουν πλευρά. Οι Ρόκετς είναι μία από τις λίγες ομάδες με 2 τόσο καλούς παίκτες και κάθε χρόνο είναι απογοητευτικοί. Οι δύο αστέρες τους μοιάζει να μην έχουν τη χημεία που χρειάζεται για να φτάσουν την ομάδα ψηλά, οπότε κάποιος πρέπει να φύγει. Αν θέλετε τη γνώμη μου, όταν βρίσκεις ψηλούς σαν τον Γιάο δεν τους αλλάζεις ούτε για πλάκα. Μπορεί ο ΜακΓκρέιντι να είναι παιχταράς, αλλά όντας τόσο δυνατό όνομα στην αγορά μπορεί να σου προσφέρει αντίστοιχα ανταλλάγματα. Ανταλλάγματα ισάξια του Γιάο στη θέση του Κινέζου δεν πρόκειται να βρεις σε καμία περίπτωση.

– Οι Νικς θεωρούν δεδομένη την απόκτηση του Ρον Αρτέστ το καλοκαίρι και μάλιστα με 30 εκατομμύρια δολάρια για 5 χρόνια. Αυτό θα γίνει αν ο Αρτέστ αρνηθεί να ανανεώσει με το Σακραμέντο (έχει αυτός την οψιόν και όχι η ομάδα), οπότε μείνει ελεύθερος. Βέβαια, ο ίδιος ο παίκτης πιέζει να γίνει η μετεγγραφή τώρα. Στα των Νικς θα μείνω για να αναφέρω ότι η ομάδα της Νέας Υόρκης ψάχνει τρόπο για να ξεφορτωθεί τον Στέφον Μάρμπερι. Ο Μάρμπερι θεωρητικά μπορεί να έχει παίξει και το τελευταίο του παιχνίδι με τους Νικς, αφού πιθανότατα χάνει όλη την υπόλοιπη σεζόν λόγω τραυματισμού, ενώ το συμβόλαιό του τελειώνει το καλοκαίρι του 2009. Για τον επόμενο και τελευταίο χρόνο του έχει λαμβάνειν 21 εκατομμύρια δολάρια, λεφτά που θέλουν να ξεφορτωθούν οι Νικς. Ο λόγος γι’ αυτό είναι μόνο ένας: ο Κόμπι Μπράιαντ.

Το συμβόλαιο του Μπράιαντ λήγει το 2011, αλλά το καλοκαίρι του 2009 ο Κόμπι έχει την οψιόν ανανέωσης και όχι οι Λέικερς. Αν εκείνος θέλει μπορεί να τους αφήσει στα κρύα του λουτρού. Αυτό ελπίζουν στη Νέα Υόρκη και σκέφτονται αν θα κρατήσουν μέχρι τότε τον Μάρμπερι ή αν θα αρχίσουν από φέτος να κάνουν… χώρο για το μισθό του Κόμπι.

Για τον Μάρμπερι έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον… κάτω απ’ το τραπέζι η Βοστόνη, η οποία μπορεί να του προσφέρει μόνο το μίνιμουμ των βετεράνων. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι ο Μάρμπερι δεν θα γίνει μετεγγραφή, αλλά ότι οι Νικς θα του εξαγοράσουν το συμβόλαιο, πληρώνοντάς του τα περισσότερα (ή όλα) για να φύγει από την ομάδα. Εκτός κι αν βρουν τρόπο να τον δώσουν για κάποιον που θα τους κάνει να ξεχάσουν τον… έρωτα ολόκληρης της πόλης: τον Κόμπι.