Γ. Σκιάς: Ήταν μόνο νοκ-ντάουν

Στο προηγούμενο κείμενό μου προσπάθησα να αναφερθώ κομψά στα διάφορα «θέματα» που έβγαιναν από τις ως τότε εμφανίσεις του Παναθηναϊκού – βρισκόμασταν στα δύο ματς, με σκορ σειράς ισόπαλο και ενώπιον ενός κρισιμότατου τρίτου αγώνα – και εκ των υστέρων είχα κάποιες ενοχές που δεν πολυμπήκα στο τριπάκι «ανεβάστε τον εξάστερο». Τρεις μέρες μετά, τα γεγονότα έχουν επιβεβαιώσει πανηγυρικά τις ανησυχίες μου και πλέον δυσκολεύομαι να υποθέσω με ποιον τρόπο θα μπορέσει το «τριφύλλι» να επιστρέψει στη διεκδίκηση του τίτλου. Γιατί, εντάξει, «η καρδιά του πρωταθλητή», ξεχνάμε όμως ότι εδώ και λίγο καιρό πρωταθλητής είναι και ο αντίπαλος.

Ο τρίτος τελικός στο ΣΕΦ ήταν ένα ολοκληρωτικό Βατερλό για τους «πράσινους» που χάθηκαν από το παρκέ και μόνο σε μικροδιαστήματα μπόρεσαν να δείξουν κάποια στοιχεία από το τόσο δουλεμένο παιχνίδι τους. Οι γηπεδούχοι κυριάρχησαν απόλυτα προτάσσοντας όχι μόνο νιάτα, φρεσκάδα, δύναμη, ενέργεια κ.λπ., αλλά και στοιχεία όπως σωστές επιλογές, καλή κυκλοφορία, διάβασμα του αντιπάλου. Υποτίθεται ότι σε όλα αυτά ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος και θεωρώ ότι, κρίνοντας με βάση τη συνολική εικόνα της ομάδας στη χρονιά (μη μιλήσω για παλιότερα και γίνω γραφικός) μάλλον είναι. Το θέμα είναι ότι στην παρούσα συγκυρία τα όποια πλεονεκτήματα των εξάκις πρωταθλητών Ευρώπης έχουν ουσιαστικά ακυρωθεί από το τρομερά νευρώδες αλλά και μεθοδικό παιχνίδι της ομάδας του Πειραιά. Τώρα, με την πλάτη στον τοίχο, πρέπει να φάει η μύγα σίδερο, αν θέλουν στον Παναθηναϊκό να σώσουν την τιμή τους και να γλιτώσουν την απόλυτη ταπείνωση. Πρωτάθλημα μες στο ΟΑΚΑ; Μπρρρ…

Μήνες τώρα γράφω και ξαναγράφω για την έλλειψη λύσεων στο πράσινο ρόστερ. Παίκτες με περγαμηνές που ήρθαν στην ομάδα το καλοκαίρι δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Αλλά και παίκτες που υπήρχαν από πέρυσι ή και παλιότερα, λύσεις δοκιμασμένες δηλαδή, δεν βγάζουν μέσα στα παιχνίδια αυτό που ξέρουμε ότι μπορούν να δώσουν. Το αποτέλεσμα είναι να περιμένουμε τα πάντα από μια σταθερή πεντάδα που ΠΑΝΤΟΤΕ κλείνει τα παιχνίδια. Την ίδια στιγμή ο αντίπαλος καταφέρνει να κρατάει ζεστούς και τους παγκίτες του, να παίρνει πράγματα από όλους και τελικά να βγάζει στο παιχνίδι του περισσότερη υπομονή. Ο πάγκος δεν έχει «πρεμούρα» να επαναφέρει τους βασικούς – σε μας όταν βγει αλλαγή ο Διαμαντίδης ή ο Σάρας ή ακόμα και ο Καϊμακόγλου, μετράμε δευτερόλεπτα!

Στα δύο πρώτα παιχνίδια είδαμε παίκτες του Ολυμπιακού, από τη δεύτερη σειρά, να δίνουν αξιοπρεπείς λύσεις, έστω και για 1-2 φάσεις – πραγματικά κανένας «ερυθρόλευκος» δεν έπαιξε για απόλυτο μηδέν. Αλλά αυτό που έγινε προχθές στο ΣΕΦ είναι άλλη ιστορία.

Marko who?

