Ο «πολύχρωμος» Ντένις Ρόντμαν – Μέρος V: «Ο κανένας από το πουθενά»

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στον Ντένις Ρόντμαν με ατάκες που έχει κατά καιρούς πει ή έχει γράψει στα βιβλία του. Λόγω της πολύ μεγάλης έκτασης, το κομμάτι το χωρίσαμε σε δύο άρθρα, με το πρώτο να παρουσιάζεται σήμερα και το δεύτερο αύριο. Το «Σκουλήκι», προσωνύμιο που απέκτησε ο Ρόντμαν στην παιδική του ηλικία, από τον τρόπο που κύρτωνε το σώμα του όταν έπαιζε ηλεκτρονικά, είναι απολαυστικό και στα δύο κομμάτια…

Ο Ρόντμαν αναφέρει τον Απρίλη του 1993 ως το σημείο αλλαγής στη ζωή του: «Κάθισα στο φορτηγάκι μου με μια καραμπίνα στα γόνατά μου, προσπαθώντας να αποφασίσω αν πρέπει να αυτοκτονήσω. […] Κοιτάζοντας την ατελείωτη άσφαλτο και το τεράστιο άδειο κτίριο (σ.σ. το γήπεδο των Πίστονς) ανακάλυψα ότι ήμουν έτοιμος να την μπουμπουνίσω προκειμένου να αποφύγω να γίνω αυτό που γινόμουν. Η ζωή μου […] κατέρρεε και με πλάκωνε επειδή δεν μπορούσα να συνεχίσω να είμαι αυτός που ήθελαν όλοι να είμαι. […] Ήμουν μόνος, αδερφέ μου, ολομόναχος» αλλά τελικά αποφάσισε: «να μην προδώσω τον εαυτό μου» και «πυροβόλησα τον απατεώνα. Σκότωσα τον Ντένις Ρόντμαν που είχε προσπαθήσει να συμμορφωθεί με αυτό που περίμεναν οι άλλοι από αυτόν». Ο ίδιος λέει ότι «Χάρη σ’ εκείνη τη νύχτα ο Ντένις Ρόντμαν που βλέπετε είναι το πρωτότυπο, είναι αυτός που έπρεπε να βλέπατε εξαρχής».

«Ήξερα ότι αν δεν έπαιζα μπάσκετ θα ήμουν ένας ακόμα αράπης. […] Όταν ήμουν είκοσι, αυτοί οι άνθρωποι θα άλλαζαν πεζοδρόμιο για να με αποφύγουν. Τώρα μαζεύονται γύρω μου, προσπαθώντας να πάρουν αυτόγραφο. Τρίχες, δεν με ξεγελάνε εμένα αυτά».

Για το ντραφτ του 1986: «Ο τύπος που ήταν μια επιλογή πριν από εμένα ήταν ο Γκρεγκ Ντράιλινγκ, ένας σέντερ ύψους 2.13 απ’ το Κάνσας με μέσο όρο 2.2 πόντους και 2.2 ριμπάουντ στην καριέρα του στο NBA. Δεν μπορώ να πω, τουλάχιστον είναι σταθερός».

Για το γεγονός ότι κανείς δεν τον ήξερε στο ντραφτ: «Γούσταρα που μπήκα ως κάποιος που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Δεν μ’ ένοιαζε. Κατά τη διάρκεια της πρώτης μου προετοιμασίας με τους Πίστονς με πλησίασε ένας τηλεπαρουσιαστής ύστερα από μια προπόνηση και με ρώτησε ‘Εσύ ποιος είσαι;’. Σήκωσα το βλέμμα μου πάνω του και είπα ‘Είμαι ο κανένας, κι έρχομαι κατευθείαν απ’ το πουθενά’».

