Γ. Σκιάς: Ένα τραγούδι πες μου ακόμα…

Δεν ξέρω αν το προχθεσινό ματς στο ΟΑΚΑ ήταν πράγματι το τελευταίο του Ομπράντοβιτς – ο ίδιος πάντως αυτό έσπευσε να δηλώσει – το σίγουρο όμως είναι ότι οι παίκτες του θέλησαν να τον τιμήσουν σαν να ήταν όντως η τελευταία του εμφάνιση ως γηπεδούχου στο επί 13 συναπτά έτη σπίτι του. Με μια πρωτοφανή επίδειξη πάθους και υπέρβασης οι «πράσινοι» έδειξαν ότι μπορούν να βγάλουν τον πυραυλοκίνητο Ολυμπιακό από την αίσθηση υπεροχής που κουβαλάει εδώ και μερικές εβδομάδες. Με την τελευταία πράξη να παίζεται σε λίγες ώρες στο Φάληρο κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος.  

Το γεγονός είναι ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και κατάφεραν να πάρουν μια σημαντικότατη νίκη που τους φέρνει στον πέμπτο τελικό με… καθαρό κούτελο. Η ιδέα της στέψης ερυθρόλευκου πρωταθλητή μέσα στο παρκέ του ΟΑΚΑ ήταν ένα κακό αστείο και ευτυχώς δεν το ζήσαμε ακόμα – και διπλά ευτυχώς γιατί είναι βέβαιο ότι οι βάρβαροι της εξέδρας δεν θα το αντιμετώπιζαν με ψυχραιμία, to say the least. Πηγαίνοντας προς τον πέμπτο τελικό, οι δικοί μας θα έχουν τη δυνατότητα να ονειρεύονται μέρες ’99 (τελευταία παράσταση Ράτζα…), όσο κι αν μια τέτοια ανατροπή δεν μοιάζει και πολύ πιθανή. Δεν θα πρωτοτυπήσω αν χρίσω φαβορί τον Ολυμπιακό, όσο κι αν η τελευταία εμφάνιση των παικτών του Ομπράντοβιτς μου δίνει κάποια περιθώρια ελπίδας. Για να μη σας κουράσω, θα έλεγα ότι αν το παιχνίδι έχει ένα ξεκίνημα ανάλογο με αυτό του τρίτου τελικού, ο τίτλος θα καταλήξει με ασφάλεια στον Πειραιά. Αλλά περισσότερα επ’ αυτού παρακάτω.

Εικόνα υπέρβασης

Για την ώρα προέχει το προηγηθέν τέταρτο παιχνίδι στο οποίο είδαμε τους παίκτες μας να τιμούν τα αστέρια τους και την ιστορία τους. Απλώς και μόνο το γεγονός ότι κατάφεραν σε 40 λεπτά να κυριαρχήσουν στον κρίσιμο τομέα του ριμπάουντ δείχνει το πάθος που έβγαλε η ομάδα. Ακόμα και στο (κάκιστο για μας) πρώτο δεκάλεπτο, τα στατιστικά φέρνουν τον ΠΑΟ σε θέση κυρίαρχου κάτω από τα δύο καλάθια, ενώ από κει και πέρα γίνεται χαμός. Σε όλο το δεύτερο ημίχρονο οι φιλοξενούμενοι κερδίζουν μόνο μία μπάλα από τις 21 που διεκδικούνται κάτω από το δικό μας καλάθι! Σε καμία περίπτωση δεν είδαμε το καλύτερο φετινό μας παιχνίδι, όμως στη μάχη της κατοχής δεν θυμάμαι ούτε ένα βράδυ όλη τη σεζόν που να έδειξε η ομάδα τόση προσήλωση.

Κόντρα στους πολύ πιο προικισμένους και πολύ πιο φρέσκους αθλητές του αντιπάλου οι δικοί μας ήταν πολύ μπροστά στα ριμπάουντ, μοίρασαν περισσότερες τάπες, ενώ κατά την τελευταία περίοδο βγήκαν κερδισμένοι και όσον αφορά την κυκλοφορία της μπάλας, προκαλώντας κάμποσα αντίπαλα λάθη. Αν δεν υπήρχε και η σαρωτική επικράτηση του Ολυμπιακού στους αιφνιδιασμούς, θα νομίζαμε ότι η ως τώρα εικόνα των δύο ομάδων αντιστράφηκε πλήρως. Φυσικά, οι Ολυμπιακοί παραμένουν πιο γρήγοροι, πιο αλτικοί κ.λπ. κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα. Τη διαφορά έκανε η προσήλωση που έδειξαν οι παίκτες μας στο κυνήγι του ριμπάουντ και γενικά το πάθος με το οποίο διεκδίκησαν τις μπάλες. Δυστυχώς, δεν νομίζω πως επαναλαμβάνεται μια τέτοια παρουσία, ωστόσο καλό ήταν ότι συνέβη την κατάλληλη στιγμή και έφερε και πάλι τη σειρά σε ισορροπία.

