Ν. Κρεμαστής: Ποιο 5ο παιχνίδι;

Χάθηκα, το ξέρω. Μετά το κείμενο πριν τους τελικούς όλο έλεγα να γράψω αλλά δεν έγραφα. Πιο πολύ γιατί είχα ξενερώσει με τα όσα έγιναν στο πούλμαν πριν το πρώτο ματς. Αλλά ο 3ος αγώνας μου έφερε δύο απορίες στο νου. «Ποιο πούλμαν;» είναι η πρώτη. Και «Ποιο 5ο παιχνίδι;» η δεύτερη. Πραγματικά πιστεύω ότι η σειρά θα τελειώσει την Τετάρτη αν στο ΟΑΚΑ παιχτεί μόνο μπάσκετ.

Αν η διαιτησία είναι το πολύ 55-45 για την έδρα και αν όταν ο Παναθηναϊκός μείνει πίσω δεν αρχίσουν οι απόπειρες δολοφονίας του μπάσκετ και όποιου δεν φορά πράσινα στις εξέδρες (δεν ψέγω τους Παναθηναϊκούς, οι κάφροι είναι ίδιοι ανεξαρτήτως χρώματος) τότε το πρωτάθλημα θα τελειώσει την Τετάρτη.

Όπως λέω από την αρχή της χρονιάς και τώρα έχω αρχίσει να επιβεβαιώνομαι, ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος. Οι δυο ομάδες έχουν διαφορά φέτος. Φαίνεται από την ως τώρα σειρά. Αν μπορούμε να δούμε λίγο τα ματς χωρίς χρωματιστά γυαλιά, θα παρατηρήσουμε ότι είναι (χοντρικά) σα να βλέπουμε κάποιους απ’ τους τελικούς των προηγούμενων αλλά με ανεστραμμένες τις φανέλες των ομάδων.

Η μία ομάδα μπορεί πολύ εύκολα να ξεφύγει, παίρνει διαφορά (1ο ματς) και την κρατά με χαρακτηριστική άνεση σε όλο τον αγώνα χωρίς να μπορεί η άλλη να τη γυρίσει. Η άλλη ομάδα παλεύει με νύχια και με δόντια (2ο ματς) επί 40 λεπτά, παίρνει διαφορές διψήφιες μέχρι και 16 πόντων, αλλά μέσα σε ένα πεντάλεπτο τη χάνει και στο τέλος σώζεται από θαύμα (0/2 βολές, άστοχο τρίποντο, πάτημα γραμμής). Η μια ομάδα μπαίνει τόσο δυνατά και τόσο καλύτερα που παρασύρει την άλλη σε έναν τελικό σπάνιο, με τη διαφορά να είναι διψήφια σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του αγώνα και με τους προπονητές να ξεκουράζουν τα αστέρια τους στην 4η περίοδο.

Εμένα η εικόνα που μου δίνουν οι τελικοί είναι εικόνα δυο ομάδων που έχουν διαφορά κλάσης. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Δεν μειώνω την προσωπική αξία των παικτών του Παναθηναϊκού. Αν θέλουμε να μιλήσουμε σε… mileage που λένε και οι Αμερικανοί (παραδεχτείτε το, είχατε αρχίσει να αναρωτιέστε, είχα ήδη φτάσει στην 5η παράγραφο και δεν είχα πει ένα «που λένε και οι Αμερικανοί» ακόμα) τότε ο Παναθηναϊκός είναι πιο ψηλά από τον Ολυμπιακό. Παίκτες όπως ο Γιασικεβίτσιους, ο Μπατίστ, ο Διαμαντίδης προκαλούν σεβασμό είτε τους πας είτε όχι.

Αλλά πέραν τούτου, σε τίποτα άλλο δεν είναι πιο ψηλά ο Παναθηναϊκός φέτος. Μοιάζει και είναι μια ταχύτητα πιο αργός, λιγότερο εκρηκτικός, με λιγότερη ενέργεια, με λιγότερη αντοχή. Όλα αυτά φαίνονται στο παρκέ, στην ευκολία που χάνει διαφορές, στην ευκολία που ο Ολυμπιακός ξεφεύγει στο σκορ. Ακόμη και στην ψυχολογία των δύο ομάδων. Όταν ο Ολυμπιακός περνάει μπροστά το βλέπεις ότι ο Παναθηναϊκός δεν το πιστεύει. Ενώ στην αντίθετη περίπτωση ο Ολυμπιακός παλεύει για την ανατροπή.

