Ν. Κρεμαστής: Απόλαυση κορυφής!

Ομολογώ: έχει ένα δροσερό αεράκι εδώ πάνω. Φυσάει αέρας από αυτόν τον καθαρό του βουνού στην κορυφή! Άσε που τους βλέπω λίγο αφ’ υψηλού, σαν (μπασκετικά) μυρμήγκια. Ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε τα στατιστικά, κέρδισε τον 5ο τελικό της Α1 και το 2012 είναι πρωταθλητής και Ελλάδας και Ευρώπης! Μετά από 15 χρόνια. Ελπίζω να μην περάσουν άλλα τόσα για την επόμενη κούπα, τώρα που έφυγε το ψυχολογικό βάρος κατωτερότητας που ένιωθε η ομάδα. Βάρος που βγήκε στην 4η περίοδο του 5ου αγώνα, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Πολύ καλά…   

Το ΣΕΦ “έβραζε” από νωρίς (40 βαθμούς είχε μετά τις 20:00 στην εξέδρα…), η αστυνομία επεδίωκε να κάνει τα πράγματα χειρότερα με παράλογους ελέγχους (όχι σε αυτούς που έπρεπε), υφάκι εξουσίας και μέτρια έως άσχημη συμπεριφορά (μιλάω για τα ματ, όχι για τους υπόλοιπους). Αυτά τα θεωρώ απαράδεκτα. Αν βγάλετε ορισμένους που πήγαν στο γήπεδο… έτοιμοι, η τεράστια πλειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού ήταν στο γήπεδο βλέποντας το ματς ως γιορτή. Αυτά που λέγαμε και στο blog την περασμένη φορά.

Πολύ καλή συμπεριφορά εκτός κι εντός του ΣΕΦ, καθόλου προκλητικότητα. Παρόλα αυτά η παρουσία της αστυνομίας δεν είχε καμία σχέση με το αντίστοιχο ματς του ΟΑΚΑ. Λες και οι δύο αγώνες γίνονταν σε δυο διαφορετικές χώρες και στον δεύτερο (τον 5ο δηλαδή) βρισκόμασταν σε αστυνομοκρατούμενο καθεστώς. Κρίμα, γιατί το θεωρώ παραφωνία στην εορταστική ατμόσφαιρα του αγώνα. Όλα αυτά σε ένα ματς που, από τους 12.500 οπαδούς, πλην δηλαδή ορισμένων κολλημένων στο ένα πέταλο, όλοι εισέπραξαν πάρα πολύ καλή συμπεριφορά.

Για την αρρώστια ορισμένων, όπως αυτών που μόλις είχε πάρει ο Ολυμπιακός πρωτάθλημα μετά από 15 χρόνια κι αυτοί είχαν το μυαλό τους στο να πετάξουν ό,τι σκατά είχαν στις τσέπες τους, τα χέρια τους και το κεφάλι τους στα ματ (που χωρίς λόγο επιχείρησαν να κυκλώσουν το παρκέ στο τέλος του ματς), δεν έχω να πω τίποτα. Η λέξη «καμένος» έχει προ πολλού πάψει να μπορεί να περιγράψει τέτοιες περιπτώσεις (είτε είναι κόκκινες είτε είναι πράσινες).

Μόλις τα ματ είδαν ότι η παρουσία τους ξεσήκωνε (έστω και αυτούς τους λίγους) αποχώρησαν, επιβεβαιώνοντας το περιττό της παρουσίας τους. Ακόμη και τότε, πήγαν να αποχωρήσουν από την πόρτα κάτω από τους οργανωμένους με τους οποίους είχαν την κόντρα (ενώ όσοι έφυγαν από την απέναντι πλευρά, έφυγαν ανενόχλητοι). Μιλάμε δηλαδή για τακτικό σχεδιασμό νηπιαγωγείου.