Έχουμε ροτέισον!

Το δεύτερο κλειδί για τον Ομπράντοβιτς (κάτι που έλειπε μήνες τώρα από την ομάδα) είναι το γεγονός ότι μπόρεσε να βρει ως και οκτώ θετικούς παίκτες ώστε να βγει σωστά το 40λεπτο – είδηση αποτελεί το ότι ο Βουγιούκας δεν συγκαταλέγεται στους θετικούς και ακόμα μεγαλύτερη είδηση αποτελεί το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να επικρατήσει χωρίς να κερδίσει σκορ από τον Έλληνα σέντερ. Αντίθετα, το πρόσωπο που καλοσωρίζουμε στις καλές εμφανίσεις είναι ο Στιβ Σμιθ που είχε διάθεση να παλέψει: στο πρώτο ημίχρονο επωφελήθηκε από τις ασίστ του Γιασικεβίτσιους, στο δεύτερο υπέγραψε τη νίκη με την παρουσία του στο κλείσιμο του αγώνα πετυχαίνοντας μάλιστα κι ένα κρισιμότατο καλάθι μετά από επιθετικό ριμπάουντ. Ποιος θα πίστευε ότι ο (σπουδαίος και την Τετάρτη) Καϊμακόγλου θα καθόταν στον πάγκο στα τελευταία 12 λεπτά ενός τόσο μεγάλου αγώνα!

Γκρίνιες…

Για όλα όσα συνέβησαν στο παρκέ η πλευρά του Ολυμπιακού επέλεξε να επικεντρωθεί στα διαιτητολογικά και νομίζω ότι είναι αφόρητα μονόπλευρη μια τέτοια ανάγνωση του παιχνιδιού. Τα φάουλ στους σέντερ για τα οποία γκρίνιαζε ο Ντούντα οφείλονται πρώτον στο ιδιαιτέρως high energy παιχνίδι τους (με διαρκείς επαφές κόντρα σε ψηλότερους/βαρύτερους αντιπάλους) και, δεύτερον, στην απόλυτη επιμονή με την οποία ο Παναθηναϊκός περνούσε την μπάλα πολύ χαμηλά κοντά στο καλάθι. Έχοντας περισσότερη ποιότητα κοντά στο καλάθι, οι «πράσινοι» επένδυσαν εκεί και κέρδισαν τον πόλεμο της φθοράς. Αντίθετα, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν τελείως διαφορετικούς προσανατολισμούς (ειδικά προς το τέλος ήταν εμφανές ότι χτυπούσαν τα κενά στη weak side) και σούταραν πολύ περισσότερα τρίποντα, άσχετα αν εκτός του Άντιτς οι off the ball παίκτες δεν αποδείχτηκαν καθόλου ζεστοί. Πάντως, αν υπήρξε κάποιος που αδικήθηκε από τα σφυρίγματα αυτός θεωρώ ότι ήταν ο Παπανικολάου, αλλά δεν άκουσα κανέναν να αναφέρεται στο ζήτημα – προφανώς δεν προσφέρεται για καλλιέργεια εντυπώσεων.

Γκαντεμιά!

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν είχε ένα αγωνιστικό πλάνο που λειτουργούσε, κατάφερε να προστατεύσει το αμυντικό του ριμπάουντ, ενώ ήταν πιο ενεργητικός από ποτέ στο επιθετικό κομμάτι, αλλά ξεκίνησε το παιχνίδι με καραμπινάτα προβλήματα συγκέντρωσης που εκδηλώθηκαν με δύο βασικούς τρόπους: προβληματικές επιστροφές (πολλοί εύκολοι πόντοι για ΟΣΦΠ στο πρώτο ημίχρονο) και άσχημα τελειώματα φάσεων στην επίθεση. Και τα δύο αυτά στοιχεία ήταν πολύ εκνευριστικά και ενέτειναν το άγχος και την πίεση που αισθάνονταν οι παίκτες. Πάμπολες φορές η μπάλα πέρασε σωστά κοντά στο καλάθι, ο ψηλός ρόλαρε άψογα ξεφεύγοντας από τον αντίπαλο και η μπάλα μας έπαιζε άσχημα παιχνίδια. Είδαμε τον Βουγιούκα να μη βρίσκει στεφάνι εξ επαφής – συνολικά εκείνος και ο Μπατίστ έκλεισαν το πρώτο ημίχρονο με 2/10 δίποντα, αποτέλεσμα τρελής γκαντεμιάς! Ευτυχώς, στη συνέχεια ο Μάικ συνήλθε κι έτσι έγινε πρώτος μάγκας (τα στατιστικά του ήταν… τρομακτικά για πρώτη φορά στη σειρά), δικαιώνοντας και τη μεθοδική δουλειά που έκαναν για λογαριασμό του οι δύο δημιουργοί μας.

