Ν. Κρεμαστής: Μόνο η κούπα!

Πέμπτο ματς, λοιπόν. Όχι ότι δεν το περιμέναμε στατιστικά, αλλά στο παρκέ άλλα είχαμε δει ως τώρα στους τελικούς. Πάντως, από καταβολής ΕΣΑΚΕ 9 από τους 19 τελικούς έχουν πάει σε 5ο παιχνίδι. Τέτοιο θα δούμε και φέτος, με τον Ολυμπιακό να είναι το φαβορί για τον τίτλο και τον Παναθηναϊκό να παλεύει για να επαναλάβει τον θρίαμβο του 1998-99, όταν με 53-62 στο 5ο ματς είχε πάρει τον τίτλο μέσα στο ΣΕΦ.

Αλλά επαναλαμβάνω, φαβορί είναι ο Ολυμπιακός στο 5ο ματς. Και μάλιστα ισχυρό φαβορί. Επιμένω ότι οι δυο ομάδες έχουν διαφορά φέτος, το λέω από την αρχή της χρονιάς σχεδόν. Η διαφορά φαίνεται και στους τελικούς, διαφορά ενέργειας, ψυχολογίας, φρεσκάδας, ετοιμότητας, εκρηκτικότητας, δίψας. Όλα αυτά κάνουν φαβορί τον Ολυμπιακό. Και θα το αποδείξει το Σάββατο.   

Ο ηρωικός Θανάσης…

Πώς θα μπορούσε να μην είναι ο Ολυμπιακός φαβορί σε μια σειρά που ως το τέλος σχεδόν της 3ης περιόδου του 4ου αγώνα έδειχνε ότι θα τελείωνε εκεί; Ο Ολυμπιακός ήταν σαφώς καλύτερος και ήλεγχε τον αγώνα απόλυτα στο ΟΑΚΑ. Είχα πει για ποιους δύο λόγους δεν θα τελείωνε το πρωτάθλημα την Τετάρτη, όλοι είδαμε αν δικαιώθηκα.

Ο Θανάσης είχε αρχίσει τα ηρωικά «ντου» στο παρκέ από το πρώτο ημίχρονο, ο Σχινάς (γνωστός Παναθηναϊκός) ήταν ο στόχος του προέδρου των «πρασίνων», οπαδός τον χτύπησε πριν φτάσει στα αποδυτήρια, ο Θανάσης μπορεί να μην τον χαστούκισε όπως έχει κάνει άλλοτε αλλά τον… νουθέτησε βρίζοντας και χειρονομώντας, για να του δείξει το δρόμο προς την αλήθεια. Όμως, ο τελικός δεν διακόπηκε. Όχι. Ούτε θα δείτε τίποτα από αυτά στο φύλλο αγώνα, ο Σχινάς νουθετήθηκε και δεν έγραψε τίποτα απ’ τα τραγελαφικά. Όπως δεν γράφτηκε τίποτα και για τα του Σάρας στο τέλος. Γνωστά και παλιά όλα αυτά, δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο, δυστυχώς.

… και λίγη καφρίλα

Μέχρι το τέλος της 3ης περιόδου δεν ξέραμε αν θα τελείωνε το πρωτάθλημα, σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς. Ο Ολυμπιακός είχε τον έλεγχο, ήταν εμφανώς καλύτερος και είχε και το προβάδισμα. Μάλιστα, ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε 21 λεπτά για να πάρει για πρώτη φορά το προβάδισμα στην έδρα του, στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς. Με ένα πόντο. Και μετά έμεινε ξανά με 8 πίσω.

