Ισπανία-Γαλλία: για το «repeat» ή το «επιτέλους»!

Την Κυριακή το βράδυ Ισπανία και Γαλλία θα αναμετρηθούν στο μεγάλο τελικό του Ευρωμπάσκετ 2011. Δύο ομάδες με πολλούς αστέρες στις τάξεις τους απέχουν πλέον 40 λεπτά από το τρόπαιο και καμία δεν πρόκειται να παραιτηθεί εύκολα από τη διεκδίκησή του. Πολύ δυνατές, αλλά και με αδυναμίες, οι οποίες φάνηκαν άλλωστε μέσα στο τουρνουά, καμία από τις δύο δεν θα βρεθεί αήττητη στο τζάμπολ του τελικού.

Αυτό που υπόσχονται είναι μια μάχη μέχρι τελικής για το πολυπόθητο τρόπαιο. Γκασόλ, Ναβάρο, Καλντερόν, Ρούντι, Σαν Εμετέριο, απέναντι σε Πάρκερ, Νοά, Μπατούμ, Ζελαμπάλ, Ντε Κολό. Προσδεθείτε και ας ελπίσουμε ο τελικός να είναι μια μπασκετική γιορτή που δύσκολα θα ξεχάσουμε.

Η μέρα με τη νύχτα

Πολλά χωρίζουν τις δύο ομάδες. Πριν καν φτάσουμε στα στιλ παιχνιδιού, αρχίζουν οι διαφορές. Η μία είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία 10 χρόνια. H Ισπανία τα τελευταία 10 χρόνια έχουν 1 χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ (2009), 2 ασημένια μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ (2003, 2007), μία 4η θέση (2005), 1 χρυσό σε Μουντομπάσκετ (2006) και 1 ασημένιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2008).

Απέναντί τους οι Γάλλοι, που πήραν το ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000 (αλλά αυτό πια δεν είναι στην τελευταία δεκαετία) αλλά δεν προκρίθηκαν στην Αθήνα και το Πεκίνο, βγήκαν 5οι στο Μουντομπάσκετ του 2006 και 13οι το 2010, ενώ πήραν το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του 2005, μοναδικό μετάλλιό τους από το 1959 στη διοργάνωση.

Οι Ισπανοί θα παίξουν την Κυριακή στον 3ο συνεχόμενο τελικό σε Ευρωμπάσκετ, θα διεκδικήσουν το 2ο συνεχόμενο τρόπαιο, ενώ οι Γάλλοι θα παίξουν στον πρώτο τελικό της ιστορίας τους σε Ευρωμπάσκετ, μιας και το 1949 που πήραν το μοναδικό ασημένιο το Ευρωμπάσκετ είχε γίνει με όμιλο και όχι με πλέι οφς στο τέλος.

Μια ματιά στους αριθμούς

Η Ισπανία έχει την καλύτερη επίθεση στο τουρνουά βάζοντας 83.9 πόντους, η Γαλλία σκοράρει 79.1, με τους Ισπανούς να δέχονται 70.4 πόντους και τους Γάλλους 74.5. Βέβαια, αν βγάλουμε το μεταξύ τους παιχνίδι που ήταν παρωδία από πλευράς Γάλλων, τα νούμερα για τους Ισπανούς γίνονται 82.6-70.6 και για τους Γάλλους 80.2-72.1 με την ψαλίδα να μικραίνει πολύ.

Εντός παιδιάς οι Γάλλοι είναι καλύτεροι, σουτάρουν με 48.7%, ενώ οι Ισπανοί με 46.6% με τη διαφορά υπέρ της Γαλλίας να έρχεται… από τα τρίποντα, όπου οι Γάλλοι σουτάρουν με 37.9% και οι Ισπανοί με 33.2%. Στα δίποντα η Ισπανία έχει 52.3% και η Γαλλία 51.6%. Αμφότερες έχουν πολύ υψηλό ποσοστό στις βολές, 81.6% οι Γάλλοι και 79.9% οι Ισπανοί.

