Γ. Σκιάς: Το πλάνο πέτυχε, το ματς χάθηκε

Προτιμάμε μια δοξασμένη ήττα ή μια αμφιλεγόμενη νίκη; Για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (όπως και για κάθε υπερ-ανταγωνιστικό άνθρωπο) η απάντηση είναι σαφώς προς τη δεύτερη εκδοχή και κανένας δεν έχει αμφιβολία ότι η νύχτα της Παρασκευής θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για τον θρυλικό Σέρβο που έπρεπε να καταπιεί μια πολύ πικρή ήττα. Είδε την ομάδα του να εκτελεί το πλάνο με πίστη και αποφασιστικότητα, να κρατιέται στο προβάδισμα παρά τις αντιξοότητες, αλλά να φεύγει από το παρκέ ηττημένη, μην μπορώντας να κάνει το κάτι παραπάνω.

Ο ίδιος μίλησε για λεπτομέρειες και όντως έτσι είναι – μια ήττα στο καλάθι δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς – υπάρχει όμως ένα κενό και αυτό αφορά τις κρίσιμες τελευταίες κατοχές και την αδυναμία της ομάδας να βάλει ένα μεγάλο καλάθι, τέτοιο που θα αποτελείωνε τον πεσμένο στο καναβάτσο αντίπαλο. Δυο και κάτι λεπτά πριν το τέλος ο Σάρας πέτυχε τρίποντο για το 60-64, όμως οι Ρώσοι δεν διαλύθηκαν ψυχολογικά και απάντησαν με ένα 6-0 για τη νίκη-πρόκριση. Δυστυχώς, κάποια στιγμή τα συστήματα πηγαίνουν περίπατο, οι δυνατότητες καθορισμού του παιχνιδιού από τον πάγκο πάνε περίπατο και ανεβαίνουν στη σκηνή οι μεγάλες προσωπικότητες.

Αυτοί που κάνουν τη διαφορά

Τρεις είναι οι παίκτες του ΠΑΟ που αξίζουν το χαρακτηρισμό «μεγάλες προσωπικότητες» (η ΤΣΣΚΑ διαθέτει τουλάχιστον πέντε) και δυστυχώς οι δύο από αυτούς ήταν σε πολύ μέτρια βραδιά. Είδαμε τον Μπατίστ να χάνει εύκολες φάσεις, ενώ ο Διαμαντίδης που δούλεψε και έτρεξε πολύ δεν κατάφερε να βρει ρυθμό στο σουτ του. Από την άλλη, υπήρχε ο τρίτος της παρέας που παρά τα 36 χρόνια του απέδειξε για πολλοστή φορά πόσο τεράστιος παίκτης είναι. Στο ορθολογικό μπάσκετ του Ομπράντοβιτς ο Γιασικεβίτσιους αποτελεί παραφωνία, όμως αυτή η «παραφωνία» ήταν που κράτησε τους «πράσινους» στη θέση του οδηγού στην τελευταία περίοδο. Πολύ απλά, αν είχε έρθει η πρόκριση, ο κόουτς θα έπρεπε να φιλάει τα πόδια του Λιθουανού και να ζητάει συγγνώμη για τα «γυμνάσια» των προηγούμενων ετών.

Ο Σάρας έφτασε 36 ετών για να γνωρίσει την πρώτη του ήττα σε φάιναλ φορ και όλοι είδαν πόσο σκυλίσια πάλεψε για να την αποφύγει. Τροπαιούχος με τρεις διαφορετικές ομάδες, πάντα σε ηγετικό ρόλο (όχι σαν τον Βουρτζούμη!), δεν είναι τυχαίο. Ένας μπασκετικός μύθος, λοιπόν, παρά τα χρονάκια του ήταν αναμφίβολα ο καλύτερος της ομάδας του. Αναλυτικά:

– με τις ασίστ του έκανε μάγκα στην αρχή τον «ξύλινο» Μάριτς
– στην δ’ περίοδο έπαιζε μόνος του την ΤΣΣΚΑ, βάζοντας και τα τρία καλάθια της ομάδας του
– συνολικά, με 19 πόντους και 57% εντός παιδιάς έκανε την καλύτερη φετινή του εμφάνιση στο πιο κρίσιμο και δύσκολο ματς της σεζόν
– είχε καθοριστική συμμετοχή ακόμα και σε φάσεις άμυνας, δίνοντας όση ενέργεια είχε, πέφτοντας σε διεκδικήσεις και πάντα χρησιμοποιώντας το ασύγκριτο μπασκετικό του IQ.