Για τον τρόπο που αντιμετωπίζει το NBA τους παίκτες: «Στην περίπτωσή μου τίποτα δεν τους αρκεί. Δεν είμαι παρά ένας σκλάβος του αθλήματος. Όλους μας χρησιμοποιούν σ’ αυτή τη δουλειά και μερικοί τύποι μπορούν να κάθονται και να ανέχονται το ξεπούλημα – πουλάνε την ψυχή τους για τα λεφτά του NBA. Λυπάμαι, εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Το NBA θέλει να είμαστε όλοι ίδιοι. Θέλουν να γεμίσει η κατηγορία με τύπους που δε λένε ποτέ κάτι αμφιλεγόμενο και που δεν κάνουν ποτέ κάτι που το NBA θεωρεί κακό για το άθλημα. Και περνάει το δικό τους επειδή οι περισσότεροι παίκτες στο NBA έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου ώστε να σκέφτονται κι αυτοί έτσι».

«Ο Ντέιβιντ Στερν και η Ομοσπονδία πολύ θα γούσταραν να εξαφανιζόμουν. […] Δεν θα είχαν πια την έγνοια τι μπορεί να κάνω πάλι για να αμαυρώσω την ιερή εικόνα του NBA».

Για τον Γκραντ Χιλ και την προπαγάνδα πίσω από το όνομά του: «Το NBA αποφασίζει ποιοι θα είναι οι εκλεκτοί. Όταν ο Γκραντ Χιλ αποφοίτησε από το Ντιουκ τον έχρισαν αμέσως. […] Ταίριαζε απόλυτα στην εικόνα του παίκτη του NBA. […] Τον ήξεραν οι πάντες. Όλοι τον αγαπούσαν. Είχε τη σωστή εμφάνιση. Ο πατέρας του ήταν σπουδαίος επαγγελματίας παίκτης του φούτμπολ. Η μητέρα του ήταν μεγαλοδικηγόρος στην Ουάσινγκτον. Ο ίδιος ήταν ευφραδής κι ζωή του καθαρή. Και στο γήπεδο ήταν εντυπωσιακός με τα καρφώματά του και πετύχαινε πολλούς πόντους. Ήταν ό,τι έπρεπε για το NBA. Δεν πίστευαν στην τύχη τους. Εγώ τον έβρισκα για κλάμματα. […] Αποφασίστηκε όταν διέκοψε ο Μάικλ Τζόρνταν: ο Γκραντ Χιλ θα ήταν ο επόμενος θεός του μπάσκετ. Θα ‘παιρνε το θρόνο του Μάικλ. […] Όμως συνέβη κάτι παράξενο στο NBA τη χρονιά που πρωτοεμφανίστηκε ο Χιλ. Προέκυψε ο Τζέισον Κιντ των Ντάλας Μάβερικς, που έπαιζε παπάδες. Ο Κιντ είναι φοβερός παίκτης, αλλά δεν είχε την τέλεια καταγωγή για το NBA. Είχε κάποια προβλήματα πριν απ’ το ντραφτ, όπου υποτίθεται ότι το έσκασε ύστερα από ένα ατύχημα στον αυτοκινητόδρομο της Όουκλαντ στην Καλιφόρνια. […] Το Ντάλας αποφάσισε ότι ήταν αρκετά καλού χαρακτήρα για το NBA κι ο Κιντ κατέληξε να βοηθάει περισσότερο την ομάδα του απ’ όσο ο Γκραντ Χιλ. Ο Κιντ έφερε σε δύσκολη θέση το NBA. Τι να έκαναν; Έδωσαν και στους δύο το βραβείο καλύτερου ρούκι της χρονιάς. Αυτή ήταν η λύση των δειλών κερατάδων. […] Το ίδιο συνέβη και στο all-star game του 1993, τότε που ο Τζον Στόκτον και ο Καρλ Μαλόουν μοιράστηκαν το βραβείο του MVP όταν το παιχνίδι έγινε στη Γιούτα. Άχου, τι καλά!».