Οι Ισπανοί είναι η ομάδα που κατεβάζει τα περισσότερα ριμπάουντ στη διοργάνωση με 38.7 ανά αγώνα, ενώ οι Γάλλοι έχουν αρκετά λιγότερα, 34.2 και κάθε τους ματς. Η διαφορά στα επιθετικά ριμπάουντ είναι περίπου 3 υπέρ της Ισπανίας, 12 έναντι 9.6. Ισπανία και στις ασίστ, 19.5 ανά αγώνα για την παρέα του Καλντερόν, μόλις 12.3 για τον Πάρκερ και τους συμπαίκτες του, αλλά μοιάζει λογικό, καθώς απ’ την μια τροφοδοτείται πολύ ο Γκασόλ και οι λοιποί στη ρακέτα, ενώ απ’ την άλλη οι Γάλλοι έχουν παίκτες που τους αρέσει να δημιουργούν για τον εαυτό τους.

Μικρή διαφορά στα κλεψίματα, 8.1 για την Ισπανία και 7.8 για τους Γάλλους, ενώ και στα λάθη οι Γάλλοι κάνουν 12.8 και οι Ισπανοί 11.4 ανά αγώνα.

Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η Γαλλία επιτρέπει λιγότερα καλάθια εντός παιδιάς από τους αντιπάλους της ανά αγώνα (25.2 έναντι 26.1) παρότι οι αντίπαλοι της Γαλλίας σουτάρουν με 44.3% στα παιχνίδια της, ενώ της Ισπανίας με 42.6%.

Σε ατομικό επίπεδο

Ο Τόνι Πάρκερ είναι ο παίκτης που βάζει τους πιο πολλούς πόντους απ’ τις δύο ομάδες, 21.7 ανά αγώνα, ενώ ο Παού Γκασόλ είναι λίγο πιο κάτω με 20.4 σε κάθε ματς. Πιο εύστοχος όλων ο Νικολά Μπατούμ με 55.7% εντός παιδιάς, πάλι από κάτω του ο Παού Γκασόλ με 54.2% απ’ την άλλη πλευρά.

Διαφορά… ενός ριμπάουντ έχουν ο Παού Γκασόλ, που παίρνει 8.1 ανά αγώνα με τον Γιοακίμ Νοά που κατεβάζει 8.0 ανά ματς. Στις ασίστ, ο Τόνι Πάρκερ μοιράζει 4.3 ανά ματς, ενώ αρκετά πιο κάτω είναι ο Ρούντι με 3.2, πρώτος από τους Ισπανούς.

Και στα κλεψίματα από πάνω Γάλλος, με τον Νικολά Μπατούμ να έχει 2.1 και τον Πάρκερ 1.7, με τον Ρούντι να είναι ο καλύτερος Ισπανός με 1.6 σε κάθε ματς.

Περισσότερα λάθη κάνει ο Πάρκερ, 2.1 ανά ματς, λογικό αν σκεφτούμε την ώρα που περνά η μπάλα στα χέρια του, ενώ ο Μαρκ Γκασόλ έχει 1.8 μέσο όρο, αριθμός μεγάλος για ψηλό. Βέβαια, οι δυο τους είναι εκείνοι που παίζουν περισσότερο από τις ομάδες τους (35 λεπτά ο Πάρκερ, 28 ο Γκασόλ ανά ματς).

Οι Γάλλοι έχουν ένα μικρό προβάδισμα φαίνεται στις «μονάδες» όσον αφορά τη στατιστική, ενώ οι Ισπανοί δείχνουν να λειτουργούν καλύτερα ως σύνολο στα μαθηματικά του μπάσκετ.

Το τουρνουά

Και οι δύο φτάνουν στον τελικό με 9-1. Οι Γάλλοι έχασαν από τους Ισπανούς σε αγώνα που δεν τον πάλεψαν καν, ενώ οι Ισπανοί έχασαν στην πρώτη φάση από τους Τούρκους σε ματς που προφανώς και ήθελαν να κερδίσουν.

