Ν. Κρεμαστής: Μην προσβληθεί ο Ιβάνοβιτς πάνω απ’ όλα!

«Δεν πήρα τάιμ άουτ, γιατί δεν ήθελα να προσβάλω τον αντίπαλο προπονητή…». Εντάξει, έχει κάνει βλακείες και βλακείες φέτος ο Ίβκοβιτς, αλλά πια μπορεί να είναι σίγουρος ότι στο τέλος της σεζόν θα έχει την άκυρη ατάκα της χρονιάς. Ο Ολυμπιακός μέσα σε 12 δευτερόλεπτα έχασε τη διαφορά με τη Λαμποράλ, διαφορά που με αίμα προσπαθούσε να πάρει στα προηγούμενα 39:48, διαφορά που θα του απλοποιούσε πολύ τα πράγματα όσον αφορά στο πλασάρισμα (δεν μιλάω για τις νίκες).

Προφανώς πιο σημαντικό από την πορεία του Ολυμπιακού φέτος είναι η… ζαχαρένια του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, που, ναι, συμφωνώ κι εγώ ότι κάποιες φορές είναι να τον λυπάσαι όπως κοκκινίζει και ουρλιάζει για τα λάθη των παικτών του, αλλά και η φιλανθρωπία λόγω εορτών έχει τα όριά της.

Ο Ίβκοβιτς έκανε ξανά το λάθος με τον Κατσίβελη στο κατέβασμα στα τελευταία δευτερόλεπτα. Έκανε αλλαγή, αλλά έβγαλε τον Χάινς, πάει η άμυνα στη ρακέτα στο ντράιβ του Σαν Εμετέριο. Κράτησε τον Κατσίβελη, ο οποίος προφανώς είναι πολύ πιτσιρικάς και μπλοκάρει ακόμα στα τελευταία κρίσιμα, αποδείχτηκε για 2η φορά φέτος με λάθος στην τελευταία κατοχή.

Η ατάκα… «νόμιζα ότι με τον Σπανούλη στην πεντάδα θα κυκλοφορούσαμε καλά την μπάλα» προφανώς και ήταν αστεία, καθώς 5 δευτερόλεπτα έμεναν, μια πάσα ήταν το όλο θέμα, όχι η… κυκλοφορία.

Το τάιμ άουτ θα έδινε επαναφορά από το κέντρο του γηπέδου, οπότε ακόμη και σε περίπτωση λάθους οι Ισπανοί θα πέταγαν την μπάλα από μακριά, και όχι σε εντελώς ελεύθερο τρίποντο από τα 6.75 μέτρα.

Η διαφορά χάθηκε από παροιμιώδη χαζομάρα του Ίβκοβιτς, που ενώ είναι ο πιο έμπειρος προπονητής στην Ευρώπη και έχει δει χίλιες τέτοιες φάσεις στην καριέρα του, έπραξε σαν να είναι πρωτάρης.

Το δεύτερο δεκάλεπτο και τα υπόλοιπα 30 λεπτά…

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από το ματς είναι η εμφάνιση του Ολυμπιακού στη 2η περίοδο, παρότι η ομάδα προερχόταν από ένα κάκιστο πρώτο δεκάλεπτο. Στη δεύτερη περίοδο ο Ολυμπιακός έπαιξε ένα πεντάλεπτο πολύ δυνατή άμυνα, έτρεξε ένα σερί 14-2, σκόραρε εύκολα στον αιφνιδιασμό και όλοι μας χαρήκαμε την παρουσία του Παπανικολάου στο παρκέ, που προσωπικά στο διάστημα αυτό μου θύμισε τον Βασιλόπουλο σε παλιές καλές εποχές.

Έτσι, το 17-26 έγινε 31-31 και 36-31. Μετά είχαμε το γνωστό πρόβλημα με τις μισές πεντάδες του Ολυμπιακού, που η ομάδα δεν μπορεί να σκοράρει με τίποτα, έτσι, στο τελευταίο πεντάλεπτο της αναμέτρησης ο Ολυμπιακός έβγαζε τη μία άμυνα μετά την άλλη, αλλά μπροστά έβαλε μόλις 4 πόντους σε 3,5 λεπτά και 6 συνολικά μέχρι το τρίποντο του Πελεκάνου στο τελευταίο δευτερόλεπτο.