Για το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων: «Ποτέ δεν είχα καμιά ελπίδα να παίξω σε μιαν απ’ τις Ολυμπιακές Ομάδες. Στη Βαρκελώνη ‘η Ντριμ Τιμ με τον Ντένις Ρόντμαν’ ήταν άπιαστο όνειρο. Δεν με πολυένοιαζε, αλλά καμιά φορά που το σκέφτομαι θα ήταν πολύ ωραία να έπαιζα σε μια Ολυμπιακή ομάδα. Κάποτε θα αναπολούσα και θα χαιρόμουν που το έκανα. Θα ήθελα να μπορώ να δείξω στον κόσμο ότι οι αθλητές της χώρας μας δεν βγαίνουν όλοι απ’ το ίδιο καλούπι. Θα μπορούσα να είμαι ο τέλειος παίκτης μιας ομάδας με πολλούς σκόρερ. Οι Ολυμπιακές ομάδες ήταν κάτι σα μεγάλη εκδοχή των Μπουλς και οποιαδήποτε απ’ αυτές τις ομάδες θα χρειαζόταν ένα ζόρικο ριμπάουντερ που δεν θέλει την μπάλα. Πάντως στη Βαρκελώνη δεν υπήρχε καμία περίπτωση να γίνει αυτό. Πάντα αντιμετωπίζω τις ίδιες μαλακίες: δεν ήταν το μπάσκετ το πρώτομέλημα. Πιστεύω οι άνθρωποι της USA Basketball φοβήθηκαν ότι μπορεί να έπεφταν πάνω μου όλα τα φώτα της δημοσιότητας αν μ’ έπαιρναν. Θα ήμουν ένας ‘μεγάλος περισπασμός’ όπως πάντα».

Όταν το NBA τον παρακολουθούσε: «Το 1989, όταν ήμουν με τους Πίστονς, το NBA προσέλαβε κάποιον για να με παρακολουθεί. Ήθελαν να μάθουν τι στο διάολο έτρεχε μ’ εμένα κι έτσι έβαλαν κάποιον να γίνει η σκιά μου. […] Ο Τσακ Ντέιλι με πλησίασε μια μέρα μετά την προπόνηση και είπε ‘Η ομοσπονδία σε παρακολουθεί Ντένις’. Είχαν προσλάβει έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ για να προσπαθήσει να μάθει τι έκανα όταν ήμουν εκτός κτιρίου. Δεν τον γνώρισα ποτέ, ούτε καν τον είδα, στ’ αρχ*δια μου άλλωστε».

Για την κατάσταση με τα συμβόλαιά του: «Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι πόρνες είμαστε εμείς. Είμαστε επαγγελματίες πόρνες που φοράνε αθλητική φανέλα, που τρέχουν δέκα χιλιόμετρα σε δυο ώρες. Αφού λοιπόν ορίσαμε τι είμαστε, δε μένει παρά να συζητήσουμε την τιμή. Επί πέντε χρόνια ένιωθα σαν την καλύτερη πόρνη ενός πορνείου υψηλής στάθμης. Εγώ είμαι αυτός που φέρνει στο μπορντέλο όλους τους πελάτες κι όλα τα λεφτά, αλλά κάθε χρόνο μια απ’ τα ίδια: όλα τα άλλα κορίτσια πληρώνονται καλύτερα από μένα».

Προφητικές κουβέντες για την πτώση του επιπέδου στο πρωτάθλημα: «Το άθλημα θα ήταν καλύτερο αν μπορούσαν να πεισθούν οι νέοι να ρισκάρουν τα αρχ*δια τους, όπως κάναμε εμείς τότε. Αλλά πώς να παίξουν έτσι, αφού το μόνο που τους απασχολεί είναι τα καρφώματα και οι πόντοι».

