Γ. Σκιάς: Επιτέλους στην… έδρα μας!

Οι μεγάλες μάχες του Κάουνας είναι μπροστά για την Εθνική Ομάδα που μέχρι τώρα κατάφερε το μίνιμουμ που της επέτρεπε η ευνοϊκή κλήρωση: να έχει μια θέση στις οκτώ καλύτερες ομάδες του θεσμού. Βέβαια, το αν είναι όντως αυτές οι καλύτερες είναι μια μεγάλη κουβέντα, το γεγονός όμως είναι ότι οι παίκτες του Ηλία Ζούρου πέρασαν από δύο φάσεις ομίλων και οκτώ αγώνες, χωρίς αναποδιές, και από άποψη δυνάμεων είναι πανέτοιμοι για το κάτι παραπάνω. Με τη δουλειά που έχουν κάνει σίγουρα το αξίζουν, ενώ φαίνεται πως θα έχουν τη στήριξη του λιθουανικού κοινού.

Γενικότερα, η δεύτερη φάση ολοκληρώθηκε και οι οκτώ ομάδες που προκρίθηκαν καταστρώνουν τα πλάνα τους για τη μεγάλη μάχη των προημιτελικών που, όπως κάθε χρόνο στα μεγάλα τουρνουά, θα κρίνουν τα πάντα. Κι αν υπάρχουν ομάδες για τις οποίες το τουρνουά ξεκινά τώρα (π.χ. Ισπανία), υπάρχουν και άλλες που δικαιούνται να πανηγυρίζουν μόνο που έφτασαν ως εδώ (π.χ. ΠΓΔΜ). Για τη δική μας ομάδα δεν ισχύει τίποτε από τα δύο ή μάλλον ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο, αφού βρισκόμαστε στην παράξενη θέση, αφενός, να έχουμε ξεπεράσει τις αρχικές προσδοκίες, αφετέρου να μην έχουμε ακόμα φτάσει στα όριά μας. Οι δηλώσεις του Νίκου Ζήση μετά το ματς ήταν χαρακτηριστικές.

Για την Εθνική υπάρχει φέτος μια κατάσταση σχεδόν σχιζοφρενική: οι πολλές απουσίες αποτελούν ευσταθέστατη δικαιολογία για την όποια αδυναμία/αποτυχία και την ίδια στιγμή το πολύ βολικό πρόγραμμα αίρει τις δικαιολογίες και επιβάλλει στους διεθνείς υψηλότερες απαιτήσεις. Ο Ζήσης ήταν πάντα νηφάλιος στις εκτιμήσεις του και αυτό που είπε είναι ότι «για να λέμε την αλήθεια, μέχρι στιγμής η ομάδα δεν έχει κάνει καμία υπέρβαση». Πράγμα απολύτως σωστό.

Μπορεί οι σχολιαστές να τα έβαψαν μαύρα βλέποντας παίκτες-κεφάλαια να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, όμως δεν έλαβαν υπόψη τους τους αντιπάλους της Εθνικής. Η αλήθεια ήταν πολύ διαφορετική και δεν δικαιολογούσε κανένα θρήνο. Φέτος θα βλέπαμε (είδαμε, δηλαδή) ένα σύνολο ανανεωμένο, με φιλόδοξους παίκτες και ένα ικανότατο προπονητικό τιμ. Με δεδομένο ότι το ρόστερ μας έχει ένα σεβαστό μίνιμουμ ποιότητας/πληρότητας, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι με τους συγκεκριμένους αντιπάλους δεν θα είχαμε προβλήματα για την 8άδα.

Όπερ και εγένετο. Χωρίς να παίξουμε εξαιρετικό μπάσκετ, χωρίς να κάνουμε μεγάλες υπερβάσεις, χωρίς καν να έχουμε καλή απόδοση από πολλούς παίκτες μας, βρισκόμαστε στον προημιτελικό αγώνα και μπροστά στη μεγάλη πρόκληση. Τελικό παίζουμε με τη Γαλλία και, αν ηττηθούμε, έχουμε άλλη μια ευκαιρία λίγες ώρες αργότερα (μεσημέρι Παρασκευής). Στη μέχρι τώρα πορεία η Ελλάδα έχει δείξει ότι μπορεί να καταφέρει κάτι σημαντικό, αν παίξει καλά. Σε συνολική θεώρηση, μέχρι στιγμής η ομάδα δεν έχει κάνει το μεγάλο της παιχνίδι. Πλέον παίκτες και προπονητές έχουν περάσει δύο εβδομάδες έντασης και είναι σίγουρο πως έχουν γίνει βήματα στην απόκτηση χαρακτήρα που ήταν το βασικό μας μειονέκτημα από το ξεκίνημα της προετοιμασίας. Ο μεγάλος στόχος βρίσκεται τώρα μπροστά στους παίκτες μας και καλούνται να κάνουν το κάτι παραπάνω.