The man!

Για την παρουσία του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στον Παναθηναϊκό του 2011-12 ό,τι και να γράψει κανείς είναι λίγο. Ο Λιθουανός που έφυγε (για την ακρίβεια, αφέθηκε να φύγει) από το ΟΑΚΑ ως ξοφλημένος το καλοκαίρι του 2010 έχει δώσει τις πιο πειστικές απαντήσεις σε όλους τους μεγαλόσχημους συναδέλφους που τον έκριναν υποτιμητικά. Θυμάμαι πολύ καθαρά τα κακεντρεχή σχόλια προς τον τεράστιο αυτόν παίκτη για την περίοδο που αγωνιζόταν στη Λιέτουβος ή στην Φενέρ ή προπονούνταν με το Περιστέρι. Κατά τη γνώμη μου (και πολλών άλλων εδώ στο AoB) πρόκειται ίσως για τη σημαντικότερη μπασκετική αξία που ανέδειξαν τα ευρωπαϊκά παρκέ την τελευταία δεκαετία – αν μάλιστα περιορίσουμε τη συζήτηση στους γκαρντ, αφαιρώ χωρίς δεύτερη σκέψη το «ίσως» που έγραψα προηγουμένως. Όσο για τη φετινή του συνεισφορά, δεν μπορώ να τη συγκρίνω με καμία από τις τρεις προηγούμενες σεζόν που πέρασε στο «τριφύλλι». Παρά την προχωρημένη του ηλικία ο Σάρας έχει σημαντικότερη προσφορά τόσο σε απόλυτους αριθμούς, όσο και σε σύγκριση με τη βαρύτητα του ρόλου του στην ομάδα.

Σαφέστατα, στο πρόσωπο του Διαμαντίδη ο Παναθηναϊκός έχει βρει τον ιδανικό ηγέτη, έναν παίκτη που αποτελεί το εντός παρκέ alter ego του Ομπράντοβιτς και είναι ένας από τους πιο clutch παίκτες όλων των εποχών. Όμως με τη φετινή του φόρμα, ο Σάρας όχι μόνο στέκεται ιδανικά στο πλευρό του αρχηγού, αλλά θα έλεγα ότι τον ξεπερνά ως προς την… clutch-οσύνη, όσο ιερόσυλο κι αν ακούγεται αυτό. Θέλω να πω ότι στα κρίσιμα ματς των τελευταίων μηνών οι «πράσινοι» έχουν πάρει τη μεγαλύτερη ώθηση από τα δικά του χέρια. Στην ηλικία των 36 ετών που για έναν παίκτη με ψιλομέτρια αθλητικά προσόντα γίνεται απαγορευτική όσον αφορά το να στέκεται στο κορυφαίο επίπεδο (και ξέρουμε πια πόσο αυξημένες είναι οι απαιτήσεις του σημερινού παιχνιδιού), ο Λιθουανός όχι απλά παραμένει αξιόμαχος, αλλά ανεβάζει το επίπεδο της ομάδας του προσφέροντας το κάτι παραπάνω.

Τα κάνει όλα

Την Τετάρτη ο Διαμαντίδης βρισκόταν σε μέτρια βραδιά (στο ημίχρονο είχε 2/7 σουτ, 4 λάθη και μόλις μια ασίστ), ήρθε ο Γιασικεβίτσιους να καλύψει το κενό τόσο με την τρομακτική του δημιουργικότητα, όσο και με κρίσιμους προσωπικούς πόντους. Μπορεί τα 4/9 σουτ του να μη γεμίζουν το μάτι, όμως τα τέσσερα καλάθια που πέτυχε προκύπτουν σε τέσσερις διαφορετικού τύπου καταστάσεις και αυτό κάτι λέει για το επίπεδο του συγκεκριμένου παίκτη. Εν πάσει περιπτώσει είναι εκείνος που μπορεί να ανεβάζει το ρυθμό του Παναθηναϊκού και να μεγιστοποιεί την προσφορά των ψηλών που κυρίως επωφελούνται από τις ικανότητές του. Αν μάλιστα τα τελειώματα των σέντερ μας δεν ήταν τόσο άσχημα στο πρώτο ημίχρονο, ο Σάρας θα είχε σίγουρα φτάσει σε διψήφιο αριθμό ασίστ. Πέραν αυτών, που λίγο-πολύ είναι αναμενόμενα για την κλάση του, ξεχώρισε γενικότερα για την ασυναγώνιστη δίψα που έδειξε για την νίκη, στοιχείο που φαινόταν στη συμμετοχή του σε φάσεις μακριά από την μπάλα όταν σκρίναρε τον Χάινς στην baseline για να έχει «αέρα» ο Βουγιούκας, ή όταν σκιζόταν στα μποξ-άουτ. Κάπως έτσι βρέθηκαν οι φιλοξενούμενοι στο τραγικό 14% στα επιθετικά ριμπάουντ…

