Ξενέρωμα και 2-2

Δημοσιεύτηκε στις 2 Ιουνίου 2008

Ανάμικτα συναισθήματα μας γεννούν οι φετινοί τελικοί. Εκεί που πάμε να απολαύσουμε μπάσκετ υψηλού επιπέδου (τέτοιο είναι και η άμυνα) εκεί που πάμε να χαρούμε για τους αστέρες στο παρκέ, γίνεται κάτι και μας ξενερώνει αφάνταστα. Δεν θα αναλωθώ και στο σημερινό άρθρο να γράφω πάλι μόνο για το θάνατο του μπάσκετ. Απλή αναφορά θα κάνω, εξάλλου, δυστυχώς, έχουμε και την Τετάρτη μπροστά μας στο θέμα αυτό.

Το πόσο… άμπαλοι είναι αυτοί που πήγαν στο γήπεδο στο ΣΕΦ την Κυριακή (και εκείνοι της Πέμπτης στο ΟΑΚΑ), φαίνεται από τα όσα έκαναν. Αντικείμενα, κροτίδες, φωτοβολίδες, μπουκάλια στο… 8-3 γιατί το ματς είχε… ανάψει για τα καλά 2 λεπτά μετά από την έναρξή του. Ουσιαστικά πήγαν στο ΣΕΦ για να απαντήσουν στα όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ. Και το κατάφεραν. Ξανά εις βάρος του μπάσκετ. Περιμένουμε ακόμη τον πρώτο που θα τολμήσει να μην τους χαϊδέψει τα αυτιά. Τον πρώτο πρόεδρο, τον πρώτο προπονητή, τον πρώτο παίκτη, τον πρώτο υφυπουργό αθλητισμού. Ο Αγγελόπουλος με μία πρόταση τα είπε όλα: «Σεβαστείτε την προσπάθεια που κάνουμε εδώ και τρία χρόνια». Έτσι είναι, δυστυχώς έχει φτάσει στο σημείο εκείνος που έχει βάλει γύρω στα 50 εκατομμύρια ευρώ στον Ολυμπιακό να παρακαλάει τον κάθε καθυστερημένο κάφρο.

Οι διαιτητές για ακόμη μία φορά έδειξαν εκτός τόπου και χρόνου, με τη συμπεριφορά τους απλώς να δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα στην αρχή και να θέτει την υγεία των παικτών σε κίνδυνο (κρύωσαν για 50 λεπτά και μετά επέστρεψαν να παίξουν). Τον δε Παπαδημητρίου, αν μου εξηγήσει κάποιος γιατί τον θεωρούν επαρκή για τα ματς αυτά… Αν διέκοπταν το ματς, μετά η μια πλευρά δικαιολογημένα θα μιλούσε για δύο μέτρα και δύο σταθμά, απ’ την άλλη δεν το διέκοψαν και η κατάσταση διαιωνίζεται και το καφριλίκι βασιλεύει. Το πρωτάθλημα ελπίζω να κριθεί στο παρκέ τελικά, αν και διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει όλοι είναι ότι όσο πιο δυνατοί είναι οι «αιώνιοι», όσο πιο ισοδύναμοι είναι, τόσο χειρότερα είναι τα επεισόδια. Και φέτος είναι στο ίδιο επίπεδο.

Σκεφτείτε το. Από έναν τελικό είχε ο καθένας, έναν έχασε ο Ολυμπιακός στο τελευταίο σουτ κι έναν ο Παναθηναϊκός. Πάμε, όμως, και στο ματς.

Ο Παναθηναϊκός στηρίχτηκε πάρα πολύ στα τρίποντα, σε σημείο που να εκνευρίσει και τον… Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος στις τελευταίες προσπάθειες των παικτών του ωρυόταν για το μακρινό σουτ. Βέβαια, δική του ήταν η εντολή στην αρχή του ματς. Ή μάλλον, ήταν εκεί που ήθελε να πάει το παιχνίδι ο Γιαννάκης. Δεν είναι ότι ο Γιαννάκης δεν μπορεί να μαρκάρει περιφερειακά, είναι ότι πιστεύει πως έτσι με το υπάρχον ρόστερ έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίζει.

