Κυνηγώντας το όνειρο ή την επιβεβαίωση!

Τελικός Ολυμπιακών Αγώνων. Η στιγμή που κάθε αθλητής ονειρεύεται στη ζωή του. Στο μπάσκετ, 40 λεπτά από το Ολυμπιακό πάνθεον, από την αθλητική αθανασία. Κι όμως, μπαίνοντας στον τελικό της Κυριακής, Ισπανία και Η.Π.Α. μοιάζουν σα να έχουν… ήδη μοιράσει τα μετάλλια. Οι Αμερικανοί νιώθουν ανίκητοι, ξεκάθαρα λένε ότι δεν πρόκειται να ανεχτούν τίποτα λιγότερο από το χρυσό, ενώ οι Ισπανοί μοιάζουν λιγότερο αποφασισμένοι και από το 2008. Ξέρετε, τότε που έχασαν και 10 δευτερόλεπτα αργότερα είχαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία στο κέντρο του γηπέδου να υπάρχουν δύο ομάδες που να χοροπηδάνε αγκαλιασμένες (ξεχωριστά) για την επιτυχία. Οι μεν επειδή πήραν το χρυσό, οι δε επειδή το έχασαν…

Όμως τι μπορούμε να περιμένουμε από τον τελικό της Παρασκευής; Υπάρχει περίπτωση να δούμε ένα ματς αντάξιο των προσδοκιών μας; Ή θα ξενερώσουμε από την τρίτη περίοδο βλέποντας την παρέα του Κόμπι Μπράιαντ να κάνει την πλάκα της; Σε τι μπορεί να ελπίζει αυτή η Ισπανία; Τι αδυναμία μπορεί να έχουν αυτές οι Η.Π.Α.;

17:00, ΙΣΠΑΝΙΑ – Η.Π.Α.

Κακά τα ψέματα, αν βγάλουμε στην άκρη τυχόν προσωπικές προτιμήσεις ή ονειρεμένους αποχαιρετισμούς, όνειρα αναβίωσης των πιο αμφιλεγόμενων στιγμών της ιστορίας, δηλαδή Αργεντινή και Ρωσία, αυτό είναι το ματς που οι περισσότεροι περιμένουν από την αρχή του καλοκαιριού: Ισπανία – Η.Π.Α. με φόντο το χρυσό μετάλλιο.

Ο Σιζέφκσι έφτιαξε έτσι την ομάδα του ώστε να δώσει τροφή στα ισπανικά όνειρα ότι μπορούν να χτυπήσουν τη νίκη (ήτοι χωρίς ψηλούς), το μεταξύ τους φιλικό παραήταν φιλικό για τους Ισπανούς, που άφησαν εκτός τον Μαρκ Γκασόλ με τους υπόλοιπους να δηλώνουν ευθαρσώς ότι δεν πάλεψαν για τη νίκη, η Ισπανία χτίζει το μύθο της στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, αντίστοιχα με τους Αμερικανούς, είναι η ομάδα που έχουμε συνηθίσει να μας εκνευρίζει μην μπορώντας να χάσει ακόμα κι όταν είναι μέτρια. Όλα αυτά οδηγούν σε μια κόντρα για τη νίκη που περιμένουμε να είναι καυτή.

Όμως, το τουρνουά μας λέει άλλα. Οι Ισπανοί είναι εμφανώς κατώτεροι του αναμενομένου, χάνουν διαφορές πολύ εύκολα, μπλοκάρουν, εγκλωβίζονται, δεν έχουν διάρκεια, μόνο εκλάμψεις και δεκάλεπτα. Σε πολλά ματς δεν μπορούν να παίξουν άμυνα, ουσιαστικά μόνο στην 4η περίοδο με τους Γάλλους και στο δεύτερο ημίχρονο του ημιτελικού με τους Ρώσους απέδειξαν ότι μπορούν να παίξουν σκληρά στην πίσω πλευρά του παρκέ.

