Γ. Σκιάς: Η χειρότερη ήττα (μέχρι την επόμενη;)

Η πολυπόθητη υπέρβαση δεν μας έκατσε στο ματς με τη Γαλλία και η Εθνική παίρνει παράταση για το μεσημέρι της Παρασκευής. Με Σερβία παίζουμε και ευτυχώς – είναι πολύ οδυνηρό να χάνεις δύο φορές από τον ίδιο αντίπαλο. Δεν ήταν κακή η παρουσία της ομάδας, αλλά μας τα χάλασε στο τέλος, όταν και αποδείχτηκε το προφανές: δεν γίνεται να νικήσουμε τη Γαλλία, προσπαθώντας να την αντιγράψουμε. Το φινάλε ήταν πικρό, αλλά το πράμα είχε στραβώσει από νωρίς. Και για όλα φταίει αυτό το κάθαρμα ο ΜακΚάλεμπ…

Γιατί αν αυτός ο απαίσιος τύπος δεν είχε πάρει από το χέρι την ΠΓΔΜ, αν δεν είχε προκαλέσει τη μεγαλύτερη έκπληξη του τουρνουά πετώντας έξω τη διοργανώτρια, το παιχνίδι μας με τη Γαλλία θα εξελισσόταν υπό διαφορετικές συνθήκες. Αντί για μια “φλεγόμενη” έδρα με τους ορκισμένους οπαδούς της Ζαλγκίρις να τιμούν την προαιώνια (λέμε τώρα) ελληνο-λιθουανική φιλία και να μας σπρώχνουν προς τη νίκη, είχαμε ένα περιβάλλον μάλλον αποστειρωμένο. Οι Λιθουανοί είχαν φάει το ξενέρωμα της ζωής τους και δεν είχαν την παραμικρή διάθεση να ασχοληθούν με τους πρωτάρηδες του Ηλία Ζούρου. Δυστυχώς…

Γιατί σε μια διαφορετική περίπτωση ίσως η ομάδα μας να έπαιρνε από την κερκίδα μια ώθηση που δυστυχώς δεν μπορούσε να την βρει μέσα στα όρια του παρκέ. Στα κρίσιμα λεπτά του μεγάλου παιχνιδιού, οι παίκτες μας αποδείχτηκαν ανεπαρκείς κι έτσι αφενός έχασαν μια πανηγυρική πρόκριση που ΚΑΙ θα αφαιρούσε το (προ-ολυμπιακό) άγχος ΚΑΙ θα μας έδινε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για χάλκινο μετάλλιο, δηλαδή για επανάληψη της σπουδαίας επιτυχίας του 2009. Δεν μιλάω για τελικό – δεν είμαι τόσο αιθεροβάμων – αλλά δανείζομαι λίγη από την κομπογιαννίτικη μενταλιτέ που ανέκαθεν είχε μεγάλη πέραση στη χώρα μας. Δηλαδή, θα πέφταμε σε έναν ημιτελικό όπου θα είχαμε ρόλο αουτσάιντερ και αν χάναμε (το πιο πιθανό) θα πέφταμε σε έναν μικρό τελικό σκέτο λουκούμι. Διότι θα συναντούσαμε εκεί την αγαπητή ΠΓΔΜ (άμα νικήσει την… Γκασολία, χειροτονούμαι διάκος – που θα έλυνα και το βιοποριστικό μου πλάκα-πλάκα) και θα είχαμε αγώνα με διπλό διακύβευμα. Αφενός, μετάλλιο και θέση στο βάθρο. Αφετέρου, ξέπλυμμα της… εθνικής ντροπής, έτσι για να ξενερώσει και ο Καρατζαφέρης που τον άκουσα πολύ αγριεμένο εκεί στη Θεσσαλονίκη.

