Μπάσκετ και… καφρίλα

Δημοσιεύτηκε στις 6 Μαϊου 2008

Η δεύτερη ημέρα των προημιτελικών του πρωταθλήματος της Α1, είχε τρεις προκρίσεις, τρεις αποκλεισμούς και έναν ανοικτό λογαριασμό. Ανοικτό λογαριασμό άφησαν ο Άρης με το Μαρούσι, οι οποίοι θα λύσουν τις διαφορές τους στον τρίτο αγώνα την Πέμπτη στο Αλεξάνδρειο. Μέχρι τότε αμφότεροι δικαιούνται να ελπίζουν ότι θα περάσουν στην τετράδα, μιας και όταν μιλάμε για έναν αγώνα 40 λεπτών, κάθε αποτέλεσμα είναι πιθανό.

Περνώντας τους υπόλοιπους αγώνες στα γρήγορα, μπορώ να σταθώ προφανώς στην πρόκριση του Πανιωνίου, που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις απουσίες του Πανελληνίου στη σειρά και με 2-0 βλέπει Ευρωλίγκα. Ο Πανελλήνιος εμφανίστηκε κατώτερος του αναμενομένου, αλλά αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, έτσι είναι τα πράγματα από τη στιγμή που έφυγε από την ομάδα ο Καλαφατάκης.

Ο Παναθηναϊκός, με τον Τομάσεβιτς για πρώτη φορά στη δωδεκάδα, στη θέση του Μπετσίροβιτς, πέρασε από τη Λάρισα χωρίς προβλήματα και είναι ένα βήμα πιο κοντά στον τελικό. Το ίδιο βήμα έκανε και ο Ολυμπιακός, αν και αυτός πολύ πιο δύσκολα. Οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν τελείως χαλαροί στον αγώνα και παραλίγο να το πληρώσουν ακριβά. Όμως, η διαφορά δυναμικότητας (των δύο αιωνίων) από όλους τους υπόλοιπους, είναι φέτος χαώδης. Έτσι, ο Ολυμπιακός μπόρεσε να επιστρέψει από το –16 και να πάρει στο τέλος τη νίκη, την οποία εν πολλοίς χρωστάει στον Γκριρ. Βεβαίως, σηκώνει πολλή συζήτηση η διπλή απόφαση για μη φάουλ στις τελευταίες φάσεις. Αν καις την πρώτη ο Γιαννάκης ζήτησε φάουλ, οι παίκτες δεν το έκαναν με αποτέλεσμα ο Παπανικολάου να ευστοχήσει σε τρίποντο και να ισοφαρίσει. Η ΑΕΚ έκανε φάουλ, κάτι που συνηθίζουν μόνο ομάδες που έχουν τεράστια εμπιστοσύνη στην επίθεσή τους, ο Γκριρ έγραψε το 68-70 και στη συνέχεια οι «ερυθρόλευκοι» διακινδύνευσαν την ήττα, αφού προτίμησαν να αμυνθούν για 6 δευτερόλεπτα και όχι να κάνουν φάουλ. Βέβαια, κοιτώντας τις ομάδες του Γιαννάκη, έτσι αντιδρούν όλες, ενώ τελικά ο Παπανικολάου που σούταρε και το δεύτερο σουτ, ήταν κλεισμένος τόσο όσο να κάνει έρμπολ.

Σημείωση για τον αγώνα: ο Αγγέλου σωστά είχε δει ότι ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα με την περιφερειακή του άμυνα και είχε δώσει εντολή για επιθέσεις από το τρίποντο. Όμως, 30 τρίποντα είναι πάρα, μα πάρα πολλά. Ιδίως, όταν παρουσιάζεις τις ίδιες ασθένειες στη διαχείριση υλικού με τη μη χρησιμοποίηση του Χατζή, αλλά και των Σιούτη, Χαρίση. Όσο για το ευτράπελο της υπόθεσης… η ΑΕΚ πραγματοποίηση μακράν την πιο μικρής διάρκειας μετεγγραφή, αφού ο Γιενίτζε έκανε μόλις 3 προπονήσεις με την ομάδα πριν… αποχωρήσει! Όσο για τα δυναμιτάκια, τα αντικείμενα και τους καφέδες, θα μπορούσαν να λείπουν. Ή να λείψουν από τους αγώνες της ΑΕΚ όσοι τα πετάνε στο γήπεδο.

Πέρασα στα γρήγορα τα υπόλοιπα παιχνίδια για να φτάσω στο μοναδικό που ακόμη… υπάρχει. Άρης και Μαρούσι προσέφεραν ένα απίστευτο θέαμα στο κλειστό του Αγίου Θωμά, στον καλύτερο (αν συνυπολογίσουμε και τη σημασία του) αγώνα της φετινής χρονιάς. Μιας και είχα την τύχη να είμαι στο γήπεδο το απόγευμα της Δευτέρας, θα παρατηρήσω ορισμένα πράγματα:

1. Η κίνηση του Αμαρουσίου να δώσει τα εισιτήρια στο Δήμο (μετά από αίτημα του δεύτερου) ήταν λανθασμένη. Έμειναν κενές θέσεις και άνθρωποι έξω από το γήπεδο. Βέβαια, η θέληση των ανθρώπων της ομάδας ήταν κατά βάση να μην μπουν στο γήπεδο οπαδοί του Άρη, ώστε να μην παίξει το Μαρούσι… εκτός έδρας. Αυτό επετεύχθη, αλλά με κόστος γύρω στα 200-300 κενά καθίσματα.

