Μοναδικές μπασκετικές στιγμές…

 

Δημοσιεύτηκε στις 14 Απριλίου 2008

Η Μπανταλόνα κατέκτησε το ULEB Cup μετά μία μοναδική σεζόν, η οποία τη βρίσκει να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια κάθε ομάδα της Ευρώπης. Οι Ισπανοί του Αΐτο Ρενέσες διέσυραν στον τελικό τη Χιρόνα με 79-54 και απέδειξαν ότι είναι καλύτεροι από τις υπόλοιπες… ισπανικές ομάδες της διοργάνωσης, αφού τέτοιες κέρδισαν στον προημιτελικό και τον τελικό, ώστε να στεφθούν Κυπελλούχοι του ULEB Cup.

Η σεζόν αυτή στο ULEB ήταν όντως μοναδική, καθώς το πιθανότερο είναι… να μην επαναληφθεί. Ήδη έχουν εξαγγελθεί αλλαγές από του χρόνου με σαφή μείωση των ομάδων (32 από 54), ενώ οι 8 που θα αποκλείονται σε κάποιο από τα στάδια της διοργάνωσης θα πηγαίνουν στο FIBA Eurocup. Δεν θα μας απασχολήσει εδώ το νέο σύστημα, καθότι είναι άκαιρο τώρα.

Στο Τορίνο για 3 ημέρες ανάσαιναν μπάσκετ σε μία μοναδική διοργάνωση, την οποία προφανώς εμείς στην Ελλάδα δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βιώσουμε. Το final-8 από μόνο του συνεπάγεται μια ολόκληρη πόλη να «μιλάει» μόνο μπάσκετ, καθώς για 3 ημέρες παίκτες, αποστολές και οπαδοί 8 διαφορετικών ομάδων γεμίζουν με την παρουσία τους έναν τόπο. Φανταστείτε το αυτό με 8 ελληνικές ομάδες και αναρωτηθείτε τι κακό είχε κάνει η πόλη στην οποία διοργανώθηκε το υποτιθέμενο ελληνικό final-8 κι έπρεπε να την αφανίσουμε.

Το final-8 του ULEB Cup ήταν σαφώς ανώτερο από τα εγχώρια των Ισπανών και των Ιταλών, καθώς στην αγκαλιά του βρίσκονταν ομάδες πολύ υψηλού επιπέδου, από (αντί για θεωρητικά 8) τέσσερις χώρες: Ισπανία, Ρωσία, Πολωνία και Τουρκία εκπροσωπούνταν στη διοργάνωση, η οποία κύλησε ομαλά.

Η εμπειρία του να παρακολουθεί κάποιος ένα final-8 είναι εκπληκτική και ίσως μπορούμε να ευχηθούμε κάποια στιγμή να βρεθούμε σε ανάλογη θέση με την πόλη του Τορίνου, έχοντας και δικές μας ομάδες μέσα.

Μοναδικό «άσχημο» σημείο ήταν το γεγονός ότι η Μπανταλόνα ουσιαστικά έκανε περίπατο. Πηγαίνοντας στο Τορίνο, όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν η καλύτερη ισπανική ομάδα και περιμέναμε να δούμε πώς θα κυλήσει το ματς με αντίπαλο την Ντιναμό. Οι δύο αυτές ήταν οι μόνες που είχαν ουσιαστικά χτίσει ρόστερ Ευρωλίγκας και μάλιστα… καλής ομάδας Ευρωλίγκας.

Η Ντιναμό, όμως, κατάφερε να αποκλειστεί από τη Χιρόνα και να δώσει στην Μπανταλόνα το τρόπαιο από το Σάββατο. Βεβαίως, θα χρειαζόταν να παίξει στον τελικό η ομάδα του Ρενέσες, αλλά όπως αποδείχτηκε περίτρανα… όχι και να κουραστεί.

Η Χιρόνα του τεράστιου Μαρκ Γκασόλ (του… καλού αδερφού από τους δύο), άντεξε για ένα ημίχρονο και ίσως να μην άντεχε ούτε τόσο αν ο Ρούντι και η παρέα του δεν είχαν μπει στην πλάκα στο ματς (2-12 στο ξεκίνημα). Έτσι μείναμε με σχόλια του τύπου «η Μπανταλόνα κλείδωσε τον Γκασόλ», «ο Ρενέσες είχε στήσει έτσι την άμυνα που έκλεισε τον Γκασόλ», «η Μπανταλόνα κατάφερε να σταματήσει τον Γκασόλ» και τα λοιπά. Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Για τον Μαρκ μιλάμε. Και μη μου πείτε τι έχει κάνει φέτος γιατί τα στατιστικά του τα βλέπω κι εγώ. Αλλά τον βλέπω και στο γήπεδο. Έχει βελτιωθεί, παλεύει κάθε φάση, αλλά είναι άγαρμπος, δεν ελέγχει το κορμί του, δεν έχει κινήσεις, δεν πηδάει αρκετά και δεν είναι γρήγορος. Δηλαδή, είναι έτοιμος για εθνική Ισπανίας και NBA (να μου το θυμηθείτε)! Όσο για την κίνηση του Ρούντι να δώσει το βραβείο του MVP που κέρδισε, στον Μουαζό, δεν λέω, ωραία ενέργεια, αλλά όχι και να μας χτυπάς στα μούτρα ρε φίλε ό τι το έκανες επειδή “όρθωσε το ανάστημά του στον Μαρκ Γκασόλ, που είναι ένας από τους καλύτερους σέντερ στην Ευρώπη”!

Για να κλείσουμε μία πολύ όμορφη χρονιά στο ULEB, θα αναφέρω ότι ο Χένρι Ντόμερκαντ ήταν 2^ος στο ranking και 1^ος σκόρερ της διοργάνωσης, 1^ος σε εύστοχα τρίποντα, 1^ος σε ευστοχία στα τρίποντα με το εκπληκτικό 57%, δείχνοντας ότι απλώς ο Πίνι Γκέρσον… κάτι δεν είχε καταλάβει πέρσι. Για τον Γιαφτόκας δεν θα μιλήσω καν…