Πρόβλημα βάθους

Αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη και δυστυχώς φάνηκε καθαρά ότι ο Παναθηναϊκός έχασε γιατί δεν μπόρεσε να πάρει αρκετά από αρκετούς. Με εξαίρεση τον (συγκινητικό και αενάως βελτιούμενο) Καϊμακόγλου, άντε και τον Μάριτς της πρώτης περιόδου, κανένας από τους υπόλοιπους δεν μπόρεσε να σπρώξει λίγο το σκορ. Ουσιαστικά, η πράσινη επίθεση δεν κέρδισε τίποτα από τον πάγκο: από το 13’ και έπειτα μετά έχουν σκοράρει μόλις τέσσερις παίκτες! Παιδιά σαν τον Καλάθη, τον Σάτο και τον Περπέρογλου είχαν αποκλειστικά αμυντική συνεισφορά, ενώ οι αναπληρωματικοί με έφεση στο σκοράρισμα χάθηκαν είτε λόγω φάουλ (Ίαν), είτε λόγω προπονητικών επιλογών (Λόγκαν, Σμιθ). Χωρίς πόντους από τον πάγκο είναι απίθανο να κερδίσεις ένα παιχνίδι τέτοιας σημασίας, πόσο μάλλον όταν είσαι υποχρεωμένος να ξοδεύεις από την αρχή τόνους ενέργειας μπας και ισοφαρίσεις τα αθλητικά προσόντα του αντιπάλου.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ομπράντοβιτς σχεδίασε ένα ματς τέλειο, κατέστρωσε πλάνο που τσάκισε το υπέροχο παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ, ενώ είχε τους παίκτες του σωστά προετοιμασμένους, με διάθεση να τα δώσουν όλα. Για να το πούμε αλλιώς, ο μεγάλος αυτός προπονητής τίμησε στο απόλυτο τη μεγάλη παράδοση που έχει χτίσει αυτά τα 13 χρόνια που εργάζεται στην Ελλάδα. Το όνειρο του “repeat” φάνταζε πολύ δύσκολο, αλλά η ομάδα το πάλεψε με όσες δυνάμεις είχε ως την τελευταία κατοχή. Κι αν αυτή η παρουσία στο φάιναλ-φορ αποδειχτεί πως ήταν η τελευταία για τη μεγαλύτερη ελληνική ομάδα όλων των εποχών και όλων των αθλημάτων, ήταν μια παρουσία αντάξια της ιστορίας της.

Θάλασσα από «λεπτομέρειες»

Το κακό είναι ότι οι προβλέψεις των προπονητών και οι προσπάθειες των παικτών δεν ήταν αρκετές για να έρθει η νίκη. Είπαμε, λεπτομέρειες. Παίζοντας λυσσασμένη άμυνα από το πρώτο λεπτό είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσεις φθορά από φάουλ. Αυτό συνέβη στον Παναθηναϊκό και έριξε το επίπεδο στη θέση «5» ας πούμε, όπου έλειψαν οι πόντοι του Βουγιούκα. Σε ένα τόσο κλειστό παιχνίδι η διαιτησία σίγουρα έπαιξε ρόλο – τα πολλά φάουλ των «πράσινων» μακριά από την μπάλα δεν εξηγούνται εύκολα και σε κάθε περίπτωση δεν θα μας χάλαγαν 6-7 βολές παραπάνω. Ωστόσο δεν ήταν λίγες και οι περιπτώσεις που οι παίκτες του Ομπράντοβιτς έπεφταν σε παγίδες, κυρίως από υπερβάλλοντα ζήλο. Θυμάμαι π.χ. δύο φορές που οι Ρώσοι κέρδισαν φάουλ σε τρίποντο, καθαρά από λάθος ενέργειες των αμυντικών μας.