Με το καλημέρα βλέπεις το τέως… πτώμα, τον παίκτη που δύο χρόνια τώρα είχε γίνει ανέκδοτο μεταξύ των Ολυμπιακών στο (μέχρι πρότινος άδειο) ΣΕΦ, εκείνον που έπαιζε με μέσο (λέγε με Ντούντα, Μίσκο κ.λπ.), που μακριά από τη Σερβία (έστω ως Εθνική) πάθαινε μαρασμό – στον Μάρκο Κέσελ αναφέρομαι, αν δεν το πιάσατε ήδη – να παίρνει πάνω του τις εναρκτήριες κατοχές και να έχει τέτοια ρέντα που καταλήγει σε προβάδισμα 12-3 σε τριάμισι λεπτά. Ο «σοφός» πήρε 10 γρήγορα ποντάκια από έναν παίκτη που δεν υπολόγιζε κανείς και δημιούργησε στο «άψε-σβήσε» μια διαφορά ικανή να κρίνει τον αγώνα. Θα μου πείτε, πού είναι η αντίδραση του ΠΑΟ και σωστά, αλλά το τρυκ του Ίβκοβιτς είναι ενδεικτικό του τι έχει συμβεί στο Λιμάνι τους τελευταίους μήνες.

Για τον Κέσελ ο χαρακτηρισμός «μονοδιάστατος» μοιάζει με απαλό χάδι στο μάγουλο. Το παλικάρι έχει ένα μακρύ κορμί και μια υπέροχη μηχανική στο σουτ – χάρμα ιδέσθαι – αλλά πέρα από το τρίποντο (άντε και κανα τελείωμα στον αιφνιδιασμό, λόγω σωματότυπου) δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα. Εδώ λοιπόν μπήκε το ρίσκο: αφού ο αντίπαλος περιμένει μόνο το τρίποντο, κάνε προσποίηση, σήκωσε τον αντίπαλο στον αέρα (3/3 έφαγε ο Σάτο) και πάρε τον ανοικτό διάδρομο – από κει και πέρα βλέπουμε (μια ασίστ, κάποιο κερδισμένο φάουλ…). Με αυτή την απλή οδηγία ο Ντούντα αιφνιδίασε τους «πράσινους» και κέρδισε τον απαιτούμενο αέρα, για να ξεκινήσει με το δεξί σε ένα ματς που ΕΠΡΕΠΕ να κερδίσει πάση θυσία.

Η απόλυτη αντίδραση

Με δεδομένο το αβαντάζ έδρας, ψυχολογίας, φυσικών, δυνάμεων και καλής φόρμας (μίλησα γι’ αυτά στο προηγούμενο ποστ) εκείνο που έπρεπε να προστατεύσουν οι Πειραιώτες ήταν το μυαλό τους. Να μην τσακίσουν από το άγχος αυτού του «πρέπει» που κουβαλούσαν στο τρίτο παιχνίδι – φαντάζομαι ότι κάπου εκεί θα ήθελε να τους χτυπήσει και ο Ομπράντοβιτς, αλλά η ιστορία εξελίχθηκε τελείως διαφορετικά. Νομίζω ότι ήταν σχέδιο να ξεκινήσει η επίθεση με ανορθόδοξες επιλογές και το ρίσκο πέτυχε 100%. Στο 5’ το σκορ είναι 17-6 (ο ΠΑΟ έχει μόνο δύο τρίποντα) και οι 15 πόντοι ανήκουν στους Κέσελ-Άντιτς! Μιλάμε για τη μαύρη τρύπα του Ολυμπιακού, τους παίκτες που θα περίμενε να χτυπήσει το «τριφύλλι» για να πάρει πλεονέκτημα – άλλωστε αυτό έκανε στο περίφημο ξέσπασμα του δεύτερου τελικού.

Ανεπανάληπτο σόου

Με τον– ποιος θα το πίστευε – Κέσελ να κερδίζει τις πρώτες μάχες, ήταν μετά πιο εύκολο να έρθουν οι υπόλοιποι (οι συνήθεις ύποπτοι) και να προσφέρουν ένα ημίχρονο απόλυτης μπασκετικής κυριαρχίας, κάτι που σπάνια βλέπουμε σε επίπεδο τελικών. Μέχρι τα μέσα της δεύτερης περιόδου οι γηπεδούχοι είχαν για τα καλά εδραιωθεί στη διψήφια διαφορά, είχαν τέλεια κυκλοφορία μπάλας, σούταραν με 60% εντός παιδιάς, έπαιζαν βόλεϊ κάτω από τα καλάθια και οδηγούσαν τον αντίπαλό τους σε αλλεπάλληλα (συχνά αβίαστα) λάθη και βέβαια απίστευτα νεύρα. Τα στατιστικά του ημιχρόνου πρέπει να κρατηθούν στο αρχείο: οι Πειραιώτες έχουν 13 σουτ παραπάνω, 9 βολές παραπάνω, 59% στο επιθετικό ριμπάουντ (με 13 ανανεωμένες επιθέσεις!) και – το κλού της βραδιάς! – 13 λάθη λιγότερα!