Ας τα αφήσω αυτά και ας πάω στα αγωνιστικά. Ένα ακόμα σχόλιο για τις «παραφωνίες», καθώς είχαμε «γουρούνες» (είχα πει ότι θα το γράψω). Η πλειοψηφία των οπαδών αποδοκίμαζε όταν έπεφταν «γουρούνες» από τους οργανωμένους, επιβεβαιώνοντας ότι κάποια στιγμή πρέπει και οι διοικήσεις να πάρουν απόφαση ότι υπάρχουν πολλοί υγιείς φίλαθλοι στην Ελλάδα, που κάποιος πρέπει να τους δώσει την ευκαιρία να πάνε σε ένα γήπεδο χωρίς ναρκωτικά, χωρίς εμετικά συνθήματα για μανάδες και κόρες, χωρίς «γουρούνες» και χωρίς μπουκάλια στα δίχτυα. Αν το καταλάβουν αυτό οι διοικήσεις κάποτε…

Η βλακεία του ενός…

Πριν κλείσω το θέμα με τις «γουρούνες» η αποθέωση της… μαστουρωμένης αντίδρασης ήταν το πάρα πολύ δυνατό βαρελότο που έπεσε στη 2η βολή του Παπαδόπουλου στην 4η περίοδο. Μιλάμε ακριβώς για τη στιγμή που φεύγει η μπάλα από τα χέρια του. Αν δείτε το βίντεο έχοντας στο μυαλό σας αυτό, θα δείτε τον παίκτη να τινάζεται. Προφανώς η βολή ήταν άστοχη και όλο το ΣΕΦ άρχισε να βρίζει τον δράστη, αλλά όταν δεν έχεις μόνος σου κοινή λογική για να το καταλάβεις, όσο κι αν σε βρίσουν οι άλλοι, δεν θα αλλάξει τίποτα. Η πιο κουλή στιγμή των τελικών…

Ο απόλυτος ηγέτης

Ο Βασίλης Σπανούλης στον 5ο τελικό έδειξε ότι ο Ολυμπιακός δεν θα έχανε. Τόσο καιρό ακούμε από τους… κακεντρεχείς πόσο λίγος είναι, ότι έχει λυσσάξει να αποδείξει ότι καλά έκανε που έφυγε από τον Παναθηναϊκό, ότι δεν θα το καταφέρει, από τους λιγότερο «κακούς» ότι το θέλει πάρα πολύ (που όντως το ήθελε).

Στο 5ο ματς (όπως και όλη τη φετινή χρονιά) ο Σπανούλης ήταν απίστευτος. Παρότι όλος ο Παναθηναϊκός ήταν στραμμένος πάνω του, ο Σπανούλης ήταν ασταμάτητος και με τους 24 πόντους του έδωσε τη νίκη στον Ολυμπιακό. Για μένα, ο απόλυτος ηγέτης στην Ευρώπη φέτος, δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσω να το αποδείξω αριθμητικά και στατιστικά, όποιος διαφωνεί, μπορώ να του τρίψω στα μούτρα τις δύο κούπες που πήρε ο Σπανούλης.

Ένας τεράστιος παίκτης που, όσο απίθανο κι αν ακούγεται, ήταν ως τώρα υποτιμημένος σε σχέση με την αξία του. Αλλά μην ξεχνάτε: MVP φάιναλ φορ και πρωταθλητής Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό, MVP φάιναλ φορ και πρωταθλητής Ευρώπης με τον Ολυμπιακό. Αυτά για να καταλαβαίνουν και οι… περιφερειακής σχέσης με το άθλημα την αξία του Σπανούλη σε κάθε ομάδα απ’ όπου έχει περάσει. Τα υπόλοιπα είναι για οπαδική κατανάλωση και δεν έχουν σχέση με όποιον ξέρει έστω και δυο πράγματα για την σπυριάρα.

Εύκολα ο έλεγχος και το… άγχος

Το ματς στο ξεκίνημα ήταν αρκετά αγχωτικό. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός στην αρχή θα έμπαινε μουδιασμένα, αλλά και πάλι, δεν κατάφερε να ξεφύγει. Έτσι, μόλις πέρασε το πεντάλεπτο και άρχισε ο κόσμος να παρασύρει τους παίκτες, ο Ολυμπιακός έλεγξε απόλυτα τον αγώνα.

