Γ. Σκιάς: Προετοιμαστείτε για την… επανάσταση

Τέσσερις μέρες χαλάρωσης και μελέτης έχει μπροστά της η Εθνική πριν μπει στη σούπερ διήμερη μάχη: Πέμπτη-Παρασκευή δίνει αγώνες τεράστιας σημασίας που αποτελούν και το όριο της επιτυχίας για τη φετινή “πειραματική” μας ομάδα. Για να είμαστε όλοι χαμογελαστοί θα χρειαστούμε νίκη τουλάχιστον σε ένα από εκείνα τα παιχνίδια – αν νικήσουμε και στα δύο θα έχει γίνει επανάσταση!

Αναγκαστικά, η ήττα από τη Ρωσία θα πρέπει να περάσει στο περιθώριο, καθώς δεν έχουμε κανέναν χρόνο για ηττοπάθειες. Χάσαμε επειδή οι Ρώσοι ήταν καλύτεροι, επειδή η τακτική του Μπλατ εξέθεσε απόλυτα τις αγωνιστικές μας αδυναμίες και επειδή δεν δείξαμε καμία πίστη στη δυνατότητα της ανατροπής όταν οι αντίπαλοί μας ξέφυγαν με διαφορές 7+ πόντων. Δυστυχώς επαληθεύτηκε πλήρως η θεωρία που προέβλεπε ότι το επιθετικό μας παιχνίδι θα ακυρωθεί πλήρως από την παρουσία πολλών ευέλικτων και ποιοτικών παικτών στα φόργουορντ των Ρώσων. Όσο βάζαμε τρίποντα το πρόβλημα μασκαριζόταν, αλλά όταν το ποσοστό μας «διορθώθηκε» ώστε να φτάσει στα συνήθη επίπεδα, μοιραία φάγαμε τη σκόνη της παρέας του Κιριλένκο.

Τα ματσάπ με τη Ρωσία ήταν μια μεγάλη πρόκληση για τα δικά μας 3-4άρια (στην ουσία μόνο τρεις παίκτες έχουμε εκεί). Είχαμε γράψει ότι πολλά θα εξαρτηθούν από την απόδοση του Παπανικολάου που ήταν συγκινητικός, αλλά για κάποιον λόγο που δεν καταλάβαμε δεν πάτησε παρκέ στα τελευταία 14’ του αγώνα. Στα 16 λεπτά που έπαιξε ο μικρός το επιμέρους σκορ (το +/-, που λένε) ήταν -2, άρα τους υπόλοιπους 14 πόντους της διαφοράς τους έχασαν κάποιοι άλλοι. Και για να μην παιδεύεστε άδικα, στο «3» έπαιξε επί 14 λεπτά ο Καϊμακόγλου που είχε -6 στο επιμέρους σκορ, ενώ στο δεκάλεπτο που απομένει ο Βασιλειάδης (κυρίως) και ο Μπράμος (δι’ ολίγον) είχαν -8. Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι κόντρα στη Ρωσία (αν την ξαναβρούμε) ή σε αντίστοιχη ομάδα με… φορτωμένα φόργουορντ η θέση «3» θέλει κορμιά (πού ‘σαι Βασιλόπουλε…).

Εν πάση περιπτώσει, από ένα σημείο και μετά ήταν εμφανές πως παρακολουθούσαμε ένα παιχνίδι πειραματικού χαρακτήρα. Όχι ότι χάσαμε επειδή τους αφήσαμε – κάθε άλλο. Η απόδοση των Ρώσων ήταν καθαρά 2-3 πατώματα πάνω από τη δική μας. Ωστόσο, το κουουτσάρισμα του Ηλία Ζούρου μάλλον έδειχνε ότι δεν υπάρχει διάθεση να κυνηγήσουμε τις πιθανότητές μας ως το τέλος. Αυτό έχει σίγουρα την καλή και την κακή του πλευρά – θα επανέλθουμε παρακάτω. Η πλάκα είναι ότι η στατιστική μας ψιλοδικαιώνει για το (μετριότατο) επιθετικό μας παιχνίδι. Τελοσπάντων, πετύχαμε 18/32 δίποντα κόντρα στην καλύτερη inside defense του ομίλου μας (αν όχι όλου του Ευρωμπάσκετ). Τα μακριά χέρια των Ρώσων (αξεπέραστοι στα ντουμπλαρίσματα πάνω στην τελική προσπάθεια) δεν μας εμπόδισαν προς ένα ωραιότατο 56,3% στα δίποντα.