Την ήττα των Γάλλων δεν μπορούμε να την κρίνουμε αγωνιστικά, μιας και επρόκειτο για παρωδία. Συνήθως αυτά έρχονται να σε… δαγκώσουν στον κώλο που λένε και οι Αμερικάνοι, αλλά οι Γάλλοι θεωρούν ότι δεν θα επηρεάσει την ψυχολογία τους το γεγονός ότι έχασαν με 30 πόντους πριν λίγες ημέρες από την Ισπανία. Ίσως να είναι κι έτσι, αφού ξεκάθαρα παράτησαν τον αγώνα πριν καν αρχίσει, με τον Πάρκερ και τον Νοά να μην πατάνε καθόλου παρκέ και όλους τους άλλους να μοιράζουν το χρόνο τους για να μην κουραστούν, χωρίς να βάζουν το χέρι τους στη φωτιά ούτε μια φορά μέσα στον αγώνα.

Απ’ την άλλη, η Ισπανία σίγουρα θα έχει ένα μικρό ψυχολογικό προβάδισμα από τη νίκη αυτή, ακόμη κι όπως ήρθε. Δεν θα εμφανιστεί, προφανώς, χαλαρή, για τελικό Ευρωμπάσκετ μιλάμε, ούτε θα μπερδευτεί ότι η Γαλλία είναι εύκολος αντίπαλος. Όμως, λογικά θα έχει το τουπέ του φαβορί, αφού τέτοιο είναι άλλωστε.

Η ήττα των Ισπανών ήρθε από την Τουρκία, στον χειρότερο επιθετικά αγώνα τους στο τουρνουά. Μια ομάδα που σε 8 από τα 10 ματς της έχει βάλει πάνω από 82 πόντους, έβαλε όλους κι όλους 57 στους Τούρκους, οι οποίοι την εγκλώβισαν τελείως. Οι Γάλλοι παίζουν καλή άμυνα, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μην παρασυρθούν, όπως οι Τούρκοι, από το γρήγορο μπάσκετ των Ισπανών, οπότε ο τελικός λογικά θα πάει πάνω από τους 75-80 πόντους, τουλάχιστον για τον νικητή.

Δυνατά σημεία και αδυναμίες

Όταν η Ισπανία τρέχει μοιάζει ανίκητη. Η ισπανική σχολή αν ξέρει αν κάνει κάτι καλά, αυτό είναι ο αιφνιδιασμός. Αν η Ισπανία βρει γήπεδο, τότε το πιο πιθανό στους αγώνες της είναι να ανοίξει η διαφορά. Αν, αντιθέτως, μπλοκάρει επιθετικά και αρχίσει τις αργές επιθέσεις, δυσκολεύεται να ελέγχει το ματς, κάτι που φάνηκε και με τους Τούρκους και με τους Γερμανούς στο Ευρωμπάσκετ.

Από εκεί και πέρα, οι τεράστιες μπασκετικές προσωπικότητες του Παού Γκασόλ και του Ναβάρο είναι αυτές που κυριαρχούν στην Ισπανία. Οι δυο τους την έχουν φτάσει εκεί που είναι τώρα, οι δυο τους βάζουν σχεδόν τους μισούς πόντους της ομάδας και σε αυτούς πηγαίνει η μπάλα όταν «καίει». Είναι σε εκπληκτική κατάσταση, στον ημιτελικό έβαλαν 57 πόντους!

