Now, noone is Kidd-ing!

Δημοσιεύτηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2008

Δύο ημέρες πριν τη λήξη της μετεγγραφικής περιόδου και ο πυρετός του τίτλου στο NBA έφτασε στο ανώτατο σημείο του. Οι Ντάλας Μάβερικς έγιναν η τελευταία (μέχρι στιγμής) ομάδα που θέλει να αλλάξει τη μοίρα της και αλλάζει πρόσωπο με την απόκτηση ενός παικταρά.

Την αρχή έκαναν οι Λος Αντζελες Λέικερς με τον Παού Γκασόλ, συνέχισαν οι Φίνιξ Σανς με τον Σακίλ Ο’ Νιλ, ύστερα οι Ατλάντ Χοκς με τον Μάικ Μπίμπι, για να φτάσουμε στους Μάβερικς και τον Τζέισον Κιντ. Μέχρι την Πέμπτη υπάρχουν 2 ημέρες και οι Νάγκετς προσπαθούν να γίνουν η 5^η ομάδας της… τρελαμένης παρέας, ενώ κινήσεις (αργές) κάνουν και οι Μπουλς.

Το Ντάλας ανήκει στην κατηγορία του Φίνιξ. Είδε ότι με το ρόστερ που είχε δεν… την πάλευε στα πλέι οφ, πείστηκε ότι πρέπει να έχει 2 παικταράδες, καθώς ένας (Ντιρκ) δεν φτάνει και αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα. Αυτό δεν ήταν άλλο από το να επαναφέρει τον Τζέισον Κιντ μετά από 11 χρόνια στην ομάδα. Όμως, το Ντάλας ακολούθησε άλλο δρόμο από εκείνον του Φίνιξ και των Λέικερς. Δεν πήρε ψηλό, αλλά πλέι μέικερ. Κι αυτό έχει τουλάχιστον ενδιαφέρον.

Πλέον, οι Μάβερικς είναι πλήρεις στις πρώτες 4 θέσεις, μόνο που ο Γερμανός, αν θέλει τίτλο, θα πρέπει να παίζει… σε δύο θέσεις. Γιατί; Μα γιατί στο ρόστερ τους έχουν έναν ψηλό (Έρικ Νταμπίερ), ο οποίος κάθε άλλο παρά συνεπής και αξιόπιστος είναι. Με τον Νταμπίερ, ήδη ο Ντιρκ αναγκάζεται να βγάζει 20-30 λεπτά σε κάθε αγώνα στη θέση «5», ενώ αν κάνει καμιά πλάκα ο Νταμπίερ και τραυματιστεί, ο Γερμανός θα πρέπει να παίζει… 48 λεπτά πεντάρι!

Βέβαια, το Ντάλας πήρε από τους Νετς και τον Μαλίκ Άλεν, που είναι τεσσαροπεντάρι (ας πούμε), αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να τον θεωρήσει λύση. Για να καταλάβετε το μέγεθος της λειψανδρίας στο Ντάλας, μετά τον Νοβίτσκι, τον Νταμπίερ και τον Άλεν, ο επόμενος πιο ψηλός παίκτης των Μάβερικς είναι το… Ντιβέιν Τζορτζ! Μπορεί, βέβαια, το Ντάλας να κινηθεί για κάποιον φρι έιτζεντ μέχρι την Πέμπτη, αλλά είναι δύσκολο.

Το θέμα, όμως, είναι ότι επιτέλους ο Γερμανός έχει δίπλα του έναν ακόμη πρωτοκλασάτο παίκτη. Επίσης, Κιντ, Τέρι, Χάουαρντ, Στακχάουζ και Νοβίτσκι φτιάχνουν μια πολύ δυνατή ομάδα, τουλάχιστον μια κλάση ανώτερη από αυτή που το Ντάλας είχε ως τώρα. Και ο αντίλογος στους διαφωνούντες με τη μετεγγραφή λέει ότι με το παλιό ρόστερ το Ντάλας είχε δείξει ότι… δεν μπορούσε.

Όμως, το ενδιαφέρον της μετεγγραφής έγκειται στο ότι το Ντάλας δεν επέλεξε το δρόμο των άλλων. Πήρε πλέι μέικερ και όχι σέντερ, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να κοντράρει τις ομάδες της Δύσης στους ψηλούς (Χιούστον-Γιάο, Σπερς-Ντάνκαν, Σανς-Σακίλ, Λέικερς-Γκασόλ), αλλά θα ρίξει αλλού το βάρος του παιχνιδιού του. Όμως, πάντα υπάρχει ο φόβος ο Ντιρκ να αναλωθεί σε ανούσιες αποστολές άμυνας απέναντι στους καλύτερους σέντερ του πρωταθλήματος και το Ντάλας να πάει άπατο.

Πάντως, δεν μπορείτε να πείτε, οι Μάβερικς και ο Κιούμπαν κατάφεραν να το κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρον το πρωτάθλημα στα μισά του. Ο πρόεδρος του Ντάλας, τελικά, αν έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στην οικογένειά του ή τον Νοβίτσκι, θα διάλεγε χωρίς σκέψη τον τελευταίο. Το απέδειξε και όταν ο Έιβερι Τζόνσον, προπονητής του Ντάλας, του ζήτησε να δώσει τον Ντιρκ ανταλλαγή και να πάρει άλλο παίκτη. Ο Κιούμπαν αρνήθηκε τόσο γρήγορα το αίτημα αυτό, που ο Τζόνσον δεν θυμάται καν αν το…έθεσε. Βέβαια, ο Τζόνσον, ως κλασικό πνεύμα αντιλογίας, του είπε ότι δεν θέλει και τον Κιντ, αλλά ο Κιούμπαν ως πρόεδρος που σέβεται τον εαυτό του, τον έγραψε εκεί που κάθε πρόεδρος γράφει τον προπονητή του.

Ο Κιούμπαν ονειρεύτηκε έναν παίκτη να δίνει την μπάλα στον Ντιρκ, πιθανότατα επειδή λυπήθηκε με το τι περνάει ο Γερμανός κάθε καλοκαίρι στην εθνική της χώρας του από Χάμαν, Ντεμιρέλ και Ρόλερ, αλλά και κάθε χειμώνα από Χάρις και Τέρι. Πια, ο Νοβίτσκι δεν έχει απλώς έναν πλέι μέικερ να του δίνει την μπάλα, αλλά έχει τον καλύτερο Αμερικανό πλέι μέικερ να το κάνει. Και καλείται να αποδείξει ένα άλλο πράγμα: ότι μπορεί να πάρει τίτλο χωρίς πρωτοκλασάτο πεντάρι στην ομάδα. Ξέρετε πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος το έκανε αυτό;

Έχουν ήδη περάσει 10 χρόνια. Ήταν το 1997-98 και το έκαναν οι Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν, που είχαν Λουκ Λόνγκλεϊ και Μπιλ Ουένινγκτον στο «5». Από τότε πρωτάθλημα έχουν πάρει οι Σαν Αντόνιο Σπερς (1999, 2003, 2005, 2007) με τον Τιμ Ντάνκαν στη διάθεσή τους, οι Λος Αντζελες Λέικερς (2000, 2001, 2002) με τον Σακίλ Ο’ Νιλ στο ρόστερ τους, οι Ντιρόιτ Πίστονς (2004) με τον Μπεν Ουάλας στην ομάδα τους και οι Μαϊάμι Χιτ (2006) με τον Σακίλ Ο’ Νιλ στο ρόστερ.

Αυτό κι αν είναι πρόκληση για τον Γερμανό.