Ν. Κρεμαστής: Η απόβαση των σκληρών στην Πόλη!

Ο Ολυμπιακός πήρε την πιο γλυκιά εκδίκηση για τον περσινό του αποκλεισμό. Έκανε τη Σιένα να μοιάζει με ομαδούλα, τελείωσε τη σειρά σε 4 ματς, κυριάρχησε στο πρώτο ματς στο ΣΕΦ και το δεύτερο το πήρε με τον… άσχημο τρόπο (the ugly way που λένε και οι Αμερικάνοι). Μετά το 1-3 στη σειρά, αρχίζουν οι πράξεις και οι υπολογισμοί. «Βγαίνουμε» για ταξιδάκι στην Πόλη τον Μάιο;

Το ολοκληρωτικό 3ο παιχνίδι

Τι να πρωτοπεί κανείς για το ματς της Τετάρτης; Ήταν ο καλύτερος Ολυμπιακός που έχουμε δει φέτος; Αν δεν ήταν, πόσο καλύτερος μπορεί να γίνει ακόμα; Στο ξεκίνημα του ματς είδαμε τους Ιταλούς να ξεφεύγουν με 3-10, όλοι φαντάζομαι ανασκουμπωθήκαμε, αλλάξαμε θέση στην πολυθρόνα ή στις εξέδρες του ΣΕΦ και προετοιμαστήκαμε για μια πολύ, πολύ δύσκολη βραδιά.

Κι όμως. Τα επόμενα σχεδόν 7 λεπτά έδειξαν πώς θα πάει το ματς. Η Σιένα έβαλε 2 πόντους, πνιγόταν σε κάθε της επίθεση και ο Ολυμπιακός είχε πάει από το -7 στο +4. Βέβαια, ήταν ακόμα αρχή (ούτε στο 15ο λεπτό), είχαμε δρόμο, η διαφορά ήταν μικρή και κανείς δεν ήταν υπέρμετρα αισιόδοξος. Αν το ματς είχε αρχίσει έτσι ο Ολυμπιακός θα είχε διψήφια διαφορά, αλλά όταν είσαι στο +4, το φοβάσαι ακόμα. Και δικαιολογημένα.

Όμως, ως το ημίχρονο είδαμε τον Ολυμπιακό να ελέγχει εύκολα το ματς. Οι Ιταλοί πήγαιναν σε επιθέσεις που δεν είχαν νόημα, ήρθε και το τρίποντο του Σλούκα στο τέλος, 32-21 και +11 για να μπούμε σίγουροι στην επανάληψη. Εκεί που η Σιένα ουσιαστικά… δεν μπήκε.

Η ιταλική ομάδα, πανευρωπαϊκό παράδειγμα για τα ατσάλινα νεύρα της, το στρωτό της μπάσκετ, την ψυχραιμία της και την ωριμότητά της στα δύσκολα (δεν τα λέω εγώ αυτά) μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο και κατάφερε να χάσει το ματς στο πρώτο πεντάλεπτο. Έκανε 4:22 να βάλει πόντο, έκανε 6 λεπτά να βάλει καλάθι εντός παιδιάς, έδειχνε ότι δεν θα ξανασκοράρει ως το τέλος του αγώνα. Αυτό το «21» άρχισε να μοιάζει εφιάλτης για τους Ιταλούς, που βρέθηκαν στο -19 μέχρι το 26ο λεπτό, 40-21.

Εκεί το ματς είχε τελειώσει. Παρά τα κλασσικά της αναμετάδοσης μόλις ο Ολυμπιακός έχασε μια επίθεση (τα ακούμε τόσα χρόνια, δεν μας κάνουν εντύπωση πλέον), όποιος… είχε μάτια (χωρίς γυαλιά άλλων χρωματισμών) έβλεπε ότι το ματς δεν γυρνούσε. Ο Ολυμπιακός έβγαλε 3 καλές επιθέσεις. Θα έπρεπε να έχει πάρει 6 πόντους από αυτές. Πήρε 3 φάουλ και είχε 0/6 βολές με τη Σιένα να μειώνει στο -15. Ήταν δυνατόν να συνεχιστεί αυτό για περισσότερο με βάση την εικόνα του ματς; Όχι. Και δεν το λέω εκ του ασφαλούς. Το νιώθατε κι εσείς όταν βλέπατε τον αγώνα.

