Ν. Κρεμαστής: Ως εδώ καλά, τα σπουδαία όμως έπονται…

Ο Ολυμπιακός στη Γαλλία έδωσε σε όλους μήνυμα ελπίδας. Μπορεί να είμαστε επηρεασμένοι από τις ημέρες, αλλά το μήνυμα στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι το… κλασσικό για ελπίδα, υγεία, ειρήνη που έρχεται κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες στα χείλη όλων, αλλά μήνυμα μπασκετικής ελπίδας.

Μπορεί η Νανσί να ήταν αδιάφορη, αλλά ο Ολυμπιακός έπαιζε χωρίς Σπανούλη-Παπαδόπουλο και αυτό το θεωρώ πολύ πιο σημαντικό. Μιλάμε για τους δύο καλύτερους παίκτες της ομάδας, τα δύο πιο «βαριά» ονόματα, τους δύο παίκτες γύρω από τους οποίους χτίστηκε ο φετινός Ολυμπιακός. Η απουσία τους θεώρησα ότι θα κάνει το ματς στη Γαλλία κάτι σαν… mission impossible, και ως το 28ο λεπτό έμοιαζα να δικαιώνομαι. Τελικά, στο σφύριγμα της λήξης ο Ίβκοβιτς έχει να λέει ότι η ομάδα του έδειξε χαρακτήρα εκτός έδρας, έδειξε ότι έχει μέλλον, έδειξε ότι μπορεί να μας κάνει να χαμογελάσουμε.

Η συνέχεια δύσκολη, αλλά η τελευταία αγωνιστική ήταν το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο για τον Ολυμπιακό.

Το πρώτο μισό

Δεν είναι ακριβώς μισό, καθώς ήταν τα πρώτα 28 λεπτά, αλλά ας το χωρίσουμε έτσι. Ο Ολυμπιακός ήταν κάκιστος στην αρχή του αγώνα. Λογικό. Είναι ομάδα που έχει μάθει να παίζει με την μπάλα 15 δευτερόλεπτα σε κάθε επίθεση στα χέρια του Σπανούλη και τις μισές (τουλάχιστον) επιθέσεις να ξεκινούν με σκοπό να τις πάρει ο Σπανούλης.

Οπότε, την πρώτη φορά (πρώτη απέναντι σε σοβαρό αντίπαλο) που ο Σπανούλης δεν ήταν στο παρκέ ήταν λογικό να πελαγοδρομήσει η ομάδα. Πηγαίνοντας περίπου στον αυτόματο πιλότο, ο Ολυμπιακός έφτασε ως το 9-8. Μετά η Νανσί έκανε το 8-1 πήγε τη διαφορά στους 8-9 πόντους και δεν φαινόταν να μπορεί ο Ολυμπιακός να γυρίσει το ματς. Ακόμα χειρότερα τα πράγματα όταν ήρθε το 10-0 της δεύτερης περιόδου με τον Ολυμπιακό να μην μπορεί να παίξει άμυνα.

Εντάξει, λείπει ο πιο ταλαντούχος παίκτης σου, ο καλύτερος δημιουργός και πρώτος σκόρερ σου, λείπει και ο πιο ποιοτικός ψηλός σου, που βάζει πλάτες, σπάει σωστά την μπάλα στην περιφέρεια και είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη στην ασίστ. Την απίστευτη επιθετική δυστοκία να την καταλάβει κανείς. Το γεγονός, όμως, ότι οι υπόλοιποι μπήκαν στην άμυνα λες και δεν ήθελαν να σπάσουν κανένα νύχι… είναι απίστευτο.

Ένας λόγος παραπάνω όταν λείπουν τα καλύτερα επιθετικά σου όπλα, να λιώσεις στην άμυνα, να πεθάνεις μαρκάροντας. Ε, ως το 16ο λεπτό ο Ολυμπιακός ούτε σκόραρε, ούτε έπαιζε άμυνα. Λίγο άλλαξαν τα πράγματα με Γλυνιαδάκη και Πρίντεζη, μιας και οι ψηλοί των Γάλλων έχουν μακρά παράδοση στο να παίζουν… χαζή άμυνα, αλλά το πράγμα δεν φαινόταν να βγάζει πουθενά, ή τουλάχιστον δεν μου φαινόταν εμένα να βγάζει πουθενά.