Ο Ναβάρο είναι σε άθλια κατάσταση, σκιά του εαυτού του, ο Καλντερόν πρώτη φορά μοιάζει απλώς ένας καλός πλέι μέικερ, ο Ρούντι πιο πολύ εκνευρίζει συνήθως με τη συμπεριφορά του, παρά κάνει τη διαφορά. Και μένουν οι δύο Γκασόλ, με τον Παού να συνδυάζει ήδη το όνομά του με μια ακόμα εθνική επιτυχία, γιατί όποιος πει ότι δεν ήταν αυτός που έφτασε την Ισπανία εκεί, προφανώς δεν είδε το τουρνουά. Ο Μαρκ βοηθά, σπρώχνει, παλεύει, κάνει τη βρώμικη δουλειά που πρέπει να μην κάνει ο αδερφός του στην άμυνα, και στην επίθεση απολαμβάνει την ευχάριστη συγκυρία να είναι αποδέκτης των ασίστ όλου του ρόστερ. Ο Λιουλ έχει αναβαθμισμένο ρόλο και ανταποκρίνεται, ο Ιμπάκα άλλοτε βοηθά άλλοτε ξεχνιέται στον πάγκο (με Ρωσία), ο Ρέγιες έχει πολλές καλές στιγμές, ο Σαν Εμετέριο είναι τις πιο πολλές φορές μέτριος, ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ δεν χρησιμοποιείται με συνέπεια, ενώ Κλαβέρ και Σάδα έχουν τον ρόλο των… Χάρντεν και Ντέιβις, δηλαδή κανένα ρόλο.

Φτάνουν, λοιπόν, δύο απλώς καλοί περιφερειακοί (Καλντερόν, Ρούντι) και 3 ψηλοί που είναι σε καλή κατάσταση (οι Γκασόλ, Ρέγιες); Όχι, προφανώς και όχι. Όχι γι’ αυτό το ματς.

Απέναντί τους θα βρουν μια ομάδα που ως τώρα έχει απαντήσει σε όποιο πρόβλημα της έχει τεθεί. Μην ξεχνάμε ότι ο Σιζέφκσι έχει χάσει μόνο ένα ματς στην καριέρα του στην εθνική από τότε που ανέλαβε και ακόμα δεν είχαμε φτάσει στους… προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι Αμερικανοί βρίσκουν απαντήσεις από τα φόργουόρντ τους ως τώρα, ο Άντονι και ο Ντουράντ κάνουν τη διαφορά, σκοράρουν με απίστευτη συνέπεια από το τρίποντο, έχοντας διαλύσει κάθε άμυνα ως τώρα, ενώ ο Τζέιμς παίζει αρκετά ώριμα, κάνει υπομονή και όταν ο αντίπαλος προπονητής τον αφήνει μόνο του ή στον χειρότερο αμυντικό του, τότε χτυπάει. Το έκανε και με τη Λιθουανία, το έκανε και με την Αργεντινή. Ο Μπράιαντ είχε μπει πολύ μέτρια στο τουρνουά, αλλά στον ημιτελικό θύμισε τον γνωστό του εαυτό, όταν σε 4 λεπτά έβαλε 11 πόντους στο ξεκίνημα.

Πέραν των τεσσάρων αυτών, Πολ και Ουίλιαμς στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, παίρνοντας το ρόλο που πρέπει, κάτι ανάμεσα σε οργανωτικό και εκτελεστικό, με μεγάλη επιτυχία και ωριμότητα ως τώρα. Ο Λοβ ξεκίνησε ξεκάθαρα πίσω από τον Τσάντλερ, αλλά πια παίζει περισσότερο, καθώς βοηθά πιο πολύ στα ριμπάουντ και το σκοράρισμα, ενώ στην άμυνα τουλάχιστον δεν κάνει φάουλ σχεδόν σε κάθε φάση όπως ο Τσάντλερ, που παρασύρεται εύκολα.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει ο Ράσελ Ουέστμπρουκ, που γενικά δεν έχει προσφέρει τίποτα, γιατί κάθε καλή στιγμή του στο τουρνουά ήταν μετά που είχε κριθεί ο εν λόγω αγώνας. Μάλιστα, ο Ουέστμπρουκ χτύπησε και στον αστράγαλο στον ημιτελικό και είναι αμφίβολος για το ματς της Κυριακής. Μικρό το κακό για τον Σιζέφσκι. Οι τρεις τελευταίοι του ρόστερ, Χάρντεν, Ιγκουοντάλα και Ντέιβις, ξεκάθαρα δεν έχουν ρόλο στην ομάδα και παίζουν απλά συμπληρωματικά. Ο Ντέιβις μετά το +30 σε κάθε αγώνα, ο Ιγκουοντάλα για να δίνει ανάσες στον Άντονι και τον Τζέιμς, χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα ο Σιζέφσκι αν δεν τον βάλει, ενώ ο Χάρντεν πιο πολύ για το μούσι του θα τον θυμόμαστε, παρά για όσα έχει κάνει στο παρκέ.