Μιλάμε ότι στο πρώτο μισό ο Ολυμπιακός έχει αναλογία ασίστ-λαθών 3,3 – νούμερο επιεικώς αστρονομικό για ομαδική στατιστική. Τέτοιο νούμερο αρμόζει σε έναν κορυφαίο pass-first πόιντ-γκαρντ (π.χ. ο Ρόντο των Σέλτικς έχει ως τώρα περίπου τόσο στα πλέι-οφ του ΝΒΑ), δηλαδή σαν όλες οι πεντάδες του Ολυμπιακού να αποτελούνταν από κορυφαίους πασέρ. Αν θεωρούμε ότι το μυαλό είναι το ένα δυνατό χαρτί του Παναθηναϊκού σ’ αυτή τη σειρά, οι παίκτες του Ντούντα έβγαλαν σ’ αυτό το πρώτο ημίχρονο μυαλό για 3-4 Νόμπελ. Και όλα αυτά κόντρα σε μια από τις καλύτερες άμυνες της Ευρώπης. Last year…

Γιατί στο ξεκίνημα του παιχνιδιού ο Παναθηναϊκός έβγαλε τέτοιο σάστισμα που έθεσε θεμέλια για μια ιστορική ντροπιαστική εμφάνιση με παθητικό πολύ άνω των 100 πόντων. Ευτυχώς, από το 15’ και μετά τα στατιστικά των γηπεδούχων άρχισαν να διορθώνονται, μαζί και με τη δική μας άμυνα που άρχισε να κερδίζει κατοχές και να φέρνει μια ισορροπία στην εικόνα του παιχνιδιού. Όμως όταν έχεις στην καμπούρα σου μια διαφορά γύρω στο 20άρικο, είναι πολύ δύσκολο να ελπίζεις σε κάτι. Ακόμα χειρότερα γίνονται τα πράγματα, όταν, τη στιγμή που έχεις κάνει την κίνησή σου και απειλείς να ξαναμπείς στο παιχνίδι, αρκούν 3 μόνο χαζά λάθη για να φας 9 πόντους από ισάριθμα τρίποντα. End of the story…

Το δράμα

Δύσκολα μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου παιχνίδι τέτοιας σημασίας (τρίτο τελικό σε «κλειστή» σειρά) που να το αφήνει ο Ομπράντοβιτς να φύγει. Στην τελευταία περίοδο οι δικοί μας big-3 δεν έπαιξαν ούτε δευτερόλεπτο! Ένας γεννημένος winner ήταν υποχρεωμένος από τις συνθήκες να πετάξει λευκή πετσέτα και να ξεκουράσει τους παίκτες που εμπιστεύεται. Μέχρι τότε, όλα του είχαν πάει στραβά και στο παρκέ δεν υπήρχε κανένας οιωνός που να του δίνει ελπίδα για τα τελευταία λεπτά – εκτός αν κατάφερναν το θαύμα οι «ρεζέρβες», αλλά φευ. Δεν είχε κανένα νόημα να συνεχίσει να κυνηγάει ένα τόσο στραβωμένο παιχνίδι. Φαντάζομαι πόση απογοήτευση θα αισθανόταν βλέποντας το ολόκληρο το game plan να φιγουράρει στον πάτο του κάδου.

Τι πήγε να κάνει

Φυσικά, ο Ζοτς είχε τους δικούς του στόχους για το ξεκίνημα του αγώνα και τίποτε απ’ όσα είχε οραματιστεί δεν υλοποιήθηκε. Το βασικό πρόβλημα οποιασδήποτε ομάδας κόντρα στον Ολυμπιακό είναι η προστασία του αμυντικού ριμπάουντ και ο ΠΑΟ ξεκίνησε με παρόντες τους καλύτερους: βάσει αριθμών οι Διαμαντίδης, Σάτο, Σμιθ και Μάριτς είναι οι κορυφαίοι αμυντικοί μας ριμπάουντερ στις αντίστοιχες θέσεις (1,3,4,5). Επιπλέον, με τους Μήτσο και Σάρας να ξεκινούν από την αρχή μαζί ο κόουτς θέλησε να δώσει στην πεντάδα το μάξιμουμ της δημιουργικότητας (αφού ο Νικ Καλάθης υπήρξε δημιουργός καθ’ όλο το 2011, αλλά εδώ και πέντε μήνες αγνοεί τη σημασία της λέξης). Η πεντάδα ήταν γενικά προσανατολισμένη στην επίθεση, αλλά η κοινή παρουσία των Σάτο-Διαμαντίδη (οι τοπ περιφερειακοί μας αμυντικοί) κάποια μίνιμουμ δύναμης θα εξασφάλιζε. Δυστυχώς, η πραγματικότητα δεν επιβεβαίωσε τίποτε, αφού (τα γράψαμε πιο πάνω) ο αντίπαλος βρήκε τρόπους να κυριαρχήσει στη ροή του αγώνα και όταν τα πράγματα ήρθαν σε κάποια ισορροπία ήταν πια πολύ αργά.