Στο 20-5 των Γάλλων ένιωσα… δικαιωμένος, μαζί με τα απαραίτητα μπινελίκια για την εμφάνιση της ομάδας, διανθισμένα με τα ακόμη πιο απαραίτητα «δεν πάει πουθενά, τι ομάδα έφτιαξε ο Σοφός». Ελάτε, μην κρύβεστε, Ολυμπιακοί είμαστε, όλοι τα ίδια είπαμε εκείνη την ώρα.

Άρχισα στο μυαλό μου να βάζω τις… ωραιοποιήσεις του σημερινού άρθρου, ότι… τι 3ος τι 2ος, ότι δεν πειράζει στο Top-16 θα έχουμε άλλο πρόσωπο, ότι έλειπε ο Σπανούλης, ότι, ότι, ότι…

Εκείνες οι 14 χαμένες επιθέσεις (από τις 17 σε διάστημα 7 λεπτών) δεν χωνεύονται εύκολα. Και είναι τέτοιο το νούμερο που δεν σου επιτρέπει να πεις και κάτι. Μιλάμε για 7 ολόκληρα λεπτά, για 17 αλλεπάλληλες κατοχές με μόλις 1 να καταλήγει σε εντός παιδιάς καλάθι (και 2 σε 3/4 βολές).

Το δεύτερο μισό

Αυτό που έγινε στα επόμενα 8,5 λεπτά δεν ξέρω αν το περίμενε κάποιος λόγω της μετριότητας της Νανσί (ας μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας), αλλά η εικόνα του ματς δεν το έδειχνε να έρχεται με τίποτα. Οι Γάλλοι από εκεί που ήλεγχαν απόλυτα τον αγώνα, έμειναν 8,5 λεπτά χωρίς πόντο, έχασαν 9 συνεχόμενες επιθέσεις και δέχτηκαν σερί 0-17.

Προσέξτε τη διαφορά στα νούμερα, διαφορά που δείχνει πόσο σημαντικό ήταν το κατόρθωμα του Ολυμπιακού: ο Ολυμπιακός σε 7 λεπτά έκανε 17 επιθέσεις στο δικό του κακό σερί και μπήκαν 25 πόντοι, ενώ η Νανσί σε 8,5 λεπτά έκανε μόλις 9 επιθέσεις (8 σουτ και 1 λάθος) και μπήκαν 17 πόντοι.

Αυτό δείχνει πόσο καλά έλεγξε το ρυθμό του αγώνα ο Ολυμπιακός στο διάστημα αυτό. Έτρεξε όταν μπόρεσε και όταν ήθελε (με Πελεκάνο, Πρίντεζη), πήγε αργά όταν έπρεπε, πήρε τεράστια βοήθεια από τα επιθετικά ριμπάουντ και, βασικότερο όλων, η άμυνά του ανάγκασε τη Νανσί να κάνει… μία επίθεση το λεπτό στο κακό της διάστημα, δηλαδή να πηγαίνει πολύ πιο αργά από τη «ζώνη άνεσής» της. Μαγκιά…

Πέρο και Πρίντεζης και άσοι

Έτσι, ήρθε η νίκη (με την… απαραίτητη αμυντική χαλάρωσε στο τελευταίο λεπτό), νίκη πολύτιμη, όχι μόνο γιατί ο Ολυμπιακός γλιτώνει έτσι Σιένα και Μακάμπι στο Top-16 (αντί για Μάλαγα, Εφές, Ούνικς), αλλά γιατί οι παίκτες (πρώτα απ’ όλα) είδαν ότι μπορούν και χωρίς Σπανούλη. Έστω και σε ματς μέτριας δυσκολίας.

Στα θετικά η πολύ καλή εμφάνιση του Άντιτς, πρώτη τόσο καλή με τη φανέλα του Ολυμπιακού, εμφάνιση που δίνει ελπίδες για το μέλλον, ότι ο Άντιτς ξεμπούκωσε και θα σταθεροποιηθεί σε καλύτερα επίπεδα απ’ ότι ως τώρα. Ο Πρίντεζης συνεχίζει να παίζει σε πάρα πολύ υψηλούς ρυθμούς, δείχνει πόσο έχει δουλέψει από το καλοκαίρι, όταν ο Ζούρος τον έκοψε από την προεπιλογή της εθνικής (λάθος για μένα, καθώς η εθνική πρέπει να είναι μια συνέχεια, οι παίκτες να είναι μαζί το καλοκαίρι, ακόμα κι αν μια χρονιά έναν τον αφήσεις έξω από τη δωδεκάδα) και η δουλειά πάντα βγαίνει στο γήπεδο.