Οι υπόλοιποι είναι μια καλή ομάδα, με τον Μαρκ Γκασόλ να βρίσκει πολλές φάσεις, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι ο αδερφός του συγκεντρώνει την αντίπαλη άμυνα πάνω του. Το ίδιο ισχύει και για τον Ιμπάκα, ενώ ο Ρούντι έχει δευτερεύοντα ρόλο στην περιφέρεια, δεν σκοράρει πολύ, αλλά μοιάζει ικανοποιημένος να κάνει διάφορες δουλειές στο παρκέ. Ο Καλντερόν κρατά το τιμόνι, μαζί με τον Ρούμπιο, αλλά κανείς από τους δύο δεν κάνει ιδιαίτερα καλό τουρνουά, με αποτέλεσμα η Ισπανία να δυσκολεύεται στα κλειστά ματς να ελέγξει το ρυθμό και να σκοράρει απέναντι από στημένες άμυνες. Ο Ρούμπιο είναι μετρίως μέτριος και τα 17 σχεδόν λεπτά που μένει στο παρκέ αποτελούν… δώρο για τον αντίπαλο, ιδίως αν σκεφτούμε ότι ο Σάδα θα μπορούσε να γεμίσει αυτό το χρόνο πολύ καλύτερα. Ο Λιουλ παίζει κι αυτός γύρω στα 16 λεπτά, αλλά δεν παίρνει πολλές προσπάθειες, αναλώνεται σε καλή άμυνα και ρόλο επικουρικό στην επίθεση, καμία σχέση με τον παίκτη της Ρεάλ. Ο Σαν Εμετέριο παίζει πολύ λιγότερο απ’ όσο θα έπρεπε και μάλλον αυτό είναι το σημείο στο οποίο «ελέγχεται» περισσότερο απ’ όλα ο Σκαριόλο, καθώς μιλάμε για τον MVP της ACB κι έναν από τους καλύτερους της Ευρωλίγκας.

Ο Κλαβέρ κάνει πάρτι αν πατήσει παρκέ, αλλά μάλλον δεν θα… γιορτάσει στον τελικό, ενώ ο Ρέγιες παίζει πάντα, αλλά όχι πάντα με ρόλο στην ομάδα (στον ημιτελικό έπαιξε μόλις 1 λεπτό). Γενικώς, ο Σκαριόλο έχει «βολευτεί» με την τετράδα Παού-Ναβάρο-Μαρκ-Ρούντι και φοβάται πια να κάνει αλλαγές, κάτι που φαίνεται μέσα στα ματς.

Αυτό είναι και αδυναμία για τους Ισπανούς, καθώς οι τέσσερις κουράζονται με αποτέλεσμα οι επιθέσεις να κολλάνε, ενώ όσοι μπαίνουν μέσα δεν τολμάνε να σουτάρουν, καθώς έχουν μπει πια στην ψυχολογία του αναπληρωματικού παίκτη. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι 4 παίζουν 105 λεπτά από τα 200 ενός αγώνα, δηλαδή το 53%, αλλά κάνουν 40.5 σουτ, ενώ οι υπόλοιποι 8 παίζουν το υπόλοιπο 47% και κάνουν 23.5 σουτ, δηλαδή μόλις το 36% των σουτ.

Στο αργό παιχνίδι έχει πρόβλημα, στο γρήγορο έχει πλεονέκτημα, αν η ρακέτα κλείσει εξαρτάται πλήρως από τον Ναβάρο, ενώ όσον αφορά στο μακρινό σουτ, ουσιαστικά στηρίζεται στο Ναβάρο και μόνο σε αυτόν. Από όλη την υπόλοιπη ομάδα μόνο ο… Παού Γκασόλ σουτάρει πάνω από τον παγκόσμιο μέσο όρο του 33% (αλλά κάνει 1 σουτ ανά ματς), ενώ Ρούντι, Καλντερόν, Λιουλ, Σαν Εμετέριο (δεν θα πω καν Ρούμπιο) είναι κάτω από αυτό το ποσοστό.

Οι Γάλλοι στηρίζονται πολύ στις ατομικές προσπάθειες των αστεριών τους. Πάρκερ, Μπατούμ, Ντε Κολό και Ζελαμπάλ μπορούν να δημιουργούν για τον εαυτό τους, όπως και ο Ντιο. Έτσι, η επίθεση λίγο πολύ απλοποιείται για τους Γάλλους, που επίσης τους αρέσει αν τρέχουν, όμως κάτω από πιο ελεγμένες συνθήκες απ’ ότι οι Ισπανοί.