«Υπάρχει περίπτωση να μην με έπαιρναν στο NBA αν πρωτοέβγαινα τώρα, επειδή, απ’ ότι φαίνεται, το μόνο που θέλουν είναι έναν εντυπωσιακό σκόρερ για να τον πλασάρουν στους οπαδούς τους. Το NBA αυτή τη στιγμή είναι κάτι σαν all-star game που κρατάει όλη την περίοδο. Οι παίκτες θέλουν να καρφώνουν και να κάνουν επίδειξη και να βλέπουν τον εαυτό τους κάθε βράδυ στο SportsCenter toy ESPN». Και ο Ρόντμαν αυτά τα έλεγε το 1996…

Η γνώμη του για τα πολύ υψηλά εγγυημένα συμβόλαια σε παίκτες από πολύ μικρή ηλικία σίγουρα κάνει αίσθηση, αλλά από τα (αγωνιστικά) γεγονότα δικαιώνεται: «Ποιος ο λόγος να σκίζεσαι στη δουλειά αν είναι να βγάζεις 80 εκατομμύρια δολάρια σε δέκα χρόνια και μάλιστα εγγυημένα μέχρι τελευταίας δεκάρας; Πιστεύω ότι η ομοσπονδία την έχει άσχημα. Τώρα είναι όλα καλά – οι ομάδες βγάζουν λεφτά, το άθλημα είναι ακόμα δημοφιλές – αλλά προσπαθούν να δώσουν μια καινούργια εικόνα στο άθλημα και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα λειτουργήσει σαν μπούμερανγκ». Σε λιγότερο από 8 χρόνια από τη στιγμή που ο Ρόντμαν τα έλεγε αυτά, το NBA περνούσε τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας τους οικονομικά και από πλευράς θεαματικότητας.

Για το αν θα έπρεπε να είναι πρότυπο για τους νέους: «Θα ήταν δίκαιο εκ μέρους μου να προσποιηθώ ότι μπορώ να σας προσφέρων την ηγεσία, την καθοδήγηση και την κατεύθυνση μόνο και μόνο επειδή ξέρω να παίζω μπάσκετ; Πώς λειτουργούσατε πριν από μένα; Πώς πηγαίνατε στη δουλειά ή στο σχολείο ή όπου πηγαίνατε πριν εμφανιστώ εγώ; Ήταν καλή η κακή η ζωή σας και τώρα – μόνο και μόνο επειδή βρήκατε κάποιον που λατρεύετε, που θαυμάζετε, που θέλετε να του μοιάσετε – θέλετε να τον μιμηθείτε; Είμαστε αθλητές. Δεν έχουμε τα προσόντα για να ορίζουμε τη ζωή κάποιου άλλου. Δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Δεν έχουμε όλες τις λύσεις έτοιμες, αδερφέ».

Η προσωπική του φιλοσοφία: «Το παίρνω πολύ σοβαρά το μπάσκετ μου. Ανατρέχω ακόμα σε πράγματα που μου έμαθε ο Τζέιμς Ριτς στην Οκλαχόμα: Κυνήγησε αυτό που θέλεις και να πάρει ο διάολος αυτόν που θα σου γίνει εμπόδιο. Εκπαιδεύω το μυαλό μου στο να πιστεύει ότι πρέπει να κερδίσω όλα τα ριμπάουντ για να μείνω στη μεγάλη κατηγορία. Αν δεν κερδίσω την μπάλα, θα επιστρέψω στο Ντάλας, στους δρόμους, στην κόλαση.»

Παιχνίδια ψυχολογίας: «Ό,τι κάνω μέσα στο γήπεδο έχει σχέση με την ψυχολογία. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό του άλλου. Δε βρίζω, τον άλλον. Δεν κάθομαι να σε κάνω να νιώσεις σκατά. Δε λέω μαλακίες. Έτσι κι αλλιώς θα νιώσεις σκατά όταν σε πατήσω κάτω, άρα δεν έχω λόγο να το συζητάω κι από πάνω. Το ξέρεις μέσα σου και ξέρεις ότι το ξέρω. Αυτό είναι το μόνο που μετράει. Τα μπινελίκια είναι χάσιμο χρόνου. Αυτοί που το κάνουν προσπαθούν να τονώσουν τον εαυτό τους. Προσπαθούν να γίνουν πιο δυνατοί και πιο ζόρικοι απ’ όσο είναι. Το κάνουν για τον εαυτό τους κι αυτό εμένα δε μου χρειάζεται. Νιώθουν την ανάγκη να αυτοεπιβεβαιωθούν. Ποιος ο λόγος; Όλοι κατεβάζουν καντήλια πια, άρα γιατί να μη σωπαίνω εγώ; Έχεις καλύτερα αποτελέσματα όταν καις κάποιον με τα μάτια σου, όταν τον κοιτάς κατάματα και του δίνεις να καταλάβει με το βλέμμα σου και μόνο. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια».