Όμως, ο Σιζέφσκι κάνει τη διαφορά. Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι μπήκαν στη λογική των παικτών και άρχισαν να αμφισβητούν τη χρησιμότητα του Σιζέφσκι στον πάγκο. Ο Άντονι είπε «είμαστε ανίκητοι, δεν έχουμε καμία αδυναμία» και το γαϊτανάκι ξεκίνησε ξανά, με τους δημοσιογράφους να ρωτάνε τον Σιζέφσκι αν κάνει κάτι στην ομάδα.

Ο Αμερικανός προπονητής εξαγριώθηκε (απολύτως λογικά) και άρχισε να βάλει κατά πάντων: «Καμία συμβολή δεν έχω στην ομάδα. Καμία, το βρήκατε. Καμία επίδραση. Κάθε βράδυ βγαίνω με την οικογένειά μου και μεθάω. Γυρνάω στις 6 τα ξημερώματα. Ελάτε να βγούμε μαζί. Απλώς διασκεδάζουμε ως το πρωί». Βέβαια, ο Σιζέφσκι είναι αυτός που κάνει τη διαφορά στην ομάδα, όποιος έχει δει έστω και λίγο μπάσκετ, το καταλαβαίνει.

Από τα 2008 και μετά οι Αμερικανοί είναι υποψιασμένοι απέναντι στις άμυνες που αντιμετωπίζουν και, πιστέψτε με, δεν είναι ο ΛεΜπρον και ο Ντουράντ που το έφεραν αυτό. Ο Σιζέφσκι ξέρει πώς να στήνει την ομάδα του, ποιος πρέπει να παίζει απέναντι σε κάθε άμυνα, βγάζει σε κάθε φάση τη σωστή κίνηση για τους παίκτες του. Πόσο έχουν μειωθεί για τις Η.Π.Α. τα τελευταία χρόνια οι ατομικές ενέργειες; Πόσο έχουν αυξηθεί τα καλάθια από πάσες, από σύστημα; Για όλα αυτά ο λόγος είναι ο Σιζέφσκι.

Φέτος, έχει ευτυχήσει να έχει μαζί του Ντουράντ και Άντονι, δύο παίκτες που είναι ασταμάτητοι επιθετικά. Οι ευρωπαϊκές άμυνες δεν μπορούν να τους περιορίσουν, καθώς το επιθετικό τους ταλέντο είναι αστείρευτο. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που ένας εκ των δύο ήταν στην ομάδα, αυτός ήταν ο επιθετικός πρωταγωνιστής. Φέτος έχουν βάλει 50 τρίποντα σε 7 αγώνες, 50/92 με 54% ποσοστό ευστοχίας δηλαδή. Ποιος μπορεί να το υπερκεράσει αυτό; Κανείς.

Άλλο ένα τεράστιο «δώρο» του Σιζέφσκι στην ομάδα των Η.Π.Α.; Οι Αμερικανοί φέτος έχουν 67 λάθη σε 7 αγώνες. Δηλαδή λιγότερα από 10 σε κάθε ματς. Ο λόγος προφανώς ότι δεν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του, θυμηθείτε το 2002, το 2004, ακόμα και το 2006 (με Σιζέφσκι) τι γινόταν στις επιθέσεις των Η.Π.Α.. Του πήρε καιρό, αλλά ο Σιζέφσκι κατάφερε να καλουπώσει τους παίκτες του όπως θέλει εκείνος. Και τα αποτελέσματα βγαίνουν θεαματικά στο τουρνουά αυτό.