Ελέγχουν τα ριμπάουντ με τον Νοά και τον Πιετρούς, ενώ ο Πάρκερ μπορεί να διαλύσει κάθε άμυνα όσο κλειστή κι αν είναι με τα ντράιβ τους. Όμως, η μερική έλλειψη συστημάτων τούς κάνει μεν πιο απρόβλεπτους στην επίθεση, αλλά είναι και ο λόγος που «κολλάνε» και πιο εύκολα επιθετικά.

Χαρακτηριστικό του παιχνιδιού τους είναι η ωριμότητα στην τελική επιλογή, κάτι που φαίνεται κυρίως στο τρίποντο, όπου δεν θα σουτάρουν αν δεν έχουν πολύ καλές συνθήκες και πιθανότητες για σκορ.

Στις αδυναμίες τους ότι δεν υπάρχει άλλος ψηλός για να ματσάρει τους Γκασόλ πλην του Νοά, ο οποίος παίρνει βοήθειες από Ντιο και Πιετρούς, αλλά δεν θα είναι τόσο εύκολα τα πράγματα στον τελικό. Αν καταφέρει ο Νοά να μην κάνει φάουλ, τότε θα παλεύει επί 40 λεπτά για να ελέγξει τα ριμπάουντ, κάτι που οι Γάλλοι έκαναν με τον καλύτερο τρόπο ακόμη και απέναντι στους Ρώσους.

Πηδάνε όλοι μετά το σουτ και δεν αφήνουν τις φάσεις, ακόμη και σε βάρος ενός πιθανού αιφνιδιασμού. Ο Μπατούμ μοιάζει ως τώρα ασταμάτητος όποτε αποφασίζει να κάνει ντράιβ, ενώ είναι και φερέγγυος από το τρίποντο με 44% γεγονός που τον κάνει πολύ επικίνδυνο. Οι Γάλλοι δεν σουτάρουν πολλά τρίποντα, αλλά Μπατούμ, Ντε Κολό, Ζελαμπάλ (60%!), Καουντί και Αλμπισί είναι στον παγκόσμιο μέσο όρο ή πάνω από το 33%, γεγονός που τους κάνει επικίνδυνους όταν αποφασίζουν να σουτάρουν. Ο Τραορέ παίζει λίγο για να ξεκουράζει τον Νοά και να κατεβάζει ριμπάουντ, ο Καουντί έχει ειδικό ρόλο στην άμυνα, ενώ βοηθά όντας πολύ αθλητικός, ο Πιετρούς μπαίνει κυρίως για την άμυνα στο 3-4 και τα ριμπάουντ, ενώ ο Σεραφάν δύσκολα θα πατήσει παρκέ αν δεν υπάρχει πρόβλημα με φάουλ, όπως και ο Αλμπισί με τον Τσικαμπού. Ο Ντε Κολό θα σκοτώσει τους Ισπανούς αν βρει χώρο στην επίθεση (το ξέρουμε από πρώτο χέρι εμείς), ενώ θέμα είναι η κατάσταση του Ζελαμπάλ, που μετά τον τραυματισμό του είναι αγνώριστος.

Από εκεί και πέρα, η μπάλα μένει πάρα πολλή ώρα στα χέρια του Πάρκερ, που δημιουργεί για τους άλλους και τον εαυτό του, ο Μπατούμ είναι ξεκάθαρα πολύ χαρισματικός, ενώ Νοά και Ντιο μπορούν να σκοράρουν κοντά στο καλάθι αν πάρουν την μπάλα όπως τη θέλουν.

Στηρίζονται κι αυτοί σε 4 παίκτες, Πάρκερ, Μπατούμ, Νοά και Ντιο παίζουν 25-35 λεπτά. Αυτοί οι 4 παίζουν συνολικά 120 λεπτά ανά αγώνα, δηλαδή το 60% του χρόνου του ματς, και παίρνουν 40 από τις 60 προσπάθειες της ομάδας εντός παιδιάς, δηλαδή το 66%.

