Γ. Σκιάς: Ζέλικο, πιάσε τ’ άρματα!

Την κλήρωση του top 16 περιμένουν στον Παναθηναϊκό, αφού ολοκλήρωσαν τα παιχνίδια της κανονικής περιόδου με μάλλον άχαρο τρόπο. Η εμφάνιση κόντρα στην Μπρόζε Μπάσκετς ήταν άσχημη και το γεγονός ότι αποφεύχθηκε η ήττα δεν ανακούφισε κανέναν και σίγουρα όχι τον Ομπράντοβιτς που θέλησε να πει δυο κουβέντες παραπάνω. Γενικά, ο Παναθηναϊκός έχει πολλά πράγματα να βελτιώσει, υπάρχουν παίκτες που δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, ενώ η ομάδα δείχνει πως μόνο με έναν σούπερ Διαμαντίδη μπορεί να κάνει αντίστοιχες σούπερ νίκες. 

Την Τετάρτη ο Μήτσος ήταν στις καλές του και έδειξε από την αρχή ότι δεν θα αφήσει τους Γερμανούς να τον νικήσουν για δεύτερη φορά, απλώς για πολλή ώρα οι συμπαίκτες του δεν τον ακολουθούσαν. Το πρώτο ημίχρονο ήταν ως και απελπιστικό (11/35 σουτ και μόλις μία ασίστ) και θύμιζε πολύ το πρώτο ματς των δύο ομάδων, όπως παρατήρησε και ο Ζοτς. Ο κ. Φλέμινγκ κατάφερε και πάλι να απαγορεύσει στους κοντούς μας να μπουν στο ζωγραφιστό του κι έτσι έβγαλε τους «πράσινους» από την ευκολία τους – η σοβαρή διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν έβρισκαν ανάσες από το τρίποντο. Ευτυχώς, μετά το μπρέικ η άμυνά μας λειτούργησε πολύ καλύτερα, ο Παναθηναϊκός καβάλησε στο σκορ και κατάφερε να φτάσει στη νίκη με όπλο την ποιότητά του, χωρίς πάντως να παίξει κάτι συμπαθητικό.

ΟΚ, αδιάφορο ματς ήταν, όμως ήταν εντός έδρας και ήταν και η τελευταία εικόνα για την κανονική περίοδο. Στη συνέντευξη Τύπου ακολούθησε ένα μικρό σόου Ομπράντοβιτς («ντεν ξέρω, ρε φίλε, τι τέμα είναι!») που μάλλον είχε πολύ περισσότερο ζουμί από το ματς που προηγήθηκε. Κάτι για ανοικτές πόρτες εξόδου είπε ο Σέρβος, αλλά δεν ξέρω αν θα ιδρώσουν τα αυτιά στα οποία απευθύνεται. Θα το δείξει η συνέχεια.

Από την πλευρά της η Μπάμπεργκ για άλλη μια φορά κέρδισε τις εντυπώσεις και πραγματικά απορώ πώς είναι δυνατόν να αποκλείστηκε από ένα περιφερόμενο τσίρκο σαν την Ζαλγκίρις – την ίδια απορία είχε και ο κόουτς Φλέμινγκ, αλλά δεν τόλμησε να την ξεστομίσει. Οι Βαυαροί μπλόκαραν το επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού, όπως είχαν κάνει στον πρώτο γύρο, είχαν ξανά διακριθέντες τους Σλότερ-Πλάις-Σούπουτ και αν είχαν λίγη περισσότερη ώθηση από τα γκαρντ (ή λίγη τύχη στα τελικά σουτ) θα μπορούσαν να πάρουν το διπλό της τιμής. Υλικό ψηλής κλάσης δεν έχουν, όμως αυτός ο Σλότερ είναι καλή περίπτωση. Έχει γρήγορη κίνηση στην άμυνα και καλή αντίληψη του χώρου, ενώ είναι πολύ εκρηκτικός κοντά στο καλάθι. Υπήρχαν στιγμές που με έκανε να αναρωτιέμαι αν βρέθηκε ο νέος Μπατίστ. (Μη βαράτε για την ιεροσυλία, πρόκειται απλώς για ένα αγαπημένο μου διανοητικό παιχνίδι. Άλλωστε, ο big Mike δεν θα παίζει για πάντα).

Ας είμαστε λογικοί

Μ’ αυτά και μ’ αυτά η πρώτη φάση της Ευρωλίγκας ολοκληρώθηκε και η αίσθησή μας είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν πετάει μεν, όμως σίγουρα ανήκει στις στις πέντε-έξι δυνατότερες ομάδες. Άρα η παρουσία στα πλέι-οφ και ίσως στο φάιναλ-φορ είναι πάντα στο πρόγραμμα, όσο κι αν τρελαίνεται ο κόουτς που πάντα έχει τους λόγους του. Μην ξεχνάμε ότι στην ως τώρα πορεία υπήρχαν απουσίες χρησιμότατων παικτών με πολυετή εμπειρία στο συγκεκριμένο (πολύ απαιτητικό) σύστημα. Παρόλα αυτά οι «πράσινοι» προκρίθηκαν εύκολα, έχοντας πέντε άνετες νίκες, άλλες δύο πιο αγχωμένες, δύο ήττες στις λεπτομέρειες και έναν ψιλο-διασυρμό στη Μόσχα με θύτη, πάντως, την καλύτερη ως τώρα ομάδα του θεσμού.