Εκεί που μας άλλαξαν τον αδόξαστο ήταν στο ριμπάουντ όπου δείξαμε απόλυτη αδυναμία (σχεδόν ανύπαρκτοι στο επιθετικό, ούτε 60% στο αμυντικό). Οι Ρώσοι μέχρι τις αρχές της δ’ περιόδου είχαν πια 6-7 κατοχές παραπάνω και αυτό ισοδυναμεί με το 50% της επικράτησής τους. Το άλλο 50% ήταν η απολύτως απογοητευτική άμυνά μας, όπου επί 30 λεπτά οι παίκτες του Μπλατ μάς έκαναν ό,τι ήθελαν. Ο Σβεντ πέρασε σαν σταματημένους όλους τους γκαρντ μας που κλήθηκαν να τον μαρκάρουν. Και το κυριότερο: στο δεύτερο ημίχρονο οι Ρώσοι είχαν 11/13 μέσα στη ρακέτα μας. Κι όταν λέμε μέσα, εννοούμε πολύ μέσα – είχαν 13 προσπάθειες σε απόσταση έως 2 μέτρα από το καλάθι μας. Με τον Κουφό η κατάσταση ήταν τελείως χαμένη, με τον Μαυροειδή δεν άλλαξε και ο Μπουρούσης είδε το μεγαλύτερο κομμάτι του β’ ημιχρόνου από τον πάγκο. Το πιο βαθύ πρόβλημα όμως ήταν ότι έλλειψε η διάθεση και ορθώς το έθιξε έντονα ο Ζούρος στις δηλώσεις του. Το πάθος που δείξαμε για τη νίκη με τη Σλοβενία δεν εμφανίστηκε ποτέ κόντρα στους Ρώσους.

Αν πατήσουμε πάνω στη στατιστική προκύπτει μια τελείως αρνητική εικόνα, ικανή να μας ταβλιάσει ομαδικώς με κρίση άγχους ενόψει της συνέχειας. Τα καταραμένα τα νούμερα δείχνουν ότι η ελληνική ομάδα απέτυχε καθολικα, αφού και τα στραβά της αποδείχτηκαν περίτρανα και τα θετικά της εξαφανίστηκαν από το παρκέ. Η δεδομένη μας αδυναμία στα τρίποντα δεν ξεπεράστηκε παρά το αρχικό 5/5: το τελικό μας ποσοστό ήταν 28,6%. Οι επιδόσεις μας στη δημιουργία παιχνιδιού ήταν και πάλι προβληματικές: 12 ασίστ, 13 λάθη. Το δυνατό μας χαρτί είναι η άμυνα, δεχτήκαμε όμως 68 πόντους σε 30 λεπτά κι ο αντίπαλός μας είχε 56,9% εντός παιδιάς – περίπου 20 μονάδες πάνω από το μέχρι χθες ποσοστό μας. Η (μέχρι χθες) στατιστική μας έβγαζε πρώτους στα ριμπάουντ – τα είπαμε παραπάνω, μην επαναλαμβάνουμε. Τέλος, ήμασταν οι ομάδα που μοίραζε τις περισσότερες τάπες στη διοργάνωση – με τους Ρώσους δώσαμε μόνο μία και φάγαμε τέσσερις.

Πάντως η στάση της ομάδας ήταν γενικότερα σοφτ. Αν δεν ήταν αποτέλεσμα σύγχυσης, οι επιλογές του Ζούρου δείχνουν ότι δεν είχε σκοπό να κυνηγήσει μέχρις εσχάτων τη νίκη και μάλλον ήθελε να δώσει αρμοδιότητες στους μη πρωτοκλασάτους παίκτες του. Γι’ αυτό και κράτησε τον πολύ καλό Ζήση, τον ηγέτη μας δηλαδή, εκτός αγώνα στο μεγαλύτερο κομμάτι της δ΄ περιόδου και τον επανέφερε στο τελευταίο τρίλεπτο όταν όλα είχαν κριθεί. Κάτι ανάλογο έγινε και με τον Φώτση, ενώ ο Μπουρούσης αφέθηκε σε ρόλο θεατή. Για το συγκεκριμένο θέμα ο κόουτς ρωτήθηκε αργότερα και επικαλέστηκε «λόγους που αφορούν μόνο την ομάδα». Ενδιαφέρον…