Ο πάγκος

Ο Σκαριόλο είναι απίστευτα έμπειρος, έχει στα χέρια του μια αρμάδα με παικταράδες, αλλά αυτή η Ισπανία δεν μοιάζει να παίζει κοντά στο 100% των δυνατοτήτων της, παρά μόνο σε στιγμές έκλαμψης μέσα στο ματς. Αυτό την κάνει πιο προβλέψιμη και πιο θνητή. Ο Ιταλός τεχνικός φοβάται να κάνει αλλαγές ώρες ώρες λες και θα του προσάψουν την αποτυχία αν χάσει με τον… Σαν Εμετέριο στο παρκέ και όχι με τον Ρούντι. Κακό αυτό για την Ισπανία, που θα μπορούσε να είναι ένα επίπεδο πιο πάνω, αλλά απ’ την άλλη έχει βρει την ισορροπία της στα αποδυτήρια, κυρίως γιατί όλοι πίστευαν στο χρυσό και κανείς δεν γκρινιάζει όπως κι αν βάλει ένα μετάλλιο στο στήθος, ιδρωμένος ή όχι.

Μεγάλες συγκινήσεις ή αποτυχίες δεν ήρθαν, το ματς με τη Λιθουανία πέρασε αναίμακτα, οι Πολωνοί έφτασαν κοντά αλλά δεν προκάλεσαν έμφραγμα και η κατά κράτος ήττα από τους Τούρκους πέρασε αναίμακτα με τη δικαιολογία ότι δεν έπαιζε ο Παού και οι άλλοι ήταν κουρασμένοι. Αλήθεια ή… μισή αλήθεια, το θέμα είναι ότι έπιασε και κανείς δεν χάλασε την ηρεμία της ομάδας. Κι αυτό μετράει πολύ σε ένα τουρνουά. Στα νοκ άουτ είχε εύκολο έργο, οι Σλοβένοι δεν βλέπονταν, ενώ οι Σκοπιανοί ήταν μαχητικοί και καλύτερα στημένοι από την Ισπανία στο παρκέ, αλλά απ’ τη μια έβλεπες Σαμαρτζίσκι και απ’ την άλλη Παού Γκασόλ, κι αυτό έκανε κάποια στιγμή τη διαφορά του στο ματς.

Απ’ την άλλη ο Κολέ πρέπει να πολεμήσει τη φήμη της ομάδας λούζερ. Ως τώρα στο τουρνουά τα κατάφερε, κι ας ήταν ξεκάθαρα τυχερός απέναντι στην Ελλάδα. Η Γαλλία πέτυχε να κερδίσει τη Σερβία στον πρώτο γύρο κι εκεί ήταν σα να ανέβηκε σκαλοπάτι, ενώ μετά ήρθε και η νίκη επί της Λιθουανίας και της Τουρκίας για να κάνει τους Γάλλους να νιώθουν ότι μπορούν να φτάσουν στο χρυσό. Ο Κολέ παράτησε το ματς με την Ισπανία και εκ του αποτελέσματος αυτό «του βγήκε», αφού η πολύ βαριά ήττα πέρασε στα ψιλά, με την ομοσπονδία να καλύπτει τον προπονητή και τους παίκτες να δείχνουν ότι δεν νοιάζονται.

Έτσι, φτάνει στον τελικό και μπορεί να λέει στους παίκτες τους ότι «τους αφήσαμε να μας κερδίσουν, τώρα δείξτε τους ποιοι είμαστε» και όχι να προσπαθεί να δικαιολογήσει γιατί ενώ έχασε 4 μέρες πριν στα ίσα, τώρα μπορεί να κερδίσει. Επικίνδυνα παιχνίδια είναι αυτά, αλλά τους βγήκαν των Γάλλων, κι αυτό προφανώς και είναι ρέντα.