Διαιτητολαγνεία

Γενικώς δεν μπορώ να μπω στη λογική της «σφαγής», γιατί γενικά υπήρχε μια ανοχή στις επαφές κάτω από τα καλάθια. Εντάξει, δεν το παίζω άγιος. Στο τελευταίο λεπτό υπήρξε συγκεκριμένο σφύριγμα που με έβγαλε από τα ρούχα μου: στα 40’’ η μπάλα βγαίνει καθαρά από τα χέρια του Σβεντ, ο διαιτητής δείχνει ΤΣΣΚΑ, και στην επαναφορά ο Τεόντοσιτς σκοράρει από το πλάι για το προβάδισμα (65-64). Από την άλλη, μόλις πριν ο Μπατίστ είχε αστοχήσει σε πανεύκολο χουκ από τα 2μισι μέτρα και με αντίπαλο έναν περιφερειακό (Σίσκα). Γι’ αυτό μιλάμε για λεπτομέρειες και όποιος το πολυσκαλίζει μπορεί ωραιότατα να τρελαθεί! Είναι μια αλληλουχία όρων που οδηγούν στο 6-0 της ΤΣΣΚΑ και το τελικό 66-64. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι το σφύριγμα του διαιτητή είναι σημαντικότερο από το άστοχο σουτ του Μάικ. Ή από ένα παιχνίδι της μπάλας: στο τζαμπ-σουτ του Σβεντ (με καλή άμυνα Καϊμακόγλου) η μπάλα γκελάρει στη στεφάνη, υψώνεται ενάμισι μέτρο πάνω και καταλήγει μέσα – λίγο μετά, στο ντράιβ του Σάρας (καλή άμυνα Βορόντσεβιτς) η μπάλα κυλάει πάνω στη στεφάνη και καταλήγει στην άλλη πλευρά. Τι να γίνει; Έτσι είναι η ζωή.

Ο σκελετός του παιχνιδιού

Από την πλευρά τους οι παίκτες μας έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν τη συγκεκριμένη βραδιά και με τον συγκεκριμένο (σούπερ ποιοτικό-αθλητικό) αντίπαλο. Ξεκίνησαν πιο δυνατά και πήραν τους Ρώσους απ’ τα μούτρα, δείχνοντας ότι η εύκολη επικράτηση είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας για την παρέα του Κιριλένκο. Στη συνέχεια και παρά την αφύπνιση της ΤΣΣΚΑ (με ψηλή φροντλάιν και πρωτοβουλίες των τρομερών Κιριλένκο-Σβεντ), κατάφεραν να κρατήσουν τον έλεγχο της κατάστασης και να προηγούνται στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Είχαν μπροστά τους μια ομάδα ιδανική στο να απαγορεύει πλήρως την είσοδο στη ρακέτα της και μπόρεσαν να κοντρολάρουν το ρυθμό και να βγάλουν μερικές σωστές επιθέσεις, για να διατηρήσουν το προβάδισμα.

Σίγουρα, αν ήταν λίγο καλύτερη η εκτέλεση, τα πράγματα θα γίνονταν πιο απλά όμως αυτό φάνηκε κυρίως στην τελευταία περίοδο. Εκεί, κακά τα ψέματα, βλέπαμε το κακό να έρχεται και διέξοδος δεν υπήρχε, πέρα από τα καλάθια του Σάρας. Οι παίκτες ήταν πια ψόφιοι και οι αριθμοί τα λένε όλα. Το ποσοστό ευστοχίας από 42,5% κατρακύλησε στο 23%, το ποσοστό επιθετικού ριμπάουντ από 36% στο 10%, ενώ και η αναλογία ασίστ-λαθών έγινε αρνητική. Και πάλι η άμυνα κράτησε το ματς στο επίπεδο του θρίλερ, μέχρι να μας την παίξουν άσχημα όλες οι λεπτομέρειες που προαναφέραμε.

