“King” James… finally!

Ο ΛεΜπρον Τζέιμς είναι πλέον πρωταθλητής NBA, έχει αυτό το πολυπόθητο δαχτυλίδι που του έλειπε τόσα χρόνια. Οι Μαϊάμι Χιτ κέρδισαν πολύ εύκολα τους πολύ απογοητευτικούς Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ με 121-106, έκαναν το 4-1 στη σειρά και με τον Τζέιμς MVP των τελικών πήραν τον τίτλο για τη χρονιά 2011-12!

Ο Πατ Ράιλι χαμογελά δικαιωμένος, ο Τζουάν Χάουαρντ αναστενάζει με ανακούφιση, ο Έρικ Σπέλστα σκέφτεται ότι μέχρι και να άξιζε την τόση γκρίνια που έχει ακούσει από κάθε κατεύθυνση, ο Ντουέιν Ουέιντ βρήκε ταίρι για το πρώτο του δαχτυλίδι, ο Κρις Μπος έχει τον τίτλο που δεν θα έπαιρνε ούτε σε 100 χρόνια στο Τορόντο, αλλά πάνω απ’ όλα, ο ΛεΜπρον Τζέιμς στα 27 του δεν είναι απλώς ένας αυτοαποκαλούμενος «βασιλιάς», είναι ο βασιλιάς του NBA, στο θρόνο του για τουλάχιστον τον επόμενο χρόνο!

Το 5ο ματς

Η ιστορία έλεγε ότι μόλις τρεις εντός έδρας ομάδες είχαν κάνει ποτέ το 3/3 στα τρία μεσαία παιχνίδια στην έδρα τους. Η λογική έβλεπε τους Θάντερ κάποια στιγμή να αντιδρούν και να δείχνουν την εικόνα της πολύ καλής ομάδας που βλέπαμε όλο το χρόνο. Η αλήθεια όμως (όχι ο Πιρς, η κανονική) ήταν τελείως διαφορετική.

Οι Θάντερ ήταν ανύπαρκτοι, όπως είναι στο μεγαλύτερο μέρος της σειράς, στο 4ο παιχνίδι, με αποτέλεσμα ο ΛεΜπρον και η παρέα του να κάνουν περίπατο. Η διαφορά ανέβαινε όλο και περισσότερο, μέχρι που έφτασε στους 25 πόντους. Η σπασμωδική αντίδραση των Θάντερ ήταν για το θεαθήναι, δεν λειτούργησε, και οι Χιτ είχαν πάρτι στην τελευταία περίοδο, απλώς περιμένοντας να κυλήσει ο χρόνος και να κριθεί ο αγώνας.

Μοναδική στιγμή που οι Θάντερ έδειξαν σημάδια ζωής, ήταν στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου, όταν μείωσαν από τους 10 στους 5 πόντους, 61-56. Όμως ακολούθησε βροχή από τρίποντα και ένα Μαϊάμι που απέδειξε περίτρανα ότι ήταν η καλύτερη ομάδα, η πιο έτοιμη, η πιο σίγουρη για τον εαυτό της, αυτή που ήξερε τι έκανε στο παρκέ. Μέσα σε ελάχιστο διάστημα σερί 27-7 και αντίο τίτλος για τους Θάντερ: 88-63 και το τελευταίο δωδεκάλεπτο ήταν διαδικαστικό.

Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι δεν με ξένισε η συμπεριφορά των Θάντερ στην τελευταία περίοδο, αλλά θα το σχολιάσουμε παρακάτω αυτό. Η επίσημη δικαιολογία στην Οκλαχόμα Σίτι ήταν τα 14 τρίποντα των Χιτ (ισοφάριση του ρεκόρ του NBA), αλλά όποιος έβλεπε το ματς, έβλεπε άλλες, μεγάλες διαφορές. Οι Χιτ ήταν καλύτεροι, από τον πρώτο ως το τελευταίο παίκτη, οι αστέρες τους πιο έτοιμοι ψυχολογικά, οι ρολίστες τους πιο σίγουροι για τους εαυτούς τους, ο πάγκος τους πιο ήρεμος. Το τελικό 121-106 ήρθε μετά από ένα… πεντάλεπτο φιλικό στο τέλος της τέταρτης περιόδου, με τους Θάντερ να έχουν όλα τα αστέρια στον πάγκο τους.