(…συγκεντρώσου)

Όπως και να έχει, όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας ενός εγκεφάλου ιδιαίτερα ταλαιπωρημένου από την επίμονη ζέστη. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο παιχνίδι με τη Γαλλία και στην ώθηση που η ομάδα μας μάταια αναζητούσε επί εννέα λεπτά (τα τελευταία). Μέχρι εκεί καλά το είχαμε πάει το γράμμα, αλλά όλα τελείωσαν όταν ο Πάρκερ (και δευτερευόντως ο Μπατούμ) άρχισαν να μας διαλύουν το ηθικό με διαδοχικά εύστοχα σουτ – 100% καλάθια προσωπικότητας.

Προβλεπόμενο

Εκεί χάσαμε το προβάδισμα και μαζί την όποια ψυχολογία του νικητή. Το εύσημο για την ομάδα μας είναι ότι τουλάχιστον δεν έχασε την μπάλα και παρέμεινε κοντά ως το τελευταίο λεπτό όπου όμως φάνηκε πια καθαρά η διαφορά κλάσης, καθώς οι Πάρκερ-Μπατούμ-Ντε Κολό είναι εμφανέστατα πιο χαρισματικοί σκόρερ από τους δικούς μας περιφερειακούς. Αυτή είναι η βάση του προβλήματος και το θέμα ήταν γνωστό από πριν – δεν υπάρχει λόγος να μεμψιμοιρούμε.

No more heroes

Με δεδομένη τη διαφορά κλάσης, ο τρόπος να νικήσουμε το παιχνίδι ήταν απόλυτα συγκεκριμένος: έπρεπε να έχουμε την ψυχραιμία να αντιτάξουμε πίεση με το που ξεκίνησαν το ξέσπασμα οι Γάλλοι. Προς Θεού, δεν λέμε ότι πρόκειται για κάτι εύκολο. Ήταν όμως πολύ απογοητευτικό το στήσιμο της ομάδας στην τελευταία περίοδο: έμεινε να περιμένει μαγικά, χωρίς να έχει στις τάξεις της αναγνωρισμένους… μάγους. Το μαγικό έγινε με την Σλοβενία και βγήκαμε όρθιοι, αλλά αυτή τη φορά το έργο ήταν διαφορετικό.

Τούβλα και Ξε…κολό

Στα διαστήματα που ήμασταν καλοί υπήρχε ένα εμφανές πρόβλημα και αυτό είχε να κάνει με την αδυναμία να ξεκολλήσουμε στο σκορ. Οι αιτίες δύο: πρώτον, η αστοχία στα τρίποντα και, δεύτερον, η τρομερή φόρμα που παρουσίασε ο αντίπαλος σε αυτό που λέμε “μεγάλα σουτ”. Ο Ντε Κολό είχε ρυθμό από το πρώτο ημίχρονο με πολλά εύστοχα μιντρέιντζ σουτ και συνήθως στα τελευταία δευτερόλεπτα των επιθέσεων. Η τρίτη περίοδος ήταν η πλέον συγκινητική για την Εθνική που αντέταξε μυαλό και ψυχραιμία, στην προσπάθεια του αντιπάλου να γυρίσει το ματς με κάθε τρόπο. Το κλειδί ήταν η παρουσία του Καϊμακόγλου που έπαιξε ως «τριάρι ρακέτας» – πρώτη φορά του δώσαμε τόσα ποσταρίσματα και ο μάγκας έκανε το καλύτερο παιχνίδι του. Ως το 27’, βέβαια. Μετά τον ξεχάσαμε…