Έτσι, αντί να πνίξει τη Λαμποράλ και να φύγει 10-12 πόντους, τη στιγμή που οι Ισπανοί τα είχαν χαμένα, πήγαμε στο ημίχρονο με το εύθραυστο +5, που φάνηκε στην επανάληψη ότι δεν μετρούσε καθόλου.

Και στην επανάληψη κουραστήκαμε να βλέπουμε την άσχημη αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού. Βγάζω τον πρώιμο οίστρο του Τελέτοβιτς με τους 8 κολλητούς πόντους στον Άντιτς, αυτά ήταν προσωπικά καλάθια του απίστευτου Βόσνιου. Όμως, μετά την αποχώρηση του Παπαδόπουλου από την πεντάδα είδαμε και πάλι τη γνωστή εικόνα της άδειας ρακέτας που όποιος θέλει κάνει βόλτα και σκοράρει.

Προσωπικά με εκνεύρισε η αμυντική εικόνα της ομάδας, βλέποντας τον Πριτζιόνι να κάνει την πλάκα του (πριν 3 χρόνια ο Πριτζιόνι ήταν… πολύ μεγάλος για να παίξει στον Ολυμπιακό, ε ρε βλακείες που έχουμε ακούσει σε αυτή την ομάδα). Διακόσιες φορές είδαμε ένα απλό pick ‘n’ roll του Πριτζιόνι με τον Τελέτοβιτς, φλόταρε ο ψηλός στον Πριτζιόνι, μόνος του ο Τελέτοβιτς τελείωνε τη φάση. Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά το ίδιο. Πόσες φορές έπρεπε να γίνει για να το μυριστεί ο Ίβκοβιτς ή η άμυνα και να το σταματήσουν; Μετά, απομακρυνόταν ο Τελέτοβιτς από τον Πριτζιόνι, χαλάρωνε η άμυνα, έκανε ένα κόψιμο ο Βόσνιος, έμενε μόνος του, πάσα και καλάθι.

Γενικά, διαφωνώ πλήρως με τον τρόπο που επέλεξε ο Ολυμπιακός να αντιμετωπίσει το ματς αμυντικά. Αντί να μπλοκάρει τον Τελέτοβιτς και να έχει πάντα βοήθειες πάνω του, επέλεξε να τον παίξει ένας-με-έναν σε όλο το ματς (και κάποιες φορές… ένας με κανέναν) και να κλείνει τους υπόλοιπους. Του βγήκε; Η νίκη λέει ναι, εγώ θα πω όχι. Ο Τελέτοβιτς έβαλε 32 πόντους, κράτησε τη Λαμποράλ σε όλο το ματς σε απόσταση βολής και αν στο τελευταίο λεπτό το σουτ του Ερτέλ και το τρίποντο του Σαν Εμετέριο είχαν βρει στόχο, τώρα θα κάναμε κηδεία για τον αποκλεισμό από την Ευρωλίγκα.

Η συνέχεια με Καντού

Νίκη και πάμε παρακάτω, λοιπόν; Ας πούμε αυτό και ας το αφήσουμε εκεί. Το «παρακάτω» έχει Καντού στο πρόγραμμα. Οι Ιταλοί ως τώρα ήταν η ομάδα έδρας στη διοργάνωση. Τέσσερα ματς εντός, 4 νίκες, 3 ματς εκτός, 3 ήττες. Όμως, ήρθε η εμφάνισή τους στην Ισπανία και… μας γκρέμισε την ψευδαίσθηση. Το τρίποντο του τεράστιου Μπαζίλε ήταν το επιστέγασμα στην εμφάνιση της Καντού στο Μπιλμπάο, χάρισε τη νίκη στους Ιταλούς και τους έφερε στο Top-16.

Αυτό θα μετρήσει στο να παίξουν πιο αδιάφορα και χειρότερα, χωρίς το ίδιο πάθος; Ίσως. Ίσως, όμως, παίξουν πιο χαλαρά, πιο ελεύθερα και έχοντας υψηλότερα ποσοστά ευστοχίας. Οπότε, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να θεωρήσει την πρόκριση της Καντού ότι θα του προσφέρει πιο εύκολο αγώνα.

Να δούμε μια ομάδα που θα κατατροπώνει τον αντίπαλο, θα τον πνίγει και θα καθαρίζει το ματς εύκολα, δεν πρόκειται. Δεν το έχει κάνει ως τώρα ο φετινός Ολυμπιακός, δεν θα το κάνει λογικά ούτε τώρα. Όμως, για να κερδίσει θα πρέπει να ελέγξει τα ριμπάουντ, να βρει τρόπο να απελευθερώσει τον Σπανούλη από την απίστευτα σκληρή ιταλική άμυνα και να προσπαθήσει να ανεβάσει σχετικά το ρυθμό στην επίθεση.