Οι «γουρούνες» είχαν αρχίσει από νωρίς, ο κλοιός των σεκιουριτάδων πίσω από την μπασκέτα δίπλα στον πάγκο του Ολυμπιακού είχε σπάσει από το πρώτο δεκάλεπτο και διάφοροι βόλταραν έξω από το παρκέ (απαράδεκτο) φτάνοντας ως το δίχτυ βρίζοντας, τα μπουκάλια που βλακωδώς ήλπιζαν να περάσουν το δίχτυ το ίδιο, οι καρέκλες άρχισαν να πέφτουν στην 3η περίοδο, η αστυνομία απούσα ως το 39:30. Για να πω την αλήθεια, δεν το έβλεπα να τελειώνει το ματς αν δεν άλλαζε κάτι. Όπως οι απόλυτα παράλογες τεχνικές ποινές που άλλαξαν τη ροή του αγώνα. Ξέρετε ποιες. Σαν αυτή που έσκισαν τη φανέλα του Ντόρσεϊ αλλά τιμωρήθηκε εκείνος. Ή το απίστευτο ξύλο που έτρωγε ο Σπανούλης (που by the way ήταν καταπληκτικός) σε κάθε φάση στην 4η περίοδο.

Το Σάββατο η κούπα

Δεν πειράζει, φύγαμε χωρίς έκτροπα από το ΟΑΚΑ την Τετάρτη και ο τίτλος θα γιορταστεί το Σάββατο μπροστά στον κόσμο της ομάδας. Για κάτσε, θα μου πείτε. Παίζεις με την καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα της τελευταίας 15ετίας, το σκορ είναι στο 2-2 και μιλάμε για έναν αγώνα, για 40 λεπτά.

Ναι, θα απαντήσω, δίκιο έχετε. Έτσι είναι. Στη θεωρία το ματς είναι 50-50, όλα αυτού του είδους τα παιχνίδια έτσι είναι. Ξεκινά από το 0-0 αν θέλετε να πω κι άλλο κλισέ. Όμως, μετά που θα ξεκινήσει από το 0-0 και θα αρχίσει να κυλά ο χρόνος, δεν βλέπω πώς ο Παναθηναϊκός θα αντέξει να πάρει το διπλό.

Όχι άλλη καφρίλα

Για να μη λέω μόνο τα «δικά τους» (που δεν τα βλέπω έτσι ούτως ή άλλως), ελπίζω το Σάββατο να μην έχουμε έκτροπα στις εξέδρες (θα δείτε ότι θα το γράψω ότι δω, όπως έγραψα και για τα της Τετάρτης, για μένα οι κάφροι δεν έχουν χρώμα). Όπως στις 20.000 της Τετάρτης υπήρχαν και 500 άρρωστοι που χάλασαν το κλίμα και αυτούς εννοούσα, χωρίς να παίρνω μαζί τους και τους άλλους 19.500, έτσι θα ήθελα αυτοί οι 500 να λείψουν από το ΣΕΦ το Σάββατο. Ας χαρούμε μπάσκετ. Ας το πάρει όποιος κι αν το πάρει, αλλά ας μιλήσουμε μόνο για μπάσκετ στο τελευταίο blog της χρονιάς την ερχόμενη εβδομάδα.

Τα απρόοπτα

Πολλά μπορούν να στραβώσουν σε έναν αγώνα, γι’ αυτό και οι προβλέψεις δεν είναι συνετές. Ένας τραυματισμός (χτυπήσω δεν χτυπήσω εγώ ξύλο, δεν αλλάζει κάτι), ένα πρόβλημα με φάουλ από νωρίς, μια παράλογη αστοχία προερχόμενη από ψυχολογικό πρόβλημα, ένα τέλειο παιχνίδι κάποιου αντιπάλου, κι άλλα τόσα.

Η πρόβλεψη που κάνει ο καθένας μας δεν κυμαίνεται σε αυτά τα πλαίσια, αλλά στα πλαίσια της λογικής. Δηλαδή, δεν θα ακούσετε κάποιον Παναθηναϊκό να λέει ‘θα πάρουμε το πρωτάθλημα το Σάββατο γιατί θα χτυπήσει ο Σπανούλης στο πρώτο δεκάλεπτο και ο Ν. Καλάθης θα έχει 8/8 τρίποντα’. Και δεν θα το πει όχι επειδή το δεύτερο ανάγεται στη σφαίρα της φαντασίας σαν τους μονόκερους και τους δράκους (με κάθε καλή διάθεση προς τον Καλάθη που τον θεωρώ δυνητικά από τους καλύτερους στην Ευρώπη, αλλά πρέπει να δουλεύουμε λίγο και στο σουτ, έτσι;).