Απόδειξη τα δύο τελευταία παιχνίδια. Στο 28ο λεπτό του 2ου αγώνα το σκορ ήταν 63-47. Ο Παναθηναϊκός ήταν στο +16 και έμοιαζε να ελέγχει απόλυτα το ματς. Ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν παράτησε τον αγώνα, αλλά 10 λεπτά μετά το σκορ ήταν 77-76 και ο Ολυμπιακός στο τέλος είχε ξεκάθαρη ευκαιρία νίκης (και τότε θα με είχατε αναγάγει σε γκουρού του μπάσκετ που είχα γράψει για 3-0 στους τελικούς).

Στο 28ο λεπτό του 3ου αγώνα το σκορ ήταν 66-49. Δηλαδή παρεμφερές σκορ αλλά από την αντίθετη. Ο Ολυμπιακός ήταν στο +17 και έμοιαζε να ελέγχει το ματς, έχοντας πάρει 3 τρίποντα που αναχαίτισαν την αντεπίθεση του Παναθηναϊκού. Και τι είδαμε στα επόμενα 10 λεπτά; Στο 38ο λεπτό το σκορ ήταν 81-63 και η διαφορά στο +18. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν πάλεψε για την ανατροπή, όχι μόνο δεν την πίστεψε, αλλά έβγαλε από το παρκέ και όποιον παίκτη θα μπορούσε να τη φέρει, παραδεχόμενος ότι δεν ήταν δυνατόν να χτυπήσει το ματς και περιμένοντας τον 4ο αγώνα για να παλέψει (με λίγο πιο ξεκούραστους παίκτες) να ισοφαρίσει τη σειρά, μήπως κλέψει τον τίτλο στο 5ο ματς. Πόσο τεράστια ήττα ήταν για τον Παναθηναϊκό και τους οπαδούς του να βλέπουν την ομάδα τους να παρατά το ματς στην 3η περίοδο;

Ο Σπανούλης-man

Πολλοί θα πουν ότι ο Σπανούλης ήταν μέτριος στα πρώτα δύο παιχνίδια. Θα διαφωνήσω. Αν θυμηθείτε τον πρώτο αγώνα, μόλις ο Ίβκοβιτς τόλμησε να βγάλει τον Σπανούλη, ο Παναθηναϊκός γύρισε τον αγώνα. Τον βγάζει στο 49-38 και τον επαναφέρει πριν καν βγει η περίοδος άρον άρον στο 51-49. Τυχαίο; Εννοείται πως όχι.

Γενικά, ο Σπανούλης είναι τόσο μεγάλη μπασκετική οντότητα που όλη η άμυνα του Παναθηναϊκού προσαρμόζεται πάνω του. Για να έχει ο Σπανούλης μόνιμα 2-3 να τον μαρκάρουν, να τον περιμένουν για να κλείσουν, να τον πιέσουν, να τον βγάλουν από τη ζώνη άνεσής του, βρίσκουν οι υπόλοιποι ελεύθερο πεδίο δράσης. Πολύ τυχερός ο Ολυμπιακός να έχει έναν παίκτη με τέτοια μπασκετική αρτιότητα και τόσο πηγαίο μπασκετικό ταλέντο.

Ο Πρίντεζης

Και φτάνουμε και στον Πρίντεζη. Θυμάμαι τα παιδιά του site (του AoB, ένα είναι το «site») που πέρσι είχαν διαφωνήσει με την απόφαση Ζούρου να αφήσει εκτός προεπιλογής τον Πρίντεζη. Στη λογική ότι η εθνική είναι μια συνέχεια, και ότι δεν μπορείς να κόβεις ένα χρόνο από αυτή σε έναν παίκτη που όλοι ξέραμε ότι θα επιστρέψει στη δωδεκάδα. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο χρόνος ήταν ο χρόνος που ο νέος προπονητής θα εμφυσούσε τη φιλοσοφία του στους παίκτες.

Τα παιδιά του site δεν θα μπορούσαν να δικαιωθούν περισσότερο. Απ’ την άλλη, αν αυτή η απόφαση του Ζούρου άλλαξε την κοσμοθεωρία του Πρίντεζη, δεν θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά. Αλλά ο Έλληνας φόργουορντ φέτος είναι ένα επίπεδο παραπάνω. Έχει τελειοποιήσει κινήσεις που τον κάνουν μοναδικό και του δίνουν τρομερό πλεονέκτημα στους αγώνες, είναι ασταμάτητος επιθετικά και αρκετά καλύτερος αμυντικά.

