Γ. Σκιάς: Αυτό ήταν comeback

Τζέκιλ και Χάιντ μας έχει γίνει τελευταία ο Παναθηναϊκός που μετά την απόλυτη αδυναμία να σταματήσει τα χαμηλά σχήματα της Ούνιξ, έκανε στην Κωνσταντινούπολη μια θεαματική επίδειξη αμυντικής δεινότητας, κρατώντας την ακριβοπληρωμένη Φενέρ στους 56 πόντους. Οι «πράσινοι» εμφανίστηκαν μεταμορφωμένοι, ρέφαραν την γκέλα του ΟΑΚΑ με μια δεύτερη βροντερή εκτός έδρας νίκη και πλέον μοιάζει απίθανο να χάσουν την πρόκριση στους «8», ενώ έχουν γυρίσει υπέρ τους το παιχνίδι των εντυπώσεων.

Γιατί, κακά τα ψέματα, με την εντός έδρας ήττα από τους Ρώσους μας κατέλαβε μια ανησυχία: μήπως η ομάδα δεν είναι αρκετά καλή, μήπως τους έχουμε υπερεκτιμήσει, μήπως οδηγούμαστε σε άλλη μια κακή ζυγή χρονιά; Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, το σίγουρο όμως είναι ότι στο απαστράπτον παλάτι της Φενέρ/Ούλκερ ο «εξάστερος» έλαμψε ως ομάδα με αρχές και με μεγάλη ποιότητα. Το παιχνίδι εξελίχθηκε σε χαλαρό θρίαμβο με τη διψήφια διαφορά να έρχεται μόλις στο 6ο λεπτό και να διατηρείται αδιάλειπτα ως τη λήξη. Η λογική επικράτησε και ο Ομπράντοβιτς έδεσε κόμπο τον Σπάχια και τους underachievers του που αποδείχτηκε πως έχουν μακρινή σχέση με την τακτική.

Όλα ξεκίνησαν από την άμυνα

Αυτό που θέλησε να κάνει ο Παναθηναϊκός είναι να βγάλει τους Τούρκους από τα στάνταρ του παιχνιδιού τους. Για να γίνει αυτό έπρεπε να πάρει κάποιες αποστάσεις από τη συνήθη του στρατηγική. Η επιθετική άμυνα επιστρατεύτηκε μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και το κυρίως πλάνο του παιχνιδιού περιελάμβανε πιο συντηρητικές επιλογές με προτεραιότητα το μπλοκάρισμα της ρακέτας. Το κόλπο γινόταν πάνω στον Ούκιτς που όταν έπαιρνε σκριν από τον ψηλό του αντίκριζε τον Μπατίστ να τον περιμένει στα πεντέμισι μέτρα το πολύ (όχι πια δυναμικά hedge out). Διάδρομος για ντράιβ δεν υπήρχε, ελεύθερη πάσα δεν υπήρχε, χρόνος φυσικά δεν υπήρχε (ο Διαμαντίδης πάλευε και έσπαγε τα σκριν).

Τόμπολα!

Με πρώτο τον Ούκιτς οι γηπεδούχοι αναγκάστηκαν να το ρίξουν στα σουτάκια, καίγοντας το χαρτί τους τελειωτικά και από πολύ νωρίς. Με τον τρόπο αυτό οι περισσότερες από τις επιθέσεις τους παίζονταν στα ζάρια – δεν υπήρχε εύκολο καλάθι. Η (έτσι κι αλλιώς υποτυπώδης στη Φενέρ) δημιουργία παιχνιδιού έγινε άγνωστη έννοια και, κυρίως, ελαχιστοποιήθηκαν οι επαφές που θα απέφεραν φθορά των ψηλών και ξεκούραστους πόντους από τη γραμμή. Τελικά μια ομάδα που (πριν το ματς) σούταρε κατά μέσο όρο πάνω από 23 βολές ανά αγώνα και μάλιστα με το ικανοποιητικό 78%, έκανε αρνητικό ρεκόρ για φέτος με μόλις 6/7 βολές σε ολόκληρο 40λεπτο.