Ο Παναθηναϊκός πήγε να «κλέψει» το ματς χωρίς να το καταλάβει κανείς, με όπλο την άμυνά του. Όχι τα τρίποντα. Όμως, τελικά το έχασε από τα τρίποντα. Και δεν εννοώ βεβαίως το τελευταίο του Διαμαντίδη. Εννοώ την επιμονή να σουτάρει 34 φορές σε μία κακή βραδιά πίσω από τη γραμμή των 6,25. Σκεφτείτε το! Ο Παναθηναϊκός έκανε το 60% των εντός παιδιάς σουτ του για τρεις πόντους. Πώς πλησίασαν οι «πράσινοι» από το –11; Με πολύ σκληρή άμυνα, εκμεταλλευόμενοι και τα λάθη των παικτών του Ολυμπιακού στην επίθεση, αλλά και με έναν παίκτη, που όλοι κατακρίνουν από την αρχή της χρονιάς, όμως γίνονται απλώς… αστείοι. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους όποτε η μπάλα «έκαιγε» ήταν εκεί. Την έπαιρνε στα χέρια του και την έστελνε στο καλάθι. Ακόμη και στο τέλος, στην τελευταία ουσιαστικά επίθεση έδειξε το τεράστιο μπασκετικό μεγαλείο του. Πήρε την μπάλα κλεισμένος, του έφυγε, δέχτηκε τάπα, νταμπλ τιμ, ο χρόνος πίεζε και κατάφερε να βγάλει τον Σπανούλη εντελώς μόνο του στο τρίποντο για το σουτ που θα κέρδιζε τον αγώνα και με προϋποθέσεις καλύτερες από αυτές που θα είχε ονειρευτεί ο Έλληνας παίκτης. Άσχετα αν ο Σπανούλης έκανε έρμπολ.

Βλέποντας το ματς, δεν μπορώ παρά να σταθώ στα 17 λεπτά που έπαιξε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Ο Αλβέρτης έδειξε ότι δεν μπορεί να σταθεί, ο Πρίντεζης τον έκανε ό,τι ήθελε και αν δεν υπήρχε ο Γουντς να τον κάνει… ήρωα, καθώς του πήρε 4 ριμπάουντ και του έβαλε ένα τρίποντο, τότε δεν θα είχε κάνει θετική ενέργεια στο ματς. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ο Ομπράντοβιτς, αλλά… τέλος πάντων.

Ο Γιαννάκης έδωσε πρωτοβουλίες στον Πρίντεζη που του βγήκε το ματς, προσπάθησε μάταια να ηρεμήσει τον Σοφοκλή, που προφανώς ήταν εκτός εαυτού από τα όσα έγιναν την Πέμπτη και είδε τους πλέι μέικερ της ομάδας του να κάνουν (συνολικά) το χειρότερό τους παιχνίδι. Λυπάμαι μόνο τον Γκριρ που έχει φάει το ξύλο της ζωής του σε όλη τη σειρά και δεν έχει καμία προστασία.

Η κάθε ομάδα είχε από τρεις ουσιαστικά πρωταγωνιστές. Ο Πρίντεζης έκανε εμφάνιση «βασικού τεσσαριού στην εθνική ομάδα» (Σιγάλας), ο Μπουρούσης ήταν βασιλιάς κάτω από τα καλάθια με 13 ριμπάουντ και ο Βασιλόπουλος έβγαλε απίστευτη ενέργεια στην άμυνα. Απ’ την άλλη, ο Σάρας ήταν όλος ο Παναθηναϊκός στο τέλος, ο Διαμαντίδης ήταν φοβερός στην άμυνα, αν και πραγματικά το παράκανε χωρίς καμία λογική στην επίθεση (3/13 τρίποντα, νούμερο αδιανόητο!!!), ενώ ο Σπανούλης είναι ο παίκτης που μπορεί και κερδίζει φάουλ και ξεκουράζει την ομάδα του προσφέροντάς της εύκολους πόντους από τη γραμμή.

Οι προπονητές στους τελικούς έχουν κερδίσει και χάσει μάχες, αλλά με τον τρόπο που εξελίσσεται η σειρά, δεν μπορεί κανείς να τους πει στο τέλος ότι δεν έκαναν καλή διαχείριση, ανεξαρτήτως αποτελέσματος την Τετάρτη.

Ο φάκελος του 4^ου τελικού έκλεισε, ο 5^ος είναι μπροστά μας και δεν αξίζει πια καν τον κόπο να ευχηθούμε να μη γίνουν έκτροπα, καθώς κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε αφελείς. Το πρωτάθλημα θα κριθεί σε μία κλωστή, σε 40 λεπτά, ας προσπαθήσουμε να απολαύσουμε το θέαμα που μόνο τα ματς των «αιωνίων» μπορούν να προσφέρουν στην Ευρώπη.

 

Υ.Γ.: Το Μαρούσι έχασε τη μεγάλη του ευκαιρία για Ευρωλίγκα και τώρα έχει ντεζαβαντάζ την Τετάρτη. Οι Αμαρουσιώτες πληρώνουν την κούραση, καθώς φάνηκε στο ματς της Κυριακής ότι δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους. Ίσως έπρεπε να έχουν σκεφτεί πιο λογικά και να μην χτυπούσαν το 4^ο παιχνίδι της σειράς με τον Ολυμπιακό. Μην σοκάρεστε. Όλοι έτσι κάνουν. Μια ομάδα πρέπει να ξέρει να αυτοπροστατεύεται. Ακόμη πιστεύω ότι παίζουν καλύτερο μπάσκετ και ότι ο Πανιώνιος ισοφάρισε γιατί είχε… παρά φύσει ευστοχία στα τρίποντα. Αλλά δεν ξέρω αν μπορούν να αντέξουν άλλα 40 λεπτά.