Αυτό που με χαροποίησε πάνω απ’ όλα ήταν το 40λεπτο των Σλούκα-Μάντζαρη. Έκαναν μαζί μόλις 1 λάθος, ήταν πάρα πολύ καλοί, σίγουρα είχαν τις άσχημες στιγμές τους, αλλά έδειξαν ότι αν πάρουν χρόνο θα μπορούν να προσφέρουν πολλά. Ας ελπίσω ότι ο Ίβκοβιτς θα παραδεχτεί (μέσα στον αγώνα, όχι στα λόγια) το λάθος του και δεν θα… ξαναγυρίσει στην εξέδρα να φωνάξει σε όποιον του πει να βάλει τον Σλούκα μέσα, ούτε θα αποκαλέσει τους δημοσιογράφους που θα τον ρωτήσουν σχετικά, «βαλτούς» από τον μάνατζερ του Σλούκα.

Το Top-16

Ως εδώ ήταν με τις πλακίτσες και τις μετριότητες. Πλέον, αρχίζει να σοβαρεύει το πράγμα και ο Ολυμπιακός θα πρέπει να ζητήσει τη βοήθεια της τύχης. Από το πρώτο γκρουπ θα επέλεγα τη Ρεάλ Μαδρίτης, όχι γιατί είναι αδύναμη, αλλά γιατί οι άλλες δυο είναι αυτές που είναι. ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα είναι οι πιο ισχυρές και πλήρεις ομάδες του θεσμού, η πρώτη η μόνη με 10-0 και να μοιάζει ως τώρα ανίκητη, ενώ η δεύτερη η μόνη με 9-1 και τόσο πλήρης που καταντά γελοίο. Η Ρεάλ είναι ομαδάρα όσον αφορά στο ρόστερ, αλλά από τις τρεις είναι ακόμα 3η.

Στο 3ο γκρουπ δυναμικότητας έχουμε τις Μάλαγα, Αναντόλου Εφές και Ουνίκς Καζάν. Εκτός από την Εφές, οι άλλες δύο δεν είναι μεγαθήρια. Αν έπρεπε να διαλέξω από τις δύο θα επέλεγα τη Μάλαγα, παρότι ισπανική. Η Ουνίκς είναι διψασμένη, μου έμοιασε πιο σοβαρή και στρωτή ομάδα στον πρώτο γύρο, ενώ η Μάλαγα έχει πάρα πολλές αδυναμίες. Ακόμη κι αν ο όμιλος του Ολυμπιακού έχει ήδη ισπανική ομάδα, είναι πιθανό να πέσει η Μάλαγα, καθώς η Ευρωλίγκα πρώτο κριτήριο χωρισμού έχει το να μην ξαναπαίζουν μαζί ομάδες που ήταν στον ίδιο όμιλο στον πρώτο γύρο (και 2ο το να μην είναι ομάδες από την ίδια χώρα στον ίδιο όμιλο). Και η Μάλαγα θα έχει τον Παναθηναϊκό στον ένα όμιλο και την ΤΣΣΚΑ στον άλλο, άρα είναι αρκετά πιθανό να πάει με Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα.

Από το 4ο γκρουπ δυναμικότητας έχουμε τις Ζαλγκίρις Κάουνας, Γαλατασαράι και Αρμάνι Μιλάνο. Όσο κακή κι αν έμοιαζε η Αρμάνι στην κανονική περίοδο, δεν μπορώ να την προτιμήσω. Είναι ξεκάθαρα η ομάδα με το καλύτερο ρόστερ, έχει παίκτες που μπορούν να την πάνε ως την Κωνσταντινούπολη (και τις σωστές ημερομηνίες, όχι απλώς για… διακοπές). Με τον Σκαριόλο προπονητή την περιμένω καλύτερη στο Top-16 και δεν θέλω ούτε να φανταστώ ότι θα την έχουμε στον όμιλο. Για μένα η Ζαλγκίρις είναι ιδανική λύση (αν και δυσκολεύει εφόσον έχουμε Μάλαγα στον όμιλο), καθώς είναι ασταθής και με παίκτες που έχουν ταβάνι. Βέβαια, οι Λιθουανοί ενισχύονται και δείχνουν ότι θέλουν να το παλέψουν, αλλά ακόμα δεν με πείθουν να μην τους προτιμήσω από την Αρμάνι.