Η αμυντική τακτική του Ζοτς δικαιώθηκε πανηγυρικά (να ‘ναι καλά και οι διαιτητές που δε μας χάλασαν καθόλου) και ο Σπάχια είδε τα καμάρια του να βγάζουν το ημίχρονο με 22 πόντους ενεργητικό. Αλλά και στο δεύτερο μέρος η Φενέρ δεν κατάφερε ποτέ να επιβάλλει ρυθμό, δείχνοντας τρομακτικά προβλήματα στην επιθετική της τακτική (που λέει ο λόγος). Ο ορισμός της χαζής ομάδας! Στην τρίτη περίοδο π.χ., πέρασε κάποια στιγμή ο Πρέλτζιτς στο «3» και του ήρθε προσωπικός αντίπαλος ο Γιασικεβίτσιους (ένα κεφάλι διαφορά!). Αντί λοιπόν να αγκυροβολήσουν τον νεαρό στο ποστ, τον άφηναν να κυνηγιέται γύρω από τα σκριν, σαν να ήταν ο Ρέτζι Μίλερ.

Η πράσινη άμυνα εξωθούσε τους γηπεδούχους σε κατάχρηση του μακρινού σουτ – στοιχείο που η Φενέρ δεν αγαπά καθόλου έτσι κι αλλιώς. Οι πρωταθλητές Τουρκίας δεν σουτάρουν πάνω από 15-16 τρίποντα σε ένα μέσο 40λεπτο. Την Τετάρτη επιχείρησαν 28, νούμερο που αντιστοιχεί σε ποσοστό άνω του 45% των εντός παιδιάς προσπαθειών τους. Τέτοια επικέντρωση στο τρίποντο θα τη φοβόταν κανείς κόντρα σε ομάδες σαν την Κάχα Λαμποράλ, όμως στο ρόστερ του Σπάχια οι αξιόπιστοι μπόμπερ δεν αφθονούν – μιλάμε για τον Μπογκντάνοβιτς (που τον κατάπιε ο Σάτο), άντε και τον Ονάν που έχει και τη μέση του…

Τελικά, ο πρωταθλητής Ευρώπης είχε μόνο κέρδη από την αμυντική του τακτική: κράτησε τον αντίπαλο σε χαμηλά ποσοστά, δεν φορτώθηκε φάουλ, δεν δέχτηκε πόντους από βολές και, τέλος, κρατώντας τους παίκτες του κοντά στο καλάθι κυριάρχησε απόλυτα στο ριμπάουντ. Αντίστοιχα, το «τριφύλλι» δούλεψε μεθοδικά και στην επίθεση επικεντρώνοντας στην εκμετάλλευση των μισμάτς. Με κατάλληλη προεργασία που έσπαγε την ισορροπία του αντιπάλου, την καίρια στιγμή η μπάλα περνούσε στο χαμηλό πόστ απ’ όπου οι παίκτες του Ομπράντοβιτς βρήκαν και σκορ και πολλά κερδισμένα φάουλ/βολές, ενώ πέρασαν και αρκετές ασίστ στην περιφέρεια (συνήθως με αποδέκτη τον σούπερ Καϊμακόγλου).

Ως προς το ροτέισον που πάντα με ενδιαφέρει, το σημείο-κλειδί ήταν το ρεπό που προέβλεπε το πρόγραμμα για την 18η αγωνιστική της Α1. Ο Ομπράντοβιτς έτριβε τα χέρια του: η δυνατότητα ξεκούρασης ήταν δεδομένη κι έτσι είχε όλη την άνεση να λιώσει τους Διαμαντίδη και Σάτο που έπαιξαν από 35 λεπτά, παρά την μάλλον εύκολη έκβαση του παιχνιδιού. Μάλιστα δεν υπήρξε ούτε ένα δευτερόλεπτο που να μη βρίσκεται στο παρκέ τουλάχιστον ένας από τους δύο. Φυσικά, οι δύο περιφερειακοί του τον δικαίωσαν όπως πάντα: ο μεν Διαμαντίδης ήταν και πάλι ο πρώτος δημιουργός, ενώ ο Σάτο έβγαλε τόνους ενέργειας και πρόσφερε σε όλους τους τομείς. Ο Κεντροαφρικανός έκανε ένα ακόμα εντυπωσιακό παιχνίδι κι είναι φέτος μακράν ο πρώτος ριμπάουντερ της ομάδας. Επίσης, από τα τριάρια που συνεχίζουν στη διοργάνωση ο Σάτο είναι δεύτερος ριμπάουντερ πίσω μόνο από τον διαστημικό (και πολύ πολύ ψηλότερο) Κιριλένκο.

