So Sharp that noone can Hold(en)!

Δημοσιεύτηκε στις 3 Μαΐου 2008

Οι δύο ημτελικοί της Ευρωλίγκας, μας πρόσφεραν τους φιναλίστ που περιμέναμε. Ουσιαστικά, ΤΣΣΚΑ και Μακάμπι επιβεβαίωσαν την ανωτερότητά τους με περισσότερο ή λιγότερο εμφατικό τρόπο.

 

Η Μακάμπι μπήκε στο ματς πάρα (μα πάρα) πολύ άσχημα, με αποτέλεσμα να μείνει πίσω στο σκορ με 36-18. Ο Σερφ στο ξεκίνημα έδειχνε να είναι σε άθλια ημέρα, ιδίως από τη στιγμή που ο Βούισιτς έδειξε ότι έχει πρόβλημα. Δοκίμαζε τον έναν, δοκίμαζε τον άλλο, είχε δει όνειρο με τον Κάσπι, έφτασε στο σημείο να βάλει τον Ελιάχου στο πεντάλεπτο. Κι εκεί που η Μακάμπι έμοιαζε χαμένη, ήρθε ο… γνωστός-άγνωστος να την επαναφέρει στο ματς. Ο τύπος που είχε ξεχαστεί στον πάγκο όλο τον χρόνο, αλλά ο τύπος που έχει φάει τα φάιναλ φορ με το κουτάλι, έχει εμπειρία που σπάνια βρίσκεις, μπασκετικό μυαλό και είναι παίκτης μεγάλων αγώνων. Ο Ντέρικ Σαρπ. Με 11 πόντους του Σαρπ η Μακάμπι κατάφερε να γλιτώσει το έμφραγμα και να μειώσει το σκορ. Μετά όλα έγιναν πιο εύκολα. Υπήρχε χρόνος για να πάρει μπροστά ο Μπλούθενταλ, ανέβασε απόδοση ο Μπάινουμ, απελευθερώθηκε από το άγχος ο Μόρις και βοήθησε και ο Γκαρσία. Και η Σιένα δεν άντεξε. Μπορεί να είχε καλούς παίκτες, αλλά δεν είχε εκείνον που θα τη σηκώσει στις πλάτες του στα κρίσιμα. Η ανατροπή των 18 πόντων της Μακάμπι μοιάζει εξωπραγματική για τέτοιο αγώνα, αλλά δείχνει τις δυνατότητες αυτής της ομάδας. Εξάλλου, όταν παίζεις με την καλύτερη επίθεση της Ευρωλίγκας και σου βάζει 92 πόντους, χάνεις. Η Σιένα στους 75-80 πόντους θα το κέρδιζε το ματς, στους 90 δεν είχε τύχη. Πόσο μάλλον όταν στα πρώτα 15 λεπτά είχε δεχτεί 18 πόντους και στα υπόλοιπα 25 (κρατηθείτε) 74! Τρελό νούμερο (σε 40 λεπτά σημαίνει 120 πόντοι), αλλά καταδεικνύει εύγλωττα τι είναι ικανή να κάνει η Μακάμπι στην επίθεση αν εφησυχάσεις και την αφήσεις να βρει ρυθμό.

 

Η ΤΣΣΚΑ απ’ την άλλη, δεν βρήκε ρυθμό σε κανένα σημείο. Όμως, έδειξε κάτι άλλο: ότι ακόμη κι έτσι, δεν χάνει. Με τον Λάνγκντον και τον Σισκάουσκας να χάνουν το μεγαλύτερο μέρος του ματς. Με τον Σμόντις να προσπαθεί να… χτίσει κλειστό σουτάροντας εκνευριστικά συνεχώς για τρεις πόντους, μέχρι να φτάσει στα 0/7 (άδικο έχουν τώρα οι φίλοι του Ολυμπιακού να διαμαρτύρονται ότι μόνο με εκείνους τα έβαζε όλα;). Με τον Παπαλουκά να είναι μετριότατος. Με τον Ζήση ακόμη χειρότερος. Με τον Γκόρι να δείχνει πόσο δεν του αρέσει να έρχεται από τον πάγκο. Με τον Χριάπα να μην έχει ούτε κατά διάνοια βρει ρόλο στην ομάδα. Κι όμως, δεν έχασε. Είχε τον Αντερσεν να σουτάρει 8/8 δίποντα. Είχε τον Χόλντεν να την κρατάει μόνος του στον αγώνα για 15 λεπτά. Είχε μυαλό στο τελευταίο δεκάλεπτο. Είχε τους παίκτες που βρέθηκαν σε άσχημο βράδυ, να δείχνουν ότι ξέρουν να κερδίζουν στο τέλος. Έδειξε στην πραγματικότητα αυτό που λέγαμε: είναι ομάδα με 9 πρωτοκλασάτους παίκτες. Γρίφος άλυτος για όλους το πώς θα χάσει σε κρίσιμο ματς. Λέτε να τον λύσει η Μακάμπι;