Άρχισε να παίρνει διαφορές, είχε τον έλεγχο, έφτασε σε διψήφια απόσταση από τον αντίπαλό του, με τον τίτλο να πλησιάζει όλο και περισσότερο. Το +17 λίγο πριν το ημίχρονο αντί να χαλαρώσει την ομάδα την άγχωσε πάρα πολύ. Μπορεί κάποιος να το θεωρεί παράλογο, αλλά έχει εξήγηση. Αν σκεφτούμε την προϊστορία, την ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στις δύο ομάδες, τον κόσμο που είχε κατακλύσει το ΣΕΦ, τα προγνωστικά και τη διαφορά, οι παίκτες του Ολυμπιακού έβλεπαν ότι ο αγώνας ήταν δικός τους για να τον χάσουν.

Ότι όταν είσαι στο +17 στο τέλος του ημιχρόνου στην έδρα σου στο 5ο ματς, αν χάσεις τότε θα έχεις εγκληματήσει (σε βάρος του εαυτού σου). Και τότε ήρθε το 0-14 του Παναθηναϊκού. Που Παναθηναϊκός είναι, όχι κάποια ομαδούλα γειτονιάς. Ο Καλάθης έδωσε το έναυσμα στο τέλος του ημιχρόνου, ο Καϊμακόγλου με τον Διαμαντίδη πήραν τη σκυτάλη στην επανάληψη, το 48-31 έγινε 48-45 και το ΣΕΦ «μούδιασε».

Το τρίποντο του Σλούκα φάνηκε να ήρθε από το πουθενά, αλλά ηρέμησε τον κόσμο, αλλά και τους συμπαίκτες του, όπως αποδείχτηκε. Ο Λο έδειξε την κλάση του και πήγε τον Ολυμπιακό στο 53-45 με τη διαφορά να ανεβαίνει ξανά στις παρυφές των 15 πόντων ως το τέλος της 3ης περιόδου.

Ο Καλάθης

Μεγάλη γκρίνια μέσα στο ματς (στην κερκίδα) για την άμυνα του Σπανούλη στον Καλάθη. Όμως ήταν φανερό παιδιά ότι ο Σπανούλης είχε εντολή να τον αφήνει να σουτάρει. Αυτόν είχε σημαδέψει ο Ίβκοβιτς απ’ όλη την πεντάδα να μένει μόνος του, αυτόν άφηνε ο Σπανούλης κι έκλεινε τους ψηλούς,, εμπόδιζε τις συνεργασίες και τα pick ‘n’ roll, προσπαθώντας να καταστρέψει άλλα όπλα του Παναθηναϊκού και να αφήσει τα σουτ του Καλάθη να έρθουν.

Μπορεί να το λέω εκ του ασφαλούς (αφού πήραμε τον τίτλο) αλλά πολύ μου άρεσε η αντίδραση του Καλάθη. Σε μια μέτρια χρονιά του, έδειξε ότι μπορεί να ηγηθεί μιας ομάδας και ότι είναι παίκτης μεγάλων δυνατοτήτων. Μακάρι να σταθεροποιηθεί σε αυτό το επίπεδο. Μόνο κέρδος θα είναι για το ελληνικό μπάσκετ.

Τώρα, το αν ο Σπανούλης παίζει άμυνα καλή ή όχι (αν δεν το ξέρατε ως τώρα), δείτε το δεύτερο ημίχρονο. Όταν είδε ο Ίβκοβιτς ότι ο Καλάθης ήταν σε καλή μέρα και δεν έπρεπε να μένει ελεύθερος, έμεινε για 17 λεπτά άποντος στην επανάληψη. Αλλά, πέραν τούτου, δεν μπορείς να περιμένεις από τον επιθετικό σου ηγέτη να είναι ο καλύτερος στην άμυνα.

Το κακό 4ο δεκάλεπτο

Και όταν ο Ολυμπιακός αναχαίτισε την πρώτη «πράσινη» επίθεση και φάνηκε ότι το ματς ήταν δικό του, αποδείχτηκε ότι το άγχος δεν άφησε τους παίκτες. Συνεχόμενες κακές άμυνες στο ξεκίνημα της 4ης περιόδου έφεραν τον Παναθηναϊκό στο μπόνους των βολών από τα πρώτα 50 δευτερόλεπτα. Από τα 5 φάουλ της επίθεσης εκείνης των Παναθηναϊκών, μόνο εκείνο του Παπαδόπουλου αμφισβητώ, καθώς θεωρώ ότι είχε βάλει το σώμα σωστά. Τα άλλα ήταν σωστά φάουλ. Σωστά σφυριγμένα, γιατί ειδάλλως οι άμυνες ήταν κάκιστες.