Πάμε παρακάτω

Μια άνετη νίκη είναι λογικό να μας γεμίζει με ευφορία, όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε πως για την επικράτηση έπαιξε μεγάλο ρόλο και η κάκιστη εικόνα του αντιπάλου. Αν, ας πούμε, έμπαιναν λίγα παραπάνω από τα ελεύθερα σουτ που παραχωρήθηκαν, ίσως να μιλούσαμε για ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι. Η συνέχεια έχει ξανά Φενέρ αλλά στο ΟΑΚΑ και αυτά τα back to back παιχνίδια κρύβουν πάντα κινδύνους – δείτε τι έπαθε η Ρεάλ από τους Κατσικαραίους. Όσο χτυπητά ελαττώματα κι αν έχει η ομάδα του Σπάχια, θεωρώ δύσκολο να εμφανίσει τέτοιο χάλι στην Αθήνα. Αν μη τι άλλο, για λόγους εγωισμού οι παίκτες θα τα δώσουν όλα για την εκδίκηση.

Βεβαίως οι Ομπράντοβιτς-Ιτούδης δεν είναι τίποτα χθεσινοί και θα φροντίσουν να πάρουν τα μέτρα τους. Ψυχανεμίζομαι ότι το παιχνίδι της Πέμπτης θα έχει αρκετά επιπλέον στοιχεία. Περιμένω την επανεμφάνιση του Περπέρογλου που έλειψε στα τελευταία δύο παιχνίδια, ενώ δεν αποκλείεται να δούμε μερικές πιο επιθετικές τακτικές, αφού σε ένα εντός έδρας παιχνίδι πρέπει κανείς να δείξει ότι είναι το αφεντικό. Από τους παίκτες της Φενέρ πραγματικά προβλήματα δημιούργησε μόνο ο Τζέρελς, ενώ πολλά από τα ατού του αντιπάλου έδειξαν κάκιστη εικόνα. Ωστόσο, οι πολλοί παίκτες-σολίστες που διαθέτει η τουρκική ομάδα δεν γίνεται να αγνοηθούν. Άραγε ένας γεννημένος σκόρερ σαν τον Μπογκντάνοβιτς θα έρθει στην Αθήνα και θα έχει πάλι 1/6 σουτ;

Οπωσδήποτε σε σχέση με μια βδομάδα πριν το τοπίο είναι πιο καθαρό για τον Παναθηναϊκό, όμως το μείζον θέμα παραμένει: πώς θα αποφύγουμε την Μπαρτσελόνα; Όσο μέτρια κι αν παίζουν τελευταία οι Καταλανοί η πρώτη θέση στον όμιλο είναι δική τους κι αν θέλουμε να μην τους συναντήσουμε πριν το f4, πρέπει να πάμε τελευταία αγωνιστική στην έδρα της Ούνιξ και να κάνουμε νίκη με τουλάχιστον 7 πόντους.

Δυστυχώς, ο κυνικός παρατηρητής θα σχολιάσει ότι έχουμε νικήσει άνετα δύο προβληματικές ομάδες. Επίσης, ότι, όταν συναντήσαμε σφιχτοδεμένο αντίπαλο, ηττηθήκαμε εξίσου άνετα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσει η διαφορά κλάσης, όμως μέχρι τότε χρειάζεται συγκέντρωση για το 2/2 με Φενέρ και Αρμάνι μέσα στο ΟΑΚΑ. Αυτό είναι το μίνιμουμ που πρέπει να το εξασφαλίσουμε για να πάμε στο παραπάνω. Ακόμα κι αν αυτό αφορά ταξιδάκι στη Βαρκελώνη.

Γιώργος Σκιάς

υγ. Α, υπάρχει και ντέρμπι την προσεχή Κυριακή. Ο «αιώνιος» δείχνει ελαφρώς βελτιωμένος, οι νέοι Αμερικάνοι ψιλοστρώνουν, ο Σλούκας επιτέλους έσπασε τη μοναξιά του Σπανουλη, ο Παπαδόπουλος παραμένει ο μεγάλος απών. Γενικά, το έχουμε – εννοείται! Θα πούμε περισσότερα στο επόμενο ποστ μετά το παιχνίδι της Πέμπτης.