Ο ΛεΜπρον δεν ήταν μόνος σε αυτό το ματς, πρώτος και καλύτερος ο Μάικ Μίλερ, που μας χάρισε μια από τις μεγαλύτερες παραστάσεις σουτ στην ιστορία των τελικών του NBA: 23 λεπτά, 23 πόντοι με 7/8 τρίποντα. Και όλα αυτά σχεδόν κουτσαίνοντας από πόντους στην πλάτη. Ο Ουέιντ πρόσθεσε 20 πόντους και 8 ριμπάουντ με 58% εντός παιδιάς, ο Μπος είχε 24 πόντους και 7 ριμπάουντ με 64%, οι Χιτ ήταν πανέτοιμοι για το ραντεβού αυτό.

Η βραδιά χρονιά του ΛεΜπρον

Αν σε όλο τον κόσμο υπήρχε ένας που τα ξημερώματα της Παρασκευής μπόρεσε για πρώτη φορά να ανασάνει χωρίς βάρος στο στήθος, αυτός ήταν ο ΛεΜπρον Τζέιμς. Τα τελευταία χρόνια έχει ακούσει (και όχι άδικα) τα εξ αμάξης, με την κριτική να ξεφεύγει πολλές φορές, αλλά με τον ίδιο να έχει προκαλέσει στον εαυτό του τα περισσότερα δεινά.

Φέτος ήταν ανανεωμένος, αλλαγμένος, σαν να έγινε κάτι πέρσι το καλοκαίρι που να τον έκανε να τα δει αλλιώς. Ίσως η εικόνα του πιο μετριόφρονα παικταρά στον κόσμο να πανηγυρίζει μέσα στο Μαϊάμι πέρσι το καλοκαίρι, την ώρα που αυτός και ο Ουέιντ τον κορόιδευαν σαν να ήταν εξάχρονα. Ίσως απλώς ωρίμασε.

Ο ίδιος είχε τη δύναμη να σβήσει τα έως τώρα «κατορθώματά» του λέγοντας «ήμουν ανώριμος εντός κι εκτός του παρκέ» και να σκύψει το κεφάλι. Και ήξερε ότι δεν θα το ξανασήκωνε αν δεν ερχόταν ο τίτλος. Πλέον, το «King James» δεν είναι ειρωνικό, το «Chosen One» τατουάζ στην πλάτη του δεν φαντάζει σαν σκληρή φάρσα από φίλους μετά από μεθυσμένη νύχτα.

Είχε κάποιες δύσκολες στιγμές, κάποια σουτ στο τέλος που ήταν άστοχα και στο 2ο και στο 3ο και στο 4ο ματς (του λείπει το «clutch gene» όπως είπαν οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι μετά το 4ο ματς), αλλά κανένα από αυτά δεν κόστισε στην ομάδα του. Θα ήταν και άδικο κιόλας, με τους Θάντερ να έχουν την εικόνα που είχαν στη σειρά.

Ο 5ος τελικός ήταν δικός του. Έγινε μόλις ο 5ος παίκτης στην ιστορία του NBA που πετυχαίνει triple-double σε ματς που κρίνει τον τίτλο, έχοντας 26 πόντους, 11 ριμπάουντ και 13 ασίστ, με 9/16 δίποντα, 8/9 βολές και 0/3 τρίποντα.

Οι μόνοι που είχαν καταφέρει κάτι αντίστοιχο πριν από αυτόν, ο τεράστιος Μάτζικ Τζόνσον δύο φορές (1982 με 13π. 13ρ. 13ασ. και 1985 με 14π. 10ρ. 14ασ.), ο εξίσου τεράστιος Λάρι Μπερντ (1986 με 29π. 11ρ. 12ασ.), ο Τζέιμς Ουόρθι (1988 με 26π. 16ρ. 10ασ.) και ο Τιμ Ντάνκαν (2003 με 21π. 20ρ. 10ασ.).

«Ξέρεις, το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα τώρα, και είναι το πιο ωραίο συναίσθημα που είχα ποτέ»…

Αν ο Τζέιμς είχε όντως ωριμάσει φέτος; Θέλει κι ερώτημα; Δείτε τα περσινά νούμερα στους τελικούς με τους Μάβερικς (που σίγουρα ήταν καλύτεροι από τους φετινούς Θάντερ, αλλά και πάλι μπορεί να υπάρξει σύγκριση): 17.8 πόντοι, 60% στις βολές, 8.7 πόντοι ανά αγώνα στη ρακέτα και 7.2 ριμπάουντ.