Όπως είπε ο Ζήσης (ο ουσιαστικός αρχηγός αυτής της ομάδας), η Εθνική καλείται να κάνει αυτό που ως τώρα δεν κατάφερε: μια νίκη-υπέρβαση που θα φέρει τον αέρα της επιτυχίας σε αυτό το νεοπαγές σύνολο. Η θεωρία λέει ότι χτίζεται μια ομάδα για το μέλλον, υπάρχει όμως η ευκαιρία να γίνει το καλό εδώ και τώρα. Η Γαλλία είναι μια από τις καλύτερες ομάδες του τουρνουά, έχει όμως αδυναμίες (π.χ. μακρινό σουτ) ενώ, ιστορικά, δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί τις καταστάσεις πίεσης. Θα μου πείτε, το έχει αποδείξει η δική μας ομάδα; Όχι, αλλά κουβαλάει την αντίληψη του παιχνιδιού που είχαν οι προηγούμενες ομάδες μας, ενώ υπάρχουν και τρεις παρόντες που ξέρουν πολύ καλά πώς γίνονται αυτές οι δουλειές.

Πολύ απλά, σκοπός μας την Πέμπτη είναι να κρατήσουμε το σκορ κοντά μας, ώστε να μεταφέρουμε την πίεση στον αντίπαλο που, ναι, είναι το φαβορί. Σε ένα αγχωτικό φινάλε έχουμε αβαντάζ, λόγω πρότερου εντίμου βίου. Το θέμα είναι να έχουμε την ψυχραιμία, ώστε να αντεπεξέλθουμε και να καλύψουμε το έδαφος στις στιγμές που οι Γάλλοι θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν. Γιατί αυτό που έχει φανεί είναι ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε μεγάλες διαφορές – πρέπει να είμαστε πάντα σε απόσταση 1-2 κατοχών. Και προσωπικά πιστεύω ότι (για καθαρά ψυχολογικούς λόγους) έχουμε περισσότερες πιθανότητες να νικήσουμε στον προημιτελικό, παρά στο παιχνίδι της Παρασκευής και άσχετα αν αντίπαλος είναι η Ρωσία ή η Σερβία. Ομαδικό πνεύμα χρειάζεται, συγκέντρωση και μερικά καλά πατήματα για να μπουν τα μεγάλα σουτ. Τόσο με Ρωσία, όσο και με Γεωργία ήμασταν τελείως ψόφιοι, γεγονός που σχολίασε και ο κόουτς Ζούρος.

Για να πάμε και στο γενικό πλάνο, τα ζευγάρια των προημιτελικών είναι έως και απογοητευτικά και δείχνουν ολοκάθαρα την ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά κλάσης που είχε ο άλλος όμιλος σε σχέση με τον δικό μας. Εκεί που κάθε δεύτερη μέρα βλέπαμε τρεις ματσάρες, τώρα στους αγώνες της Τετάρτης υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια εκπλήξεων. Οι FYROMians μας εξέπληξαν κόντρα σε μια Ρωσία που μάλλον δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θέλει ή δεν θέλει να νικήσει (ο Μόνια τους έσωσε από τα νύχια των Λιθουανών), αλλά μάλλον τα θαύματα τελείωσαν. Η Λιθουανία θα τους περάσει μάλλον εύκολα σπρωγμένη από το καλύτερο κοινό του κόσμου στην ολοκαίνουρια αρένα του Κάουνας. Στο άλλο ματς της Τετάρτης ο Μάλκοβιτς θα προσπαθήσει να φρενάρει τους ανεβασμένους Ισπανούς, αλλά πολύ δύσκολα θα αποφύγει την ήττα απέναντι σε μια ομάδα που έχει πολλαπλάσιο ταλέντο (και λύσεις) από τη δικιά του.