Το τελευταίο το θεωρώ και το πιο δύσκολο, ο Ολυμπιακός δεν έχει δείξει ότι μπορεί να πηγαίνει το ρυθμό ενός αγώνα εκεί που θέλει. Απ’ την άλλη η Καντού νιώθει πιο άνετα όταν το ματς πηγαίνει στο… τσούκου-τσούκου, λογικό με το ρόστερ που έχει. Αν ανέβει το σκορ ψηλά, ο Ολυμπιακός θα έχει τον πρώτο λόγο. Χαρακτηριστικό για τους Ιταλούς, ότι και στις 5 νίκες τους έχουν κρατήσει τον αντίπαλό κάτω από τους 70 πόντους (63-69), ενώ και στις 3 ήττες τους έχουν δεχτεί πάνω από 75. Ξεκάθαρα τα πράγματα.

Ξεκάθαρα μεν, καθόλου εύκολα δε. Γιατί ο Ολυμπιακός έβαλε σε αυτή την ομάδα 63 πόντους όλους κι όλους, σε μια από τις 2 χειρότερες βραδιές του εκτός έδρας. Μια φράση μου έρχεται στο μυαλό σκεπτόμενος τον επερχόμενο αγώνα: «Αλίμονο αν δεν μπορούμε να κερδίσουμε την Καντού στο ΣΕΦ. Αλίμονο». Πραγματικά, ποιο Top-16 αν δεν μπορείς να πάρεις την ομάδα με το πιο αδύναμο ρόστερ απ’ όσες θα βρεθούν εκεί; Αν δεν μπορείς στην έδρα σου να κερδίσεις την… αδιάφορη Καντού, πώς θα πας να παίξεις με τις Μπαρτσελόνα, Σιένα, Ουνίκς, Ρεάλ, Εφές, Μακάμπι, ΤΣΣΚΑ, Παναθηναϊκό, όσες από αυτές κληρωθείς στην επόμενη φάση (γιατί μπορεί να έχουμε και 3 από αυτές μαζί μας…); Καλύτερα μην πας καθόλου (που αν χάσεις δηλαδή… δεν θα πας).

Ο Γιάριτς στο background…

Απ’ την άλλη, θεωρώ ότι κουτσά-στραβά αφού κερδίσαμε την Λαμποράλ, θα πάρουμε και την Καντού. Και μετά θα κάνουμε την ίδια κουβέντα για το ματς με τη Νανσί στη Γαλλία (που εκτός έδρας δεν έχουμε κερδίσει ακόμα, άλλο κι αυτό…).

Ως τότε μας ανέβηκε λίγο το ηθικό ακούγοντας για τον Μάρκο Γιάριτς. Προσωπικά έχω τρέλα με τον Γιάριτς, οπότε… προετοιμαστείτε. Ο Ίβκοβιτς λογικά τον θέλει για το Top-16, άρα δεν θα έρθει τώρα. Θεωρώ ότι καλύτερη στιγμή να τον πάρει είναι μετά τη νίκη επί της Καντού ή το αργότερο στις 23 Δεκέμβρη αν έχουμε την πρόκριση στα χέρια μας. Να έχει 2 βδομάδες να προπονηθεί με την ομάδα και να παρουσιαστεί όσο το δυνατόν πιο έτοιμος στο Top-16.

Γιατί, ας μη γελιόμαστε, εδώ και 3-4 χρόνια ο Γιάριτς δεν… τρελαίνεται ακριβώς στις ατομικές προπονήσεις όσο καιρό είναι εκτός αγώνων (βέβαια, μόλις έρθει θα πει το κλασσικό: “Είμαι έτοιμος, έκανα προπονήσεις μόνος μου όλο αυτό τον καιρό”). Επιλέγει να παίζει 6 μήνες και να περνάει άλλους 6 με την Αντριάνα Λίμα. Ποιος τον θεωρεί παράλογο άλλωστε;

Αφήστε που αν έρθει η Λίμα στο ΣΕΦ, θα ανέβει και η προσέλευση του κόσμου στις εξέδρες…

Νώντας Κρεμαστής

Υ.Γ.: Ψηλό, δηλαδή, δεν χρειάζεται να πάρουμε;