Δεν θα το πει γιατί αυτά είναι παράγοντες που μπορούν να αλλάξουν τη ροή ενός αγώνα, αλλά όχι και να προβλεφθούν. Οπότε, λαμβάνοντας υπόψη τους υπόλοιπους (που μπορούν να προβλεφθούν), δεν βλέπω πώς θα χαθεί το πρωτάθλημα το Σάββατο για τον Ολυμπιακό.

Να πω με άμετρο ενθουσιασμό; Μα θα αδικούσα τον Ίβκοβιτς και την προετοιμασία που θα κάνει στους παίκτες. Να πω με υποτίμηση του αντιπάλου; Μα είναι δυνατόν να υποτιμήσει κανείς τον Παναθηναϊκό; Να πω αν ο Ολυμπιακός λυγίσει κάτω από το ψυχολογικό βάρος του φαβορί για άλλη μια φορά; Μα φέτος βλέπουμε ότι η ομάδα έχει για πρώτη φορά καλύτερη ψυχολογία από τον Παναθηναϊκό και δείχνει να το πιστεύει όσο ποτέ.

Μια τεχνική ποινή στο 22-30 όταν ο Παναθηναϊκός τα είχε χαμένα και 5-0 από τη φάση αυτή για να πάρει τεχνητή ανάσα ζωής μειώνοντας στους 3 πόντους. Άλλη μια τεχνική ποινή… επειδή έσκισαν τη φανέλα του Ντόρσεϊ, 69-61 αντί για 67-61 και η μπάλα στον Ολυμπιακό, 5ο φάουλ για τον Αμερικανό. Και πάλι, αν το τρίποντο του Σπανούλη είχε μπει στο τελευταίο λεπτό, ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε, αλλά, είπαμε, υπάρχει και το Σάββατο.

Η υπέρβαση των τριών

Ο Παναθηναϊκός, την Τετάρτη εκμεταλλεύτηκε το μοναδικό πλεονέκτημά του σε σχέση με τον Ολυμπιακό. Την εμπειρία και την ωριμότητα. Εκεί στηρίχτηκε ξεκάθαρα. Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Μπατίστ. Και τέλος. Οι 3 τους έπαιξαν 93 λεπτά από τα 200, δηλαδή το 47% του χρόνου της ομάδας τους στον αγώνα, είχαν το 60% των πόντων, το 59% των ασίστ, το 45% των ριμπάουντ, παίρνοντας το 52% των εντός παιδιάς προσπαθειών και το 76% των βολών της ομάδας τους κερδίζοντας το 52% των φάουλ. Μάλιστα, ο Γιασικεβίτσιους έκανε απίστευτο παιχνίδι, δείχνοντας για ακόμα μία φορά την απαράμιλλη κλάση του: 12 πόντοι, 7 ασίστ, 3 ριμπάουντ, 1 λάθος.

Κι από κοντά είχαν Καϊμακόγλου, Καλάθη και Σμιθ, με τον τρίτο να κάνει το καλύτερό του ματς εδώ και πολύ καιρό.

Στο χειρότερο δικό μας ματς;

Δεν νομίζω ότι μπορεί να επαναληφθεί αυτό. Τουλάχιστον όχι σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Να κάνουν τόσο καλή συνολικά εμφάνιση 6 παίκτες το θεωρώ πολύ δύσκολο για τον Παναθηναϊκό. Αλλά δείτε λίγο τον αγώνα. Με τέτοια εμφάνιση από 6 παίκτες, ο Παναθηναϊκός στην έδρα του, μπροστά στον κόσμο του, ήταν πίσω στο σκορ για 32 λεπτά, ενώ στο 38ο το σκορ ήταν 74-73.