Ένας όμιλος με Ρεάλ, Μάλαγα και Γαλατασαράι δεν θα είναι βουνό για τον Ολυμπιακό, ή ένας με Ρεάλ, Ουνίκς και Ζαλγκίρις. Και στους δύο οι «ερυθρόλευκοι» θα έχουν πετύχει το σχεδόν… ιδανικό σενάριο ξεκινώντας και θα έχουν σαφείς πιθανότητες πρόκρισης. Απ’ την άλλη, με ΤΣΣΚΑ, Εφές, ή με Μπαρτσελόνα, Εφές ο Ολυμπιακός γίνεται 3ο φαβορί για την πρόκριση, με ομίλους όπως ο ΤΣΣΚΑ-Ουνίκς-Αρμάνι και ο Μπαρτσελόνα-Μάλαγα-Αρμάνι, να μην συστήνονται για καρδιακούς, καθώς η Αρμάνι θα είναι x-factor μπαίνοντας στο Top-16.

Οι τραυματίες και οι κινήσεις

Μέσα σε όλα, έχουμε και τον Σπανούλη σχεδόν ένα μήνα έξω, τον Λάζο 2 μήνες έξω, τον Χάουαρντ και τον Κέσελι… ωσεί παρόντες και εσχάτως τους Λούκας και Μάντζαρη τραυματίες. Και όλα αυτά μπαίνοντας στο κρισιμότερο μέρος της σεζόν, καθώς το Top-16 είναι αυτό που κρίνει αν η ομάδα είναι επιτυχημένη ή όχι στην Ευρώπη.

Μπορεί ο Ολυμπιακός να πορευτεί χωρίς παίκτες; Εγώ θεωρώ πως όχι. Όμως, ως τώρα δεν έχει κυνηγήσει σοβαρά καμία υπόθεση. Ο Μάρκοτα χάθηκε, ο Γιάριτς θα βαρεθεί κάποια στιγμή και το να φέρει Αμερικανό κομμένο από το NBA ξεκάθαρα θα είναι ρίσκο. Να πω ότι ο Ντάσιτς έμεινε ελεύθερος από τη Ρόμα; Εκδιώχθηκε με επίσημη δικαιολογία τις μέτριες εμφανίσεις, αλλά όσοι ξέρουν λίγο παραπάνω από το παρασκήνιο εκεί, ξέρουν ότι η Ρόμα μειώνει το μπάτζετ της και ο Ντάσιτς έψαχνε τρόπο να φύγει. Τον Ολυμπιακό τον αφήνει αδιάφορο επειδή έχει Παπανικολάου-Πρίντεζη; Δηλαδή, το να γίνει λίγο πιο πλήρης θα το έχουμε… για κακό φέτος;

Όσον αφορά στο σέντερ, ο Παπαδόπουλος θα χάσει και το μισό Top-16, δυστυχώς. Αν πριν απλώς το συζητούσαμε, νομίζω ότι τώρα είναι απαραίτητο. Ο Μόρις ακόμα δεν έχει υπογράψει. Βέβαια, το θέμα είναι να το θέλει και ο Ίβκοβιτς να γίνουν κινήσεις και όχι να λέει «δεν ασχολούμαι με φήμες» λες και δεν τον αφορά το πράγμα, απλώς του ζητήθηκε να σχολιάσει κάτι άσχετο με αυτόν…

Μετά τη νέα χρονιά, ξέροντας πια και την κλήρωση του Top-16 θα τα ξαναπούμε, πιθανότατα την Παρασκευή πριν την 1η αγωνιστική της δεύτερης φάσης. Ως τότε, να περάσετε καλά, όσο πιο ξέγνοιαστα γίνεται και το 2012 ας φέρει στον Ολυμπιακό αυτό που δεν του έφεραν τα προηγούμενα 14 χρόνια.

Νώντας Κρεμαστής