Ξανά με πάγκο στον… πάγο

Βέβαια, δεν έχει άδικο ο Ζοτς όταν λέει ότι η ομάδα χρειάζεται περισσότερα από περισσότερους παίκτες, αν θέλει να φτάσει μακριά. Χθες χρειάστηκε και πάλι να κλείσει το ροτέισον του (στην ουσία την έβγαλε με επτάμισι παίκτες), βλέποντας κάμποσους λεβέντες να μη δείχνουν καμία σοβαρότητα. Έτσι κι αλλιώς ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα που βασίζεται στην άμυνα – ένας λόγος παραπάνω όταν το πρώτο ημίχρονο κλείνει με το ελεεινό 31% εντός παιδιάς. Δυστυχώς, χωρίς τους Τσαρτσαρή-Περπερογλου ο κόουτς δυσκολεύεται να βρει δυνατά αμυντικά σχήματα, τη στιγμή που παίκτες σαν τον Λόγκαν και τον Μάριτς απογοητεύουν ως προς τα αμυντικά τους καθήκοντα. Λίγο πιο θετικός είναι ο Σμιθ που ενίοτε καταφέρνει να γίνει αισθητός, όμως κι αυτός χάνει την μπάλα όταν το παιχνίδι του αντιπάλου γίνεται πιο σύνθετο. Το αποτέλεσμα είναι να λιώνουν ο Σάτο κι ο Διαμαντίδης που στην Ευρώπη παίζουν 30 και 29 λεπτά, αντίστοιχα, ενώ ακόμα δεν έγινε καν η κλήρωση του top 16.

Wishful thinking

Στην κληρωτίδα της 28ης Δεκεμβρίου δεν θα μπει η Κάχα Λαμποράλ, αλλά ούτε και η Παρτιζάν που έχει πικράνει τον Παναθηναϊκό επανειλημμένα – αυτά είναι τα καλά νέα της εβδομάδας. Καλή είδηση είναι και η κατάταξη του πρώτου ομίλου που βάζει τη Φενέρ/Ούλκερ στη λίστα με τις πιθανές αντιπάλους του «τριφυλλιού» – καλύτερα οι αλλοπρόσαλλοι Τούρκοι, παρά τα θηρία Μπάρτσα-Ρεάλ. Από το pool των τρίτων προτιμάμε Καντού, απευχόμαστε Εφές, ενώ από τους τέταρτους το λαχείο είναι μάλλον η Αρμάνι με την Μπιλμπάο να αποτελεί τον αντίστοιχο σκόπελο.

Ως προς την έκβαση της κλήρωσης είναι κάπως δύσκολο να βγει άκρη: απ’ όσο μπόρεσα να μελετήσω δεν πρέπει να υπάρχει συνδυασμός τέτοιος που να καλύπτονται και οι δύο περιορισμοί, δηλαδή να μην υπάρχουν ομάδες ούτε από τον ίδιο όμιλο, ούτε από την ίδια χώρα. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συνήθως το πρώτο κριτήριο που προκρίνεται έναντι του δεύτερου κι έτσι δεν είναι απίθανο να δούμε π.χ. την Μπιλμπάο στον ίδιο όμιλο με Ρεάλ ή Μπάρτσα. Για να κάνουμε και μια μαντεψιά, ένα γκρουπ με Ρεάλ, Ούνικς και Μπιλμπάο δεν μας πολυχαλάει – λέτε να μου κάτσει το σενάριο;

Τα κεφάλια μέσα

Περισσότερο από την καλή κλήρωση, η ομάδα χρειάζεται την καλή αποθεραπεία του Τσαρτσαρή και του Περπέρογλου που θα δώσουν άλλο βάρος στο παιχνίδι μας. Πιστεύω ότι οι φωνές του Ομπράντοβιτς αργά ή γρήγορα θα πιάσουν τόπο και θα δούμε κάτι περισσότερο από τους παίκτες που μέχρι στιγμής μας έχουν απογοητεύσει. Μεγάλα περιθώρια για ενισχύσεις δεν φαίνεται να υπάρχουν ένεκα κρίσης (χώρια που ο κόουτς δεν πολυγουστάρει να αλλάζει ρόστερ στα μέσα της σεζόν) και οι λύσεις θα προκύψουν από τους υπάρχοντες.

Αυτό που χρειάζεται είναι να δείξουν περισσότερη διάθεση μέσα στο παρκέ, όχι στο να κάνουν αυτό που τους βολεύει, αλλά εκείνο που ζητάει από αυτούς η εκάστοτε αγωνιστική κατάσταση. Εκεί βρίσκεται το θεμέλιο του «εξάστερου» οικοδομήματος και, για να λέμε την αλήθεια, κανείς από τους κ.κ. Λόγκαν, Σμιθ κ.λπ. δεν είναι τόσο τεράστιας κλάσης που να επιβάλει διαφοροποιήσεις σε μια τόσο πετυχημένη συνταγή.

Ενόψει top 16 θα επανέλθουμε με περισσότερα για τις προσεχείς αντιπάλους, καθώς και για ό,τι ενδιαφέρον προκύψει στο μεταξύ. Μέχρι τότε το blog θα πάρει μια μικρή άδεια – όχι σαν τους καημένους τους παίκτες μας που ο κόουτς μέσα στην τσαντίλα του δεν τους αφήνει να κάνουν ούτε τριήμερο! Ως τότε, να περάσετε, όσο γίνεται, καλά στις γιορτές και θα τα πούμε ξανά σύντομα. Merry Xmas, λοιπόν, αφού επιτέλους ξεκινάει και το NBA!!!

Γιώργος Σκιάς