Η βραδιά του ανήκει

Δημοσιεύτηκε στις 25 Μαΐου 2008

Τα πρώτα 40 λεπτά των τελικών έδειξαν γιατί το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός (ή Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός αν προτιμάτε) δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο παιχνίδι στην Ευρώπη. Το έχουν πει όλοι, παίκτες, προπονητές, παράγοντες, οπαδοί, το βλέπουμε να επιβεβαιώνεται κάθε φορά. Μπάσκετ απίστευτης ποιότητας ανάμεσα σε δύο ομάδες με τρομερό ρόστερ, οι οποίες έδωσαν μαθήματα στο παρκέ.

Η ισορροπία είναι σχεδόν «τρόμου», με κανέναν από τους δύο μονομάχους να μην μπορεί να επιβάλλει το ρυθμό του. Όταν ο ένας ξέφευγε, ο άλλος είχε πάντα την απάντηση. Όταν ο ένας έκανε σερί, με το ίδιο απαντούσε και ο άλλος. Η σκακιέρα των πάγκων έληξε κι αυτή ισόπαλη, με τον Γιαννάκη να κλέβει την παράσταση με τη ζώνη και τα συστήματα στον Σόφο, ενώ τον Ομπράντοβιτς να απαντά στο ίδιο μήκος κύματος με τα συστήματα για τα ελεύθερα μακρινά σουτ και την απομόνωση του Μπατίστ.

Το παιχνίδι ήταν διαφήμιση για το μπάσκετ και το ελληνικό πρωτάθλημα, ήταν αγώνας δύο γιγάντων, ο οποίος δεν μπορούσε παρά να κριθεί στις τελικές λεπτομέρειες. Ένα τρίποντο του μεγάλου Γιασικεβίτσιους, ένα χαμένο λέι απ του Πρίντεζη. Σε τεντωμένο σχοινί οι δύο «αιώνιοι». Όπως ακριβώς το φανταζόμασταν, όπως ακριβώς το θέλαμε όταν περιμέναμε τους τελικούς τους.

Η διαιτησία δεν ήταν κακή, ούτε πολύ καλή όμως. Λάθη έγιναν εκατέρωθεν. Σε καμία περίπτωση δεν επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα. Πιο κραυγαλέα λάθη τα βήματα του Γουντς και του Μπατίστ, που όμως ο μεν πρώτος έχασε την μπάλα μετά, ενώ ο δεύτερος τις βολές. Έκανα αναφορά στη διαιτησία για τρεις λόγους. Πρώτον γιατί πέρσι έκρινε το πρωτάθλημα, κάτι που ελπίζω να μη συμβεί και φέτος. Δεύτερον για να γράψω ότι δεν έκρινε τίποτα σε αυτό το ματς. Τρίτον για να αναφερθώ στο μοναδικό εξωπραγματικό σφύριγμα του αγώνα: την τεχνική ποινή στον Τεόντοσιτς. Δεν επηρέασε τίποτα, αλλά ως σφύριγμα ήταν απαράδεκτο. Εκτός λογικής, εκτός τελικών, εκτός ψυχολογίας, εκτός των πάντων. Και αποδείχτηκε όταν… δεν επαναλήφθηκε το αντίστοιχο σε δύο ίδιες περιπτώσεις του Μπατίστ στο τρίτο δεκάλεπτο. Τέλος με τους «γκρίζους», πάμε στο μπάσκετ.

Ο Παναθηναϊκός μπήκε πιο έτοιμος, ο Ολυμπιακός φάνηκε να συνεχίζει από τη σειρά με το Μαρούσι. Το 15-4 μπορεί να έκανε πολλούς να βγάλουν βιαστικά συμπεράσματα, αλλά φαινόταν ότι το ματς θα ήταν κλειστό. Οι άμυνες κυριάρχησαν ήδη από το τέλος της πρώτης περιόδου και όταν μπήκε μέσα ο Σχορτσιανίτης, ο Ολυμπιακός έμοιαζε πιο δυνατός. Με τον Σοφοκλή να κάνει ό,τι θέλει και να έχει 13 πόντους, 3 ριμπάουντ και 8 κερδισμένα φάουλ με 7/8 βολές και 3/3 δίποντα, ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να μείνει πίσω στο σκορ χωρίς να επανέλθει. Ο Big Sofo αντέχει ακόμα 10-15 λεπτά, αλλά ακόμη κι έτσι κάνει τη διαφορά.