Δύο επιθέσεις χωρίς φάουλ, ξανά στο +19. Η Σιένα είχε παραδοθεί. Έβαλε 21 πόντους στο πρώτο μέρος, 20 σε διάστημα 25 λεπτών και 30 στα πρώτα 30 λεπτά του αγώνα. Στατιστικά; Κατηφόρα. Λες και ο Ολυμπιακός έπαιζε με αντρικό και οι άλλοι με το εφηβικό: 49-29 τα ριμπάουντ με τα επιθετικά στο 18-5. Θέμα διάθεσης, ενέργειας, δύναμης. Και όλα αυτά τα είχε ο Ολυμπιακός, όχι η Σιένα.

Τα όπλα της Σιένα ανύπαρκτα: Λαβρίνοβιτς, Μος και Θόρντον έχτισαν βοηθητικό γήπεδο με 1/15 σουτ και ο Ολυμπιακός είχε ένα πολύ εύκολο βράδυ. Επιμέρους μετά το πρώτο πεντάλεπτο και ως το 35ο; 60-25 για τον Ολυμπιακό. Απέναντι στη Σιένα.

Το έπος του κόσμου του

Sometimes you’ve got to do it the ugly way (σ.σ. Κάποιες φορές πρέπει να το κάνεις με τον άσχημο τρόπο) λένε οι Αμερικανοί και αυτό έγινε στο 4ο ματς. Ο Κουσούλης στο άρθρο μετά το ματς έγραψε ότι «ο φετινός Ολυμπιακός είναι ξεκάθαρα η πιο σκληρή ομάδα της Ευρώπης». Παρά τις συχνές (μπασκετικές) διφωνίες μας (εκείνος η ήρεμη δύναμη, ο μπασκετικός που δεν τον νοιάζει ποια ομάδα θα δει να παίζει αρκεί κάποιος να παίζει, εγώ πιο οπαδός παρά φίλαθλος) θα συμφωνήσω απόλυτα.

Αλλά την Παρασκευή ο Ολυμπιακός δεν μόνο η πιο σκληρή ομάδα της Ευρώπης. Έπαιζε και στην πιο ωραία μπασκετική ατμόσφαιρα του κόσμου. Χωρίς πλάκα. Έχω βρεθεί σε γήπεδα από εδώ ως την άλλη άκρη της Ευρώπης. Ποτέ δεν έχω ξαναδεί αυτό που είδα την Παρασκευή. Ούτε καν στο ΣΕΦ. Στις εξέδρες 12.000 άτομα κι όμως έμοιαζε σα να είναι ένας. Ένας παλμός, μια φωνή, μια ελπίδα, ένα φούσκωμα στο στήθος. Ο κόσμος που πήγε στο ΣΕΦ την Παρασκευή είχε την απόλυτα ιδανική παρουσία. Δεν ήταν ο 6ος παίκτης. Ήταν ο 1ος παίκτης. Και πήρε το ματς.

Κι εξηγούμαι. Όχι, δεν μειώνω την προσπάθεια του Ολυμπιακού. Προσπάθεια τεράστια σε ένα ματς που δεν του έβγαινε τίποτα. Με 4/22 τρίποντα χάνεις κανονικά. Χωρίς τον Ντόρσεϊ που ήταν ο ψηλός που είχε χαλάσει όλα τα ματσαρίσματα στη ρακέτα της Σιένα, χάνεις κανονικά. Με το απίστευτο 84% της Σιένα στα δίποντα στα πρώτα 15 λεπτά την ώρα που εσύ έχεις 42%, χάνεις κανονικά. Με τους Ιταλούς να σκοράρουν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα για 3 περιόδους, χάνεις κανονικά. Κι όμως, ο Ολυμπιακός κέρδισε. Και κέρδισε ένα ματς που κάθε οπαδός του Ολυμπιακού το απόλαυσε στο έπακρο για την έντασή του επί 40 λεπτά.