Και ήταν άμυνες κάκιστης ψυχολογίας. Άμυνες σπασμωδικές από μια ομάδα που είχε 15 πόντους διαφορά. Ο Παναθηναϊκός είδε… φως και μπήκε ξανά στη διεκδίκηση του αγώνα. Ο Λάζος δεν πρόσφερε πολλά στο ματς, αλλά εκείνη η φάση που του μένει η μπάλα στα χέρια με 6 δευτερόλεπτα για το φινάλε στα 9 μέτρα, για μένα ήταν από τις πιο καθοριστικές του αγώνα. Το μπασκετικό του IQ τον βοήθησε να κάνει… ντράιβ και να κόψει την μπάλα στον εντελώς ελεύθερο Άντιτς από την κακή «πράσινη» βοήθεια. Έτσι ήρθε το 75-59.

Και μετά ο Παναθηναϊκός ήλεγξε τον αγώνα. Τα τρίποντα του Διαμαντίδη και του Περπέρογλου έκοψαν τα πόδια πρώτα απ’ όλα στον κόσμο, με το ΣΕΦ να μουρμουρίζει για ήττα στα 2:30 πριν το τέλος. Και όντως, αν το τρίποντο του Καλάθη από τη γωνία ήταν εύστοχο (στο 80-76), η κατάληξη του αγώνα μπορεί να ήταν διαφορετική.

Δεν έχει νόημα να το… φανταζόμαστε, δεν θα το μάθουμε ποτέ (με την ίδια λογική αν ο Σπανούλης είχε βάλει ένα από τα δύο τρίποντα στο 2ο ή 4ο ματς, οι τελικοί θα είχαν λήξει 3-1). Με το «αν» δεν παίζεις μπάσκετ, οπότε ας μείνουμε στα χειροπιαστά.

Όπως, ότι ακόμη και τότε ο Ολυμπιακός έκανε λάθος επίθεση. Γενικά, στην 4η περίοδο από λάθος σε λάθος πήγαινε η ομάδα, πράγμα που για μένα δικαιολογείται από το τεράστιο άγχος που είχαν οι παίκτες. Το τρίποντο του Άντιτς (για το 75-59) από την πάσα του Λάζαρου ήταν από λάθος επίθεση, οι 2/2 βολές του Πρίντεζη (για το 80-71) ήρθαν από επιθετικό ριμπάουντ μετά από κακή επίθεση, συν άλλες 8 άστοχες εντός παιδιάς επιθέσεις, που ήταν όλες τους κακές στην ανάπτυξή τους.

Ουσιαστικά μόνο οι βολές του Σπανούλη και το καλάθι του Λο στην αρχή, αλλά και οι 1/4 βολές του Λάζαρου ήταν από νορμάλ επιθέσεις (οι 0/2 δεύτερες από εσκεμμένο φάουλ επειδή ήταν άστοχος). Και φτάνουμε στην επίθεση μετά το άστοχο σουτ του Καλάθη. Πάλι κακή επίθεση από τον Ολυμπιακό, «σκοτωμένο» τρίποντο, και καλάθι από τον Πρίντεζη από επιθετικό ριμπάουντ.

Αυτά τα δύο επιθετικά ριμπάουντ (1ο του Πρίντεζη για 2/2 βολές, 2ο του Παπανικολάου για κάρφωμα του Πρίντεζη) ουσιαστικά έδωσαν τη νίκη στον Ολυμπιακό, χωρίς… να το καταλάβει κανείς ότι έγινε έτσι.

Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά παρά το πάρα πολύ άγχος της ομάδας το έβλεπε και τυφλός στην 4η περίοδο.