Λεπτή ισορροπία

Anyway, δεν έχει νόημα να μιλάμε άλλο για κάτι που πέρασε – το φινάλε της ιστορίας θα γραφτεί σε λίγες ώρες στο Φάληρο. Εκεί θα φανεί αν ο Ολυμπιακός θα ξορκίσει τη σοφτ εμφάνιση της Τετάρτης ως μια αναπόφευκτη εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα ή αν ο Παναθηναϊκός θα καταφέρει να πατήσει στο όποιο μομέντουμ κατάφερε να δημιουργήσει. Το ζητούμενο για τους γηπεδούχους είναι να αποδείξουν ότι μπορούν να γυρίσουν το τσιπ στο μυαλό τους. Το ζητούμενο για τους φιλοξενούμενους είναι να αποδείξουν ότι μπορούν να αντέξουν σε τέτοια ένταση για ακόμα ένα 40λεπτο. Μεταξύ μας, δεν το βρίσκω και πολύ πιθανό, αλλά αυτά τα θέματα έχουν πάντα μια διαλεκτική διάσταση. It takes two to tango….

Είναι μάλλον απίθανο να δούμε έναν Παναθηναϊκό κυρίαρχο των αιθέρων για δεύτερο συνεχές παιχνίδι, αλλά από αυτό ως την ανυπαρξία του τρίτου τελικού υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια. Ελπίζω πως η εμπειρία παικτών και προπονητών είναι τέτοια που δεν θα επιτρέψει ξεκίνημα σαν εκείνο της περασμένης Κυριακής, γιατί σε συνθήκες πέμπτου τελικού με ένα ΣΕΦ να χορεύει, αν οι Πειραιώτες φτάσουν από νωρίς και άνετα σε διψήφιες διαφορές θα είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξει η μοίρα του ματς. Το ζητούμενο είναι να βρούμε και πάλι θετικές ενέσεις από τον πάγκο (σε σκορ, σε ενέργεια, σε οτιδήποτε…) και να μην μείνουμε στους γνωστούς 3+1 εκλεκτούς. Σε μια τέτοια περίπτωση το όνειρο για δέκατο σερί τίτλο θα κάνει φτερά και οι φυλλάδες της επόμενης δικαίως θα μιλούν για τέλος εποχής και τα τοιαύτα. Δεν αντέχεται…

Γιώργος Σκιάς

υγ. Το καλό νέο των ημερών είναι ότι οι Γιαννακοπουλαίοι δεσμεύθηκαν ότι θα παραμείνουν στη θέση τους (σιγά μην έφευγαν) και το ζητούμενο είναι αν θα καταφέρουν να κρατήσουν και τον Ομπράντοβιτς που έχει μας έχει αποχαιρετήσει ίσαμε δέκα φορές ως τώρα. Αν καταφέρουν να τον μεταπείσουν, θα είναι η πολλοστή φορά. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν θα έχουν στη διάθεσή τους μια φιέστα πρωταθλητή για να ανακοινωθεί πανηγυρικά ένα ακόμα colpo grosso. Σε κάθε περίπτωση φιέστα χωρίς ανανέωση Ζοτς, αλλά και ανανέωση Ζοτς χωρίς φιέστα, μοιάζει μισή δουλειά.

Πάντως, αν ο Σέρβος μας αφήσει μετά από 13 χρόνια επιτυχιών, απορώ ποιος θα είναι εκείνος ο ατρόμητος που θα τολμήσει να καθίσει στην άδεια του καρέκλα. Το ΟΑΚΑ θα θυμίζει Σαντιάγκο Μπερναμπέου της μετά-Ντελ Μπόσκε εποχής: τα άσπρα μαντηλάκια θα σκάνε μύτη στο πρώτο δίμηνο…