Οι Αμερικανοί έχουν ως τώρα απάντηση σε κάθε δύσκολη στιγμή και είναι 40 λεπτά πριν το χρυσό, όντας ξεκάθαρα η πιο καλή ομάδα ως τώρα. Μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την Dream Team (μία ήταν, μία θα είναι πάντα), κάτι που το παραδέχτηκε και ο Κόμπι Μπράιαντ μέσα στο τουρνουά («θα χάναμε από την Dream Team, είναι καλύτερη ομάδα»), αυτός που είχε ξεκινήσει την όλη συζήτηση πάνω στο θέμα, αλλά οι Αμερικανοί έχουν κλέψει τις εντυπώσεις.

Όχι για το +83 με τους κακομοίρηδες Νιγηριανούς, αλλά για μένα, με τις αντιδράσεις τους στα δύσκολα σημεία. Όταν ήταν πίσω στο σκορ με τη Λιθουανία στο 4ο δεκάλεπτο, όταν η Αυστραλία πλησίασε σε 56-53, όταν η Αργεντινή ήταν στο 51-46 στο 23ο λεπτό του ημιτελικού. Και τώρα μένει μόνο ένα εμπόδιο, οι Ισπανοί στον τελικό.

Ο Κόμπι Μπράιαντ για να δείξει το βάρος που έχει η ομάδα του, αλλά και τη σιγουριά της είπε ότι «θα μας αφαιρέσουν την αμερικανική υπηκοότητα αν γυρίσουμε πίσω με το ασημένιο. Κερδίστε το χρυσό ή μην γυρίσετε καν». Άθελά του ο Μπράιαντ είπε το σύγχρονο «ή ταν ή επί τας» για την ομάδα του. Αυτή είναι η λογική που Αμερικανοί αντιμετωπίζουν το ματς. Και αυτή η λογική συνήθως κερδίζει.

Πώς μπορούν να χάσουν οι Αμερικανοί; Οι Λιθουανοί έδειξαν το δρόμο σε όποιον ενδιαφέρεται. Γρήγορα πόδια στην άμυνα, κούραση στους σουτέρ ώστε όταν σουτάρουν να μην έχουν καλά ποσοστά, απόλυτη συγκέντρωση επί 40 λεπτά, γιατί παίκτες όπως ο Μπράιαντ ή ο Άντονι θέλουν 30 δευτερόλεπτα για να βάλουν 2-3 τρίποντα και να καθαρίσουν το ματς, γρήγορες επιστροφές ώστε να μην επιτρέψουν αιφνιδιασμούς, και μπροστά να χτυπήσεις με τους ψηλούς.

Οι Ισπανοί έχουν τέτοιους, πολλούς και καλούς. Αυτό είναι το μοναδικό σημείο στο οποίο υπερτερούν, το μοναδικό σημείο που μπορεί να τους κάνεις αισιόδοξους. Γιατί είναι λιγότερο αθλητικοί, λιγότερο γρήγοροι, με χειρότερη φυσική κατάσταση και μικρότερο ταλέντο από τους Αμερικανούς. Όλη η χώρα στηρίζει της ελπίδες της στην πλάτη του Παού Γκασόλ. Δίπλα του ο αδερφός του, ο Ρέγιες και ο Ιμπάκα καλούνται να κάνουν ένα από τα καλύτερα ματς της ζωής τους.

Αν ο Τζέιμς, τον οποίο έχουμε δει μέχρι και στο «5» στην άμυνα, ή ο Άντονι με τον Ντουράντ (επίσης έχουν παίξει άμυνα στο «5»), καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα σε πεντάδες με Παού-Μαρκ ή Παού-Ιμπάκα, ή όποια άλλη με συνδυασμό των τεσσάρων Ισπανών ψηλών, τότε η Ισπανία κάποια στιγμή θα μείνει πίσω στο σκορ, αρκετά πίσω.

Μπορεί, όμως, η υπεροψία των Αμερικανών να τους στοιχίσει; Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι έχουν σίγουρα καβαλήσει καλάμι εδώ και 3-4 μέρες, ο Άντονι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κάνει δηλώσεις για το πόσο… τέλεια είναι η ομάδα του και ούτω καθ’ εξής, αν βγάλει κανείς τους Ντουράντ και Τζέιμς. Σε άλλο ματς μπορεί να έλεγα και «ναι», στον τελικό όχι. Δεν μπορείς να υποτιμήσεις τον αντίπαλο στον τελικό και να μπεις χαλαρά.