Και τώρα… νέα εποχή;

Ναι. Νέα εποχή. Ανεξαρτήτως αν ο Παναθηναϊκός μειώσει το μπάτζετ, ή αν ο Αγγελόπουλος «φτιαχτεί» (που όντως φτιάχτηκε) και κάνει του χρόνου αρμάδα απίστευτη, αν ο Ολυμπιακός πάρει 2 ή 22 συνεχόμενα πρωταθλήματα, στο ελληνικό μπάσκετ ήρθε νέα εποχή.

Η περίοδος 2012-13 θα ξεκινήσει (αν ξεκινήσει, στην Ελλάδα βρισκόμαστε) με τον Ολυμπιακό πρωταθλητή. Ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια θα μπει με την ψυχολογία της ομάδας που κυνηγά για να ξαναπάρει τα σκήπτρα.

Ανεξαρτήτως του αν είμαι Ολυμπιακός ή όχι (είμαι, δεν κρύβομαι, το έχετε καταλάβει φαντάζομαι) αυτό είναι πολύ υγιές για το άθλημα. Η εναλλαγή κάνει καλό σε όλους. Από τις ομάδες, τους οπαδούς, τους παίκτες, τους προέδρους, ως τον ΕΣΑΚΕ, το μπάσκετ, την παραγωγική διαδικασία, τους διαιτητές, τους ιθύνοντες. Αν είχαμε και 1-2 ακόμα ομάδες που να μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο (ακόμη και όχι σε επίπεδο τίτλου, αλλά τουλάχιστον να κοντράρουν τους δύο) θα ήταν ακόμα καλύτερο. Αλλά φτάνω στα όρια του ουτοπικού.

Νέα εποχή στο ελληνικό μπάσκετ, ξεκινά κατακόκκινη με τον Ολυμπιακό να έχει ολοκληρώσει μια από τις καλύτερες σεζόν της ιστορίας του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους τίτλους, αλλά και στο μπάσκετ που είδαμε. Αυτό είναι το προτελευταίο blog μου την περίοδο αυτή (μπορεί να επανέλθω με κάποιο… μετεγγραφικό, όλοι τα γουστάρουμε αυτά, αν δεν κλείσει το site το καλοκαίρι), στο τελευταίο θα μιλήσουμε για κάθε παίκτη ξεχωριστά, αναλύοντας τη χρονιά που έκανε.

Μάγκες, ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης και για 12 μήνες κανείς δεν μπορεί να το στερήσει αυτό από τους παίκτες, την ομάδα αλλά και τον κόσμο της. Καιρός να γυρίσουμε κι εμείς σελίδα και να δούμε την ομάδα με πιο «ζεστή» ματιά, μειώνοντας λίγο την γκρίνια (κλασσικό Ολυμπιακό χαρακτηριστικό) και απολαμβάνοντας όσα μας πρόσφερε αυτή η ομάδα και όσα μπορεί να μας προσφέρει ακόμα.

Νώντας Κρεμαστής

ΥΓ: Όχι ότι ενδιαφέρει κανέναν φίλαθλο της ομάδα (εκ των πραγμάτων) αλλά η κατάσταση στα δημοσιογραφικά του ΣΕΦ δεν παλεύεται. Μήπως τώρα που είμαστε και πρωταθλητές Ευρώπης πρέπει να εκσυγχρονιστούμε και σε αυτό το κομμάτι;

ΥΓ2: Στην παραλία με τον φραπέ στην κούπα φέτος!

ΥΓ3: Με το χέρι στην καρδιά, πόσο γουστάρετε που ο Παπανικολάου πανηγυρίζει σαν τρελός το κάθε του καλάθι, ακόμα κι όταν είναι στην πρώτη περίοδο; Και οι Παναθηναϊκοί, με το χέρι στην καρδιά, πόσο το ζηλεύετε; Δεν σας λείπουν τέτοιες συμπεριφορές από επαγγελματίες στο σύγχρονο μπάσκετ; Να παρασύρονται, να ουρλιάζουν, να πανηγυρίζουν σαν τρελοί, όχι μια κούπα αλλά ένα καλάθι στην αρχή ενός ματς; Δεν ταυτίζεστε με αυτόν τον παίκτη πιο εύκολα; Ή δεν γίνεται πιο εύκολα… ο παίκτης που αγαπάτε να «μισείτε»;