Ξεχωρίζοντας το παιχνίδι της Ελλάδας, το πιο δυνατό ζευγάρι των προημιτελικών είναι το Ρωσία-Σερβία όπου αναμένεται να γίνει ο κακός χαμός. Δύο ομάδες που αγαπούν την καλή άμυνα, δύο τρομεροί tacticians στους δύο πάγκους και μέσα στο παρκέ ορισμένοι από τους πλέουν εμβληματικούς παίκτες της Ευρώπης. Πιο μεθοδικοί και καλύτεροι σουτέρ οι Σέρβοι, πιο αθλητικοί και συνεκτικοί οι Ρώσοι – πάρτε θέση και απολαύστε το, απόλαυση εγγυημένη. Αν μη τι άλλο θα κάνουμε και scouting για τον επόμενό μας αντίπαλο, είτε έχουμε περάσει, είτε έχουμε αποκλειστεί.

Και μην ξεχνάμε ότι τα παιχνίδια γίνονται στο Κάουνας, την πόλη της Ζαλγκίρις, που μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχει αγαπήσει τον Ηλία Ζούρο. Το μεγαλύτερο αβαντάζ της ελληνικής ομάδας είναι ότι, βάσει ταμπλό, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τους Λιθουανούς παρά μόνο (με την ευχή μου) σε κάποιο τελικό. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι τότε το κοινό του κλειστού θα είναι κατά πλειοψηφία δικό μας. Λεπτομέρεια θα μου πείτε, αλλά αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά σε τέτοιες περιστάσεις.

Γιώργος Σκιάς

– Το παιχνίδι με τη Γεωργία δεν άξιζε να σχολιαστεί γι’ αυτό και δεν ανέβασα κάτι το βράδυ. Καλά να είναι τα παλικάρια μας, ελπίζω να μην επαναλάβουν ποτέ μια τόσο κακή εμφάνιση όσο αυτή του πρώτου ημιχρόνου. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις…

– Η ρακέτα μας έγινε κέντρο διερχομένων και ο συμπαθής Σερμαντίνι θυμήθηκε τις μέρες του στο γεωργιανό πρωτάθλημα, όταν είχε στατιστικές “Ουίλτ Τσάμπερλεϊν”. Για να καταλάβετε πόσο ανύπαρκτοι ήμασταν στο ριμπάουντ, ας αναφέρουμε ότι οι Κουφός-Μαυροειδής κράτησαν τη θέση «5» επί 16μισι λεπτά (ο Μπουρούσης έκανε 3 φάουλ σε ένα τρίλεπτο!) δεν είχαν ούτε ένα ριμπάουντ! Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι σε όλη τη δεύτερη περίοδο η Ελλάς κέρδισε μόλις τρία ριμπάουντ, ενώ υπήρξε διάστημα μεγαλύτερο των οκτώ λεπτών (11΄-19΄) κατά το οποίο οι παίκτες μας δεν κατέβασαν ούτε ένα!

– Το δεύτερο ημίχρονο είχε κι αυτό την πλάκα του: ο Μπουρούσης άρχισε ξαφνικά να παίζει από τη στιγμή που χρεώθηκε το 4ο φάουλ του (τεχνική ποινή)! Ο ψηλός μας έχει λίγο… ιδιόρρυθμη συμπεριφορά, αλλά για να ελπίζουμε σε κάτι καλό από εδώ και πέρα καλό θα είναι να γίνει κάπως λιγότερο απρόβλεπτος.

– Στυφό αντίο επεφύλασσε η μοίρα για τον Ντιρκ Νοβίτσκι που τερμάτισε μάλλον άδοξα την πορεία του με τη φανέλα της Νατσιονάλμανσαφτ. Λίγο η άνιση κλήρωση, λίγο η μυωπία των διαιτητών, λίγο οι μέτριοι συμπαίκτες του δεν επέτρεψαν στη Γερμανία να προχωρήσει στους «8» και το σόου τελείωσε νωρίς.

– Από το 1999 στη Ντιζόν, ο τεράστιος αυτός παίκτης κουβάλησε μια μέτρια ομάδα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις και, αν είχε λίγη παραπάνω βοήθεια, θα μπορούσε να δώσει και τίτλους. Ακόμα κι έτσι δεν παύει να είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος της σύγχρονης εποχής και ο μόνος συγκρίσιμος με Σαμπόνις, Ντράζεν κ.λπ. Αν οι Γιαννακόπουλοι (ή κάποιοι εξίσου παλαβοί) δεν τον φέρουν στην Ευρωλίγκα, δύσκολα θα τον ξαναδούμε σε ευρωπαϊκό παρκέ και είναι κρίμα.