Γ. Σκιάς: Το πρώτο μεγάλο στοίχημα

Νωρίτερα από το αναμενόμενο φαίνεται πως ήρθε η πρώτη αποφασιστική στιγμή για την Εθνική Ομάδα που καλείται να δείξει χαρακτήρα πριν καν συμπληρωθεί μία εβδομάδα αγώνων στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας. Αυτή καθαυτή η ήττα από την FYROM δεν είναι καταστροφική, είναι όμως ικανή να οδηγήσει σε μια καταστροφή, αν η νεανική μας ομάδα δεν καταφέρει να γυρίσει το κλίμα στα γρήγορα. Η παρέα του Πέκοβιτς θα παίζει αύριο το τελευταίο της χαρτί για πρόκριση στην επόμενη φάση και αν εμείς έχουμε την ίδια κακή (ξενέρωτη, ξεψυχισμένη, έντρομη, αφελή…) εικόνα, θα ζήσουμε μέρες Ντιζόν.

Η αλήθεια σοκάρει

Εντάξει το ξέραμε ότι παίκτη επιπέδου Μπο ΜακΚάλεμπ δεν διαθέτουμε, αλλά σίγουρα δεν περιμέναμε να μας πάρει για πλάκα ο άσος της Σιένα. Κι ακόμα περισσότερο δεν περιμέναμε να μας δημιουργήσει άλυτα προβλήματα ο Πέρο Άντιτς που ήταν ο ηγέτης της αντίπαλης φροντλάιν – οι ψηλοί του Ντοκουζόφσκι απλώς κατέστρεψαν την πολυσυζητημένη άμυνά μας. Οι δικοί μας αποδείχτηκαν ανεπαρκείς, καλούμενοι να τους κυνηγήσουν στην περιφέρεια. Κάπως έτσι δεχτήκαμε 6/9 τρίποντα από τις θέσεις 4-5, τη στιγμή που εμείς δεν είχαμε κανένα ζεστό χέρι.

Χαμένοι στο διάστημα

Το ματς μπορεί από πολλές μεριές να χαρακτηριστεί μπασκετικό Βατερλό. Στην ουσία η Εθνική είδε να πραγματώνονται στο παρκέ οι χειρότεροι εφιάλτες της. Μέχρι το ημίχρονο η κατάσταση έμοιαζε ελεγχόμενη και το πρώτο τρίλεπτο της γ’ περιόδου μας έδωσε δικαιώματα αισιοδοξίας. Όμως αυτό που ακολούθησε ήταν ντροπιαστικό. Δεν είναι ότι η ομάδα δέχτηκε ένα σερί 15-4 (διάστημα 23’-28’) και βρέθηκε να κυνηγάει για τα καλά. Είναι ότι το βασικό μας μειονέκτημα (η απουσία ενός παικταρά που θα μιλήσει when the shit hits the fan) έγινε εκκωφαντικά εμφανές. Το κοντράστ με τον υπέροχο ΜακΚάλεμπ μας έκανε να μελαγχολήσουμε.

Ήταν πια αργά

Μπορεί αργότερα να μειώσαμε ως και στον πόντο, όμως αυτό ήταν σχεδόν συμπτωματικό, πράγμα που αποδείχτηκε γρήγορα με την καθολική κατάρρευση που ακολούθησε. Όμως η ζημιά είχε γίνει στην τρίτη περίοδο, όταν μπήκαν τα θεμέλια για αυτό που τελικά έγινε. Το βασικό ήταν ότι ο ΜακΚάλεμπ αφέθηκε ελεύθερος να κάνει το παιχνίδι του με αποτέλεσμα να ζεσταθεί, να μας ισοπεδώσει μπασκετικά αλλά και να μας διαλύσει τελείως το ηθικό. Η ομάδα μας φάνηκε απελπιστικά παιδαριώδης σε επίπεδο μπασκετικής λογικής. Σε εκείνο το μοιραίο πεντάλεπτο ξεγυμνωθήκαμε τελείως. Ουδείς (παίκτης ή προπονητής) έδινε την εντύπωση ότι ήξερε τι στο διάολο έκανε μέσα σε αυτό το γήπεδο. Η πιτσιρικαρία είχε χάσει την μπάλα, οι παλιοί κώλωσαν και ο πάγκος δεν μπορούσε να πάρει μια απόφαση. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε 03:45 ο Ζούρος έβαλε όλους τους σέντερ (Μπουρούσης, Μαυροειδής, Κουφός και ξανά Μπουρούσης). Τρικυμία!

(Άσχετο. Ο εξαντλημένος Μπουρούσης έπαιξε 27μισι λεπτά και πήρε πάνω από 20 μπάλες, χώρια το ξύλο κάτω από τα καλάθια όπου κατέβασε 10 ριμπάουντ. Ο ψηλός έλιωσε και ακολουθούν δύο ματσάρες με πολύ σοβαρότερους – και πολύ ψηλότερους – ψηλούς, όπου η παρουσία του είναι απαραίτητη. Και καλά ο ίδιος είναι γνωστό ότι ποτέ δεν θα μπει στη διαδικασία να προστατεύσει τον εαυτό του. Ο κόουτς γιατί τον άφησε να λιώσει;)