Και όλα αυτά απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που έπαιζε λες και ήταν ένα οποιοδήποτε άλλο ματς: 32 λεπτά ο Σπανούλης, 23 ο επόμενος, λες και ο Ίβκοβιτς περίμενε τον αγώνα του Σαββάτου και ήθελε να κρατήσει την ομάδα φρέσκια. Με τον Πρίντεζη να κάνει το χειρότερο ματς του στη σειρά, τον Παπανικολάου το ίδιο, τον Σπανούλη να έχει 8 πόντους (και ο 8 ασίστ με 1 λάθος βέβαια), τον Ντόρσεϊ να βγαίνει με φάουλ και να κάνει και 5 λάθη, τον Γκεσεβίτσιους να μένει άποντος. Και το σκορ στο 74-73 στο 38ο λεπτό.

Όλα αυτά τα λέω για να δείξω πόσο πολύ δυσκολεύεται φέτος η ομάδα του Ομπράντοβιτς απέναντι στον Ολυμπιακό. Είναι εμφανές ότι δεν της βγαίνουν τα ματσαρίσματα, δεν έχει κάποια μονομαχία στο παρκέ στην οποία να έχει δεδομένη τη «νίκη» για να πάρει ώθηση από αυτή, να στρέψει την άμυνα του Ολυμπιακού εκεί για να έχουν οι υπόλοιποι ελεύθερο πεδίο.

Ψυχραιμία και στήριξη, μάγκες

Αν ο Ολυμπιακός τρέξει, παίξει σκληρά, σε υψηλή ένταση στην άμυνα όπως το συνηθίζει, με πάθος και κυνηγώντας κάθε μπάλα, θεωρώ ότι βάζοντας στην εξίσωση και τον κόσμο της ομάδας που σίγουρα θα δώσει ώθηση αν είναι σωστός, ο Παναθηναϊκός θα εξαντληθεί σωματικά και ψυχολογικά.

Επ’ ουδενί δεν πρέπει να παρασυρθεί ο Ολυμπιακός σε ένα αργό τέμπο στους 60-65 πόντους, όχι γιατί εκεί θα έχει μειονέκτημα, αλλά γιατί θα έχει ουσιαστικά μειώσει στο μισό την επιρροή του πλεονεκτήματος της αθλητικότητας και της εκρηκτικότητας που έχει (στο αμυντικό μισό εννοώ).

Ο Ομπράντοβιτς σίγουρα θα θελήσει με διάφορα τρικ να εγκλωβίσει τον αντίπαλο, ξέρει ότι η ομάδα του έχει μειονέκτημα στην αντοχή, την ενέργεια και τη δύναμη και θα προσπαθήσει να το εκμηδενίσει όσο μπορεί. Όπως θα προσπαθήσει να βγάλει τον κόσμο από το παιχνίδι, ή να τον γυρίσει μπούμερανγκ για τον Ολυμπιακό. Ένα εκνευρισμένο κοινό που ασχολείται με τη διαιτησία, ή να βρίζει έναν «προκλητικό» αντίπαλο, δεν κάνει καλό στην ομάδα, μεταδίδει τον εκνευρισμό και στους παίκτες.

Το να είναι «προκλητικός» ένας παίκτης είναι θεμιτό, το μπάσκετ είναι και παιχνίδι ψυχολογίας, δείτε τον Γιασικεβίτσιους με τον Σπανούλη στους τελικούς, ή τον Ντόρσεϊ. Ο κάθε παίκτης βάζει τα όριά του, παίζει τα παιχνίδια του με το μυαλό των αντιπάλων. Αν καταφέρει να παρασύρει και τον κόσμο των αντιπάλων σε αυτό, τότε έχει κερδίσει. Αν όχι, θα πέσει στο κενό η προσπάθεια.