Ο Παναθηναϊκός είχε απ’ την άλλη τον Γιασικεβίτσιους. Δεν ξέρω αν ήταν εντολή του Ομπράντοβιτς ή αν ήταν… από τη σημαία, αλλά ο Λιθουανός έπαιζε εκτός συστημάτων στο ματς. Και δικαιώθηκε. Δεν έχω κρύψει ποτέ τη συμπάθειά μου προς τον συγκεκριμένο παίκτη, ο οποίος πήρε από το χεράκι τους «πρασίνους» και τους χάρισε το 1-0. Όλα τα μεγάλα καλάθια τα έβαλε εκείνος, ενώ αυτός ήταν που δεν λάθεψε στις βολές στο τέλος. Μεγάλος παίκτης, για μεγάλους αγώνες.

Ειδική μνεία στον Μίλος Τεόντοσιτς, ο οποίος σε όλα τα μέχρι στιγμής δύσκολα ματς (Ευρωλίγκα και Α1) έδειχνε εμφανώς ανέτοιμος, αλλά τώρα άφησε τους πάντες να δουν το τεράστιο ταλέντο του. Θα είναι σταθερός;

Σταθερή αξία ο Μάικ Μπατίστ, που είναι ο καλύτερος ρολίστας ψηλός στην Ευρώπη. Ο Μπατίστ δεν ζητάει την μπάλα, αν την πάρει είναι ευχαριστημένος, αν όχι, δεν θα διαμαρτυρηθεί, αλλά όποτε την παίρνει είναι φερέγγυος. Και αυτό είναι τεράστιο θέμα.

Ηρωική προσπάθεια του Μπουρούση, που έπαιζε εμφανώς χτυπημένος, αλλά δεν παράτησε καμία φάση, κανένα ριμπάουντ, καμία μονομαχία. Μπράβο στον Γιάννη, που έδειξε ότι έχει καρδιά, διακινδυνεύοντας πολλά.

Για τον Τσαρτσαρή τι να πω; Τα λέει όλα ο… αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από την Ευρωλίγκα όταν ήταν στα πιτς. Ο Τσαρτσαρής είναι ο παίκτης που κρατάει τις ισορροπίες στο «τριφύλλι». Και το δείχνει πάντα σε τέτοια ματς, όπως και το Σάββατο. Μπράβο του.

Διαμαντίδης και Γκριρ αλληλοεξουδετερώθηκαν, χωρίς αυτό (παραδόξως) να επηρεάσει τις ομάδες τους. Ο Διαμαντίδης έδωσε τα πάντα για να κλείσει τον Γκριρ και εμφανώς δεν είχε ανάσες στην επίθεση, ενώ ο Γκριρ ασφυκτιούσε κάτω από το μαρκάρισμα του Διαμαντίδη και προς τιμήν του δεν εκβίασε προσπάθειες. Η στατιστική τους παρόμοια.

Ποιοι ήταν κατώτεροι του αναμενομένου; Ο Βασίλης Σπανούλης, που έχει τη δικαιολογία ότι «έλιωσε» από τη σκληρή άμυνα του Γκριρ (αλλά και δεν εκμεταλλεύτηκε καθόλου τη ζώνη του Ολυμπιακού) και ο Κίντελ Γουντς, που απλώς φαινόταν πάλι να… ξεχνιέται κατά διαστήματα. Δεν ήταν αρνητικοί, αλλά θα μπορούσαν να είχαν δώσει περισσότερα.

Μπράβο στους παίκτες και το τιμ και των δύο, που έδωσαν μαθήματα αθλητικού πολιτισμού. Κρίμα για τους λίγους κάφρους που πήγαν να χαλάσουν τη γιορτή, αλλά έχουμε βαρεθεί να τους μνημονεύουμε σε κάθε ντέρμπι, σε κάθε γήπεδο.

Συμπέρασμα; Ο πρώτος τελικός μας «γέμισε». Ελπίζουμε να είναι ανάλογη η συνέχεια. Αντάξια της φήμης των μονομαχιών των «αιωνίων».