Φέτος; 28.6 πόντοι, 83% στις βολές, 17.6 πόντοι ανά αγώνα στη ρακέτα και 10.2 ριμπάουντ! Άλλος παίκτης. Φέτος, ναι, ήταν King James. Φέτος σε κάθε ματς των τελικών είχε τουλάχιστον 16 πόντους από τη ρακέτα, πέρσι σε κανένα δεν ξεπέρασε τους 12.

Πού ήταν οι Θάντερ;

Νεανική ομάδα, ναι. Όλο το μέλλον δικό τους, ναι. Αλλά η εικότα των Θάντερ στους τελικούς ήταν τραγική. Κακά τα ψέματα, όταν πας στους τελικούς του NBA, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Δεν είσαι μικρός με μέλλον, είσαι εδώ, τώρα, στον τελικό. Και παίζεις για το τρόπαιο, όχι για το μέλλον ή για να χτίσεις κάτι. Και οι Θάντερ ήταν παντελώς ανέτοιμοι.

Το 5ο ματς ήταν μια τραγωδία. Μέσα σε 5 λεπτά έμειναν 25 πόντους πίσω στο σκορ και μετά ήταν σα να τελείωσε ο αγώνας. Λες και είχαν δεχτεί τη μοίρα τους. Σίγουρα όχι κάτι που περιμένεις από αστέρες του βεληνεκούς του Ντουράντ. Ο Ντουράντ είχε 32 πόντους με 13/24 σουτ, αλλά δίπλα του ο Ουέστμπρουκ έδειχνε ότι ακόμα δεν είναι «title material» που λένε και οι Αμερικανοί. Με 4/20 σουτ έκανε ένα αδιανόητα κακό ματς, έπαιζε σαν μεθυσμένος, τρακάροντας από εδώ κι από εκεί επί 43 λεπτά.

Όμως, ακόμα χειρότερη (και έρχομαι σε αυτό που είχα πει πριν ότι θα σχολιάσω αργότερα) ήταν η αντίδραση του Σκοτ Μπρουκς. Πέντε λεπτά πριν το τέλος (4:43 για την ακρίβεια) ο Μπρουκς παραδέχτηκε την ήττα της ομάδας του και πέταξε λευκή πετσέτα. Εντάξει, respect στο νικητή και τέτοια, αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω.

Πέντε λεπτά πριν το τέλος της σεζόν, πέντε λεπτά πριν το τέλος των ονείρων που έκανες από το περασμένο καλοκαίρι, χάνεις 23 πόντους και η αντίδρασή σου είναι να παρατάς ολοκληρωτικά το ματς, να μην ασχολείσαι καν, να βγάζεις Ντουράντ, Ουέστμπρουκ και Χάρντεν (λίγο αργότερα) και να περιμένεις απλώς να τελειώσει η αναμέτρηση.

Όχι, δεν θα το δεχτώ, ό,τι τυχόν κι αν μου πει κανείς για το ματς που δεν γυρνούσε. Όχι, οι τίτλοι παίρνονται με άλλη νοοτροπία, η ιστορία γράφεται με άλλες ανατροπές, το πάνθεον γεμίζει με άλλες συμπεριφορές. Όχι, εκείνη την ώρα που ο οπαδός κάθεται μαγκωμένος, μουδιασμένος και σιωπηλός μπροστά στην τηλεόρασή του, απογοητευμένος, με μια ύστατη αχτίδα ελπίδας μεγαλείου βαθιά μέσα στην καρδιά του να σπαρταρά τρεμοσβήνοντας, εσύ δεν βγάζεις έξω τους αστέρες σου. Εσύ οφείλεις να σεβαστείς τους οπαδούς σου, τις ελπίδες και τα όνειρά τους, την υστεροφημία των αστέρων σου.

Οφείλεις να τους πεις «δώστε τα όλα, 5 λεπτά έμειναν». Οφείλεις να δώσεις το πρόσταγμα «πεθάνετε μαχόμενοι», “κερδίστε το σεβασμό τους”, όχι «ρίξτε ασπίδες και πάμε για ντουζάκι στα αποδυτήρια». Και οι αστέρες σου οφείλουν να αρνηθούν να κάτσουν στον πάγκο, οφείλουν να σε πάρουν από το χέρι αν ούτε εσύ το πιστεύεις να σου πουν «εγώ είμαι εδώ, εγώ δεν τα παρατάω πριν το τέλος» και να τα δώσουν όλα. Γιατί, ρε μάγκες, για τον τίτλο δεν παίζατε όλη τη σεζόν; Ποιο το νόημα να τα παρατήσετε 5 λεπτά πριν το τέλος της.

