Γ. Σκιάς: Με το βλέμμα στα παρακάτω

Επιτέλους ξεμπλέξαμε με την πρώτη φάση και τώρα θα αρχίσουν τα παιχνίδια να σοβαρεύουν – ως και η ΕΡΤ ξυπνάει και θα μας δείχνει (έτσι λένε τουλάχιστον) δύο ματς καθημερινά. Η ελληνική ομάδα θέλει να σταθεροποιήσει όσο γίνεται την απόδοσή της και να κερδίσει περισσότερους παίκτες. Οι καλές μας στιγμές (σούπερ αμυντικές συνεργασίες, αλτρουιστικό παιχνίδι και πολλή ενέργεια) υπόσχονται πολλά για το μέλλον, αλλά όσον αφορά το παρόν πρέπει να ξεχάσουμε τα σοφτ διαστήματα. Πλέον οι αντίπαλοί μας δεν αστειεύονται και, αν φανούμε λιπόψυχοι, θα μας πατήσουν στο λαιμό.

Έτσι όπως είναι διαμορφωμένος ο βαθμολογικός πίνακας του ομίλου, φαίνεται πως μας αρκεί μία νίκη για να κερδίσουμε την πρόκριση στα προημιτελικά. Για τη νίκη αυτή όλοι κοιτούν προς την κατεύθυνση της Γεωργίας η οποία πράγματι είναι πιο ανίσχυρη από Ρωσία-Σλοβενία, αλλά σίγουρα δεν είναι και για πέταμα. Αυτό πιστεύαμε και για την ΠΓΔΜ και να την τώρα που φιγουράρει στην κορυφή της βαθμολογίας – για λίγες ώρες ακόμα τουλάχιστον. Παρεμπιπτόντως, με δύο νίκες στην τσέπη οι Σκοπιανοί μοιάζει αδύνατον να χάσουν το εισιτήριο για τα προημιτελικά – ίσως να τους πετύχουμε στη συνέχεια (θέσεις 5-8) για μια γλυκιά εκδίκηση.

Οι αντίπαλοι

Αγωνιστικά, οι Σλοβένοι δεν είναι κάτι το συγκλονιστικό και ως τώρα έχουν διακριθεί περισσότερο για την καλή τους άμυνα – αναμενόμενο για μια ομάδα του φανατικού Μπόζα Μάλκοβιτς. Το βασικό τους πρόβλημα είναι η απόδοση του Γκόραν Ντράγκιτς που δεν έχει μπει ακόμα σε ρυθμό (μιλάμε για μονοψήφιο ποσοστό στα τρίποντα!), ενώ γενικά η ομάδα σουτάρει πολύ άσχημα (εντός και εκτός παιδιάς). Δεδομένου ότι και η παράδοση μας ευνοεί, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για μια νίκη με σοβαρή εμφάνιση, ώστε να ησυχάσουμε από νωρίς για τα περί πρόκρισης.

Σε σχέση με τη Ρωσία έχουμε περισσότερες λύσεις στα σέντερ και καλύτερα γκαρντ, όμως εκείνοι έχουν φόργουορντ παγκόσμιας κλάσης τη χρονιά που εμείς είμαστε χειρότεροι από ποτέ. Μιλάμε για μια πολύ αθλητική, ομοιογενή και σκληρή ομάδα με εξαιρετική καθοδήγηση από τον πάγκο. Ο Μπλατ έχει δεν έχει λιώσει τους πρωτοκλασάτους του και παρουσιάζει μια ομάδα με τρομερή άμυνα, ιδιαίτερη έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ και ικανοποιητική επιθετική λειτουργία με τον Κριάπα να αναλαμβάνει οργανωτικό ρόλο (πόιντ-φόργουορντ, που λένε). Οι Ρώσοι σουτάρουν λίγο, αλλά βάζουν τα τρίποντα, ενώ έχουν τρομερή αστοχία στις βολές – όπου εμείς αριστεύουμε. Το πιο δύσκολο σημείο για εμάς είναι τα μαρκαρίσματα στις θέσεις «3-4», όπου θα χρειαστούμε πολύ καλό παιχνίδι από τον Κώστα Παπανικολάου.

Η Γεωργία είναι μια ομάδα που δεν την ξέρουμε καθόλου καλά, αφού τώρα ντεμπουτάρει σε Ευρωμπάσκετ. Από τη μέχρι τώρα εικόνα της προκύπτει ότι χάνει καθαρά από τις ανώτερες ομάδες, άρα πρέπει απλώς να αποδείξουμε την ανωτερότητά μας και δεν θα συναντήσουμε εκπλήξεις. Οι Γεωργιανοί δεν έχουν ισορροπία στο ρόστερ και στον τρόπο παιχνιδιού και βασίζονται υπερβολικά σε 2-3 πιο ποιοτικούς παίκτες. Έχουν καλή ευστοχία από το παρκέ, κακή από τη γραμμή, ενώ έχουν σοβαρό πρόβλημα στην κυκλοφορία της μπάλας. Τους σώζει κυρίως το inside game του Πατσούλια και των λοιπών – ουσιαστικά, με πίεση στην μπάλα και πολλή προσοχή στο αμυντικό ριμπάουντ θα μπορέσουμε να ελέγξουμε το παιχνίδι.