Σε όλη του την καριέρα είχε τη φήμη του κακού σουτέρ ελεύθερων βολών, σε σημείο που να θεωρείται κίνδυνος για την ομάδα του: «Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι μαλακίες έχω ακούσει σχετικά με το πόσο κακός είμαι στις ελεύθερες βολές. Για μένα οι ελεύθερες βολές είναι μια απαίσια αγγαρεία, κάτι που δε θέλω να κάνω. Δείχνει σα να φοβάμαι να σουτάρω. Το 1994-95 είχα το υψηλότερο ποσοστό στην καριέρα μου – 68%. Ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετά καλό, πάντως είναι καλύτερο απ’ το ποσοστό μου το 1989, όπου σε 14 αγώνες είχα 37% απ’ τη γραμμή των φάουλ. Είναι δύσκολο να ‘σαι τόσο κακός, αδερφέ. Όμως μπορώ να πετύχω ελεύθερες βολές αν θέλω. Απλώς κάτι με εμποδίζει. Είναι σαν να αισθάνομαι την ανάγκη να φύγω, να συνεχίσω να κινούμαι και το να στέκομαι στη γραμμή, ενώ όλα γύρω μου έχουν σταματήσει, δεν μου πάει καλά. Γι’ αυτό κι εγώ παίρνω την μπάλα κι απλώς την πετάω. Δεν το σκέφτομαι, δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στιλ. Καμιά φορά θα με δείτε να κοιτάζω γύρω γύρω, χωρίς να κάνω ούτε μια ντρίμπλα κι απλώς να πετάω την μπάλα. Μερικές φορές τα πόδια μου κινούνται όταν σουτάρω κι άλλες φορές δεν είμαι καν σίγουρος ότι κοιτάζω το καλάθι. […] Κάτι που παραβλέπουν όμως είναι το εξής: όταν πρέπει να τις πετύχω, τις πετυχαίνω».

Η απόδειξη αυτού που λέει ο Ρόντμαν υπάρχει σε πολλές στιγμές της καριέρας του, όπως οι 2/2 βολές στο τέλος του 4ου τελικού εναντίον της Γιούτα το 1997-98 ή το περίφημο περιστατικό με την πρώτη απόπειρα «hack-a-Shaq» στην ιστορία, κατά του… Ρόντμαν όμως. Ήταν σε ματς με τους Ντάλας Μάβερικς (29/12/1997), με τον Ντον Νέλσον να δίνει εντολή στον Μπούμπα Ουέλς να κάνει 6 απανωτά φάουλ στον Ρόντμαν. Ο Ουέλς αποβλήθηκε με 6 φάουλ σε 3 λεπτά, στην πιο σύντομη αποβολή με φάουλ στην ιστορία του NBA, ο Ρόντμαν πήγε 12 φορές στη γραμμή των βολών, αλλά οι Μάβερικς την πάτησαν, καθώς είχε 9/12 βολές παρότι τη σεζόν την τελείωσε με 55% στις βολές!

Στο τελευταίο μέρος του αφιερώματος θα πάμε λίγο πιο… προσωπικά. Κουβέντες για τον Τζόρνταν, τον Μπερντ, τον Πίπεν, τον Ολάζουον, το κράξιμο στον Ρόμπινσον, οι ύμνοι στον Φιλ Τζάκσον, οι απόψεις του για τους ομοφυλόφιλους, την ασθένεια του Μάτζικ Τζόνσον, την περιπέτεια με τη Μαντόνα.

Νίκος Κουσούλης