Πού θα κριθεί ο αγώνας; Στα χέρια του Παού Γκασόλ. Αν ο Ισπανός κάνει το ματς της ζωής του στη ρακέτα, τότε το χρυσό θα είναι δικό του. Στο πού θα κάτσει η μπίλια στη ρακέτα. Μπορούν Τσάντλερ-Λοβ και οι φόργουορντ να σταματήσουν την ισπανική τετράδα ψηλών; Στο αν η ισπανική περιφέρεια θα αντέξει αμυντικά απέναντι στους παίκτες των Η.Π.Α.. Στην κατάσταση του Ναβάρο. Στα νεκρά διαστήματα της Ισπανίας. Στις τρίποντες εξάρσεις των Άντονι, Ντουράντ και Μπράιαντ. Στο ποσοστό της Ισπανίας στο τρίποντο. Στο πόσο έξυπνα θα παίξει ο Τζέιμς. Στο πρόβλημα με τα φάουλ. Αν ο Τσάντλερ και ο Λοβ φορτωθούν νωρίς, οι Αμερικανοί θα έχουν πρόβλημα. Στην ταχύτητα των Η.Π.Α. και στο αν θα βρουν χώρους να τρέξουν.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι Ισπανοί έχουν 7 παίκτες εν ενεργεία ή με εμπειρία από NBA, που δεν θα μπουν με κόμπλεξ στο ματς, όσο δύσκολο κι αν είναι το προσωπικό τους μαρκάρισμα, ενώ κανείς δεν θεωρεί ότι ο Ρέγιες θα παίξει με κόμπλεξ στην ηλικία που βρίσκεται.

Πρόβλεψη; Οι Αμερικανοί είναι το λογικό και αδιαφιλονίκητο φαβορί. Η αλήθεια είναι αρκετά περίεργη στην εν λόγω μάχη, καθώς στα χαρτιά οι δυο ομάδες έχουν μικρότερη απόσταση απ’ όση φαίνεται να έχουν ως τώρα με βάση τις εμφανίσεις τους στο γήπεδο. Οι Ισπανοί θα πρέπει να ανέβουν επίπεδο αν θέλουν να χτυπήσουν το ματς. Αλλιώς δεν θα έχουν τύχη. Παίζοντας όπως παίζουν ως τώρα δεν κερδίζουν ακόμα κι αν κάτσουμε ως το 2016 στο γήπεδο. Αν όμως δείξουν διάρκεια στο παιχνίδι τους, αν καταφέρουν να παίξουν όπως χτες στο δεύτερο ημίχρονο με τους Ρώσους αλλά… σε ολόκληρο το ματς, τότε θα έχουμε έναν τελικό αμφίρροπο.

Το κατά πόσο μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για κάτι τέτοιο, είναι συζητήσιμο. Οι Ισπανοί έκατσαν να χάσουν από τη Βραζιλία για να μην πετύχουν τις Η.Π.Α. πριν τον τελικό, προφανώς μη θεωρώντας ότι μπορούν να κερδίσουν. Συνήθως τέτοια κόμπλεξ τείνουν να βγαίνουν στην επιφάνεια μόλις μένεις πίσω στο σκορ μετά από αντίπαλο ξέσπασμα. Αλλάζει αυτό λόγω της ιδιαιτερότητας που έχει ένας τελικός; Θα το μάθουμε την Κυριακή.

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Λίγο νωρίτερα, 13:00 ώρα Ελλάδας συγκρούονται Αργεντινή και Ρωσία στον μικρό τελικό. Μην περιμένετε χαλαρό παιχνίδι, το δέλεαρ του χάλκινου μεταλλίου σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι τεράστιο. Αυτή ίσως είναι και η τελευταία παράσταση της αργεντινικής ομάδας, ενώ η παρέα του Κιριλένκο θέλει αυτό το μετάλλιο όσο τίποτα άλλο. Η προϊστορία φτωχή, από το 1994 έχουν βρεθεί 4 φορές με τις νίκες να είναι 3-1 για την Αργεντινή. Όποιος κάτσει να δει το ματς, δεν θα χάσει…