Κάποιος φοβάται; Υπάρχει λύση!

Δημοσιεύτηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2008

Όταν ανοίγεις το στόμα σου και μιλάς για κάποιον, την ώρα που αυτός απέχει αρκετά (χρονικά) από εσένα, προφανώς νιώθεις ότι απειλείσαι. Όταν γράφεις για έναν αντίπαλο που είναι μακρινός, προφανώς τον σκέφτεσαι και τον υπολογίζεις περισσότερο απ’ όσο θα ήθελες. Κοινή συνισταμένη των δύο αυτών; Ο φόβος.

Φόβος καινούργιος αυτός που νιώθουν οι Αμερικάνοι μετά τα συνεχή στραπάτσα. Φόβος που τους έχει οδηγήσει στο να αλλάξουν νόμους και κανόνες, να τροποποιήσουν πολιτικές, να κυνηγήσουν παρασκηνιακές συμφωνίες, να περιθωριοποιήσουν ομάδες, να επιδιώξουν επειγόντως την ανασύνταξη και την άνοδο στην κορυφή.

Γιατί για μια χώρα τα πρωτεία της οποίας ουδέποτε αμφισβητήθηκαν, τα τελευταία 8 χρόνια είναι πολύ άσχημα και, κυρίως, πολλά. Μπορεί το 1998 να υπήρχε δικαιολογία (λογική και σωστή, ότι έλειπαν οι NBAερς), αλλά το 2002, το 2004 και το 2006 δεν υπήρχε τίποτα. Αρχικά, οι Αμερικάνοι υποστήριξαν ότι το 2002 δεν μπόρεσαν να κατεβάσουν καλή ομάδα, αλλά παρατάχθηκαν με δευτεροκλασάτα ονόματα. Όμως, το πρώτο χαστούκι ήταν πολύ ισχυρό. Το δεύτερο (2004) και το τρίτο (2006) ήταν εκκωφαντικά. Αυτή τη στιγμή, σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί αστέρες έχουν κηλιδώσει την εικόνα τους, κουβαλώντας στην πλάτη μία αποτυχία με την εθνική ομάδα. Ουσιαστικά, οι 4 που δεν το έχουν πάθει είναι ο Σακίλ Ο’ Νιλ, ο Κέβιν Γκαρνέτ, ο Τζέισον Κιντ και ο Κόμπι Μπράιαντ, δεδομένου ότι ο Ζιλμπέρτ Αρίνας θεωρείται… περιθωριακός. Όμως, οι δύο πρώτοι έχουν γυρίσει οριστικά την πλάτη στην εθνική, παρά τις συνεχείς συζητήσεις κι εκκλήσεις από τους υπευθύνους. Να δούμε στα γρήγορα ποιοι από τους αστέρες έχουν συμβάλλει στο να ξεθωριάσει η απόλυτη δύναμη του μπάσκετ; Δείτε ονόματα (κατά χρονολογική σειρά πρώτης συμμετοχής από το 2002): Μπαρόν Ντέιβις, Αντρέ Μίλερ, Πολ Πιρς, Μπεν Ουάλας, Έλτον Μπραντ, Ζερμέν Ο’ Νιλ, Ρέτζι Μίλερ, Σον Μάριον / Καρμέλο Άντονι, Τιμ Ντάνκαν, Κάρλος Μπούζερ, Άλεν Άιβερσον, ΛεΜπρον Τζέιμς, Στέφον Μάρμπερι, Ντουέιν Ουέιντ, Αμάρε Στανταμάιρ, Λαμάρ Όντομ / Κρις Πολ, Κρις Μπος, Τζο Τζόνσον, Κιρκ Χάινριχ, Ντουάιτ Χάουαρντ για να αναφέρω τα πλέον ηχηρά. Τι έγινε; Δεν μπορείτε να βρείτε κανέναν από τους αστέρες του σήμερα που να μην έχει αποτύχει με την εθνική; Πράγματι, είναι μόνο ο Κιντ και οι Κόμπι, Αρίνας, Άλεν, Ντερόν Ουίλιαμς (για να φτάσουμε μέχρι εκεί). Ο Αρίνας ήδη αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, επίσημα γιατί είναι τραυματίας, ανεπίσημα γιατί… έχει μεγάλο στόμα, ενώ ο Άλεν δεν θα είναι εκεί. Έχουν κληθεί και οι Πρινς, Ντουράντ, Τσάντλερ, Μάικ Μίλερ. Όμως, η καταγραφή όλων των νέων μεγάλων υπεραστέρων (ΛεΜπρον, Ουέιντ, Καρμέλο, Χάουαρντ), των βασικών προϊόντων που πουλάει το αμερικανικό μπάσκετ, στα ρόστερ των αποτυχιών, έχει κοστίσει στους Αμερικάνους. Εξ ου και η προσπάθεια να πειστεί ο Κόμπι και ο Κιντ, εξ ου και η αλλαγή στους νόμους με την… εθνική ομάδα τριετίας (2006-08) εξ ου και οι κυρώσεις σε όσους αρνηθούν πρόσκληση (εξαιρείται βεβαίως ο Γκαρνέτ, που δεν τον ακουμπάει κανείς).