Όμως, αυτό ήταν το ταιριαστό τέλος σε μια από τις πιο άδοξες εμφανίσεις σε τελικούς όλων των εποχών στο NBA. Οι Θάντερ γενικά στη σειρά φάνηκαν ότι δεν το πίστευαν, ότι δεν το είχαν, ότι δεν το πάλευαν. Από την αρχή ως το τέλος συμβιβάζονταν. Έτσι τίτλο δεν παίρνεις. Και δεν πήραν. Και καλά έκαναν και δεν πήραν. Κανείς δεν θέλει έναν τέτοιο πρωταθλητή. Όσο… χαλαρά κι αν έχουν γίνει τα πράγματα πια στον επαγγελματικό αθλητισμό, κανείς δεν θέλει ο πρωταθλητής του να τα παρατά τόσο εύκολα. Οι λέξεις αυταπάρνηση, μάχη, πάθος, ένταση, άρνηση ήττας, είναι τα συνώνυμα με τον πρωταθλητισμό.

Δεν μπορούν οι Θάντερ να τα ισοπεδώσουν όλα. Και δεν μπόρεσαν. Ευτυχώς. Ίσως να επιστρέψουν άλλη χρονιά, όταν θα είναι πιο έτοιμοι πνευματικά. Από τον αστέρα τους ως τον προπονητή τους. Ίσως τότε ο οπαδός τους να μην νιώσει όσο αδύναμος ένιωσε πριν λίγες ώρες όταν είδε τους παίκτες του να παρατούν το πρωτάθλημα 5 λεπτά πριν το τέλος του. Την ώρα που εκείνος ετοίμαζε στο μυαλό του επικές ανατροπές και χρυσές σελίδες ιστορίας.

Η επόμενη ημέρα

Οι Χιτ πια είναι πρωταθλητές. Επιτέλους έγιναν η ομάδα που όλοι πρέπει να κερδίσουν του χρόνου. Το κυνήγησαν με το σωστό τρόπο φέτος και το πήραν. Και οι αστερίσκοι ότι φέτος ήταν σεζόν 66 αγώνων, με πρόγραμμα που ευνοούσε τις νεανικές ομάδες, μάλλον θα ξεφτίζουν όσο περνά ο καιρός. Πάντα στο τέλος μένει μόνο ο τίτλος. Και έτσι πρέπει.

Οι Θάντερ πρέπει να ανασκουμπωθούν, να δουν τι θα κάνουν με το supporting cast των αστέρων τους, να βοηθήσουν τον Ουέστμπρουκ να ωριμάσει κι άλλο αγωνιστικά (έβγαζε μάτι ξανά στους τελικούς ότι δεν ήταν έτοιμος), να κρατήσουν «ζεστό» τον Ντουράντ. Γιατί η Οκλαχόμα Σίτι δεν είναι ούτε Μαϊάμι, ούτε Λ.Α., ούτε Βοστόνη, ούτε Νέα Υόρκη, ούτε Ντάλας. Και οι τάσεις φυγής είναι φυσιολογικές για έναν 23χρονο αστέρα που τα έχει όλα. Ακόμη και για κάποιον τόσο μετρημένο όσο ο Ντουράντ.

Με μια πετσέτα στο κεφάλι, σκυμμένος, αμίλητος, βουρκωμένος, στην αγκαλιά της μητέρας του τελείωσε τη σεζόν 2011-12 ο Ντουράντ. Και να είστε σίγουροι ότι τέτοιο τέλος δεν θα δεχτεί να ξαναζήσει. Το μπαλάκι είναι στους Θάντερ για να τον βοηθήσουν να δώσει την απάντησή του.

Απ’ την άλλη, ο βασιλιάς είναι στο θρόνο του, ο ΛεΜπρον Τζέιμς δικαιώθηκε για τις επιλογές του, την προσπάθειά του, τα όσα άλλαξε την τελευταία σεζόν. Και σίγουρα θέλει να σας/μας δώσει ένα μήνυμα ενόψει του καλοκαιριού του 2012: Στο NBA ανέτειλε νέα εποχή. Η δική του εποχή.

Νίκος Κουσούλης