Σίγουρα το κλειδί στους τελικούς, στα 3 πρώτα ματς είχε 14.7 πόντους και 5.0 ριμπάουντ. Στις νίκες έχει 17.0 πόντους και 6.0 ριμπάουντ ως τώρα, ενώ στη σειρά σουτάρει 68% στα δίποντα (με το αδιανόητο 86% στις δύο νίκες).

Ο Παπανικολάου

Ο Παπανικολάου απ’ την άλλη, ουσιαστικά παίζει μόνο με την ψυχολογία του πια. Δηλαδή, από αυτά που έκανε στο τριήμερο του φάιναλ φορ δεν του χρειαζόταν τίποτα άλλο για να πάρει τις μονομαχίες με τους παίκτες του Παναθηναϊκού.

Είναι από τους καλύτερους σε κάθε αγώνα, είτε όταν το ματς του βγαίνει επιθετικά (16 πόντοι με 6/10 σουτ στο 1ο ματς) είτε όταν δεν του βγαίνει η επίθεση (2/4 σουτ, αλλά 5 ριμπάουντ, 4 κλεψίματα, 2 ασίστ, 2 τάπες στο 3ο ματς). Έχει κερδίσει τις μονομαχίες με το αντίστοιχο τριάρι του Παναθηναϊκού (Περπέρογλου, Σάτο) και αποτελεί πολύ σημαντικό όπλο για τον Ολυμπιακό.

Η ευέλικτη frontline

Εννοείται ότι πια θα πρέπει να το έχει καταλάβει μέχρι και ο τελευταίος (εγώ δηλαδή;) ότι ο Ίβκοβιτς δεν θέλει να βάλει βαρύ ψηλό στα σχήματά του στην ομάδα. Ο λόγος είναι ότι η ενέργεια που βγάζει η ομάδα και η πίεση είναι σε τόσο υψηλούς ρυθμούς που με ένα βαρύ σέντερ αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει.

Αυτό δημιούργησε σοβαρό πλεονέκτημα στον Βουγιούκα στο πρώτο ματς, πλεονέκτημα που επιθετικά το εκμεταλλεύτηκε στο διάστημα που ο Παναθηναϊκός γύρισε τη διαφορά.

Από τότε, δεν το έχουμε δει ξανά. Ο Χάινς ήταν καταπληκτικός στο 2ο ματς, ο Ολυμπιακός έχει μάθει να πιέζει καλύτερα αγώνα με τον αγώνα τους ψηλούς του Παναθηναϊκού και ακόμα και όταν ο αγώνας «φωνάζει» ότι θέλει βαρύ ψηλό, οι «ερυθρόλευκοι» καταφέρνουν να ξεπερνούν το πρόβλημα και να βγαίνουν από πάνω. Κάτι διαφορετικό θα πρέπει να σκεφτεί ο Ομπράντοβιτς, γιατί ακόμη και αυτό του το θεωρητικό πλεονέκτημα του βγαίνει μειονέκτημα στην άμυνα της ομάδας του.

Η ενέργεια

Γενικά, βλέπουμε μια ομάδα που παίζει 2 ταχύτητες πιο ψηλά από τον αντίπαλό της. Ο Ολυμπιακός μοιάζει πυραυλοκίνητος, σα να βλέπουμε μια φόρμουλα 1 να αντιμετωπίζει ένα απλώς καλό αγωνιστικό αυτοκίνητο. Αποτέλεσμα αυτών; Ο Παναθηναϊκός χάνει την επαφή με το σκορ πολύ εύκολα, οι παίκτες του μοιάζουν κουρασμένοι πολλές φορές στο ματς και δεν μπορούν να ακολουθήσουν (με τις εξαιρέσεις του Διαμαντίδη και του Καϊμακόγλου), ενώ, το τρίτο ματς μας εισήγαγε σε ένα νέο στοιχείο: ο Παναθηναϊκός δεν είχε δεδομένη καμία κατοχή, καμία πάσα και κανένα ριμπάουντ στο ματς. Απίστευτο. Κάθε ένα από αυτά ήταν πάντα διεκδικήσιμο. Κάθε απρόσεκτη πάσα κλεβόταν, κάθε κακό άλμα τιμωρούταν με επιθετικό ριμπάουντ του Ολυμπιακού. Το παρκέ… είχε γείρει επικίνδυνα…

Η Τετάρτη

Και φτάνουμε στο 4ο ματς, στην πρώτη από τις δύο ευκαιρίες για τίτλο που έχει ο Ολυμπιακός. Μη με αδικείτε, σίγουρα μετά από 15 χρόνια θα είναι απίστευτα γλυκός ο τίτλος να έρθει σε «ερυθρόλευκο» φόντο, με «πράσινους» κομπάρσους και όχι στο ΟΑΚΑ με μπουκάλια, κροτίδες, κέρματα, κλειδιά, κινητά και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς να εκσφενδονίζονται από την εξέδρα με τη λήξη του αγώνα.