Το 1992 ο Τζόρνταν έλεγε ότι μόνο ο Πέτροβιτς τον κοίταζε και δεν τον φοβόταν, ο Μπάρκλεϊ έλεγε ότι οι προπονήσεις της Dream Team ήταν καλύτερες από τους αγώνες της, ο Καρνισόβας… τραβούσε φωτογραφίες, όλοι ούτε που σκέφτονταν ότι μπορούν να κερδίσουν τους ημίθεους. Αυτά είναι παρελθόν. Πλέον, κανείς δεν φοβάται τον ΛεΜπρον και τον Καρμέλο, όλοι γελούν με την τρομάρα του Χάουαρντ κάθε φορά που έσκαγε πάνω του ο Σχορτιανίτης, άπαντες σκέφτονται και μειδιούν το «χαμένο» στο άπειρο βλέμμα του Ζερμέν Ο’ Νιλ το 2002.

Το προϊόν κινδυνεύει και η ανάγκη επανάκτησης της κορυφής είναι τεράστια.

Ο ΛεΜπρον είχε δηλώσει πριν το 2004: «Αν δεν μπορέσουμε να πάρουμε το χρυσό, πάει να πει ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί. Άρα θα πρέπει να μην ξανακατέβουμε και να πάρουν άλλους καλύτερους στη θέση μας». Ποιοι την πλήρωσαν από εκείνη την εθνική; Ο Στέφον Μάρμπερι και ο αντιδραστικός Άλεν Άιβερσον, με τον Τιμ Ντάνκαν να γυρνάει την πλάτη στην ομάδα από τότε. Ο ΛεΜπρον ξαναέπαιξε για όσους δεν το θυμούνται. Και ξαναέχασε.

Και φτάνω στον λόγο του σημερινού κομματιού. Ο Κόμπι δήλωσε στο Slam πριν από λίγο καιρό ότι οι συμπαίκτες του στην εθνική, που έχουν εμπειρία Ολυμπιακών ή Παγκοσμίων: «Μου λένε όλοι πόσο καλοί είναι οι Ευρωπαίοι παίκτες, πόσο σκληροί αμυντικοί είναι και πόσο δύσκολο είναι να τους αντιμετωπίσεις. Θα τους δείξω το καλοκαίρι τι σημαίνει εθνική Η.Π.Α.». Δεν χρειάζεται Κόμπι, μας έδειξαν και οι περσινοί στην Ιαπωνία!

Βέβαια, δεν είναι μόνο το σημαντικότερο προϊόν του αμερικανικού μπάσκετ, που ασχολείται από το χειμώνα με τους… Διαμαντίδη και σία, αλλά και το NBA. Αν είδατε την πρώτη σελίδα του μετά το all–star game, σίγουρα θα τράβηξε την προσοχή σας το άρθρο για την τεράστια… χημεία μεταξύ του Κιντ, του ΛεΜπρόν και του Χάουαρντ, η οποία φάνηκε στο all–star game! Αυτό μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει στους απανταχού φιλάθλους του μπάσκετ, καθώς, όπως λέει το άρθρο, η απόδειξη είναι οι φάσεις που έβγαζαν οι τρεις τους για την Ανατολή κατά τη διάρκεια του ματς! Μιλάμε για το all–star game στο οποίο η «άμυνα» δεν είναι καν λέξη υπαρκτή. Και κατέληγε στο σκεπτικό του το άρθρο ότι έδειξαν πέρσι το καλοκαίρι (στο Παναμερικανικό) ψήγματα της συνεργασίας τους, την επιβεβαίωσαν ηχηρά στο all–star και όλοι περιμένουν να τους απολαύσουν στο Πεκίνο, καθώς με τη συνεργασία τους στο all–star game έδωσαν πολλές υποσχέσεις! Κάνω ένα διάλειμμα για να σκουπίσετε τα δάκρυα (από τα γέλια) απ’ τα μάτια σας…

Συνεχίζω. Οι Αμερικάνοι βλέπουν από το χειμώνα Αργεντίνους, Ισπανούς, Έλληνες, Λιθουανούς στους εφιάλτες τους. Και είναι στο χέρι των δικών μας να τους «κόψουν το βήχα» ξανά φέτος, με την κόντρα των κόσμων να έχει φτάσει στο ανώτατο σημείο της.