Όλα τα λεφτά

Πέραν των άλλων είναι και αυτή η τρομερή αυτοπεποίθηση που έχει κερδίσει η ομάδα του Ίβκοβιτς μετά από ένα δίμηνο απανωτών άθλων. Οι πρωταθλητές Ευρώπης (Θεέ μου, τι έγραψα!) δείχνουν τρομερή πίστη στον εαυτό τους και δεν διστάζουν να επιχειρήσουν το κάτι παραπάνω. Θυμηθείτε τον περσινό Παπανικολάου που είχε ρόλο να παίζει αποκλειστικά χωρίς την μπάλα – φέτος παίρνει πολλά coast to coast, χωρίς κανείς να του τα ψέλνει. Ο Γκετσεβίτσιους που όλη τη χρονιά ήταν σκιαγμένος (και οι γαύροι τον είχαν πάρει στο ψιλό), τώρα μας σκοτώνει με τρίποντα στο τρανζίσιον – απίστευτη ώθηση για μια ομάδα αυτό το είδος επίθεσης. Ο Κέσελ μπούκαρε στη ρακέτα και μας διέλυσε στο πρώτο τρίλεπτο, αλλά και στα προηγούμενα ματς έδωσε ανάσες με επιθετικά ριμπάουντ και φόλοου. Για τον Πρίντεζη τι να λέμε, τελευταία μοιάζει με Ματίας Σμόντις στις καλές του. Η λίστα μπορεί να πάει πολύ μακριά και το θέμα είναι ότι ο Κουσούλης μου έχει αναθέσει το σχόλιο του Παναθηναϊκού…

Με το ζόρι

Η πραγματικότητα που εγώ βλέπω είναι ότι με τα τρέχοντα αγωνιστικά στοιχεία δεν υπάρχει περίπτωση να μπούμε αύριο στο γήπεδο και να σαρώσουμε τον Ολυμπιακό. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει καλύτερος έλεγχος της μπάλας (λάθη, ριμπάουντ κ.λπ.) και μια διάθεση αυταπάρνησης από το πρώτο δευτερόλεπτο για να κρατηθεί το παιχνίδι στα μέτρα μας. Αν, όπως στο δεύτερο ματς, το σκορ είναι κλειστό, αρκεί ένα κάποιο ξέσπασμα (που σίγουρα θα έρθει) για να μας δώσει ένα προβάδισμα που θα καταλήξει σε νίκη, έστω και δύσκολη. Στη σειρά ο Ολυμπιακός έχει δείξει τη διάθεση να μοιράσει πολύ το παιχνίδι του, θέλοντας να βγάλει την άμυνά μας από την άνεσή της και είναι αλήθεια ότι η επιχείρηση «πνίξτε τον Σπανούλη» μας είχε βολέψει πολύ μέχρι τώρα. Πλέον φαίνεται ότι αυτό δεν είναι αρκετό: ο αντίπαλος έχει ανέβει ψυχολογικά και βρίσκει λύσεις από παντού, ακόμα και στα τελευταία λεπτά που η μπάλα βαραίνει.

Την ίδια στιγμή σκορ δεν παίρνουμε από τους αναπληρωματικούς (ο Καϊμακόγλου δεν θεωρείται αναπληρωματικός, είναι φέτος το καλύτερο 4άρι μας) και η ομάδα είναι αναγκασμένη να μοιράζει τα… χιλιόμετρα σε λίγους. Αυτό αυξάνει την κούραση και δυσκολεύει πολύ την κατάσταση απέναντι σ’ έναν αντίπαλο που μοιάζει να έχει φτερά στα πόδια. Θεωρώ ότι οι πρώτες κατοχές θα έχουν μεγάλη σημασία και θα είναι κλειδί το να μπορέσουμε να βγάλουμε έναν έξτρα παίκτη ίσως και από την πρώτη περίοδο. Δεν είναι δυνατον να ζητάμε από τον 36χρονο Σάρας να δίνει ποιοτικά 30λεπτα – το ίδιο και από τον Μπατίστ.

Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για το τελευταίο ματς της χρονιάς μέσα στο ΟΑΚΑ και ίσως για το τελευταίο ματς του Ομπράντοβιτς μπροστά στο κοινό που τον λάτρεψε και του έδωσε απόλυτη πίστη και στήριξη στις πιο δύσκολες στιγμές. Δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς επιφυλάσσει το μέλλον για το τμήμα μπάσκετ, το θέμα είναι να εξασφαλιστεί το παρόν και αυτό περνάει μέσα από μια νίκη: ισοφαρίζεις τη σειρά και πας στο Φάληρο για την «κηδεία». Όποιος κι αν είναι ο… τιμώμενος.

Γιώργος Σκιάς