Άρχοντες…

Δημοσιεύτηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2008

Μάρτυρες ενός πολύ περίεργου παιχνιδιού έγιναν όσοι είδαν τον αγώνα του Ολυμπιακού με τον Άρη στο ΣΕΦ. Ένας αγώνας που επισκιάστηκε από την τραγελαφική διαιτησία, που θέλησε να βάλει τη… σφραγίδα της στην αναμέτρηση. Το διαιτητικό τρίο των Παπαδημητρίου, Μουζάκη και Γκόντα κατάφερε να στρέψει τα βλέμματα πάνω του και αυτό ποτέ δεν είναι καλό.

Από την αρχή του αγώνα με συνεχή σφυρίγματα που εκνεύριζαν τους παίκτες και των δύο ομάδων, δεν μπόρεσαν σε κανένα σημείο να πάρουν τον έλεγχο της αναμέτρησης στα χέρια τους και να συμβάλλουν στην ομαλή διεξαγωγή του αγώνα. Με τρομερή… ευαισθησία στο πρώτο μέρος είχαν στείλει τον Άρη 20 φορές στις βολές (8 ο Ολυμπιακός), οι οποίες έγιναν 28 (14 ο Ολυμπιακός) στο τέλος της τρίτης περιόδου. Αυτό, όμως, που… ξεχώρισε στο ματς ήταν οι 5 τεχνικές ποινές στους παίκτες του Άρη στο τρίτο και τέταρτο δεκάλεπτο. Με το γράμμα του νόμου δικαιολογημένες ήταν οι 4 από αυτές (εκτός από εκείνη που δέχτηκε ο Παπαχατζής ο οποίος… τόλμησε να πει ευθαρσώς: «Πρέπει να μας σεβαστείς, εμείς ιδρώνουμε εκεί έξω»). Όμως, το θέμα δεν είναι εκεί. Και οι 5 προήλθαν από λάθος σφύριγμα των διαιτητών, κάτι που δείχνει ότι ναι μεν ήταν εκτός τόπου και χρόνου οι άρχοντες του αγώνα, ήταν και ιδιαίτερα… ευκολοπρόσβλητοι όταν κάποιος τους το… επεσήμανε.

Τόσες τεχνικές ποινές είναι απαράδεκτο να δίνονται, με αποκορύφωμα τις δύο συνεχόμενες που δέχτηκε ο Ουάσινγκτον (χωρίς να τον δικαιολογώ) με διαφορά 3 δευτερόλεπτων.

Όμως, δεν είχαν μόνο οι διαιτητές το πρόβλημα. Το πρόβλημα το είχαν και οι (περισσότεροι) παίκτες του Άρη. Αυτό που έδειξε ο Άρης στην τέταρτη περίοδο δεν είναι εικόνα επαγγελματικής ομάδας. Οι «κίτρινοι» πιο πολύ θύμιζαν παιδική χαρά με παιδάκια που «ψάχνονται» για καυγά χωρίς να έχουν τον μπαμπά τους για να τους ρίξει μια ξυλιά στον κ*λο και να τα συγκρατήσει.

Όσο ανάποδα και να είναι τα σφυρίγματα (που μέχρι το 35^ο λεπτό ήταν αλλοπρόσαλλα αλλά μοιρασμένα), δεν γίνεται επαγγελματίες παίκτες να αντιδρούν έτσι. Είναι καθαρά ευθύνη του προπονητή τους που δεν μπόρεσε να τους συγκρατήσει και να τους μαζέψει. Γιατί ο προπονητής είναι υπεύθυνος για την εικόνα της ομάδας του στο γήπεδο. Κανείς άλλος. Δεν μπορεί ο καθένας να αρχίζει να διαμαρτύρεται και να βρίζει και να συμβάλλει στο να μετατρέψει έναν αγώνα μπάσκετ σε παρωδία, χωρίς να υπάρχει χαλινάρι από τον πάγκο της ομάδας του. Και ο Γκόρντον Χέρμπερτ έδειξε για ακόμη μία φορά ανεπαρκής. Το να αποβάλλεσαι με 3 τεχνικές στον πάγκο (1 στον Παπαχατζή και 2 στον Ουάσινγκτον που είχε προηγουμένως αποβληθεί) δείχνει ότι δεν ξέρεις πώς να ελέγξεις τους παίκτες σου. Εικόνες αστείες που χάλασαν το επίπεδο του μπάσκετ που παίχτηκε στο ματς.

Για να πάμε και στο αγωνιστικό μέρος: ο Ολυμπιακός έδειξε σε όλους μια… πρόγευση του τι θα ακολουθήσει στο πρώτο ημίχρονο. Κράτησε τον Άρη χωρίς καλάθι εντός παιδιάς για 10 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα, με τους «κιτρίνους» να πετυχαίνουν μόλις 8 πόντους από βολές στην πρώτη περίοδο και συνολικά 23 πόντους με «αίμα» στο πρώτο ημίχρονο. Στο διάστημα αυτό, ο Ολυμπιακός είχε τον πλήρη έλεγχο και διαμόρφωνε το ρυθμό όπως ήθελε όποτε ήθελε, ελέω του καταπληκτικού Λιν Γκριρ που είχε στο τιμόνι του. Επίσης, ο Γιαννάκης ακολούθησε τη συνταγή που εδώ και 3 χρόνια… «φτιάχνει» κάθε Έλληνα με τις συνεχείς αλλαγές και το βάρος να πέφτει στον ψηλό (Τζάκσον στην προκειμένη).