Κέρδισε παρότι έχανε με 21-24, με 28-33, με 42-48, με 50-55 και με 54-55 στο 31ο λεπτό. Γιατί κέρδισε λοιπόν; Γιατί έδειχνε ότι είναι η ομάδα που πριν αρχίσει το ματς είχε αποφασίσει να πεθάνει στο παρκέ παρά να χάσει. Για κάθε μπάλα, για κάθε ανάσα, για κάθε εκατοστό στο παρκέ θα γινόταν πόλεμος, θα δινόταν μάχη και οι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν αποφασισμένοι ή να την κερδίσουν ή να πεθάνουν. Τα νούμερα αμείλικτη απόδειξη: 39-34 τα ριμπάουντ με 17-12 τα επιθετικά, 12-5 οι ασίστ, 7-14 τα λάθη.

Και μη δίνετε σημασία στο «12» των ασίστ, δώστε στο «5». Πέντε ασίστ είχε η Σιένα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Ούτε μία δεν μπόρεσαν να δώσουν οι παίκτες της στην επανάληψη. Ούτε ένας εύκολος πόντος. Κάθε πόντος από μάχη, από ατομική ενέργεια. Κερδισμένος με αίμα. Γι’ αυτό και κέρδισε ο Ολυμπιακός.

Και μέσα σε όλα είχε έναν κόσμο απίστευτο. Στην 4η περίοδο το ΣΕΦ δεν ήταν πια γήπεδο. Ήταν σαν ένας γίγαντας που αντιδρούσε με μια κοινή ανάσα, ορμή, φωνή, κίνηση. Έχετε ξαναδεί ποτέ σε γήπεδο μπάσκετ να κατεβάζει παίκτης αμυντικό ριμπάουντ και να σηκώνεται όλο το γήπεδο στο πόδι φωνάζοντας με τα χέρια υψωμένα με 8:40 για το φινάλε; Και τα μεγάφωνα να ουρλιάζουν «Πέεεροοοο Άντιτς!»; Απίστευτα πράγματα. Την Παρασκευή στο ΣΕΦ κόσμος και ομάδα ήθελαν να ξεπλύνουν κάθε αποτυχία, κάθε άσχημη στιγμή, ο καθένας τη στιγμή που δεν πίστεψε την ομάδα. Όλα ήταν κόκκινα, όλα ήταν νίκη, όλα οδηγούσαν στην Πόλη. Δεν υπήρχε άλλο τέλος.

Ο μέγας Ζήσης

Μόνο ένας φαινόταν να μην το καταλαβαίνει. Ο σεβασμός μου για τον Νίκο Ζήση είναι τεράστιος. Όπως και για κάθε άλλο παίκτη της χρυσής γενιάς του ελληνικού μπάσκετ. Την Παρασκευή στο τέλος το έβλεπες. Ο ΜακΚάλεμπ είχε παραδοθεί, ο Άντερσεν το ίδιο, ο Λαβρίνοβιτς ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ο Στόουνρουκ και ο Μος ουσιαστικά ανύπαρκτοι, ο Ρακόσεβιτς είχε λυγίσει. Και ο Ζήσης έπαιζε τον Ολυμπιακό μόνος του. Ο μόνος που δεν είπε «χάσαμε» όταν οι «ερυθρόλευκοι» είχαν λιώσει τη Σιένα και βρέθηκε στο +8 του 69-61. Respect.

Τυχαίο ότι η Σιένα έκανε 4:19 να βάλει τον πρώτο της πόντο στο 4ο δεκάλεπτο, ή 8:20 για να σκοράρει για πρώτη φορά εντός παιδιάς; Όχι. Είχε χάσει ήδη. Είχε παραδοθεί. Μόνο ο Ζήσης αρνούταν να το δεχτεί. Και ήταν ο μόνος που σκόραρε εντός παιδιάς για την ομάδα του στην 4η περίοδο. Ο μόνος που είχε τα κότσια να πάρει την μπάλα και να σουτάρει για να τη βάλει στο καλάθι.