 

Την Κυριακή θα έχουμε έναν μεγάλο τελικό, επανάληψη της μάχης της Πράγας. Τότε η ΤΣΣΚΑ είχε κερδίσει με 73-69. Τώρα οι δυο τους έχουν από χίλιους λόγους για να απαιτήσουν το τρόπαιο. Στον τελικό έφτασαν οι δύο ομάδες που έπεισαν περισσότερο απ’ όλες τις υπόλοιπες συνολικά τη φετινή χρονιά. Εκεί μόνο η μία θα επιβιώσει. Αυτή που θα μπορέσει την Κυριακή το βράδυ να επιβάλει το νόμο της.

 

Νωρίτερα θα δούμε ένα ακόμη παιχνίδι. Τον τελικό της παρηγοριάς, τον τελικό των χαμένων, τον τελικό των αδιάφορων, ό,τι προτιμάτε παίρνετε. Εκεί η Σιένα θα αντιμετωπίσει την Ταού. Η Σιένα που πάλεψε, έφτασε στα όριά της, αλλά ξανά δεν τα κατάφερε. Και τις δύο προηγούμενες φορές έχει τερματίσει 4^η. Απέναντί της όμως, θα βρει την απόλυτη… loser. Την ομάδα που όλοι περιμέναμε να παίζει… μικρό τελικό. Η αρρώστια της Ταού δεν την άφησε ούτε φέτος, μόνο που η αλήθεια είναι ότι φέτος δεν μας έπειθε και τόσο από την αρχή ότι μπορεί να κερδίσει στο φάιναλ φορ. Τελικά… μας επιβεβαίωσε ξανά.

 

 

 

Υ.Γ.: Όσοι είδαν τους αγώνες είχαν την τύχη να ακούσουν την αμίμητη ατάκα του Μπατή για το δεμένο χέρι του Σπλίτερ, ότι η (προστατευτική) ταινία που φορούσε ήταν… μάλλον γούρι! Αυτά χωρίς δόση κακίας, καθώς αμφότεροι (Μπατής, Σιγάλας) αναγνώρισαν το λάθος τους όταν με sms πληροφορήθηκαν ότι είναι ταινία για να μπατάρεις τραυματισμένα μέρη του σώματος.

 

Υ.Υ.Γ.: Όσο για τη διαιτησία; Πήγε να μας μπερδέψει λίγο στο ξεκίνημα του πρώτου ημιτελικού, εκεί που «έσπρωχνε» τη Σιένα στο πρώτο ημίχρονο, αλλά στη συνέχεια… αποκαταστάθηκε η τάξη και οι Ισραηλινοί πήραν ό,τι… παίρνουν πάντα. Το ίδιο και η ΤΣΣΚΑ. Εκεί, βέβαια, αξίζουν συγχαρητήρια στον Κουκουλεκίδη, καθώς ήταν ο μόνος που σφύριξε κατά των Ρώσων (έστω λίγο) στο τελευταίο πεντάλεπτο, όσο παιζόταν το ματς. Μπραζάουσκας και Ανκαραλί είχαν… καταπιεί το στραγάλι.

Υ.Υ.Υ.Γ: Ο τίτλος βεβαίως είναι λογοπαίγνιο από τα ονόματα του Σαρπ και του Χόλντεν. Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: Τόσο κοφτερός που κανείς δεν μπορεί να τον κρατήσει/συγκρατήσει!