Το καλό νέο της ημέρας είναι ότι θα είμαστε σίγουρα και αμετάκλητα τρίτοι στον όμιλο, άρα δεν μπορούμε να διαλέξουμε αντίπαλο κι έτσι θα αποφύγουμε τα καραγκιοζιλίκια. Παίζουμε το απόγευμα της Πέμπτης με τον χαμένο του Ισπανία-Γαλλία και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα (πόσο μάλλον που ο Σταύρος Ελληνιάδης δεν είναι πια στη Λιθουανία…). Αντίθετα, μπορούν οι αντίπαλοί μας να διαλέξουν αν θέλουν εμάς για αντιπάλους ή κάποιον από τους Σλοβενία-Φινλανδία. Οι Γάλλοι που έχουν υποφέρει από εμάς στο παρελθόν ίσως να έχουν ένα κίνητρο παραπάνω για να νικήσουν τους Ισπανούς κι έτσι να μας φέρουν αντιμέτωπους με τον κακό μας δαίμονα.

Και κάτι τελευταίο. Για πολλοστή φορά βγάζουμε το καπέλο στη FYROM για την τρομερή της παρουσία στο τουρνουά – οι λεβέντες έχουν πετύχει κάτι παραπάνω από το μάξιμουμ. Πέρα από τις μπασκετικές τους αρετές υπάρχουν δύο στοιχεία που έχουν μεγάλη πλάκα. Αφενός, όχι μόνο έχουν εξασφαλίσει την είσοδό τους στην 8άδα αλλά έχουν πια σημαντικές πιθανότητες για εισιτήριο στο προολυμπιακό μέσω των αγώνων 5-8. Αν (όπως όλα δείχνουν) βγουν δεύτεροι στον όμιλο, πιθανότατα θα ηττηθούν στον προημιτελικό και θα αντιμετωπίσουν μία από τις Σλοβενία-Φινλανδία τις οποίες έχουν ήδη νικήσει. Αυτό το σενάριο σημαίνει ότι εμείς στον αντίστοιχο αγώνα θα αντιμετωπίσουμε τη Ρωσία (ή την τέταρτη του απέναντι ομίλου), εκτός αν τη Δευτέρα οι Σκοπιανοί νικήσουν ΚΑΙ τους Ρώσους. Άραγε θα μας έκαναν ποτέ τέτοια χάρη; Πραγματικά, κρεμόμαστε από τα χέρια τους…

Γιώργος Σκιάς

– Φορτωμένη στα φόργουορντ είναι και η Γαλλία – η Ισπανία θα μπορούσε να κερδίσει το χαρακτηρισμό αν ο Σκαριόλο άλλαζε λίγο το ροτέισον του – καθώς έχει πολλούς… ημίψηλους παίκτες ικανούς να μας βγάλουν το λάδι. Οι κ.κ. Μπατούμ, Πιετρούς, Ντιάο, Τραορέ κλπ ίσως είναι ένα κλικ κατώτεροι σε ποιότητα σε σχέση με τους Κιριλένκο, Κριάπα και Σία, όμως σε αθλητικά προσόντα δεν υστερούν καθόλου. Καλά ξεμπερδέματα.

– Η στατιστική μάλλον αδικεί τον Κώστα Καϊμακόγλου που έκανε το καλύτερο παιχνίδι του στη διοργάνωση, έχοντας εξαιρετικές επιλογές στο πρώτο ημίχρονο, όπου βοήθησε πολύ στην κυκλοφορία της μπάλας. Συμφώνως προς το πλάνο του κόουτς, επιχείρησε 2 μεγάλες πάσες που κατέληξαν σε ελεύθερα τρίποντα – αν είχαν μπει οι δύο επιπλέον ασίστ θα βελτίωναν την εικόνα του. Όσο για τα άστοχα τρίποντα, ελπίζουμε ότι θα αλλάξει κάποτε το φύλλο. Για την ώρα ο παίκτης σουτάρει περίπου στα μισά των δυνατοτήτων του και είναι όντως κρίμα.