Το δεύτερο μέρος ήταν η απόδειξη ότι ο Ολυμπιακός είναι ομάδα… Σεπτεμβρίου. Είναι ομάδα με καινούργιο προπονητή και 10+ μετεγγραφές, με μόνη διαφορά ότι οι παίκτες γνωρίζονται μεταξύ τους, γιατί έπαιζαν μαζί τους τελευταίους 3 μήνες. Από εκεί και πέρα όλα μοιάζουν καινούργια. Άρα θα χρειαστεί χρόνο για να δείξει σταθερότητα και διάρκεια. Όμως, έχουμε Φεβρουάριο. Και αυτό μπορεί να στοιχίσει.

Ο Άρης στο τρίτο δεκάλεπτο έδειξε ότι είναι καλή ομάδα. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την πτώση του Ολυμπιακού και κατάφερε σε 12 λεπτά να ανατρέψει το –20 και να ισοφαρίσει σε 55-55. Από εκεί και πέρα, είχαμε τις γνωστές αδυναμίες με τον Ουάσινγκτον να είναι τόσο πλέι μέικερ όσο είναι ο… Ομπράντοβιτς loser και τους «κίτρινους» να ξέρουν ότι θα βγάλουν το πιο κρίσιμο διάστημα της χρονιάς χωρίς οργανωτή (ναι, ξέρω ότι έχουν τον Καλαϊτζή, γι’ αυτό είπα χωρίς οργανωτή). Μυαλό, καθοδήγηση, οργάνωση, ηρεμία είναι λέξεις άγνωστες στο μπασκετικό στιλ παιχνιδιού του Ουάσινγκτον, άρα, πλέον, και του Άρη. Μόλις 2 αγώνες μετά την αποδέσμευση του Καστλ και ήδη φάνηκε το τεράστιο κενό που δημιούργησε ο Χέρμπερτ με την απόφασή του.

Όσο για το τέλος του αγώνα, από αγωνιστικής πλευράς, ομάδες όπως ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλές για να αφήσουν τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες, εξ ου και το 25-0 σερί. Ο Γιαννάκης άρχισε ήδη να παίρνει σφυρίγματα (αναμενόμενο), κάτι που σημαίνει ότι ο… Παναθηναϊκός βρήκε ανταγωνιστή στον τομέα αυτό.

Για τους άλλους δύο αγώνες, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι όποιος τους είδε είναι τυχερός. Στο Μαρούσι είχαμε το απόλυτο ντέρμπι με τον Καραποστόλου να «αυτοκτονεί» στο τέλος σε μία ενέργεια που δεν έβγαζε κανένα νόημα (μόνος του με το σκορ στο 79-78 δεν έκανε λέι απ 5 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, αλλά βγήκε στο τρίποντο για να σουτάρει στην εκπνοή, χάνοντας τελικά την μπάλα). Ξεχωριστή μνεία στον Χαραλαμπίδη που ήταν απίστευτος (18 πόντοι με 3/3β. 3/3δ. 3/3τρ.) και κράτησε μόνος του για μεγάλο διάστημα την ομάδα του στο ματς.

Στο Αιγάλεω, το Σίτι πρόσφερε άλλο ένα τρομερό παιχνίδι κερδίζοντας στην παράταση με 101-99 τον Πανιώνιο. Το φοβερό του ματς ήταν το 11-0 του Αιγάλεω, που έκανε το 57-70 γρήγορα 68-70 και άλλαξε τη μορφή του αγώνα. Στις σημειώσεις μας ότι ο Μπρέισι πρέπει να είναι ο απόλυτος clutch ξένος παίκτης (θυμηθείτε και την Πυλαία), αφού σερνόταν για 40 λεπτά και «τρελάθηκε» στην παράταση. Όσοι, επίσης, είδαν το ματς, μπορεί να είδαν και την τελευταία παράσταση του Ιμπραήμ Τζάαμπερ, που πιθανότατα φεύγει γι’ άλλες πολιτείες (όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη… Ρώμη). Κι επειδή έχουμε κι εδώ γκρίνιες, μιλώντας για την τελευταία φάση (ο Πανιώνιος χάνει επίθεση, ο Τζάαμπερ εκτός ισορροπίας παίρνει το ριμπάουντ στη βασική γραμμή, προσπαθώντας να μην πατήσει έξω και τελικά πετώντας την μπάλα σε αντίπαλο για να κερδίσει κατοχή) θεωρώ σωστό το μη-σφύριγμα των διαιτητών. Το πόδι του Τζάαμπερ μοιάζει στο… 500^ο ριπλέι να εφάπτεται (όχι να πατάει) της γραμμής, άρα δεν είναι έξω.

 

Υ.Γ.: Το… ανέκδοτο περί αντικειμενικότητας που «διδάσκει η ΕΡΤ» που είπε ο ζεν πρεμιέ Χατζηγεωργίου δεν θα το σχολιάσω καν.