Το κλειδί

Όπως και να έχει, όσες ενστάσεις κι αν διατυπώνονται για την εμφάνιση του Μπατίστ ή τα σφυρίγματα των διαιτητών, ο Παναθηναϊκός έπαιξε σωστά και στάθηκε στο ύψος του ως πρωταθλητής Ευρώπης. Οδήγησε την κορυφαία επίθεση της Ευρώπης σε ένα κακομοίρικο 40% εντός παιδιάς, σε αρνητική σχέση ασίστ λαθών, ενώ εξουδετέρωσε πλήρως το βασικό άξονα του επιθετικού παιχνιδιού των Ρώσων. Ο λόγος για τις δημιουργίες του Τεόντοσιτς που δεν μπόρεσε να βρει χώρους και πέρασε ένα πολύ δύσκολο βράδυ (εξού και οι 0/2 βολές στο τέλος). Αποτέλεσμα: η ΤΣΣΚΑ που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό assisted καλαθιών στη διοργάνωση (64%) πήρε χθες μόνο 41% των καλαθιών της από ασίστ και κάπως έτσι περιορίστηκε στους 66 πόντους. Δυστυχώς, αυτοί οι 66 πόντοι ήταν αρκετοί για την πρόκριση στον τελικό και το μεγάλο φαβορί θα διεκδικήσει τον τίτλο κόντρα στον ψυχωμένο και πολύ ανεβασμένο Ολυμπιακό.

Όσο για το «πράσινο» στρατόπεδο θα ήθελα οι πολλές κουβέντες για τη διαιτησία να σταματήσουν γρήγορα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαλάμε το μυαλό των παικτών, χώρια που νομίζω ότι η διαιτητολογία που κατέλαβε τον πάγκο σε όλο το δεύτερο ημίχρονο είχε κάποιο ρόλο στη «θολούρα» που εμφάνισε η ομάδα στις τελευταίες κατοχές. Με αποκορύφωμα την (μη) επιλογή του Διαμαντίδη στην τελευταία φάση – μην πυροβολείτε τον αρχηγό, δεν ήταν ο μόνος που σάστισε και, τελοσπάντων, αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Η πικρία για την ήττα και τα πολλά νεύρα σίγουρα υπάρχουν, αλλά η ζωή του πρωταθλητή δεν σταματάει σε ένα ματς και από βδομάδα ακολουθούν οι τελικοί της Α1. Δε λέω, ωραίος επίλογος θα ήταν ένα ευρωπαϊκό repeat, όμως τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό (με μειονέκτημα έδρας) προσφέρονται εξίσου για μια σούπερ ηρωική κατάληξη στην ιστορία αυτής τη τεράστιας ομάδας.

Γιώργος Σκιάς

υγ. Ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε την πρόβλεψή μου και με όπλο το θράσος και την ενέργειά του πέρασε «βραχιολάκια» στους απογοητευτικούς Καταλανούς που δεν είχαν την απαιτούμενη φλόγα για να γλιτώσουν το κάζο. Πραγματικά απορώ πώς ο Πασκουάλ έχει καταφέρει να… ξενερώσει έτσι τον παικταρά Μαρσελίνιο Χουέρτας, αλλά αυτό είναι άλλο καπέλο. Ο Ίβκοβιτς είναι αξιέπαινος για αυτή την ομάδα. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι έτσι που να προκύπτει το βέλτιστο αποτέλεσμα και το πιο σημαντικό είναι ότι οι παίκτες χαίρονται να παίζουν ο ένας για τον άλλον και όλοι μαζί για τον προπονητή τους. Αν έρθει και μία ακόμα υπέρβαση κόντρα στην παρέα του Κιριλένκο, ακόμα καλύτερα.