Όμως, αν το δούμε μπασκετικά, ο Παναθηναϊκός πήρε οριακή νίκη στο 2ο ματς, νίκη που δεν πιστεύω ότι μπορεί να επαναλάβει στο 4ο. Πρέπει να αλλάξουν πολλά σε πολύ μικρό διάστημα για να δούμε τον Παναθηναϊκό να κυριαρχεί στον 4ο αγώνα. Το άγχος θα είναι τεράστιο, τη στιγμή που ο Ολυμπιακός, που έχει την ψυχολογία και τις εντυπώσεις, θα παίζει πιο χαλαρά ξέροντας ότι στη χειρότερη περίπτωση σε λίγες ημέρες θα παίζει μπροστά στον κόσμο του για το τρόπαιο.

Αν δεν προσπαθήσουν οι γκρίζοι φρουροί να κρατήσουν το πτώμα στη ζωή με το «έτσι θέλω», αν δεν αρχίσουν τα καφριλίκια νωρίς και το ματς γίνει πόλεμος (όχι μπασκετικός, απ’ τον άλλο που μας αηδιάζει τόσα χρόνια στην Ελλάδα), τότε δεν βλέπω να πηγαίνουμε σε 5ο ματς. Θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός θα στεφθεί πρωταθλητής στο ΟΑΚΑ και το υπογράφω (μαζί με το υπόλοιπο άρθρο στο τέλος).

Αν κάνω λάθος τα λέμε από Πέμπτη ενόψει του 5ου τελικού. Αλλιώς, τα λέμε από Πέμπτη με πρωτάθλημα και ευρωπαϊκό! Αυτό είναι σωστό…

Νώντας Κρεμαστής

ΥΓ1: Ήταν άσπρο το παπούτσι του Διαμαντίδη, άσπρη η γραμμή και μπερδεύτηκαν οι γκρίζοι. Μην τους κατηγορείτε. Εδώ πριν λίγα χρόνια σήκωνε χέρι να παραδεχτεί φάουλ και δεν του το έδιναν για να πάρει το πρωτάθλημα. Αυτό σας πείραξε; Και στο 2ο παιχνίδι;

ΥΓ2: Ποιος ήταν ο μόνος τρόπος να κερδίσει ο Παναθηναϊκός το 2ο ματς; Να σφυρίζεται κάθε επαφή, ώστε να χάσει ο Ολυμπιακός το αθλητικό πλεονέκτημα που είχε έναντι των αντιπάλων του. Δεν πειράζει, η Τετάρτη πλησιάζει…

ΥΓ3: Κάποια πράγματα ούτε η διαιτησία δεν μπορεί να τα συγκρατήσει. Όταν ο Ολυμπιακός του Γιαννάκη ήταν οριακά καλύτερος και έχανε τον τίτλο στο γκρίζο, είχαν πει ότι για να πάρει πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός θα πρέπει να είναι ασύγκριτα ανώτερος, ώστε να μην του το αρνηθούν οι «γκρι». Προτρέχω, αλλά το λέω: φέτος είναι.

ΥΓ4: Ξέρω ότι θα στενοχωρήσω τον αγαπητό Γ. Σκιά αλλά συνήθως οι μεγαλύτερες αυτοκρατορίες γκρεμίζονται με βαρύ γδούπο, άδοξα και απότομα. Έτσι πάει. Πέραν τούτου, τα κείμενά του είναι απολαυστικά. Και το λέω αυτό με κάθε ειλικρίνεια. Ασχέτως του αν είναι “πράσινα” για μένα ξεχωρίζουν λόγω της ποιότητάς του και της υψηλής γνώσης του μπάσκετ που βλέπεις εύκολα όταν τα διαβάζεις. (Και για να μην ξεχνιόμαστε…) Περίμενα το τέλος να το πω, οπότε το λέω τώρα γιατί την Τετάρτη τελειώνει το πρωτάθλημα!