No way through

Και κάπως έτσι χάσαμε τη μοναδική μας δυνατότητα να πατάμε πάνω σε μόνιμα “μισμάτς” και να αποκτούμε επιθετικό αβαντάζ – χώρια που θωρακίζαμε και το ριμπάουντ μας. Η επιμονή με τον αρνητικό Βασιλειάδη ήταν καταδικαστική και την πληρώσαμε ακριβά στο φινάλε, όταν ο Μπατούμ απελευθερώθηκε και μας τελείωσε. Το πρόβλημα της Ελλάδας στην τελευταία περίοδο ήταν ότι δεν είχε τίποτα να αντιτάξει και αυτό ήταν έκανε πια «ΚΡΑ!» γύρω στο 37’. Θυμάμαι μια φάση επίθεσής μας με τους Γάλλους να κάνουν νταμπλ-τιμ στον Μπουρούση και με τρίτο αμυντικό να περιμένει από την αδύναμη πλευρά. Εκεί λέω, πάει μας κάνουν πλάκα. Οι τύποι έβλεπαν ότι άλλη επιθετική επιλογή δεν είχαμε και έπαιζαν απόλυτη άρνηση στον ψηλό μας. Αποτέλεσμα: η μπάλα κόλλησε, χάσαμε μια πολύ σημαντική επίθεση και, μαζί, την αυτοπεποίθησή μας.

Πίκρα

Σε επίπεδο παικτών τα 0/9 τρίποντα των περιφερειακών μας (Ζήσης, Βασιλειάδης, Μπράμος) σίγουρα ήταν μεγάλο πρόβλημα, ενώ θα περιμέναμε περισσότερα από έναν παίκτη του διαμετρήματος του Αντώνη Φώτση. Η γενική ιδέα του παιχνιδιού ήταν ότι, στα κρίσιμα λεπτά, δεν καταφέραμε να φέρουμε στο παρκέ έστω και ένα από τα πλεονεκτήματά μας έναντι του αντιπάλου. Δεν καταφέραμε να του θέσουμε ούτε ένα αξεπέραστο πρόβλημα. Το μόνο που πετύχαμε ήταν να κρατήσουμε το ρυθμό χαμηλά και να μην ξεφύγει το σκορ στα επίπεδα μιας οδυνηρής ήττας. Όμως η ήττα είναι ήττα και ο αποκλεισμός είναι αποκλεισμός. Χωρίς αμφιβολία, αυτή την ώρα οι διεθνείς φτύνουν φαρμάκι και εδώ έγκειται το νέο μεγάλο στοίχημα. Τι κάνουμε αύριο;

Για μια Ελλάδα νέα

Διότι – και αυτό μπορεί να μας κόστισε στο ματς με την Γαλλία, γιατί χάσαμε σε mental toughness – αυτό το τουρνουά προσφέρει μια υπέροχη δεύτερη ευκαιρία. Το μεσημέρι (15:00, ΕΤ1) η ομάδα θα διεκδικήσει τη συμμετοχή της στο περίφημο προ-ολυμπιακό τουρνουά, σε μια αναμέτρηση με την (πολύ παράξενη φέτος) Σερβία. Όπως ακριβώς μετά την ήττα με τα Σκόπια, οι παίκτες μας πρέπει να δείξουν ωριμότητα και (όπως λέει κι ο Δημ. Ιτούδης) να αλλάξουν τσιπ στο μυαλό τους, ώστε να φύγουν από τη Λιθουανία χαμογελαστοί. Η υπέρβαση δεν ήρθε σήμερα, μπορεί να έρθει αύριο και (μεταξύ μας) δεν θα χαλάσει και κανέναν. Σε επίπεδο εμπειρίας, ταλέντου κλπ οι Σέρβοι μας έχουν για πλάκα, έχουν όμως και σοβαρότατα προβλήματα χημείας. Αυτό είναι καινούριο φρούτο για τους (τέως) φίλους μας, που μέχρι φέτος έδειχναν αξιοσημείωτη ομοψυχία, αλλά μοιάζουν να έχουν χάσει την ισορροπία τους.

