Γ. Σκιάς: Αλλάζει ή βουλιάζει

Τη σκληρή πραγματικότητα της Nokia Arena θυμήθηκε ο Παναθηναϊκός που έζησε στιγμές πανικού στο πρώτο ημίχρονο και βρέθηκε από νωρίς με μια εις βάρος του διαφορά που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ. Η Μακάμπι, μετά την πανωλεθρία της πρεμιέρας, εμφανίζεται πιο ψυχωμένη και κερδίζει ματς και εντυπώσεις, απειλώντας πια ευθέως τον «εξάστερο» με έναν ταπεινωτικό αποκλεισμό. Οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν ακραία μέτρα και να δούμε τι θα σκαρφιστεί ο Ζοτς, για να σώσει την παρτίδα.

Πού μυαλό…

Για την ώρα ο Σέρβος κινδυνεύει να την πατήσει όπως ακριβώς την πάτησε πέρυσι ο κουμπάρος του (σειρά Ολυμπιακός-Σιένα), καθώς βλέπει τους παίκτες του να έχουν αδειάσει μετά την άψογη εμφάνιση που πραγματοποίησαν στο ξεκίνημα. Ο τρόπος με τον οποίο μπήκε ο Παναθηναϊκός στο τρίτο ματς ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικός: έμοιαζε με εφιάλτη να βλέπω π.χ. τον πολύπειρο Τσαρτσαρή σε συνεχόμενες φάσεις να μαζεύει το επιθετικό «σκουπίδι» και στη συνέχεια να πουλάει την μπάλα και να χαρίζει αιφνιδιασμό στον αντίπαλο.

Με τέτοιες σαχλαμάρες, πήγε στράφι το αρχικό πλάνο του κόουτς που ξεκίνησε με μια ανορθόδοξη, «βαριά» πεντάδα (“3” ο Καϊμακόγλου, “4” ο Τσαρτσαρής), σε μια προσπάθεια να έχει στο παρκέ παίκτες καπάτσους, αλλά και να προκαλέσει μισμάτς. Το «τρυκ» απέτυχε παταγωδώς – ο Τσαρτσαρής αποσύρθηκε στο δίλεπτο! – και η ομάδα βρέθηκε γρήγορα σε δύσκολη θέση με τον αντίπαλο να παίρνει μπρος και να αφήνει πίσω του συντρίμμια.

Σόφο και Οχαγιόν

Η είσοδος του Σχορτσανίτη στην πρώτη περίοδο ήταν καταλυτική, καθώς τραβούσε μαζί του όλη την άμυνα και άνοιγε διαδρόμους. Ο Οχαγιόν – MVP της σειράς, μέχρι στιγμής – συνέχισε με φόρα από το ΟΑΚΑ και οδήγησε την ομάδα του σε ένα αστραπιαίο 11-0 που έβαλε (οριστικά, δυστυχώς) από κάτω τον πρωταθλητή Ευρώπης. Η αποκαρδιωτική εικόνα του πρώτου ημιχρόνου αποτυπώθηκε και στη στατιστική με το «τριφύλλι» να σουτάρει με 38%, να μην κατεβάζει επιθετικά ριμπάουντ και να χάνει την μπάλα 11 φορές.

Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι οι «πράσινοι» δεν πίεσαν την μπάλα και επέτρεψαν στους Ισραηλινούς (που δεν έχουν και τα καλύτερα πόιντ-γκαρντ της πιάτσας) να κάνουν ανενόχλητοι το παιχνίδι τους. Στην επίθεση, κυριαρχούσε η ακινησία, η άρνηση ανάληψης πρωτοβουλιών και βέβαια τα φτηνά λάθη. Μόνο οι επιθέσεις του Μπατίστ σε mismatch έδωσαν ένα μικρό σερί και ήταν η μόνη φορά που η ομάδα έπαιξε έξυπνα, τιμωρώντας τις (τελείως ηλίθιες) αλλαγές των γηπεδούχων στα σκριν. Κατά τα άλλα, οι άμυνες του Μπλατ έμοιαζαν απροσπέλαστες και η αλλοπρόσαλλη διαιτησία ελάχιστα βοηθούσε την κατάσταση.

Μόνο άμυνα

Πάντως, το μπρέικ του ημιχρόνου λειτούργησε θετικά και οι «πράσινοι» επέστρεψαν στο παρκέ με διάθεση να παίξουν τουλάχιστον λίγη άμυνα της προκοπής. Το επιθετικό παιχνίδι παρέμεινε ψιλοάθλιο, ωστόσο το πνίξιμο του αντιπάλου τούς έδωσε τη δυνατότητα να διεκδικήσουν στο τέλος τη νίκη. Το ματς έφτασε στο όριο, αλλά και πάλι μας πρόδωσαν οι λεπτομέρειες. Τούτη τη φορά δεν ήταν τα μεγάλα σουτ του Μπλου, αλλά τα επιθετικά ριμπάουντ του Χέντριξ – αντίστοιχα, από ελληνικής πλευράς το τελικό σουτ έχασε αυτή τη φορά ο Καλάθης. Τώρα τι δουλειά έχει στην πεντάδα ο Καλάθης ενώ ψάχνουμε τρίποντο ισοφάρισης, καλύτερα να ρωτήσετε τον Ομπράντοβιτς.