Είμαστε πολύ πολύ τυχεροί

Είναι εμφανές ότι το χαμηλό επίπεδο του ομίλου μας μάς επιτρέπει να θεωρούμε σχεδόν δεδομένη την είσοδό μας στα προημιτελικά. Μπορεί να έχουμε μια φρέσκια κι άπειρη ομάδα, αλλά έχουμε αρκετή κλάση για να νιώθουμε ασφαλείς. Φυσικά, αν ήμασταν μία από στον απέναντι όμιλο θα τα είχαμε ήδη βάψει μαύρα – πρόκριση από εκεί, ακόμα κι αν κουβαλούσαμε μαζί μας μία νίκη όπως τώρα θα ισοδυναμούσε με θαύμα. Για να μην το κουράζουμε, θα περάσουμε από τον όμιλο σχετικά εύκολα, αλλά στη συνέχεια θα τρακάρουμε σε τοίχο. Βρέξει-χιονίσει, στην 8άδα θα συναντήσουμε αντίπαλο καλύτερο από εμάς και αν προκριθούμε στους «4» θα είναι για να ανοίγουμε σαμπάνιες. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά στην τελική ένα ματς είναι και πρέπει να έχουμε πίστη.

Ο κλασικός κίνδυνος

Το ζητούμενο για τη δική μας ομάδα είναι να μην μπει στη μιζέρια των μικροϋπολογισμών για να διαλέγει αντίπαλο – αν μη τι άλλο η παρουσία του Ζούρου εγγυάται για κάτι τέτοιο, αν και οι κεφαλές της ομοσπονδίας έχουν… αμαρτωλό παρελθόν. Η Εθνική δημιουργεί τώρα την ομάδα της, δημιουργεί βήμα-βήμα το χαρακτήρα της και πρέπει να μπαίνει πάντα για τη νίκη. Εμείς θέλουμε να εξασφαλίσουμε την πρόκριση στην επόμενη φάση και, καταρχήν, το αν θα είμαστε πρώτοι ή τέταρτοι του ομίλου μάς είναι αδιάφορο. Δυστυχώς, ο απέναντι όμιλος είναι γεμάτος θηρία και, αφετέρου, έχει ήδη μια τετραπλή ισοβαθμία και είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψει κανείς την τελική κατάταξη. Θυμηθείτε και τα περσινά που ξεφτιλιστήκαμε μπας και αποφύγουμε την Ισπανία και τελικά τη βρήκαμε μπροστά μας.

Γιώργος Σκιάς

ΥΓ. Περιμένω πώς και πώς τα παιχνίδια του άλλου ομίλου. Εννιά ματσάκια, όλα δυνητικοί τελικοί. Δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο.

ΥΓ.2 Ακούγονται (και γράφονται) ορισμένες υπερβολές για την εξαιρετική μας άμυνα. Είναι γεγονός ότι η αμυντική μας φιλοσοφία είναι πολύ δουλεμένη, αλλά οι διάφοροι experts αντί να περιγράψουν τι κάνουμε, βολεύονται με εύκολα επιχειρήματα από τη στατιστική. Καλοί οι αριθμοί (2οι σε μέσο σκορ αντιπάλου, καθαρά 1οι σε ευστοχία αντιπάλου), αλλά ας βάζουμε στην εξίσωση και το ποιοι ήταν οι ως τώρα αντίπαλοι. Ενημερώνω πως Μαυροβούνιο, Φινλανδία και ΠΓΔΜ είχαν ευστοχία πολύ κάτω από το 44,57% ε.π. που είναι ο μέσος όρος της διοργάνωσης. Για να μην πετάμε και στα σύννεφα δηλαδή.

ΥΓ.3 Φυσικά το να επαναλαμβάνουμε ότι στην 8άδα θα ψαχνόμαστε απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους μπορεί να χαρακτηριστεί ηττοπάθεια ή ό,τι άλλο. Ένα παιχνίδι μπάσκετ είναι αρκετά σύνθετο για να μην καθορίζεται μόνο από τα ρόστερ των δύο ομάδων. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε κερδίσει κι εμείς την ΠΓΔΜ με 20 πόντους. Η Εθνική θα παλέψει με ομαδικότητα για το καλύτερο, αλλά η κοινή πείρα δείχνει ότι στο crunch time θέλεις 1-2 παιχταράδες να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Στον τομέα star quality, λοιπόν, κάθε σύγκρισή μας με την απέναντι εξάδα είναι αποκαρδιωτική.

ΥΓ.4 Μια και αναφερθήκαμε στους Σκοπιανούς θα πρέπει να τους βγάλουμε το καπέλο γιατί ως τώρα είναι η ομάδα που έχει κάνει τη μεγαλύτερη επιτυχία. Μιλάμε ότι αν συνυπολογίσουμε τις δυνατότητες του ρόστερ, οι τύποι παίζουν στο 130%. Ο Πέρο Άντιτς έχει μέσο όρο στα όρια του νταμπλ-νταμπλ. Ο δε Ιλιέφσκι παίρνει με το ζόρι 1’ ξεκούρασης ανά αγώνα. Αξιέπαινοι.