Ο κόσμος στις εξέδρες πρέπει να δει το παιχνίδι ως γιορτή. Είναι η πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια που ο Ολυμπιακός έχει 5ο ματς στην έδρα του και είναι και το φαβορί. Και είναι γιορτή. Πρέπει να χαρεί, να πανηγυρίσει, να γιορτάσει. Αν αρχίσουν στο πρώτο «πράσινο» προβάδισμα τα μπουκάλια, ο εκνευρισμός, οι «γουρούνες», η αμφισβήτηση, τότε θα είναι σαν να παίζουν όλοι το παιχνίδι που θέλει ο Ομπράντοβιτς. Γιατί έτσι κλέβονται τα ματς.

Ο Παναθηναϊκός δεν θα… φυτρώσει ξαφνικά στην Ελλάδα το Σάββατο, είναι κι αυτός μέσα στο κλίμα των ημερών. Την αίσθηση της κατωτερότητας (αγωνιστικά) της ομάδας τους απέναντι στον Ολυμπιακό, την έχουν και οι παίκτες του «τριφυλλιού». Γι’ αυτό και το Σάββατο θα είναι πιο παθιασμένοι από ποτέ, έτοιμοι να πεθάνουν για κάθε φάση, με τεράστια ένταση σωματικά και ψυχολογικά, αλλά μόλις δείχνει να στραβώνει το πράγμα θα είναι πολύ πιο εύκολο να θολώσουν. Έτσι γίνεται όταν επιβεβαιώνεται ο φόβος σου. Και στο πράσινο στρατόπεδο όλοι φοβούνται ότι φέτος το πρωτάθλημα θα τελειώσει κόκκινο.

Αν ο κόσμος επί 40 λεπτά φωνάζει για την ομάδα, την αποθεώνει και της δίνει φτερά στα πόδια ακόμα κι όταν είναι πίσω στο σκορ, τότε ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος και κάποια στιγμή θα βγει στο παρκέ αυτό και θα περάσει μπροστά. Και μετά μπορεί να «λιώσει» τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι το 5ο ματς των τελικών για να βγάλουμε τη διαφωνία μας με τις επιλογές του προπονητή, ή το κόμπλεξ μας, ή την αντίδρασή μας για τη μετριότητα ενός παίκτη. Είχαμε μια ολόκληρη σεζόν γι’ αυτά, τώρα είμαστε 40 λεπτά από την κούπα και μπορούμε ήδη να γευτούμε το νέκταρ του τίτλου στα χείλη μας.

Αρκεί να σεβαστούμε τον αντίπαλο, πιο πολύ να σεβαστούμε την ομάδα και τους εαυτούς μας, να την πιστέψουμε και να την αφήσουμε να κάνει αυτό που ξέρει, αυτό που μπορεί, αυτό που κάνει τόσους μήνες, αυτό που μας έκανε πρωταθλητές Ευρώπης. Ρωτήστε τη Σιένα, την Μπαρτσελόνα, την ΤΣΣΚΑ, ακόμη και τον Παναθηναϊκό τι είναι αυτό. Μάλλον, τον τελευταίο ρωτήστε τον το βράδυ του Σαββάτου, που θα έχει… ολοκληρωμένη εικόνα.

Νώντας Κρεμαστής

ΥΓ1: Όλοι εσείς (πράσινοι και κόκκινοι) που πάτε στο γήπεδο για να βρίσετε μανάδες, να πετάξετε καρέκλες και «γουρούνες», δεν βλέπετε τους παίκτες να αγκαλιάζονται, να είναι φίλοι, να φεύγουν μαζί από το γήπεδο; Πόσο «καμένοι» μπορεί να είστε;

ΥΓ2: Πανό όπως τα 2 στο ΟΑΚΑ με την… “ερυθρόλευκη” ανορθογραφία έχουν πλάκα. Αλλά με κάνουν κιόλας να μελαγχολώ. Γιατί δεν θα μπορούσαν οι οπαδοί των ομάδων μας να περιορίζονται σε τέτοιου είδους υγιές πικάρισμα, αλλά πρέπει να καταφεύγουν σε ακρότητες;