Κάτι λείπει

Η προσπάθεια στην άμυνα είναι το μόνο πραγματικό θετικό σημείο στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις την Μακάμπι, εντός έδρας, στους 65 πόντους και, ακόμα περισσότερο, όταν έχει πετύχει 24 μόνο στο πρώτο δεκάλεπτο. Δυστυχώς, η καλή άμυνα δεν έφερε και τη νίκη – να δούμε αν θα υπάρξει άλλη τέτοια ευκαιρία. Είναι προφανές ότι για να πάρεις διπλό όταν κυνηγάς στο σκορ και έχεις πια θέση αουτσάιντερ, χρειάζεσαι λίγη ρέντα στα λεγόμενα μεγάλα σουτ. Αυτήν ο ΠΑΟ δεν την είχε, αλλά δεν την κυνήγησε και σωστά. Με τον τρόπο που έπαιζε η Μακάμπι ρίσκαρε τα σουτ από το πλάι, αλλά οι παίκτες του Ομπράντοβιτς δεν έδειξαν την απαιτούμενη τόλμη.

Η καμπάνα χτυπάει κυρίως για τον Σάτο που κάνει μια άθλια σειρά και είναι παίκτης τεράστιας σημασίας για τη λειτουργία της ομάδας. Την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ τον είδα να πασάρει όντας ελεύθερος στο τρίποντο, αλλά στο Τελ Αβίβ το πήγε λίγο παραπέρα: με ανοικτό διάδρομο για λέι-απ εκείνος έψαχνε πάσα στον αέρα, λες και είναι ο Διαμαντίδης. Κάνει μπαμ ότι δεν νιώθει καλά, ίσως τον έχει κουράσει η υπερπροσπάθεια των προηγούμενων μηνών, όμως πρέπει να ανεβάσει την απόδοσή του. Η ομάδα χρειάζεται τη δική του ενέργεια στο ριμπάουντ, αλλά και μερικά καλά σουτ από την αδύναμη πλευρά.

Το κόστος

Γενικότερα, όταν το 3άρι είναι σε κακή κατάσταση και ένα κλασικό 2άρι απουσιάζει από το ρόστερ είναι πολύ, λείπει το ορθόδοξο περιφερειακό σουτ με αποτέλεσμα η επίθεση να γίνεται πολύ προβλέψιμη. Βάλτε στην εξίσωση και τους Σμιθ-Λόγκαν που παραμένουν αγνοούμενοι και ιδού γιατί δεν έχει σκορ η ομάδα.

Ο Ομπράντοβιτς διστάζει να εμπιστευτεί τους αναπληρωματικούς του και δεν έχει άδικο – φαίνεται πως το καταπληκτικό πρώτο ματς ήταν ένα απλό διάλειμμα για τον σταθερά απογοητευτικό Μάριτς. Όμως, με τόσο μικρό ροτέισον, την πληρώνεις στα τελευταία λεπτά. Είναι δύσκολο να βρεις σωστές επιλογές από τους βασικούς σου που είναι πια σκασμένοι, έχοντας κάνει υπερπροσπάθεια για να γυρίσουν το ματς.

Το κέρδος

Ο μόνος παγκίτης που κατάφερε να δώσει ουσιαστική βοήθεια ήταν ο Περπέρογλου της 4ης περιόδου – άλλο που στη β’ περίοδο ήταν παρών σε ένα καταστροφικό 12-4 των γηπεδούχων. Στα σημεία που έπρεπε έβαλε τα σουτ του, έκανε κι ένα δυναμικό drive και φάνηκε έτοιμος. Ίσως να είναι αυτό που χρειάζονται οι «πράσινοι», δεδομένης της εικόνας που έχει για την ώρα ο Σάτο.

Σαν πρωταθλητές

Τώρα πια δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και θέλω απόψε να δω παίκτες με βλέμμα που γυαλίζει. Στα χαρτιά, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να χάνει τρία σερί παιχνίδια από κανέναν αντίπαλο, αλλά πρέπει να δείξει και κάτι στην πράξη. Όταν είσαι πρωταθλητής Ευρώπης, κατεβαίνεις στο γήπεδο με μαχαίρι στα δόντια και δεν πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό. Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό είναι να διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο την άμυνά του, αλλά ταυτόχρονα να έχει και περισσότερο νεύρο στην επίθεση. Τελευταία βλέπουμε επίθεση χωρίς… επιθετικότητα. Χρειάζονται περισσότερα από περισσότερους και περιμένω μεγαλύτερη διάθεση και πρωτοβουλίες από παίκτες που τείνουν να εξαφανίζονται.

Το σύστημα της Μακάμπι εμποδίζει το παιχνίδι από το ποστ, ενώ δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε τα πάντα από τις δημιουργίες των πλέι-μέικερ. Πρέπει να γίνονται και κινήσεις από το πλάι, με μπάλα ή χωρίς, για να προβληματιστεί περισσότερο η αντίπαλη άμυνα. Η αύξηση της κίνησης θα φέρει και καλύτερες ευκαιρίες για τους ψηλούς – τελευταίως οι Βουγιούκας και Μάριτς, περισσότερο γίνονται θύματα, παρά επιβάλλονται.

Από εκεί και πέρα πρέπει κάποιος επιτέλους να σπάσει τον τσαμπουκά του Οχαγιόν που πλέον έχει αποθρασυνθεί τελείως και επιτίθεται κατά μέτωπον ακόμα κι όταν βρίσκει μπρος του έναν κοτζάμ Διαμαντίδη. Να μας σκοτώσει για τρίτο συνεχόμενο ματς πάει πολύ…

Γιώργος Σκιάς