Κατά τα άλλα, ο Κολέ εκμεταλλεύεται τους αστέρες του σωστά, χρησιμοποιεί τους υπολοίπους περισσότερο από τον Σκαριόλο, ίσως κι επειδή έχει απουσίες, που τον ανάγκασαν να αναθεωρήσει. Γιατί με Τουριάφ, Μπομπουά, Μ. Πιετρούς στο ρόστερ δεν ξέρω αν θα πάταγαν μετά την πρώτη οκτάδα άλλοι παρκέ.

Η ψυχολογία και η πρόβλεψη

Η ψυχολογία θα είναι με τους Ισπανούς, καθώς έχουν ήδη αποδείξει τους εαυτούς τους τα τελευταία χρόνια και όταν η μπάλα τα καίει θα τους είναι πιο εύκολο να βρουν το δρόμο για το καλάθι. Απ’ την άλλη, οι Γάλλοι, παρά τις πολλές απουσίες στο τουρνουά, μοιάζουν για πρώτη φορά σίγουροι για τους εαυτούς τους. Στον ημιτελικό ήταν πολλές κλάσεις καλύτεροι από τον προημιτελικό, κάτι που δείχνει ότι αποκτούν ψυχολογία μέσα στο ίδιο το τουρνουά από τις νίκες τους.

Απέναντι στην Ισπανία δεν έχουν αποδείξει τίποτα. Κάθε χρόνο προσπαθούν με κάθε τρόπο να την αποφύγουν, κάτι που έκαναν και φέτος, με το να κάτσουν να χάσουν στον όμιλο στο μεταξύ τους ματς. Όλοι, βέβαια, θυμόμαστε το αστείο Ελλάδα-Γαλλία πριν 2 χρόνια. Για πρώτη φορά καλούνται να την αντιμετωπίσουν σε τελικό και θα πρέπει να δείξουν ότι έχουν τα κότσια (για να το πω κομψά) να το κάνουν.

Είναι ξεκάθαρα ερωτηματικό αυτό, αφού δεν το έχουν ξανακάνει. Το αν την Κυριακή το βράδυ θα έχουμε νέο πρωταθλητή Ευρώπης ή αν η βασιλεία των Ισπανών θα πάρει παράταση για ακόμα 2 χρόνια, εξαρτάται από τον Πάρκερ και την παρέα του.

Οι Ισπανοί είναι το φαβορί, όμως δεν μοιάζουν απόλυτα έτοιμοι για το χρυσό. Έχουν χτυπητές αδυναμίες στον τρόπο που στήθηκαν από τον Σκαριόλο και οι Γάλλοι αυτές θα κληθούν να αντιμετωπίσουν. Μεγάλο ενδιαφέρον θα έχει πώς θα αντιδράσει η Γαλλία αν δεν της βγει το ματς και σε κάποιο σημείο του μείνει πίσω με 8-10 πόντους. Το πρόσφατο παρελθόν άλλων τουρνουά μας έχει δείξει ότι εκεί… τελειώνει ο αγώνας και η Γαλλία δεν έχει τα κότσια, την ψυχολογία και την κλάση για να παλέψει για την ανατροπή. Φέτος, οι Γάλλοι θέλουν να σβήσουν με μονοκοντυλιά όλη την κακή παράδοση και τις μαύρες ήττες στις τελευταίες διοργανώσεις.

Αν μη τι άλλο, ο τελικός θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όποιος κι αν κερδίσει. Ραντεβού την Κυριακή στις 21:00 στο παρκέ της νέας αρένας του Κάουνας, για τη μεγαλύτερη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τουλάχιστον για τα επόμενα δυο χρόνια. Ας απολαύσουμε έναν τελικό που έχει όλα τα φόντα να μας αποζημιώσει με το θέαμα και τη διακύμανσή του κι ας ελπίσουμε σε 2 χρόνια να παίζει η εθνική μας στον αντίστοιχο αγώνα του Ευρωμπάσκετ 2013…

Νίκος Κουσούλης