Τρελός επιστήμων

Ο Τεόντοσιτς συνεχίζει τις ασταθείς εμφανίσεις που είχε όλη τη χρονιά και πλέον έχει γίνει απόλυτος δικτάτορας στο παιχνίδι της ομάδας. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Τον ξέρουμε τον Μίλος, μπορεί να μας βάλει 7/8 τρίποντα και να μας καθαρίσει, φαίνεται όμως ότι αξίζει να του ασκήσουμε όσο περισσότερη πίεση γίνεται για να τον βγάλουμε από τις ευκολίες του. Ο Μπλατ το έκανε και κέρδισε 9 κατοχές και τελικά το παιχνίδι. Μπορούμε να παρουσιαστούμε καλύτεροι αύριο; Μπορεί ο Αντώνης Φώτσης να το πάρει προσωπικά και να είναι άπιαστος; Μπορούν οι γκαρντ μας να εμφανιστούν λίγο πιο εύστοχοι; Μπορεί ο κ. Ζούρος να μην θάψει τα φονικά του όπλα;

Θέλω να πω ότι, ΟΚ, οι άλλοι είναι καλύτεροι, αλλά δεν αξίζει να συμβιβαζόμαστε με ό,τι μας δίνουν οι μπουκμέικερ. Με ένα τόσο νεότευκτο σύνολο όλα τα άλλοθι του κόσμου είναι δικά μας. Όμως τα άλλοθι χρησιμεύουν μόνο στους εγκληματίες και τα δικά μας παιδιά ακόμα δεν έχουν φτάσει στο πρώτο τους… αίμα. Ίσως αύριο να γίνει το μπαμ.

Γιώργος Σκιάς

– Η επίσημη σχολιογραφική γραμμή για την Εθνική είναι «ψηλά το κεφάλι, έχουμε κάνει υπέρβαση, κλπ». Ναι, αλλά η υπέρβαση αυτή δεν έχει γίνει στο τουρνουά. Έχει γίνει στην προετοιμασία: μια αξιόμαχη ομάδα στήθηκε στα πολύ γρήγορα. Επί λιθουανικού εδάφους περιμένουμε. Δεν είναι και απλό.

– Το κάζο που έπαθαν οι Λιθουανοί είναι πέραν πάσης φαντασίας. Εκτέθηκε κι ο έρμος ο Σάρας που παρακαλούσε το θεό για μια νέα συνάντηση με την Ισπανία. Δυστυχώς, αν δεν κάνει πάλι καμιά ταρζανιά ο Μπλατ, θα ξαναδούμε τη γνωστή αντιπαθητική παρέα να χαμογελά με το χρυσάφι στο στήθος.

– Για τους… γείτονες έχουμε πια ξεμείνει από επαίνους. Είναι απίστευτο το πώς με μόλις δύο «καραμπινάτους» παίκτες Ευρωλίγκας κατάφεραν τόσα πολλά. Μήπως πάνε και τελικό.

– Άλλαξε η μοίρα τους με τον ΜακΚάλεμπ που δεν είναι πια το φάντασμα που αντιμετώπισε την άνοιξη Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Το δίδαγμα είναι ότι ο κόσμος αλλάζει και οι κ.κ. της ΕΟΚ ίσως πρέπει να το ξανασκεφτούν.

– Να ένα ωραίο θέμα: υποτιθέσθω ότι η ομοσπονδία δεχόταν να… λερώσει τα χέρια της και να μπει στο κόλπο των νατουραλιζέ Αμερικανών. Ποιον θα διαλέγατε;

– Αν στον πάγκο είχαμε ακόμα τον Παναγιώτη Γιαννάκη, μάλλον θα παίρναμε τον Μπλέικνι. Ή μήπως τον Τζος Τσίλντρες;

– Αν στον πάγκο είχαμε ακόμα τον Γιόνας Καζλάουσκας, θα ψηφίζαμε ξερό Τάιους Έντνεϊ. Ακόμα και στα 50…

– Δηλαδή, κάθε κόουτς έχει κι έναν παίκτη-φετίχ. Για τον Ηλία Ζούρο αυτός δεν είναι ο Δημήτρης Μαυροειδής.