Σίγουρα, το άσχημο σύνθημα του κόσμου εναντίον του κατά τη διάρκεια των βολών για το 72-69 θα μπορούσε να λείπει (μοναδική παραφωνία στο 40λεπτο). Θεωρώ ότι ήταν πάνω στην αγωνία του κόσμου που τον έβλεπε να μην παραδίνεται. Απ’ την άλλη, για μένα, θα ταίριαζε πιο πολύ το χειροκρότημα. Αν μας κέρδιζε θα έπρεπε να υποκλιθούμε. Μάγκες, σκεφτείτε το. Έπαιζε μόνος του. Ήταν ο μόνος που σκόραρε για τη Σιένα στα τελευταία 4 λεπτά. Αν μας κέρδιζε θα είχε κάνει τη μεγαλύτερη παράσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Μαγκιά του. Εγώ το λέω: αυτόν τον παίκτη τον θέλω στον Ολυμπιακό. Τέτοιους παίκτες. Που στα δύσκολα βάζουν το χέρι τους στη φωτιά.

Όπως έκανε ο Σπανούλης την Παρασκευή. Έλειπε ο Ντόρσεϊ, είχε η ομάδα 18% στα τρίποντα, ήταν ο Πρίντεζης μέτριος επιθετικά (0/6 τρίποντα), ο Σπανούλης ήξερε τι έπρεπε να κάνει: 8 κερδισμένα φάουλ, 10/10 βολές. Ο ηγέτης σε αυτά φαίνεται. Για την εμφάνιση του Χάινς τι να πει κανείς; Δεν νομίζω ότι μπορώ να πω κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί: 19 πόντοι και 4 τάπες με 7 ριμπάουντ; Έκανε τους Άντερσεν και Λαβρίνοβιτς να μοιάζουν με αμούστακα παιδαρέλια. Απίστευτο ματς, θεωρώ το καλύτερο στην καριέρα του Αμερικανού, αν συνυπολογίσουμε την κρισιμότητα και τους αντιπάλους.

Και τώρα… Πόλη

Επόμενος αντίπαλος η Μπαρτσελόνα. Φέτος μοιάζει πιο σκληρή από άλλες χρονιές, λιγότερο θεαματική, δυσκολεύεται να πάρει κάποια ματς, αλλά έχει μάθει να κερδίζει και στα χαμηλά σκορ. Εγώ είμαι αισιόδοξος. Με τη σωστή ψυχολογία ο Ολυμπιακός είναι πολύ σκληρός για να χάσει εύκολα. Από εκεί και πέρα, 40 λεπτά είναι, μια μάχη. Άλλες πιθανότητες από 50-50 δεν υπάρχουν. Έχουμε καιρό για να τα πούμε όσο πλησιάζει η ώρα για το ματς. Ήδη ο Ολυμπιακός έχει πετύχει πλήρως. Αλλά αυτή η σεζόν δεν μου μοιάζει να έχει τελειώσει. Τα σημάδια δείχνουν ότι φέτος θα έρθει τίτλος. Και μιλάω για τους 2 μεγάλους.

Νώντας Κρεμαστής

Υ.Γ.: Έπρεπε να έρθει, να κάτσει 1,5 χρόνο, να φύγει, να περάσουν και 4 χρόνια, για να συμφωνήσω με τον Πίνι Γκέρσον. «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς με τη διαφορά στους τρεις πόντους και 35 δευτερόλεπτα για το τέλος ο Ομπράντοβιτς κράτησε στον πάγκο έναν παίκτη με την εμπειρία του Γιασικεβίτσιους και άφησε μέσα τον Καλάθη». Ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος…

Υ.Υ.Γ.: Και στο… Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν. Άντε να περάσουν την Πέμπτη. Δεν θέλω την ΤΣΣΚΑ στον τελικό. Θέλω βατό αντίπαλο για την κούπα!