Και πάλι τα ίδια

Στο δεύτερο ημίχρονο δεχτήκαμε 42 πόντους – αυτό λέει πολλά για το τι άμυνα παίξαμε. Δηλαδή, το δυνατό μας χαρτί πήγε περίπατο. Με τα ντράιβ του ΜακΚάλεμπ και τα τρίποντα των ψηλών ο αντίπαλος μάς είχε σε μόνιμη κατάσταση ανισορροπίας και έπαιρνε το σκορ που χρειαζόταν για να ξεφύγει. Όσο για την επίθεση τα είχαμε δει και άλλη φορά, αλλά απέναντι στα Σκόπια εκτεθήκαμε τελείως. Αυτή τη φορά δεν βρήκαμε καν τις λύσεις από 1-2 παίκτες (Μπουρούση, Μπράμο κυρίως) που κάπως είχαν καλύψει την αδυναμία μας στα προηγούμενα παιχνίδια. Στο δεύτερο ημίχρονο τρώγαμε αβέρτα και δεν γράφαμε καθόλου, έχοντας μια τελείως αφελή αντιμετώπιση. Ουσιαστικά, προσπαθούσαμε διαρκώς να κάνουμε το ίδιο πράγμα. Κάθε αποτυχία μας υποχρέωνε σε νέα προσπάθεια, λες και δεν είχαμε μπροστά μας πραγματικό αγώνα, αλλά ασκήσεις σε προπόνηση.

Αυτοκτονική τακτική

Η μπάλα έπρεπε μέσα από μια υποτυπώδη συνεργασία να περάσει στη ρακέτα για να εκδηλωθεί επίθεση μέσα σε μια ακτίνα τριών μέτρων από το καλάθι – λες και ήμασταν κουλοί. Οι Σκοπιανοί έπαιζαν σταθερά με τρεις κοντούς (δεν έχουν τριάρι έτσι κι αλλιώς) κι εμείς σερνόμασταν πίσω από το παιχνίδι τους, αφαιρώντας λύσεις από το οπλοστάσιό μας. Το μονότονο επιθετικό μας στυλ (πάντα κοντά, συνήθως με Ζήση ή Μπουρούση) απλοποίησε τη ζωή των FYROMians. Εκείνοι μας είχαν κάνει άνω κάτω κι εμείς παραιτηθήκαμε τελείως από το τρίποντο – μόνο δύο προσπάθειες σε όλο το δεκάλεπτο. Ουσιαστικά, οι επιλογές της τακτικής (εν μέρει ευθύνη των γκάρντ, εν μέρει του κόουτς) έβγαλαν εκτός παιχνιδιού τη μισή ομάδα και στην 4η περίοδο, όταν η διαφορά έγινε διψήφια, ένας Ζούρος πανικόβλητος έψαχνε πρωταγωνιστές στην άκρη του πάγκου. Φυσικά, θα ήταν αδύνατον να σώσει την παρτίδα ο Μαυροειδής ή ο Βασιλειάδης.

Καμένα χαρτιά

Συγκεκριμένα, ο Βασιλειάδης που τόσο πολύ έχει κατηγορηθεί, στο παιχνίδι αυτό μπορεί και πάλι να ήταν αρνητικός στη σούμα, ωστόσο στο διάστημα που έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο έδειξε μεγάλη διάθεση να καταθέσει ενέργεια, άσχετα αν οι ενέργειές του δεν είχαν επιτυχία. Επίσης, ο Καϊμακόγλου ήταν ο μόνος παίκτης που σκόραρε με συνέπεια στη δεύτερη περίοδο (3/3 δίποντα), αλλά αργότερα ξεχάστηκε τελείως παρά το γεγονός ότι ήταν εμφανώς ζεστός τη στιγμή που η ομάδα έβγαλε το ματς με 31,1% εντός παιδιάς.

Τέρμα οι «επικές»

Το θέμα είναι ότι φάνηκε και στην πράξη αυτό που εξαρχής λεγόταν, ότι δηλαδή η φετινή μας Εθνική δεν μπορεί να δείξει τον χαρακτήρα των παλαιότερων εποχών. Οι μεγάλες ανατροπές που ήταν το σήμα κατατεθέν της ομάδας μας ανήκουν στο παρελθόν. Φέτος, όταν ο χρόνος θα λιγοστεύει και δεν θα έχουμε προβάδισμα, θα πρέπει να το παίρνουμε απόφαση. Μετά από 3-4 ματς ίσως να το συνειδητοποιήσει και ο σπίκερ της κρατικής που με κάθε λεπτό που περνούσε, επαναλάμβανε ότι π.χ. «υπάρχουν ακόμα πέντε λεπτά, αυτή η ομάδα έχει καταφέρει πολλά στην ιστορία της» κλπ. Δυστυχώς…

Το (μοναδικό) καλό της υπόθεσης είναι ότι ακόμα δεν έχει τελειώσει τίποτα, ούτε στον όμιλο, ούτε (βεβαίως) και στη διοργάνωση. Αυτό που πρέπει να κάνει αυτή η ομάδα για να κερδίσει έτσι το πρώτο της γαλόνι, είναι να αφήσει πίσω της το κακό ματς με την ΠΓΔΜ και να επανέλθει δριμύτερη. Δύο νίκες με Μαυροβούνιο και Κροατία, θα μας ανεβάσουν ψυχολογικά-βαθμολογικά και θα ολοκληρώσουμε την πρώτη φάση έχοντας χτίσει λίγο από το χαρακτήρα που μας χρειάζεται. Στο σαββατιάτικο ματς τα παλικάρια φάνηκαν άγουρα και ανώριμα, αλλά ο δρόμος της ενηλικίωσης είναι πολύ δύσκολος και κουραστικός. Άλλωστε, ποιος (από εμάς τους απέξω) δεν το ξέρει;

Γιώργος Σκιάς