2. Το Μαρούσι έβλεπε αυτό το ματς ως τον τελικό της χρονιάς. Και δεν εννοώ τα τετριμμένα. Εννοώ ξεκάθαρα ότι υπήρχε η διάθεση (για να μην πω πίστη) στις τάξεις της ομάδας ότι με νίκη επί του Άρη, το Μαρουσι έφτανε δίπλα στην Ευρωλίγκα. «Να νικήσουμε και μετά ο Πανιώνιος» και μάλιστα με ύφος που πρόδιδε ότι «αν νικήσουμε τώρα, ο Πανιώνιος δεν μπορεί να μας αποκλείσει».

3. Ο Χέρμπερτ και ο Μαρκόπουλος παρασύρθηκαν από τη ροή του αγώνα και ο ένας ξέχασε τον Τσαλδάρη στον πάγκο, ενώ ο άλλος τον Χαραλαμπίδη. Για απαράδεκτα μεγάλο διάστημα.

4. Ο Ράιτ με την απόδοσή του στην 4^η περίοδο έδειξε ότι είναι παίκτης μεγάλων αγώνων, καθώς όταν οι υπόλοιποι κρύβονταν και ο Μάσεϊ είχε… νεύρα, έπαιρνε προσπάθειες απίστευτες και τελείωνε φάσεις που κράτησαν εν ζωή τον Άρη. Ιδίως, το καλάθι και φάουλ που έκανε το 82-84.

5. Ο Μιλισάβλιεβιτς πήγε μόνος του να τελειώσει τον Άρη και αυτό που έκανε εντύπωση είναι πώς ο Βόσνιος σε ένα ματς που έδειχνε εκτός ρυθμού, κατάφερε να παίξει τόσο καλά στην τέταρτη περίοδο. Δείγμα μεγάλου παίκτη.

6. Φτάνω και στα άσχημα του ματς. Το Μαρούσι για πρώτη φορά, ίσως, είχε τόσο φανατισμό στις εξέδρες. Άνθρωποι που δεν ήξεραν μπάσκετ και είχαν πάει στο γήπεδο μόνο και μόνο για να τσακωθούν. Από το πρώτο λεπτό έβριζαν τον Μάσεϊ και προσπαθούσαν να τον εκνευρίσουν ακόμη και με… φτυσιές. Και μετά από ένα σημείο ήρθε και η… ξεφτίλα, η οποία μπορεί να συμπυκνωθεί σε 3 περιστατικά:

– Στην επίθεση οπαδού του Αμαρουσίου προς τον Νίκο Μπουντούρη, ο οποίος πήγε προς την εξέδρα για να ηρεμήσει τον κόσμο. Ο κάφρος ήταν τόσο προκλητικός, που κατάφερε να βγάλει τον Μπουντούρη από τα ρούχα του, με αποτέλεσμα… η αστυνομία να συγκρατήσει τον αρχηγό του Αμαρουσίου για να μην ορμήσει στις κερκίδες.

– Το απίστευτα ευτράπελο, αλλά και τραγικό, κούνημα της μπασκέτας που σούταρε ο Άρης στο τέλος του ματς και στην παράταση. Ενώ όλοι το έβλεπαν, ενώ μέχρι και άνθρωπος του Αμαρουσίου είχε πάει κοντά για να σταματήσει τους οπαδούς, οι διαιτητές δεν έκαναν τίποτα. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι η 1^η από τις δύο χαμένες βολές του Τσαλδάρη στο τέλος του ματς έπρεπε να επαναληφθεί, ενώ το φάουλ που κέρδισε ο Μάσεϊ στο , θα ήταν καλάθι και φάουλ, αν δεν κουνούσαν την μπασκέτα. Με την αστυνομία να είναι μπροστά και να κοιτάζει απαθής.

– Το αποκορύφωμα όλων ήταν η ντροπή μετά το τέλος του αγώνα. Ορισμένοι από τους κάφρους που προανέφερα μπήκαν στο παρκέ και με την αστυνομία να κάνει τα στραβά μάτια, έφτασαν ως τους παίκτες του Άρη, χτυπώντας τον Καλαϊτζή και τον φροντιστή της ομάδας. Δεν επικροτώ την κίνηση του Καλαϊτζή να απαντήσει, χτυπώντας τον τύπο που του όρμησε, αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό. Το θέμα είναι πώς και γιατί οποιοσδήποτε έφτασε στους παίκτες του Άρη, την ώρα που η κερκίδα φυλασσόταν από αστυνόμους, αρκετούς για να μην περάσει κανείς στο παρκέ. Προφανώς, πάλι κάποιοι δεν έκαναν τη δουλειά τους, με αποτέλεσμα παραλίγο να έχουμε σοβαρούς τραυματισμούς.

Όσο για τον τραμπούκο που εργαζόταν για τη στατιστική υπηρεσία του Γαλάνη και φώναζε συνεχώς στους διαιτητές, ενώ μετά το τέλος του ματς ήταν ένας από τους πρώτους που έτρεξαν προς του παίκτες του Άρη, τι να πω; Ο τύπος έπαιξε ξύλο και μετά έφυγε σαν κύριος (με σκισμένο πουκάμισο!) χρησιμοποιώντας τη διαπίστευση που είχε.

Για να μη λέω μόνο τα άσχημα, συγχαρητήρια στον Ανδρέα Παπαντωνίου, παλιό παίκτη του Παναθηναϊκού και νυν γενικό διευθυντή του Αμαρουσίου, που έκανε τα πάντα για να προστατεύσει τους παίκτες του Άρη, αλλά και το μπάσκετ από τους κάφρους.